By Addicted to Love ตื้อดีนักเดี๋ยวแม่รักซะเลย!!
-
เขียนโดย 
BeeV
วันที่ 8 มกราคม พ.ศ. 2558 เวลา 00.42 น.
4 chapter 1
1 วิจารณ์
6,858 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 8 มกราคม พ.ศ. 2558 01.34 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
1) chapter 1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความวันต่อมา...โรงเรียนมัธยมนานาชาติเอ็กซ์ไทม์
สายลมพัดเอื่อยๆ ผ่านร่างฉันที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างสบายอุรา แต่ทว่า...ความสงบก็จบลงเมื่อมีเสียงมารมารบกวน~~
“แง...ตำตาตำใจเลยอ่ะ ฮือๆTOT” มันเป็นเสียงจากคนที่ฉันคุ้นเคยดี ฉันที่กำลังเคลิ้มๆอยู่เลยไม่อยากลืมตาขึ้นมองยัยเพื่อนบ้าจอมขี้แยน่ารำคาญให้เสียเวลานอน
“แง...T0T ควงกันให้เห็นอย่างนั้นมันตอกย้ำกันชัดๆ เลยอะ ฮือๆ”
“......” “เห็นแบบนี้ทุกวันฉันก็ซ้ำตานะสิ แบบนี้ฉันไม่ยอมๆ ไม่ยอมน๊า แงๆๆT[]T” ยัยอมยิ้มไม่พูดเปล่ายังมาเขย่าตัวฉันที่นอนบนเก้าอี้หินอ่อนไปมาจนฉันเกือบตกไปนอนกองที่พื้นแหนะ “โอ๊ย!! แล้วแกจะมาเขย่าฉันทำไมเนี้ย!!>O<*”
“ฉันอกหักจะเป็นจะตาย แต่แกกลับมานอนสบายใจอยู่อย่างนี้เนี้ยนะ ยัยเพื่อนบ้าT[]T” “แล้วแกจะให้ฉันร้องไห้เป็นเพื่อนแกรึไงห๊ะ-__-”
“แงๆ ชีวิตฉันทำไมมันช่างอาภัพอย่างนี้ มีแฟนกี่คนๆ เขาก็ทิ้งไปหมด มีเพื่อนก็เหมือนไม่มี ฮือ...ชีวิตของอมยิ้มคนสวยมันช่างน่าสงสารจริงๆ ฮือๆ แงๆTT[]TT” ยัยอมยิ้มคร่ำครวญถึงชีวิตตนเองอย่างหนัก “เฮ้อ! แล้วไอ้เงินที่ฉันเสียเลี้ยงแกไปเมื่อวานนี้มันไม่ช่วยแกได้เลยใช่ไหม”
“ช่วย! มันช่วยได้แต่ส่วนของเมื่อวาน แต่ของวันนี้มันเจอจังๆ แบบเจ็บๆ แกได้ยินไหมว่าฉันเจ็บ เจ็บตรงนี้นะแกเข้าใจมายยยย ฮือๆTT_TT” ยัยอมยิ้มเอามือทุบที่อกข้างซ้ายของตัวเอง
“แกเจ็บนมเหรอ-__-;a”
“ยัยบ้า หัวใจย๊ะหัวใจ!!”
