คุณหนูปากกล้ากับพ่อบ้านขี้เล่น

ความรัก...เป็นสิ่งที่ทำให้โลกสวยงาม...และเมื่อฉันอยู่กับซากิ ฉันรู้สึกเหมือนมีความสุขตลอดเวลา...และอบอุ่นเมื่อได้กอดซากิ...นี่ฉัน...รักซากิ...งั้นเหรอ
"คุณหนูครับ ยังไม่ลุกอีกเหรอครับ!" เช้าวันใหม่ ซากิเดินมาปลุกฉันในห้อง 
"ตื่นแล้วล่ะ..." ฉันตอบไปด้วยนํ้าเสียงเหมือนคนไม่ได้นอน
"ทำไมดูเพลียๆนะครับ" ก็มัวแต่คิดอะไรนิดหน่อยจนไม่ได้นอนอ่ะดิ
"อืม" ฉันตอบกลับไปทำให้ซากิหลุดยิ้มออกมา
9 โมงเช้าของวันหยุด
"คุณหนูครับ ทำอะไรอยู่เหรอ" ซากิเดินมาหาฉันที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"ทำการบ้านน่ะ..." ฉันตอบกลับไปแล้วมุ่งมั่นทำการบ้านต่อ
"คุณหนูครับ วันนี้จะทานอะไรเหรอ" ทานข้าวสิยะ (- -)
"ไม่รู้สิ อะไรก็ได้ที่มันอร่อย" ฉันตอบไปด้วยความขี้เกียจคิด
"ครับๆ^^" ซากิยิ้มกลับมาอีก 
"ขะ...ขอบคุณนะ" ฉันพูดด้วยสีหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศ
"เอ๋ ทุกทีไม่เคยขอบคุณนี่ครับคุณหนู" อะ...เอ๊ะ นั่นสิ 
"กะ...ก็มัน..." ฉันหน้าแดงกว่าเดิมอีก
"คุณหนูชอบผมซะแล้วเหรอ" QwQ ซากิตอบกลับมาด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์
"บะ...บ้าเหรอ...ป่าวนะ!" ฉันเลยตวาดกลับไปด้วยสีหน้าแดงแจ๋
"555 ผมล้อเล่นๆ ให้มันจริงนะครับว่าไม่ชอบผมน่ะ" QwQ ก็จริงน่ะสิ...(มั้ง) ซากิตาบ้าาาาาาาา QwQ