Heated

“อัซราม!! พบศพคนของเรา 3 ศพบริเวณที่พักชั้น 1 ” เสียงรายงานจากทหารยามที่ได้รับคำสั่งให้คว้านหาตัวจอร์จดังขึ้น ช่วยยืดเวลาชีวิตของเกรฟไปได้ 2-3 วินาที
“เดรคโค่ ไปจัดการสิ” อัซรามลดปืนลงเป็นระยะสั้น สั่งเดรคโค่ ฝ่ายหลังก้าวเดินไปที่ประตูอย่างไร้ท่าทีใดๆ
เกรฟได้แต่นั่งคุกเข่า จดจ้องอยู่ปากกระบอกปืนพก P99 ในมือของอัซราม
“ดูเหมือนเพื่อนของพวกแกก็แสบใช้ได้นะ” อัซรามก่อนที่จะหันปืนเล็งมาทางเกรฟอีกครั้ง
“ไปตายซะ ไอ้พวกระยำ!!!” เสียงดังกังวาลอันคุ้นหูดังแหวกออกมาทางวิทยุ อัซราม เดรคโค่ และ ฟาฮัดต่างมองหน้ากันไปมา
เกรฟได้โอกาสลุกขึ้น คิดจะพุ่งเข้าไปแทคเคิลอัซราม ในขณะที่ฟาฮัดแล้วเดรคโค่ยกปืนขึ้นเล็ง โคโลเนลลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
“แผลงฤทธิ์นักนะ!!!” ฟาฮัดตระโกนลั่น
แรงระเบิดมหาศาลกระแทกเข้ามาจากทุกทิศทาง ผนังห้องที่เป็นชั้นหินแตกกระจุยกระจายจนทำให้เครื่องมือในห้องนั้นลอยกระเด็นเสียหายไปทั่ว ทันทีที่เสียงระเบิดดังประทุ เกรฟรู้สึกได้ว่าเวลาเริ่มเดินช้าลง เดรคโค่โดนแรงระเบิดที่บริเวณประตูจนกระเด็นถอยหลัง ฟาฮัดเสียหลักจนหน้ากระแทกกับโต๊ะที่โคโลเนลถีบเข้าหาเขา ส่วนอัซรามกำลังจะเหนี่ยวไกสังหารเกรฟ แต่ทว่า ด้วยแรงทั้งหมดที่มีเกรฟดึงข้อมือออกจากกัน จนเชือที่มัดเอาไว้หลุดปมแล้วง้างหมัดซ้ายชกเข้าที่กรามของอัซรามอย่างเต็มแรง อัซรามก็สวนกลับด้วยเข่าเข้าที่ท้องแต่เกรฟกลับไม่รู้สึกอะไรมากนัก ก่อนจะถีบอัซรามออก และในจังหวะนั้นเอง อัซรามยกปืนขึ้นหมายจะยิงเกรฟ
“รอนานไหมเพื่อน!!!” จอร์จที่มาพร้อมกับปืนลูกซอง USAS-12 พุ่งตัวเข้ามาทางประตูหน้าห้อง ฝ่าเปลวเพลิงและกลุ่มควันเข้ามา เดรคโค่ที่ตั้งหลักได้แล้วพยายามยิง AN-94 ใส่จอร์จ แต่ด้วยอาการจากแรงระเบิดทำให้มันพลาดไป ก่อนที่จะโดนจอร์จยิงด้วยปืนลูกซองเข้าไปจังๆที่กลางลำตัวหนึ่งนัดจนกระเด็นนอนแน่นิ่งไป ก่อนระดมยิงไปทั่วห้อง ในขณะที่โคโลเนลและเกรฟต่างหมอบหลบกับพื้น จนอัซรามก็โดนคมกระสุนเฉือนร่างลงไปกองกับพื้นอีกคน
“ไอ้สัตว์เอ้ย!!!! ” ฟาฮัดพยายามจะยิงโต้ตอบแต่กลับถูกโคโลเนลเตะเข้าไปคางจนเสย
“เราต้องรีบแล้ว พวกมันจะยกโขยงกันมาที่นี้ เราต้องรีบไปกันแล้วล่ะ!!!” จอร์จกระโจนข้ามร่างอันแน่นิ่งของเดรคโค่มาก่อนจะจ้องมองดูที่ฟาฮัดที่สลบไปแล้ว
“ไอ้ฟาฮัด? อะไรวะเนี่ย?” จอร์จสบถ ดูเหมือนเหตุการณ์ในห้องจะสงบลงแล้ว แต่ส่วนอื่นๆของฐานทัพลับนี่ กำลังเดือดพล่านและเต็มไปด้วยเสียงโวกเวก
“มันหักหลังเรา รีบไปกันก่อน เรื่องอื่นค่อยว่าทีหลัง เกรฟ?” โคโลเนลถามเกรฟ ที่กำลังมองดูร่างของอัซรามพลางเอามือกดแผลที่โดนเครดโค่ยิง
“ไปที่จานจอดฮอ จอร์จ?” จอร์จพยักหน้า
“ชั้นวางเอาไว้แล้ว แต่ยังไม่ได้จุดระเบิด เอาไว้เวลาหนี”
“เยี่ยม” โคโลเนลกล่าวหลังจากปลดเชือกที่มัดมือได้แล้ว ตาเขาเบิ่งกว้างและตัวเริ่มก้มต่ำลง “รีบไปจากที่นี่ เร็ว!!”
