สะกิดรัก รุ่นพี่จอมเย็นชา

"ผะ...ผมกำลังจะไปแล้วครับ "

ผมบอกด้วยเสียงสั่นๆ อย่างหวาดกลัว หมอนี่เถื่อนชะมัด ไอ้รุ่นพี่ที่เจาะหูไม่พูดอะไร แถมยังไม่ยอมปล่อยมือของผมอีก ให้ตาย นักเรียนคนอื่นๆกำลังมองอยู่นะ

ตุ้บ!

มีคนโยนกล่องอะไรไม่รู้มาบนโต๊ะ สักพักเสียงกระซิบกระซาบก็ดังขึ้น ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งยื่นอยู่บนหัวโต๊ะ เขาดูโหดๆ พอๆ กับรุ่นพี่ที่กำลังจับมือผมไว้ แต่หมอนี่ดูดีกว่าตั้งเยอะ  ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือดูดีมากมาย  (บ้า หวั่นไหวไม่ได้)   ผมยาวสีบลอนด์ปรกหน้า นัยน์ตาสีเทาเข้ม หูย อย่างกับฝรั่งแน่ะ! ที่โรงเรียนมีคนหล่อถึงขนาดนี้ แต่ทำไมผมไม่รู้ล่ะ

เขานั่งลงตรงที่นั่งตรงข้ามกับผม หน้าตาเฉยเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น แต่เขารู้สึกตัวว่ารุ่นพี่สามสี่คนกำลังมองเขาอยู่ เขาจึงเงยหน้าขึ้นและมองหน้าแบบเรียงคน (รวมทั้งผมด้วย )

"มองหาอะไรวะ"

เขาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แล้วก็ลากกล่องแบนๆ ที่เขาโยนมาเมื่อกี้เข้ามาใกล้ตัว พิซซ่านี่ น่ากินจังเลย แต่...ฮึ่ย ผมไม่แตะอาหารเลียนๆแบบนี้หรอก

"เปล่า"

รุ่นพี่อีกคนตอบเบาๆ โห ตัวโตๆ ของเขาดูหดไปตั้งเยอะเลย คงจะกลัวไอ้ผมบลอนด์นี้มากล่ะสิ

"เปล่า? แล้วมองหาอะไรกันนักหนาว่ะ!"

นายผมบลอนด์ ตะโกนลั่นอย่างโมโห  น่ากลัวชะมัด นายฟ้าผ่านี่เป็นใครกัน

รุ่นพี่เจาะหูก็ไม่ยอมปล่อยมือผมสักออกสักที แต่ดันกระชากห่อข้าวของผมไปจากมือ ก่อนจะขว้างมันลงบนพื้นต่อหน้าทุกคน 

"จำไว้เลยนะ อย่ามาบังอาจยุ่งกับพวกฉันอีก"

ผมพยายามกำหมัดไว้แน่น พยายามห้ามใจตัวเอง

"ผะ...ผมไม่ได้ยุ่งกับพวกพี่เลยนะ พะ...พวกพี่ตังหากที่มาแย่งที่ที่ผมนั่ง"

ผมตะโกนใส่ไอ้รุ่นพี่เจาะหู จนทุกคนบริเวณนั้นเงียบหมด ยกเว้นไอ้พี่รูปหล่อที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเปิดกระป๋องโค้ก แล้วก็ดื่มมันอย่างสบายใจ (เย็นชาชะมัด)

เพียะ!

เกิดเสียงดังเพียะขึ้น แล้วผมก็ล้มลงไปกองกับพื้น ใบหน้าด้านซ้ายของผมเย็นชาไปหมด รุ่นพี่พวกนั่นยิ้มเยาะผมอย่าสะใจ แต่ขณะเดียวกันทุกคนที่นั้น ก็พากันตกใจ และซุบซิบกัน ผมเก็บห่อข้าวของตัวเองแล้วเก็บเศษข้าวทั้งหมดไปทิ้งในถังขยะ ตัวผมสั่นไปหมด แล้วก็เดินไปอ้างล้างมือข้างๆ

ผัวะ!

"เฮ้ยยยยยย"

มีเสียงร้องลั่นอย่างตกใจดังขึ้นมาจากด้านหลังของผม แต่ผมไม่ได้หันไปดู

พลั่ก!

ผมล้างกล่องข้าวของตัวเองโดยไม่ได้หันไปดูเสียงดังนั่นเลย ไม่สนใจแม้แต่เสียงฝีเท้าหรือเสียงผู้คนตกใจ

ตุ้บ!

ผมล้างมือของตัวเอง โถ่เว้ยยยยย ไอ้รุ่นพี่คนนั้นจับข้องมือผมสะแรง ไอ้รุ่นพี่บ้า 

ป้าบ!

เสียงหยุดไป เสียงร้องก็เช่นกัน สักพักสียงพึมพำของคนอื่นๆก็เริ่มดังขึ้นมาแทนที่ จากนั้นก็เงียบไป มีคนเดินเข้ามาที่อ่างลางมือที่ผมกำลังล้างมืออยู่ ผู้ชายผมบลอนด์คนนั้นเปิดก๊อกน้ำล้างมือแล้วก็เดินไปที่โต๊ะตัวเดิม

แต่ แอ๊ะ! ทำไมเขาถึงมีแผลที่มุมปากล่ะ เมื่อกี้ไม่เห็นมี!

////// ดีจ้า เมื่อวานสอบกลางภาค ม.ปลาย วันนี้ ม.ต้น พรุ่งนี้ ม.ปลาย วันนี้เจ๊เลยได้หยุดอ่านหนังสือสอบ  แต่ เอ๋!! (แน่ใจว่าอ่าน) ///////

ติดตามเน้ออออออ รักทุกคน