“อ๋อ~”
“แงๆ ชีวิตฉันนี่มันช่างน่าสงสารจริงๆ ดูสิมีเพื่อนก็ดัน...โง่! อีกอ่ะ ฮือๆ” เธอเน้นคำว่า โง่ เกินไปรึเปล่าห๊ะ-0-* ฉันนั่งมองยัยอมยิ้มฟุบหน้ากับโต๊ะหินอ่อนและปล่อยโฮออกมายกใหญ่ อะไรมันจะเสียใจขนาดนั้นกะอีแค่ผู้ชายคนเดียวเนี้ย=__=;;
“ชาเย็น! เธออยู่นี่นี่เองฉันตามหาเธอตั้งนานแหนะ” นาอึนเดินหอบแฮ่กๆ มาหาฉัน
“ว้าย!! อมยิ้มเธอร้องไห้ทำไมเนี้ย” นาอึนถึงกับตกใจเมื่อเห็นยัยอมยิ้มปล่อยโฮอยู่ข้างๆฉัน
“ฮือ...นาอึน ฉัน...ฉันอกหักอ่ะ แงๆT[]T” พูดจบอมยิ้มก็โผลเข้ากอดนาอึนทันทีที่นาอึนนั่งลงข้างๆเธอ “ห๊ะ!? เธออกหัก งั้นแสดงว่าเธอเลิกกับคณิตแล้วสิ”
“อืม แงๆT0T” ฉันละอยากรู้จริงๆ ว่ายัยอมยิ้มไปเอาน้ำตามาจากไหนนักหนาไม่รู้จักหมดสักที
“งั้นดีเลย^__^” จู่ๆนาอึนก็ยิ้มร่าขึ้นมา อย่าบอกนะว่าเธอก็ชอบไอ้คณิตมันนะนาอึน
“ฮือ...ดีอะไรเหรอนาอึนT^T” ยัยอมยิ้มเงยหน้ามองหน้านาอึนด้วยน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย
“^__^” นาอึนยิ้มเจ้าเล่ห์ให้พวกฉัน “หรือว่าเธอจะเข้าเสียบไอ้คณิต เฮ้ย! อย่าดีกว่าไอ้หมอนั่นมันมีเด็กใหม่แล้วนะเว้ย” ฉันพูดข้อสันนิฐานของฉันที่คิดว่ายัยนาอึนสนใจไอ้บ้าคณิต
“ยัยบ้า! คิดได้ยังไงอีตาคณิตไม่ใช่สเป็กฉันหรอกย่ะ-__-”
“อ้าว! ถ้าไม่ใช่แล้วที่เธอว่าดีมันคืออะไรล่ะ?”
“อึก...T^T ใช่มันคืออะไรเหรอนาอึน”
“มันก็คือ...^__^ นัดบอดไงจ๊ะ นัดบอด”
“นัดบอด!!” ฉันกับยัยอมยิ้มพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ใช่! นัดบอด^0^”
?!( -__-)(-__- )!? ฉันกับยัยอมยิ้มมองหน้ากันอย่างงงๆ นัดบอดมันเป็นเรื่องดีตรงไหนยังไง I don't understand หวอปู้จือเต้า!-__-!?a (แกจะพูดหลายภาษาเพื่ออะไรกันยะ ยัยชาเย็น=__=;;)
“คือพอดีกลุ่มของฉันเนี้ยขาดคนอยู่ 2 คน ทีแรกกะจะมาชวนชาเย็นคนเดียว แต่ในเมื่อเธออกหักอยู่ก็ไปด้วยกันเลยสิอมยิ้ม คนจะได้ครบๆ และฉันก็ไม่ต้องไปหาคนอื่น และที่สำคัญนะกลุ่มที่เป็นคู่นัดบอดกับพวกเราน่ะ พวกเขาเป็นนักเรียนชายจากโรงเรียนมัธยมชายเรดซองเลยนะจะบอกให้ โฮ๊ะๆ^0^” ยัยนาอึนพูดพล่ามสาเหตุการนัดบอดให้พวกเราฟังซะยืดยาว แต่ฉันไม่สนใจหรอกเรื่องแบบนี้นะและคิดว่ายัยอมยิ้มก็ไม่สนใจเหมือนกันเพราะมันกำลังเฮิร์ตอยู่ คงไม่มีกระจิตกระใจไปนัดบอดหรอก...มั้ง?=__=;;
“โรงเรียนชายเรดซองที่เขาลือกันว่ามีแต่เจ้าชายนั้นน่ะเหรอ*O*” เฮ้ย! สายตาเป็นประกายแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงย๊ะ!!?