พูดจบ ห่ากระสุนจำนวนมากก็ยิงเข้ามาในห้องบัญชาการอย่างไม่ยั้ง จนบีบให้พวกเกรฟต้องวิ่งออกไปอีกทาง ทิ้งร่างของอัซรามเอาไว้ในห้องนั้น เสียงตระโกนที่พอฟังเป็นคำของพวกทหารที่ตามมาด้านหลัง พวกนั้นกำลังเดือดปุดๆเลยที่เดียว หลังจากวิ่งเข้าสู่ส่วนทางเดิน เกรฟหันไปมองด้านหลังเป็นระยะสั้นๆ นอกจากกลุ่มทหารนับสิบที่วิ่งตามมาแล้วกำลังยิงใส่พวกเขาอยู่ เขาเห็นฟาฮัดกำลังลุกขึ้น
“ขึ้นบันได!” จอร์จที่วิ่งนำหน้าตระโกนบอก ก่อนจะยิงซัดกระสุนลูกซองใส่ทหาร 2 นายทารอดักอยู่ระหว่างชั้นบันได โดยที่แง้มมองด้านบน ก่อนที่จะรีบหดลงมาพร้อมกับห่ากระสุนของพวกที่ดักรออยู่แล้ว
“จะใช้แฟลชล่ะนะ” จอร์จกล่าวกับบเกรฟและโคโลเนลที่จัดการยึดอาวุธและกระสุนจากศพของทหารสองนายนั้นมาแล้ว โคโลเนลเปลี่ยนแมกกระสุนปืน Ak74s-u แล้วยืนด้านหลังของจอร์จ ส่วนเกรฟกับปืนไรเฟิล TAR21 ที่จะเป็นคนคุ้มกันก็อยู่ข้างๆกับจอร์จ ซึ่งกำลังกำระเบิดแฟลชเอาไว้ในมือ
“เอ้า...” จอร์จดึงสลักรอชั่วขณะ โยนระเบิดแฟลชไป มันแทบจะทำงานทันทีเนื่องจากจอร์จกะเวลาเอาไว้ก่อนจะปาออกไป เหล่าทหารที่ร้องเสียงหลงเพราะตาพร่าเป็นสัญญาณให้ “ลุย!!”
