สะกิดรัก รุ่นพี่จอมเย็นชา

"อิ่มยัง"  ผมถามคนตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังกินแบบสุดชีวิต เฮ้อ เฮ้อ หิวมากสินะพ่อคุณ

"ข้าวติดปาก" ผมพูดพร้อมกับเอาทิชชู่เช็ดให้คนตัวเล็ก

เขาจ้องหน้าผม ผมก็จ้องหน้าเขา (เอาง่ายๆ จ้องจะกินกัน) เจ๊ เขาเปล่านะ ดูดิๆ หน้าแดงๆ มันน่าหอมฟอดๆสักสองสามที            (หยุดหื่น  -_- ฉันม่ายชอบย่ะ) เรื่องของเจ๊ แบร่ 

เอาล่ะท่านผู้โดยสารโปรโปรดทราบตอนนี้รถโดยสารได้จอดแล้วค่ะ ( คนล่ะเรื่อง)

"เออ เออ อิ่มแหละไปเหอะ" คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นทันที เมื่อเห็นว่าเราจ้องกันนานเกินไป  หรือเขิน ฮ่าๆ

"โอ้ย!" ผมหันไปดูต้นเสียง เดินชนใครเนี่ย

"ขอ ขอโทษครับ" คนตัวเล็กขอโทษผู้ชายที่กำลังก้มเก็บหนังสือ โอ้โห้ นี่จะย้ายบ้านรึไงเนี่ยยยยย หนังสือสมุดนี่เพียบครับท่าน

"ผมช่วย" ผมอาสาไปช่วยผู้ชายดังกล่าว

เห้ย! 

เห้ย!

เห้ย!

อ้าวไม่ตกใจหรอ งั้นพร้อมกันนะ  (พอแหละ ><) ได้ๆ ครัช

"ไอ้กิจ/ไอ้เบธ" เราสองคนพูดพร้อมกัน ผมไม่คิดว่าจะเจอมันที่นี่ ก็มันเล่นหายหน้าหายตาไปซะนาน ไม่ติดตงติดต่อมาเลย

"พี่กิจหรอ?" บลูทำหน้าสงสัยและเหมือนจะร้องไห้ไปพร้อมๆกัน

"น้อง น้อง น้องอะไรน่าาา" ไอ้กิจคงจำไม่ได้แน่ๆเลย

"บลูว่ะ" ผมบอกไปและมันก็พยักหน้า ประว่าเออจำได้แหละ

สามคนเดินออกมานอกร้าน ผมถามไถ่ทุกข์สุขของเพื่อนตัวเอง ว่าพวกมันทำอะไร ถึถึงต้องได้ย้ายโรงเรียน

"ก็เออ แกก็รู้พวกมันอย่าจัดการพวกเราห้าคนแค่ไหน"

"เออก็รู้แต่ต่อไปกูไม่ยอมง่ายๆหรอก แกดูนี่ดิ" ผมยื่นโทรศัพท์ที่มีข้อความส่งมาให้ผม เมื่อตอนคาบบ่าย ใจความว่า

'ต่อไปนี้คนที่อยู่ใกล้พวกมึงจะต้องเป็นฝ่ายเจ็บตัว'

"นี่แหละเหตุผลที่กู...เออ"  

"กูเข้าใจ"  ไอ้กิจทำหน้าแบบเรารู้กัน "งั้นเจอกันนะ นี่เบอร์กู" ไอ้กิจกดเบอร์ให้ผม ก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม

"พี่ไปนะบลู" ไอ้กิจยิ้มให้บลูก่อนจะเดินขึ้นรถคันหรูและขับออกไปทันที

"ป่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ผมบอกขำๆ เพราะกน้าคนตัวเล็กตล๊กตลก ฮ่าๆ

"ก็บ้านตรงข้ามกัน "  เออว่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