“ช่าย โรงเรียนนั้นแหละ^O^”
“โอเค กี่โมงว่ามาเลยพวกเราไปแน่นอน^ ^”
“เฮ้ย! เดี๋ยวฉันไม่....” ฉันยังพูดไม่จบยัยนาอึนก็พูดแทรกขึ้นก่อน “5 โมงเย็น ร้านเบเกอร์รี่สวิตตี้จ๊ะ”
“พวกเธอคือฉัน....”
“ได้เลยจ๊ะ” นี่ฟังฉันบ้างสิยะยัยพวกบ้า ฉันอยากไปกับพวกคุณเธอหรือเปล่า!!-‘’-
“เอ่อ...นี่” ฉันกำลังจะพูดอีกครั้ง แต่ว่า...ยัยอมยิ้มดันร้องขึ้นแทรกฉันไว้อีกแหละ-__-
“อ๊าย! ตายแล้วฉันร้องไห้มากขนาดนี้เลยรึเนี้ย ดูสิตาบวมช่ำเลยอ่า แบบนี้ฉันก็หมดสวยกันพอดีT^T” ยัยอมยิ้มพูดขณะที่กำลังส่องกระจกดูหนังหน้าตัวเอง นี่! ไม่คิดจะให้ฉันพูดอะไรเลยรึไง
“โอ้ย! เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวใช้รองพื้นตบแป๊บเดียวก็อยู่แหละ^__^” ยัยนาอึนเสนอทางแก้ให้ “เออ จริงด้วย^ ^” ยัยอมยิ้มยิ้มแป้นไม่เหลือคาบยัยขี้แยขี้มูกโป่งคนเมื่อกี้เลยสักนิด อะไรจะเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วขนาดนี้ห๊ะ ยัยบ้า!-__- “เอ่อ...คือว่า..”
“ตายแล้ว!! เย็นนี้ฉันจะใส่ชุดไหนไปละเนี่ย ยังไม่ได้เตรียมชุดเลยอ่ะ” ยัยนาอึนพูดแทรกฉันอีกครั้ง นี่! จะไม่ให้ฉันได้พูดอะไรเลยรึไงกันห๊า>0<* สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธการไปนัดบอดบ้าบออะไรนั้น เนื่องจากยัยพวกบ้าสองคนนี่ไม่ยอมให้จังหวะฉันปฏิเสธเลยสักนิดอ่ะT^T
สายลมพัดเอื่อยๆ ผ่านร่างฉันที่กำลังหลับตาพริ้มอย่างสบายอุรา แต่ทว่า...ความสงบก็จบลงเมื่อมีเสียงมารมารบกวน~~
“แง...ตำตาตำใจเลยอ่ะ ฮือๆTOT” มันเป็นเสียงจากคนที่ฉันคุ้นเคยดี ฉันที่กำลังเคลิ้มๆอยู่เลยไม่อยากลืมตาขึ้นมองยัยเพื่อนบ้าจอมขี้แยน่ารำคาญให้เสียเวลานอน
“แง...T0T ควงกันให้เห็นอย่างนั้นมันตอกย้ำกันชัดๆ เลยอะ ฮือๆ”
“......” “เห็นแบบนี้ทุกวันฉันก็ซ้ำตานะสิ แบบนี้ฉันไม่ยอมๆ ไม่ยอมน๊า แงๆๆT[]T” ยัยอมยิ้มไม่พูดเปล่ายังมาเขย่าตัวฉันที่นอนบนเก้าอี้หินอ่อนไปมาจนฉันเกือบตกไปนอนกองที่พื้นแหนะ “โอ๊ย!! แล้วแกจะมาเขย่าฉันทำไมเนี้ย!!>O<*”
“ฉันอกหักจะเป็นจะตาย แต่แกกลับมานอนสบายใจอยู่อย่างนี้เนี้ยนะ ยัยเพื่อนบ้าT[]T” “แล้วแกจะให้ฉันร้องไห้เป็นเพื่อนแกรึไงห๊ะ-__-”
“แงๆ ชีวิตฉันทำไมมันช่างอาภัพอย่างนี้ มีแฟนกี่คนๆ เขาก็ทิ้งไปหมด มีเพื่อนก็เหมือนไม่มี ฮือ...ชีวิตของอมยิ้มคนสวยมันช่างน่าสงสารจริงๆ ฮือๆ แงๆTT[]TT” ยัยอมยิ้มคร่ำครวญถึงชีวิตตนเองอย่างหนัก “เฮ้อ! แล้วไอ้เงินที่ฉันเสียเลี้ยงแกไปเมื่อวานนี้มันไม่ช่วยแกได้เลยใช่ไหม”
“ช่วย! มันช่วยได้แต่ส่วนของเมื่อวาน แต่ของวันนี้มันเจอจังๆ แบบเจ็บๆ แกได้ยินไหมว่าฉันเจ็บ เจ็บตรงนี้นะแกเข้าใจมายยยย ฮือๆTT_TT” ยัยอมยิ้มเอามือทุบที่อกข้างซ้ายของตัวเอง
“แกเจ็บนมเหรอ-__-;a”
“ยัยบ้า หัวใจย๊ะหัวใจ!!”