จอร์จวิ่งนำขึ้นไป แล้วลั่นไกระเบิดกระสุนลูกซองประเคนใส่เหล่าทหารที่ไมทันตั้งตัวอย่างระห่ำ หยาดเลือดจากร่างกายสาดกระเซ็นไปทั่วทั้งห้องราวกับระเบิดถังสี โคโลเนลเล็งเป้าหมายที่จอร์จพลาดไปด้วยการยิงเป็นชุด และปิดด้วยเกรฟที่ยิงอย่างแม่นยำแม้จะบาดเจ็บอยู่ก็ตาม ทหารเกือบสิบนาย ลงนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น
“ไปเร็ว!!” โคโลเนลกล่าว ในขณะที่เกรฟยิงตอบโต้กับทหารกลุ่มที่ตามมาทางบันไดจากชั้นล่าง พวกมันถูกตรึงเอาไว้ด้านล่าง และจอร์จที่โยนระเบิดมือเข้าที่ช่องบันได้นั้น 2 ลูก
ทั้งหมดรีบวิ่งออกจากชั้นนั้นอย่างรวดเร็ว เสียงระเบิดดังอึกทึกอยู่เบื้องหลังในขณะที่พวกเขาทั้ง 3 กำลังวิ่งไป หลบไป ยิงไป กับเหล่าทหารที่ดาหน้าเข้ามาจะฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่ง
อีกไม่นานก็ถึงโรงจอดฮอแล้ว
“ต้านพวกมันเอาไว้ อย่าให้พวกมันหนีรอดไปได้!!!!!” พวกทหารตระโกนสั่งกันอย่างเดือดดาษ พวกเกรฟกำลังฝ่าดงกระสุนจากปืนไรเฟิลนับ 10 กระบอกจากด้านหน้า และยิงโต้ตอบกับอีก 10 ทางด้านหลัง ชั้น พักอาศัยที่ชั้น 1 กลายเป็นสนามรบขนาดย่อมๆ ควันไฟและแสงประกายส่องสว่างทั่วทั้งชั้น เกรฟที่แม้จะบาดเจ็บอยู่ กลับรู้สึกและสามารถสู้ได้ดีกว่าที่ผ่านๆมา กระสุนทุกๆนัดที่เขายิงสามารถที่จะทำให้พวกทหารร้องโหยหวนและสิ้นชีพได้อย่างแม่นยำ กลิ่นดินปืนและควันจากช่องคัดปลอกกระสุนไม่อาจระแคะระคายนัยต์ตาที่กำลังเพ่งมองการสังหารของเกรฟได้ กระสุนนัดสุดท้ายในแมกกระสุน 5.56 แมกสุดท้ายถูกยิงออกไป
“จอร์จ เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว!” เกรฟควักปืนพกออกมาแล้วยิง
“ชั้นวางระเบิดเอาไว้แล้ว แต่ถ้าจุดล่ะก็ เราอาจจะหนีออกจากที่นี่ไม่ทันนะ!” แมกกระสุน Usas12 ถูกปลดออกมา จอร์จก็หยิบปืนพกของตนออกมาเช่นกัน
“อย่างน้อยมันก็น่าจะดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้นะ” โคโลเนลกล่าว “เอาเลย!”
จอร์จหันไปมองหน้าเกรฟ เขาพยักหน้ารับ จอร์จหมอบลงแล้วหยิบแท่นสัญญาณจุดระเบิดC4 ออกมา แล้วกดเบาๆ
เสียงระเบิดดังอื้ออึงอยู่ในถ้ำนั้น ระเบิดที่ถูกวางเอาตามจุดต่างๆระเบิดเรียงกันเป็นตัวโดมิโน พื้นดินสั่นไหวอย่างรุนแรงราวกับอาฟเตอร์ซ๊อค จนพวกทหารไม่อาจยืนอยู่ได้ ห้องหับต่างๆถูกระเบิดเป็นจุณ ไม่อาจเหลือสิ้นได้เอาไว้ดูต่างหน้าได้ เมื่อเสียงระเบิดใกล้เข้ามาพร้อมกับผนังหินที่เริ่มถล่มลงมา
“วิ่ง!!!!” เกรฟตระโกนลั่นก่อนจะออกตัววิ่งออกจากที่กำบัง ใช้ปืนพกยิงพวกทหารที่จะยิงใส่พวกเขาโดยมีจอร์จแล้วโคโลเนลวิ่งตามหลัง
