สะกิดรัก รุ่นพี่จอมเย็นชา

 
 
 
 
 
"บลู"
ใครมาเรียกชื่อผมอีกเนี่ยยยย ก็รู้อยู่ว่าเหมือนณเดชน์ เขานะ  ผมจึงหันไป
 
"ไปโรงเรียนด้วยกันมั้ย"
โด่ง นักบาสของโรงเรียนถามขึ้น หลังจากขี่จักรยานมาจอดใกล้ๆ
 
"อ้อ เอาสิ กำลังขี้เกลียดเดินพอดี "
ผมรีบตอบตกลงทันที แล้วก็ขึ้นไปเหยียบบนท่อนเหล็กและเอามือเกาะไหล่ของโด่งไว้ แหะๆ ยังไงก็ยังดีกว่าไปโรงเรียนล่ะ ฉันรู้จักกับโด่งมาแต่เด็กๆแล้ว เขาเป็นลูกชายของป้าพรคนข้างบ้านยังไงล่ะ โด่งอายุเท่าผมแต่อยู่คนละห้อง ผิวสีแทนและใบหน้าคมเข้มของเขา ไม่หล่อแพ้ หนุ่มฮอตของโรงเรียนเลยล่ะ
 
"นี่ แม่ของนายบอกจะกลับค่ำ มาอยู่บ้านเราก็ได้นะ"
 
"ถามหน่อยเห็นเรา เป็นเด็กผู้หญิงหรอ"
 
"ฮ่าๆ ก็นะ...." นี่ไอ้โด่งงงงงงงงงงงง"วันนี้ดูท่าฝนจะตกด้วย"
ผมแหงนหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีเมฆสีเทาปกคลุมเต็มไปหมด โอ้ววววไม่นะ ผมกลัวเสียงฟ้าร้อง
 
"อืมใช่ ดูเหมือนฝนจะตก งั้นเราอาจไปบ้านนาย "
 
 
"ดีเลย นายต้องสอนคณิตให้เราด้วย เมื่อวานเราสอบไม่ผ่านคนเดียว -o-"
 
ใครใช้ให้นายเอาเวลาไปเล่นบาสหมดล่ะ -o- ผมกับโด่งคุยกันมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าโรงเรียน แล้วสายตาของพวกที่อยู่แถวนั้นก็มองมาที่ผมจุดเดียว แย่แร๊วววว  อะไรเนี่ยยยยย
 
 
"ทำไมวันนี้มีคนมองเยอะจัง"
โด่งมองดูรอบๆ อย่างสงสัย
 
"เพราะนายหล่อไงล่ะ "
 
"เรื่องนั้นมันก็แน่อยู่แล้วน่า แ่วันมันผิดปกตินะ "
 
 
"เพราะนายหล่อขึ้นไงล่ะ"
 
 
โด่งไม่พูดอะไร แต่ยังคงมองไปรอบๆ อย่างสงสัย ในที่สุดก็มาถึงที่จอดรถโรงเรียน ผมกระโดดลงจากจักรยาน แล้วก็ยืนรอโด่งที่กำลังเอาซ่คล้องล้อรถอยู่
 
ไม่นานเราก็เดินมาถึงอาคารเรียน ทุกสายตาก็จับจ้องผมเช่นเคยขอโทษนะพวกเราก็ผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่รึไงฮ่ะ ไอ้พวกนี่!!
 
ผมโบกมือลาโด่ง เพราะเราอยู่คนละห้อง โด่งยิ้มให้ผมและเดินเข้าไปในห้องเรียน ไม่ต่างจากผมก็เดินเข้ามาในห้องเรียนของตัวเองเหมือนกัน
 
 
พอเข้ามา โอ้ววววววววว ไอ้พวกนี้ก็มองจัง มีปัญหาอะไรก็พูดมาสิ จะอะไรกันหนักกันหนา ผมละปวดจิต!!
 
หลังจากที่ทรงพระนั่งลงเก้าอี้ ก็มีเสียงๆหนึ่ง ดังขึ้น
 
 
"อะแฮ่ม!"
มีเสียงกระแอมดังขึ้นมาทางประตูซึ่งอยู่ด้านหลังผม ผมหันขวับไป แล้วก็ต้องทำตาโตและอ้าปากค้างทันที
 
"เบธ OoO!"
พวกกลุ่มไอ้มาร์คร้องขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน
 
 
อะไรกันเนี่ย เบธมาที่นี่ทำไมกัน พวกไอ้มาร์คก็ทำหน้าหวอไม่แตกต่างจากผม
 
 
"นายน่ะ มานี่ซิ"
ไอ้เบธเนี่ยย เป็นผู้ชายที่โคตรเรียบนิ่งมากๆเลยล่ะ ขนาดเวลาพูดยังไม่มีความรู้สึกแบบไหนที่แสดงออกมาเลย
 
 
"ผมหรอ" ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
 
 
"ใช่นายนั้นแหละ ไอ้หน้าอ่อน"
มีเรื่องอะไรอีกเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย (ยาวไปมั้ง)
 
 
ผมจึงลุกจากเก้าอี้ และเดินตามไอ้หมอนั่นออกไป 
 
"โอ้ยยย หยุดก็ไม่บอก" หัวผมจะโนไม่เนี่ยย หลังไอ้หมอนี่ อย่างกับเหล็ก
 
 
"หึ...." ขำบ้าอะไร คนเจ็บนะเฟ้ยยยยยยยย"นายเคยได้ยินสุภาษิตที่ว่า บุญคุณต้องทนแทนแค้นต้องชำระมั้ย" ก็เคยนะ เมื่อกีไง นายพูดฉันเลยได้ยิน
 
 
"แล้ว?" ผมก็ทำหน้า กวน TEEN ส่งไป
 
 
"ก็นะ หลังเลิกเรียนของวันนี้ ไปรอฉันที่โรงรถ..." ไม่ใช่แค่พูด หน้านี่เข้ามาใกล้ทุกที "ถ้าไม่ไป รู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น..." นั่นไงเว้นไว้ แล้วก็มากระซิบข้างหูผม"นายคงไม่อยากเป็นเหมือนไอ้กิจ"
 
ฮะ ฮะ  พี่กิจเกี่ยวไรด้วย หรือว่าไอ้หมอนี่มันทำให้พี่กิจต้องไปเรียนที่อื่น!!
 
".........." ผมไม่พูดอะไร ได้แต่มองแผ่นหลังของคนตรงหน้าเมื่อกี เดินจากไป
 
 
ผมชักอยากรู้กว่าเดิมแล้วสิ ว่าพี่กิจ Idol ของผมย้ายไปเรียนที่อื่น เพราะอะไร และ เพราะใคร!!