“อ๋อ~”
“แงๆ ชีวิตฉันนี่มันช่างน่าสงสารจริงๆ ดูสิมีเพื่อนก็ดัน...โง่! อีกอ่ะ ฮือๆ” เธอเน้นคำว่า โง่ เกินไปรึเปล่าห๊ะ-0-* ฉันนั่งมองยัยอมยิ้มฟุบหน้ากับโต๊ะหินอ่อนและปล่อยโฮออกมายกใหญ่ อะไรมันจะเสียใจขนาดนั้นกะอีแค่ผู้ชายคนเดียวเนี้ย=__=;;
“ชาเย็น! เธออยู่นี่นี่เองฉันตามหาเธอตั้งนานแหนะ” นาอึนเดินหอบแฮ่กๆ มาหาฉัน
“ว้าย!! อมยิ้มเธอร้องไห้ทำไมเนี้ย” นาอึนถึงกับตกใจเมื่อเห็นยัยอมยิ้มปล่อยโฮอยู่ข้างๆฉัน
“ฮือ...นาอึน ฉัน...ฉันอกหักอ่ะ แงๆT[]T” พูดจบอมยิ้มก็โผลเข้ากอดนาอึนทันทีที่นาอึนนั่งลงข้างๆเธอ “ห๊ะ!? เธออกหัก งั้นแสดงว่าเธอเลิกกับคณิตแล้วสิ”
“อืม แงๆT0T” ฉันละอยากรู้จริงๆ ว่ายัยอมยิ้มไปเอาน้ำตามาจากไหนนักหนาไม่รู้จักหมดสักที
“งั้นดีเลย^__^” จู่ๆนาอึนก็ยิ้มร่าขึ้นมา อย่าบอกนะว่าเธอก็ชอบไอ้คณิตมันนะนาอึน
“ฮือ...ดีอะไรเหรอนาอึนT^T” ยัยอมยิ้มเงยหน้ามองหน้านาอึนด้วยน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย
“^__^” นาอึนยิ้มเจ้าเล่ห์ให้พวกฉัน “หรือว่าเธอจะเข้าเสียบไอ้คณิต เฮ้ย! อย่าดีกว่าไอ้หมอนั่นมันมีเด็กใหม่แล้วนะเว้ย” ฉันพูดข้อสันนิฐานของฉันที่คิดว่ายัยนาอึนสนใจไอ้บ้าคณิต
“ยัยบ้า! คิดได้ยังไงอีตาคณิตไม่ใช่สเป็กฉันหรอกย่ะ-__-”
“อ้าว! ถ้าไม่ใช่แล้วที่เธอว่าดีมันคืออะไรล่ะ?”