“โว้!!! โว้ย!!!!!” จอร์จตระโกนดังลั่นพลางวิ่งกึ่งกระโดดข้ามก้อนหินขนาดใหญ่ที่ถล่มมาจากชั้นบน พวกทหารที่แต่เดิมไล่ล่าพวกเกรฟ ณ ตอนนี้กำลังพากันหนีตามเหมือนมดแตกรัง โคโลเนลต้องวิ่งหลยเศษและก้อนหินที่กำลังร่วงลงมา จนพวกเขาถึงบันไดที่จะพาพวกเขาไปโรงจอดฮอ
“นายไปเอาระเบิดมากมายขนาดนี้มาจากไหนวะ!?!”  เกรฟตระโกนถามขณะที่ลดความเร็วลงแล้ว
“ตอนกำลังคลำทางไปโรงจอดฮอเจอคลังแสงเข้าน่ะ!!” จอร์จพูดอย่างภาคภูมิใจ ก่อนที่จะมีเสียงระเบิดดังลั่นมาจากด้านหน้าของพวกเขา เปลวเพลิงโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง พื้นสั่นจนทำให้พวกเขาเกือบจะล้ม “นั้นระเบิดที่คลังแสงสินะ”
“โอ้ เวร..” โคโลเนลกล่าวเบาๆ
ทั้งสามวิ่งผ่านซากหินและถ้ำโพลงที่โดนระเบิดจนแหลกบางที่กลายสภาพเป็นหลุมเนื่องจากการถล่มของชั้นดิน แม้พวกเขาจะกระโดดข้ามไปได้ไม่ยาก แต่ถ้าพลาดมันก็หมายถึงชีวิต
“เฮ้!!!” เกรฟที่วิ่งนำตระโกนลั่น พวกเขาวิ่งมาถึงโรงจอดฮอ แต่สภาพมันดูเหมือนนรก ทั้งแท๊งน้ำมันเชื้อเพลิงและยานพาหนะพวกรถฮัมวี่ที่โดยระเบิดจนสร้างความเสียหายให้กับพื้นที่โดยรอบ เปลวเพลิงกำลังโหมกระหน่ำพื้นที่ภายในถ้ำและกำลังย่างสดเหล่าทหารผู้โชคร้าย หินกองใหญ่ที่ถล่มมาจากด้านบนปิดทางออกที่ใหย่โตของถ้ำนี่ เหลือเพียงทางคนเดิน กำลังแออัดและเต็มไปด้วยเหล่าทหารที่กำลังหลี้ภัย ตรงกลางมีเฮลิคอปเตอร์ Mi -24 Hind อยู่ 2 ลำ โดยที่ลำหนึ่งกลายเป็นซากไปแล้ว
“มาเร็ว!!” เกรฟกวักมือเรียกแล้ว วิ่งนำไปที่ ฮอ เขาหยิบปืนไรเฟิล Ak-74 ที่ตกอยู่กับศพบริเวณนั้น ยิงสังหารนักบินของเครื่อง Mi-24 ที่กำลังพยายามเปิดคอกพิทเพื่อใช้ฮอหลบหนี
“ไอ้นี่ เนี่ยนะ?!! อย่าล้อกันเล่นนะโว้ย!!”  โคโลเนลสบถ
“เชื่อชั้นเถอะน่า” เกรฟโยนปืนทิ้งแล้วเปิดฝากระจกที่นั่งนักบินกับผู้ช่วยนักบิน “โคโลเนล นายมาที่ผู้ช่วยนักบิน จอร์จไปส่วนห้องโดยสาร เต็มอาวุธให้พร้อม!”
“ได้เลย!!” จอร์จรับคำก่อนที่จะวิ่งไปเปิดประตูเลื่อนที่ส่วนห้องโดยสารด้านหลัง
ท่ามกลางเสียงระเบิดแล้วเปลวเพลิง เสียงปืนไรเฟิลดังขึ้น
“จอร์จ!!!” เกรฟพุ่งเข้าไปหาจอร์จที่ฟุบลงไปที่พื้นอย่างรวดเร็ว เขาโดนยิงที่ลำตัว 2 นัด กระสุนทะลุออกไปจนเลือดไหลออกมามาก
“ชั้นไหว...” จอร์จกล่าวอย่างสั้นๆ ในขณะที่เกรฟอุ้มเขาขึ้น
“เวรเอ้ย!!!” โคโลเนลชักปืนพกออกมาแล้ว หันไปที่ต้นทิศทางของกระสุน แต่แล้วก็ต้องมุดหัวหลบ เมื่อโดยยิงสวนกลับมาเป็นชุด
