[Yaoi] ~ หลงเข้าแล้ว !! ไอ้คุณชายตัวแสบ ~

ตอนที่ 6 ทำไมต้องเธอ            
 
 
 
 
               "มาร์ค งานโรงเรียนมึงจะแสดงไรวะ"
 
               "กูว่าจะเล่นกีต้าร์แล้วร้องเพลงว่ะ"
 
               "ได้ข่าวว่ามึงกำลังเฮิร์ทนี่หว่า"
 
               "เออใช่ ช่วงนี้มึงดูเงียบๆนะ เฮ้ยเช่ มึงรู้เรื่องปะวะ"
 
 
               
               ปอร์เช่เงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังถามถึงเรื่องไอ้ตัวแสบ แล้วจึงหันกลับไปมองร่างบางที่ตอนนี้นั่งก้มหน้าอยู่บนโต๊ะ 
 
 
               "ไปมึง แดกข้าวกัน กูหิ้วหิว"
 
 
               กูจะมองหน้ามึงติดปะวะ เติร์ด
 
 
               "มึง ตกลงจะไปแดกข้าวกับกูไหม"
 
               "ห้ะๆ...อ่อ อืม ไปดิ"
 
 
               
               ในโรงอาหารที่ทุกวันมาร์คนั้นแทบจะไม่อยากอยู่ในนี้นานๆเพราะรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศในนั้น แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่ามันโล่งกว่าทุกวัน เขาแทบจะไม่อยากออกไปจากที่เพียงแค่ไม่อยากจะเจอ...มัน
 
 
               "มึงจะไปซื้อไรก็ไปนะ"
 
               
               จะกินไรดีวะ มองไปแม่งก็มีแต่ของเดิมๆที่เคยกินแล้ว งั้นกินนี่ก็ได้ 
 
 
               รอยยิ้มแรกของวันนี้ เด็กชายขอมอบให้กับข้าวมันไก่ทอดของโปรดของเขา ที่หลายวันก่อนเขาบ่นว่าอยากกินนักอยากกินหนา 
 
 
               "ข้าวมันไก่ทอดจานนึงคับ"
 
               "จ้า หายไปหลายวันเลย ป้าก็นึกว่าหนูจะเลิกชอบข้าวมันไก่ร้านป้าซะแล้ว"
 
               "ฮ่าๆๆ ฝีมือป้าทำอร่อยขนาดนี้ ผมเลิกกินก็คงจะนอนไม่หลับแน่ๆเลยครับ"
 
               "เดี๋ยววันนี้ป้าแถมไก่ให้เยอะๆเลยนะ กินเยอะๆจะได้อ้วนๆ....แล้วคนนั้นเอาไรจ๊ะ"เคาะย่อหน้า 15 วรรค
 
               "เอ่อ..ข้าวมันไก่ทอดสองจานครับ"
 
 
               เสียงคุ้นหูดี ทำให้เด็กชายหันไปมองด้านหลังของเขา ก็พบเด็กหนุ่มหน้าหวานๆกับสาวลูกครึ่งยืนอยู่ด้วยกัน เติร์ดมองเด็กชายที่หันมาตาไม่กระพริบ ทำให้เด็กชายรีบหันหน้ากลับไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาและใบหน้าของเขาเริ่มแดงก่ำ
 
 
               "มาร์ค มากับใครอะ คนเดียวหรอ"
 
               "ก็อย่างที่เห็น"
 
               
               เด็กชายรีบเดินกลับไปยังโต๊ะของตนเอง มาร์คถอนหายใจแผ่วๆ ไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว เพราะแค่นี้ก็ปวดตาจนแทบจะลืมไม่ขึ้น 
 
 
 
               "มึงจะร้องเพลงไรวะ"
 
               "กูก็ยังไม่รู้เหมือนกันวะ"
 
               "งั้นมึงก็รีบๆรู้นะ เพราะพรุ่งนี้ก็ถึงงานกิจกรรมละ"
 
               "เชี่ยละ ทำไมมึงเพิ่งมาบอกกูตอนนี้ !!!"
 
 
 
                            ....................................................
 
 
 
 
               "ขอเสียงปรบมือดังๆให้กับ มาร์ค ธนัท หน่อยค้าบ"
                   
               "  แค่คำว่าเพื่อน  สั่งให้ฉันอย่าหวั่นไหว                
               ที่มันยิ่งห้ามหยุดคิดไปไกล      
               ยิ่งห้ามหัวใจไม่ไหว                
               แค่คำว่าเพื่อน บอกให้ฉันว่าไม่ควร               
               ยิ่งตอกยิ่งย้ำคำว่ารัก อย่าคิดเข้ามารบกวน "
 
 
 
               เติร์ดได้แต่นิ่ง ตาโตๆหันกลับมาจ้องคนที่เล่นกีต้าร์อยู่บนเวที หัวใจเต้นแรง มือข้างหนึ่งกำผ้าเช็ดหน้าผืนสีฟ้าแน่น ขณะเดียวกัน สมองของเขากำลังประมวลภาพเขากับมาร์คตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน 
 
 
 
                    "  แต่สบตาทุกครั้งก็ใจสั่น                
               ก็กลัวจะเผลอพูดคำนั้นไป                
               ได้แต่สงสัยไปอย่างนั้น               
               
               ถ้าเธอรู้ว่าฉันรัก เธอจะรักฉันบ้างไหม                
               ไม่สนิทใจ จะเป็นเพื่อนกัน                
               ถ้าเธอรู้ว่าฉันรัก เฝ้าแต่คิดไปจริงจัง                
               อยากให้เธอฟังคำว่ารักเธอ                
               ถ้าเธอรู้แล้วไม่รักไม่เป็นเพื่อนกัน                
               ถ้าอย่างนั้นคงต้องเงียบไป                
               เก็บเอาไว้ในใจดีกว่าบอกไป                
               ได้แค่เพื่อนคนเดิมที่แอบรักเธอ  
 
