[Yaoi] ~ หลงเข้าแล้ว !! ไอ้คุณชายตัวแสบ ~

ตอนที่ 1 เพื่อนร่วมห้องพัก





           

              ก่อนอื่นผมต้องขอแนะนำตัวตนของผมอีกรอบ .... สวัสดีครับ ผมชื่อ ลภัส หรือ เติร์ด เจ้าของฉายา  ' หนุ่มหน้าหวาน ' ประจำโรงเรียน (เก่า)  ตอนนี้ผมย้ายมาอยู่โรงเรียนใหม่ตามความประสงค์ของผมที่อยากอยู่โรงเรียนเดียวกับ .. พี่สาวคนสวย มั้งครับ โรงเรียนใหม่ของผมเป็นโรงเรียน นานาชาติ กินนอนครับผมจึงต้องแบกสัมภาระหนักๆ และคำพูดดีๆมา เพื่อขอเพื่อนที่นั่นอยู่หอด้วย ผมพร้อมที่จะทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ทุกๆคน ซึ่งแน่นอนครับ ผู้ที่มีหน้าตาเป็นทุนแบบผม ก็ต้องมีคนอยากรู้จักกับผมเป็นเรื่องธรรมดา...อ๊วกออกมาได้เลยครับ เดี๋ยวทุกคนก็ชิลล์กันเองล่ะครับ  เพราะผมมีรสนิยมเข้าข้างตัวเองเสมอ .....


               แต่...เหนือฟ้ายังมีฟ้า ผมว่าผมหล่อไม่มีใครสู้ได้แล้ว แต่พอผมมาเจอกับเด็กบางคนที่นี่ผมต้องยอมถอยให้มันเลยครับ ยกตัวอย่างเช่น บุคคลที่อยู่ตรงหน้าผม ณ ตอนนี้ มาร์ค เจ้าของฉายา คุณชายตัวแสบ ตอนนี้ผมเข้าใจละครับ มันเหมาะกับฉายานี้มาก ใบหน้าที่จะว่าคมก็ไม่ใช่ ดวงตา 2 ชั้น แต่พอยิ้มแล้วกลับดูเหมือนชั้นเดียว จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วไม่เข้มจนเกินไป ริมฝีปากอมชมพู ผิวเรียบเนียน จัดได้ว่าชนิดที่เรียกว่า หล่อจริงๆ ครับ เห็นหล่อๆอย่างนั้น แสบใช่เล่นครับ ที่ผมสังเกตดูในห้องเรียน ไอ้หมอนี่ชอบแกล้ง ผู้หญิงเป็นชีวิตจิตใจ  เพราะนิสัยกวนตีนของมันมั้งครับ  เลยทำให้ผม.....อยากรู้จักมันมากขึ้น

               

                " นาย ............... นาย ............... นายยยยยยยยยยย " 


                " เห้ย อะไร ว่าไง "  เสียงเรียกของมันไม่มีผลกระทบต่อการเหม่อลอยของผมหรอกนะครับ ถ้ามันไม่เอามือใหญ่ๆของมันมาตบหัวของผม


                " รีบกินเร็วๆ จะได้รีบไป อยู่นานๆมันอึดอัด " 


                 ผมรีบยัดอาหารใส่ปากเลยครับ เพราะตอนนี้ พวกของไอ้หมอนั่นหัวเราะผมกันใหญ่  ในชีวิตนี้ คนที่ตบหัวผมได้มีอยู่ 2 คนเท่านั้นครับ คือ พี่สาวของผม 2 คน แต่ตอนนี้มันเพิ่มเป็น 3 คนละครับคือ ไอ้ตัวแสบ ถ้าไม่ติดว่าผมเป็นเด็กใหม่ ผมตบมันคืนหลายเท่าตัวเลยนะ 


                 " ไม่ต้องรีบกินก็ได้เติร์ด เดี๋ยวจะติดคอเอานะ " 

 
                 " ไม่เป็นไรๆ เราเกรงใจ "


                 เด็กหนุ่มส่งยิ้มแห้งๆให้สาวลูกครึ่ง ที่นั่งอยู่ถัดจากไอ้ตัวแสบ ดวงตาคมโตของเธอสื่อความหมายห่วงใยเขาเสมอ ไม่ว่าเด็กหนุ่มจะหันไปหาเธอหรือไม่ได้ตั้งใจมองก็ตาม เธอจะมีส่งรอยยิ้มหวานๆให้เขาตลอด จนบางทีเติร์ดก็แอบเขิลหน้าแดงเหมือนกัน


                 เสียงของความวุ่นวายในห้องเรียน ที่ตอนนี้ดูเหมือนอยู่ในท้องตลาดสด เด็กนักเรียนบางคนกำลังวุ่นอยู่กับการหาเพื่อนที่ตนเองจะอยู่ห้องพักเดียวกัน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มี นายลภัส อยู่ด้วย โดยห้องหนึ่งนอนด้วยกันประมาณ 2-3 คน 


                 " โอ้ยทำไมมันยากเย็นแบบนี้วะ แม่ง ถ้ารู้ว่ายุ่งยากแบบนี้ ตรูจะไม่โผล่มาที่นี่เลย "  เด็กหนุ่มพึมพำกับตนเองอย่างท้อแท้  


