open Door ลองเปิดประตูดูสิ

              open Door ลองเปิดประตูดูสิ
              "บรัชชี่ เธอเลือกได้ยังว่าจะอยู่ชมรมอะไร" เสียงของมิรินเพื่อนใหม่ของฉันถามในขณะที่ฉันกำลังทบทวนเรื่องราวที่มันเกิดขึ้นเมื่อวานก่อน
              "ก็ยังอ่ะ ว่าจะเข้าชมรมศิลปะ เเล้วเธอจะเข้าชมรมอะไร?" ฉันหันไปมองหน้ามิรินที่ยืนหน้าเเดง(?)อยู่ข้างหน้าฉัน
              "ก็เเบบ..ฉันว่าจะเข้าศิลปะเหมือนกัน" เเล้วทำไมตัวเธอถึงต้องบิด?
              "อ่อจ้ะ" เเล้วฉันก็ยิ้มให้มิริน
              "บรัชชี่ เธอเคยมีคนที่ชอบมั๊ย..เเบบชอบมากๆมากจนเรียกว่ารักได้เลยอ่ะ" พูดจบ มิรินก็มานั่งข้างๆฉัน
              "ไม่เคยนะ เเค่คนที่ชอบก็ยังไม่มี" 
              "เฮ้ยจริงดิ ไม่น่าเชื่อตอนเเรกฉันดูเผินๆเเล้วเธอดูใสมากอ่ะ นี่ยิ่งใสกว่าเดิมอีก" พึ่งรู้ว่าตัวเองเป็นคนใสๆเหมือนกันเเฮะ
              "เเล้ว...? ที่มาคุยกับฉันเธอต้องการให้ฉันช่วยอะไรใช่ป่ะ?" 
              "ฉลาดไปล่ะเธอ ก็ใช่ก็เเบบว่า..."
       เเละมิรินก็เล่าให้ฉันฟังว่าเธอเจอรักเเรกพบกับรุ่มพี่ ม.2 (โรงเรียนอยู่ฉันเรียนอยู่มีถึงม.6น่ะ) ที่หน้าประตูรั้วโรงเรียน ซึ่งต้องเรียกว่าเพราะว่ารุ่นพี่เค้าหล่อมากกว่า มิรินถึงชอบฉันว่าไม่ใช่รักเเรกพบหรอก ก็อย่างนี้เเหละรักเกิดขึ้นได้ที่หน้าตา เเถมยังไม่รู้ชื่อกันอีก เเละเธอได้ยินมาว่ารุ่นพี่คนนั้นสมัครเข้าชมรมศิลปะด้วย ซึ้งค่ะ
       ตอนนี้ฉันก็ได้มาอยู่ที่หน้าห้องศิลป่ะซึ่งจะรวมนักเรียนตั้งเเต่ ป.4-ม.3 เรียนอยู่ในห้องเดียวกันเเต่จะเรียนคนละหลักสูตร ซึ่งชมรมนี้ไม่มีอะไรมากนอกจากวาดภาพระบายสี เเค่นั้น เเต่จะมีการเเข่งขันของเยาวชนนักวาดมือใหม่ ลงเเข่งได้ตั้งเเต่อายุ10-13ปี งานนี้เป็นที่สนใจของฉันด้วย
              "บรัชชี่~นั่นไงๆรักเเรกพบของฉัน~" ยัยมิรินพูดทำลายบรรยากาศที่ฉันกำลังจินตนาการรูปภาพที่อยู่ตรงหน้าฉัน เเละหันให้ฉันไปมองทางประตูทางเข้าอีก
              "ก็หล่อดีนะ"
              "หยุด! หยุดๆๆๆ เธอห้ามคิดอย่างงั้นนะ ที่เธอคิดอย่างนั้นเพราะเธอจะเเย่งรุ่นพี่ไปจากฉันใช่ไหมล่ะ" อยู่ดีๆยัยมิรินก็หันมามองฉันเเละมองเเบบว่าเหมือนฉันกำลังเเย่งของสำคัญอย่างงั้นเเหละ
              "จะบ้าเหรอ ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้นล่ะ"
              "ก็เธอบอกว่าพี่เค้าหล่อหนิ!" โอ้ยยยยย เเค่ชมว่าหล่อก็หึงซะขนาดนี้ นี้ยังไม่ใช่เเฟนพี่เค้านะเนี่ยถ้าเป็นเเฟนขึ้นมาจะหึงขนาดไหน
              "เฮ้อ~ยัยบ้า เธอไม่รู้จักคำว่าชมหรือไง ฉันเเค่พูดเพราะว่ารุ่นพี่เค้าหล่อจริงๆไม่ได้ชอบพี่เค้าซักหน่อย อีกอย่างคือฉันไม่เหมือนเธอหรอกเเค่เจอเเล้วก็ชอบเลยน่ะ" พอฉันพูดจบเเล้วมิรินดูถ้าจะสบายใจขึ้น
              "เเล้วไป" เเล้วหล่อนก็ลากฉันมาลงชื่อที่หน้าห้องศิลปะ ระหว่างพี่รอมิรินคุยกับอาจารย์ ฉันก็ยืนมองภาพวาดภาพหนึ่ง ซึ่งมันเเปลกมากๆ ในภาพนั้นเป็นภาพของเด็กชายตัวเล็กๆที่กำลังถูกเเม่มดจับลงหม้อใบใหญ่ ดูไม่ออกเลยว่าคนวาดต้องการสื่ออะไร
              "หืม"เเล้วสายตาฉันก็ไปสะดุดที่ตัวหลักษรที่เขียนอยู่ใต้ภาพ 'Believe in what you see' โปรดเชื่อในสิ่งที่คุณเห็น...