“อึก...T^T ใช่มันคืออะไรเหรอนาอึน”
“มันก็คือ...^__^ นัดบอดไงจ๊ะ นัดบอด”
“นัดบอด!!” ฉันกับยัยอมยิ้มพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
“ใช่! นัดบอด^0^”
?!( -__-)(-__- )!? ฉันกับยัยอมยิ้มมองหน้ากันอย่างงงๆ นัดบอดมันเป็นเรื่องดีตรงไหนยังไง I don't understand หวอปู้จือเต้า!-__-!?a (แกจะพูดหลายภาษาเพื่ออะไรกันยะ ยัยชาเย็น=__=;;)
“คือพอดีกลุ่มของฉันเนี้ยขาดคนอยู่ 2 คน ทีแรกกะจะมาชวนชาเย็นคนเดียว แต่ในเมื่อเธออกหักอยู่ก็ไปด้วยกันเลยสิอมยิ้ม คนจะได้ครบๆ และฉันก็ไม่ต้องไปหาคนอื่น และที่สำคัญนะกลุ่มที่เป็นคู่นัดบอดกับพวกเราน่ะ พวกเขาเป็นนักเรียนชายจากโรงเรียนมัธยมชายเรดซองเลยนะจะบอกให้ โฮ๊ะๆ^0^” ยัยนาอึนพูดพล่ามสาเหตุการนัดบอดให้พวกเราฟังซะยืดยาว แต่ฉันไม่สนใจหรอกเรื่องแบบนี้นะและคิดว่ายัยอมยิ้มก็ไม่สนใจเหมือนกันเพราะมันกำลังเฮิร์ตอยู่ คงไม่มีกระจิตกระใจไปนัดบอดหรอก...มั้ง?=__=;;
“โรงเรียนชายเรดซองที่เขาลือกันว่ามีแต่เจ้าชายนั้นน่ะเหรอ*O*” เฮ้ย! สายตาเป็นประกายแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงย๊ะ!!?
“ช่าย โรงเรียนนั้นแหละ^O^”
“โอเค กี่โมงว่ามาเลยพวกเราไปแน่นอน^ ^”
“เฮ้ย! เดี๋ยวฉันไม่....” ฉันยังพูดไม่จบยัยนาอึนก็พูดแทรกขึ้นก่อน “5 โมงเย็น ร้านเบเกอร์รี่สวิตตี้จ๊ะ”
“พวกเธอคือฉัน....”
“ได้เลยจ๊ะ” นี่ฟังฉันบ้างสิยะยัยพวกบ้า ฉันอยากไปกับพวกคุณเธอหรือเปล่า!!-‘’-
“เอ่อ...นี่” ฉันกำลังจะพูดอีกครั้ง แต่ว่า...ยัยอมยิ้มดันร้องขึ้นแทรกฉันไว้อีกแหละ-__-
“อ๊าย! ตายแล้วฉันร้องไห้มากขนาดนี้เลยรึเนี้ย ดูสิตาบวมช่ำเลยอ่า แบบนี้ฉันก็หมดสวยกันพอดีT^T” ยัยอมยิ้มพูดขณะที่กำลังส่องกระจกดูหนังหน้าตัวเอง นี่! ไม่คิดจะให้ฉันพูดอะไรเลยรึไง
“โอ้ย! เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวใช้รองพื้นตบแป๊บเดียวก็อยู่แหละ^__^” ยัยนาอึนเสนอทางแก้ให้ “เออ จริงด้วย^ ^” ยัยอมยิ้มยิ้มแป้นไม่เหลือคาบยัยขี้แยขี้มูกโป่งคนเมื่อกี้เลยสักนิด อะไรจะเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วขนาดนี้ห๊ะ ยัยบ้า!-__- “เอ่อ...คือว่า..”
“ตายแล้ว!! เย็นนี้ฉันจะใส่ชุดไหนไปละเนี่ย ยังไม่ได้เตรียมชุดเลยอ่ะ” ยัยนาอึนพูดแทรกฉันอีกครั้ง นี่! จะไม่ให้ฉันได้พูดอะไรเลยรึไงกันห๊า>0<* สุดท้ายฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธการไปนัดบอดบ้าบออะไรนั้น เนื่องจากยัยพวกบ้าสองคนนี่ไม่ยอมให้จังหวะฉันปฏิเสธเลยสักนิดอ่ะT^T
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