               ถ้าเธอรู้ว่าฉันรัก เธอจะรักฉันบ้างไหม                
               ไม่สนิทใจ จะเป็นเพื่อนกัน                
               ถ้าเธอรู้ว่าฉันรัก เฝ้าแต่คิดไปจริงจัง                
               อยากให้เธอฟังคำว่ารักเธอ                
               ถ้าเธอรู้แล้วไม่รักไม่เป็นเพื่อนกัน                
               ถ้าอย่างนั้นคงต้องเงียบไป               
               เก็บเอาไว้ในใจดีกว่าบอกไป                
               จะไม่พูดอะไรสักคำ ถ้าต้องเสียเธอ                
 
               ได้แค่เพื่อนคนเดิมที่แอบรักเธอ  "
 
 
               เสียงร้องท่อนสุดท้าย ก่อนที่เติร์ดจะก้มหน้าลง ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนกับตัวเบาหวิว เขายังไม่เข้าใจเพลงที่มาร์คเลือกร้อง แต่ที่แน่ๆ เขากำลังรู้สึกว่า ไอ้ตัวแสบสารภาพรักเขา
 
 
               "มึงร้องให้กูหรอ"
 
 
 
               เด็กชายที่แบกกีตาร์ตัวใหญ่กำลังจะขึ้นบันไดกลับไปที่ห้อง ชะงักฝีเท้าลงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่ดังมาจากด้านหลังของเขา
 
 
 
               "ดานี่เขาถามหามึงอยู่อะ"
 
 
               "มึงเลิกพูดถึงเขาซักทีดิวะ"
 
 
 
               สิ้นน้ำเสียงลง มาร์ครีบก้าวขึ้นไปบนห้องที่ตนมาขออยู่ด้วยแบบไม่มีกำหนด แต่ยังไม่ทันที่จะเปิดประตู มือใหญ่ๆก็คว้ามือของเขาลากไปที่ห้องของตนเอง
 
 
 
               "มึงจะทำไรกะ...กู ปล่อยสิวะ ปล่อย"
 
 
 
               แผ่นหลังมาร์คกระแทกกับประตูห้อง ขณะที่ด้านหน้าก็มีเติร์ดสบตาเขาอยู่
 
 
 
               ดานี่ต้องบอกว่าสวย ขณะที่มาร์คต้องบอกว่า...น่ารักโครต
 
 
 
               เด็กผู้ชายเดี๋ยวนี้เขาปากแดงกันขนาดนี้เลยเหรอวะ
 
 
 
               "มึงมีไรกับกูปะวะ"
 
 
 
               กึก
 
 
 
               "ตอนแรกกูกะจะถามมึงว่ามึงร้องเพลงให้ใคร ตอนนี้กูไม่ถามมึงละ ไหนๆกูก็ลากมึงมาละ ช่วยไรอย่างดิ"
 
 
 
 
                                  ..................................................
 
 
 
 
               "แค่เปลี่ยนก๊อกน้ำทำไมมันยากเย็นอย่างนี้วะ"
 
 
 
               "เออหน่า อย่าบ่น ลองเปิดดูดิ้"
 
 
 
               "เชี่ย...แค่กๆ...ปะ..ปิดน้ำดิวะ..แค่กๆ...ไอ้ห่าเติร์ดดดด"  สายน้ำเย็นพุ่งใส่หน้าของไอ้ตัวแสบอย่างรวดเร็ว แล้วเหมือนว่าคนตกใจจะทำอะไรไม่ถูก ก็เลยปล่อยให้น้ำพุ่งใส่หน้าอยู่แบบนั้น
 
 
 
               "เฮ้ยมึง กูขอโทษ ไหนมาดูดิ้"  เติร์ดขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม มือก็ดันหน้าของไอ้ตัวแสบให้เงยขึ้น
 
 
 
               ริมฝีปากที่เติร์ดได้สังเกตเมื่อครู่นั้นแดงยิ่งกว่าเดิม
 
 
 
               "มึง กูแสบตา"  เด็กชายขมวดคิ้ว หลับตาปี๋ 
 
 
 
               ฟึ่บ 
 
 
 
               "!!!"
 
 
 
               สัมผัสอุ่นๆที่กดแนบลงมา ทำให้คนทที่แสบตาเบิกตากว้าง แล้วก็เห็นคนที่กำลังจูบเขา
 
 
                จูบทีกดแช่เอาไว้นิ่งๆ  แทนที่มาร์คจะขัดขืนแต่กลับตัวแข็งทื่อ  เติร์ดค่อยๆถอนจูบออก ดวงตาทั้งสองคู่สบกันนิ่ง  ก่อนที่เติร์ดจะเอ่ยเบาๆว่า
 
 
 
               "ขอโทษ กูแค่อยากรู้ว่าทำไมปากมึงแดง" 
 
 
               "กูกลับห้องก่อนนะ"
 
 
 
               มาร์ครีบเดินออกจากห้องน้ำ หยิบกีต้าร์ที่วางอยู่บนเตียงใหญ่ แล้วออกจากห้องไป ปล่อยให้เติร์ดนั่งนิ่งอยู่ในนั้น
 
 
 
               "ปากมึงก็นิ่มดีนี่หว่า"   เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเอง แล้วจึงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย
 
 
 
 
--------------------------------------- ครบค่า ----------------------------------------------------