           หมับ
        พรึ่บ
       ฉันหันหลังมองคนที่มาจับไหล่ฉัน เเล้วพบว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่ที่ถูกอาจารย์มอบหมายให้เป็นประธานชมรมยืนอยู่ข้างหลังฉันเเถมยังยิ้มให้อีก 
              "เธอคิดเหมือนพี่ไหม ที่สงสัยในความหมายที่ถูกเขียนไว้ว่า'โปรดเชื่อในสิ่งที่คุณเห็น..'น่ะ" ฉันรู้สึกตกใจมากที่ประธานชมรมถามอ่ะไรเเบบนี้ เเล้วรู้ได้ไงว่าฉันกำลังสงสัยในเรื่องนั้น
              "บรัชชี่เราไปกันเถอะ.. อ่า..สวัสดีค่ะประธานริอัส" มิรินรู้จักด้วยหรอเนี่ย
              "สวัสดีคับ งั้นพี่ขอตัวนะหวังว่าเราจะได้คุยกันอีกนะคับ" เเล้วประธานริอัสก็หันมายิ้มให้ฉัน เรื่องมันเเปลกๆตั้งเเต่ฉันย้ายมาอยู่ในเมืองเเล้วนะ ทั้งประตูนั่นทั้งประธานอิรัสที่ทำตัวเเปลกๆอีก...
.
.
.
       "กลับมาเเล้วค่ะ" ฉันพูดก่อนที่จะเข้าไปกอดคุณเเม่อยู่ทำอาหารอยู่ในห้องครัว
       "กลับมาเเล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเเล้วลงมากินข้าวไปลูก" คุณเเม่พูดก่อนจะหอมเเก้มฉันเเล้วไล่ให้ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
       ระหว่างที่ฉันกำลังเปิดเข้าไปในห้องได้ยินเสียงเหมือนของรนอยู่ในห้องฉัน ฉันเลยรีบเปิดประตูเข้าไป
       "ใครน่ะ" ฉันพูด
       "ไงหวัดดี"
         ปัง!
    ฉันรีบปิดประตูทันทีที่เห็นกระต่ายใส่เสื้อกั๊กพูดทักทายฉัน เป็นไปไม่ได้เมื่อกี๊ฉันต้องตาฝาดไปเเน่ บางทีอาจเพราะฉันคิดมากเกินไป ตั้งสติหน่อยบรัชชี่ ถ้าเราเปิดมาอีกรอบมันคงไม่มีอ่ะ จะเปิดล่ะนะ
       "ไง เมื่อกี๊ไปไหนมาหรอ"
       ปัง!
     ทำไมยังมีกระต่ายอยู่ล่ะเนี่ย!! เฮ้ย!! มันไม่จริงเป็นไปไม่ได้ถ้าฉันเปิดอีกรอบนึงมันจะไม่มีอะไร จะไม่มีเเน่นอน 1..2..ซั่ม!!
       "เยส! หายไปเเล้วสงสัยเพราะเราคิดมากไป" พูดจบฉันก็เดินเข้าห้องไปเเล้วก็วางกระเป๋าเเละนั่งลงที่เตียง ....
       "ฉันทำเเจกันของเธอเเตกไม่โกรธกันนะ?"
       "กรี๊ดดดดดดดดด!!!!"
      พรึ่บ