เกรฟกระชากประตูห้องโดยสารแล้วค่อยๆอุ้มจอร์จเข้าไปนั่งในห้องโดยสาร แล้วปิดประตู เขาชักปืนแล้วหันไปยิงมือปืนลึกลับอย่างรวดเร็ว แต่ฝ่ายหลังหลบได้ แล้วยิงสวนกลับมา แต่กระสุนกลับไปกระทบกับผิวเครื่องฮอด้านบนของเกรฟ
“เดรคโค่?” เกรฟเบิกตา ครู่หนึ่ง เขาเห็นเดรคโค่ในสภาพยับเยินและมีเลือดไหลตามจุดต่างๆทั่วร่างกาย อ้าปากเพื่อช่วยหายใจ ในมือกระชับ AN -94 เอาไว้แน่นพร้อมสำหรับการยิงครั้งต่อไป
“แกรอดมาได้ยังไง?” เกรฟตระโกนพลางเล็งปืนไปที่เดรคโค่
“แล้วแกล่ะ เกวริล!!!” เดรคโค่ตระโกนกลับ ก่อนที่จะเหนี่ยวไกปืนยิงมาที่เกรฟ แต่เนื่องจากอาการบาดเจ็บ ทำให้มันพลาดเป้า แต่เฉี่ยวต้นแขนซ้ายของเกรฟที่ก้มตัวหลบ แล้วยิงโต้ตอบจนไปโดนเข้าที่ท้องของเดรคโค่ จนล้มลงไป แต่ทว่า เดรคโค่ไม่ยอมแพ้ ควักปืน SIG Sauer P226 ออกมายิงใส่เกรฟ
“แม่งเอ้ย!!” เกรฟไม่อาจเสียเวลาได้อีกต่อไป เขาวิ่งหลบกระสุนแล้วกระโดดขึ้นที่นั่งนักบินแล้วติดเครื่องอย่างรวดเร็ว
“ไอ้เฮี้ยนั้น! เดรคโค่!?!” โคโลเนลตาม
เกรฟไม่ตอบแต่พยักหน้าอย่างแรง เขาเพิ่มระดับการลอยตัวของฮอในขณะที่ใบพัดหมุนแรงขึ้นจนมันเริ่มลอยตัว
“ใส่หูฟังซะ” เกรฟกล่าวกับโคโลเนล “จอร์จ นายโอเคมั้ย?”
“โคตรๆ ไอ้เปรตที่ยิงชั้น มันคือใครวะ” จอร์จซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังตอบกลับมาทางวิทยุของเครื่อง
“ไอ้เดรคโค่”
“ไอ้เหี้ยนั้นน่ะนะ??”
เฮลิคอปเตอร์ลอยตัวสูงขึ้นจนผ่านช่องหินที่แต่เดิมกว้างอยู่แล้ว จากการระเบิดทำให้มันกว้างขึ้นอีก แล้วค่อยๆ บินไปทางทิศใต้ผ่านเทือกเขาบามิยันในช่วงเข้าที่มืดมิด
“โคโลเนล ติดต่อไปทางแซมสิ” เกรฟกล่าวขณะบังคับเครื่องอย่างคล่องแคล่ว
“โอเค ได้” โคโลเนลที่ไดพักผ่อนบ้างแล้ว เริ่มจัดการกับคลื่นวิทยุ เครื่อง Hind ค่อยๆบินผ่านผืนทรายรวดเร็ว
อย่างน้อยในตอนนี้ พวกเขาก็รอดมาได้แล้ว เกรฟเริ่มสงบใจขึ้นมาหน่อย เขาถอนหายใจแรงๆ มองดูทิวทัศน์ของทะเลอันรกร้างยามเช้ามืด ถึงแม้จะคาใจเรื่องของอัซรามและความเชื่อมต่อของกลุ่มทหารรับจ้าง แต่ตอนนี้ ขอให้เขาได้มีเวลาพักหายใจซักหน่อย เรื่องน่าปวดหัวพวกนั้นค่อยให้แวนดอลจัดการเอาเถอะ
“ขอบคุณพระเจ้า พวกนายมันเกินคนจริงๆ!!!” เสียงของแซมฟังมาทางวิทยุ ทุกคนในเครื่องได้ยินทั้งหมด
“ความจริง เธอควรจะขอบคุณ เกรฟ เขามันพระเอกตัวจริง!!!” จอร์จกล่าวอย่างภาคภูมิใจ
“ใช่เลยล่ะ แซม...เตรียมวอดก้ากับสเต็กชิ้นใหญ่ๆเอาไว้รอเลย”
เกรฟยิ้ม
“อ้า...เอาเป็นว่าขอทำแผลกับเตียงนุ่มๆก่อนดีกว่านะ”
แสงรุ่งอรุณสาดส่องรับกับเฮลิคอปเตอร์ Hind ในขณะที่มันบินสู่ค่ายนอร์ริส