                 ขณะที่ผมกำลังท้อกับการหาเพื่อนมานอนห้องเดียวกัน ผมก็เข้าใจแหละครับว่าผมเป็นเด็กใหม่ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะหาเพื่อนมานอนด้วย แต่ผมก็นึกอะไรบางอย่างออก ไอ้ตัวแสบ ใช่ครับ ผมลืมนึกถึงมันไปเลย ป่านนี้มันคงจะมีเพื่อนที่นอนกับมันอยู่แล้วล่ะ ยิ่งคิดก็ยิ่ง ทรมานใจครับ งืออออ คุณเคยรู้สึกเหมือนผมไหม ต้องอยู่คนเดียวกับคนที่ไม่รู้จักเลย แม่ค้าบบบบ ช่วยผมด้วย  


                " ใครยังไม่มีเพื่อนนอนด้วยออกมาหน้าชั้นเลยค่ะ "  เด็กหนุ่มเดินก้าวช้าๆ ทำหน้าเศร้าเหมือนโดนหินใหญ่ๆทับลงที่หัวใจ 


                " เอ่อ จากที่ครูดูรายชื่อที่ส่งมา เพื่อนๆเขาก็มีคู่กันหมดแล้วนะคะ งั้นเอาอย่างนี้ เดี๋ยวครูจะให้เธอไปอยู่กับ.... " ยังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงเด็กชายที่วิ่งมาอย่างรวดเร็ว ยืนหอบอยู่หน้าห้อง 


                " ครู ช่วยผมด้วยผมไม่มีคู่แน่เลย ผมไปเข้าห้องน้ำมาอ่าาาาา ครูช่วยผมนะๆๆๆๆ นะครับผม "


                 ไม่ต้องเดาก็รู้ครับว่าใคร  ' ไอ้ตัวแสบ ' 


                 " พอดีเลย งั้นครูให้เธออยู่ห้องเดียวกับเติร์ดนะจ๊ะ "


                 " หะ ม่ายยยยยยยยย "

                                                         ........................................
 

                 

               ตอนนี้ผมใช้ความสามารถทั้งหมดที่มี กลั้นขำตัวเองอยู่ครับ เพราะสีหน้าของคนที่อยู่เตียงข้างๆผมแล้ว มันคงจะอยากนอนกับเพื่อนมันมากกว่า แต่ผมก็ต้องแปลกใจกับบางสิ่งบางอย่างในตัวมันอีกแล้วครับ เมื่อผมมองหน้ามัน แล้วสังเกตไปเห็นหยดน้ำที่คลอเบ้าตาของมัน ที่เตรียมจะไหลเมื่อมันกระพริบตาเสมอ 


                   " ร้องไห้ทำไม .... ไม่อยากอยู่กับเราก็ไม่เป็นไรนะ ไปบอกครูได้ เดี่ยวเราช่วย "


                   ผมรู้สึกสงสารมันนะครับที่จะต้องมาอยู่กับเด็กใหม่อย่างผม บุคคลที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน และผมก็ไม่นึกเลยว่าจะได้เห็นน้ำตาของมันง่ายขนาดนี้ 


                   " ใครร้อง แสบตาเฉยๆ "  ว่าแล้วธนัทก็เอามือปาดน้ำใสที่คลอเบ้าตาอยู่ เขาไม่รู้ว่าหน้าของเขากำลังแดงก่ำ ขนตาชุ่มด้วยน้ำ


                    " อะนี่ นายคงไม่มีหรอก เอาไปเช็ดซะ "  เด็กหนุ่มยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนใหม่สีฟ้าอ่อนให้คนที่กำลังปาดน้ำตาต้องหันมามองหน้า แล้วจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขาไปดู 


                    " มีขี้มูกป่าววะ " เด็กชายพลิกผ้าเช็ดหน้าไปมา เปิดดูด้านใน แล้วสะบัดไปมา จนทำให้เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆเขาหลุดหัวเราะออกมา


                     " ยังไม่ได้ใช้เลย จะมีขี้มูกได้ไงห้ะ " 


                     " เออเนาะ พับไว้ซะเรียบขนาดนี้ .... ขอบใจนะ "  


                     ขณะนี้ เสียงในห้องเงียบลงอย่างหน้าแปลกใจ จนเด็กชายหันไปเห็น คนด้านข้างนั่งเหม่อมองบรรยากาศภายนอกห้อง เหมือนเขากำลังรู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนร่วมห้องของเขาต้องร้องไห้


                      " เห้ย คิดไรมาก เราไม่ได้ร้องเพราะไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับนาย แต่เราร้องเพราะ ..."


                      ลภัสเอามือปิดปากเขาไว้ไม่ให้พูดต่อ เขาเข้าใจแล้วว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขา ไม่ได้ร้องเพราะไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับเขา และเขาก็ไม่อยากฟังประวัติของใคร  เพียงเพราะเขาไม่อยากเห็นน้ำตาของไอ้ตัวแสบเท่านั้นเอง !!


                      " ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า แล้วทีหลังอย่ามานั่งร้องไห้ให้เราเห็นอีกนะเว้ย มันน่าเบื่อ เห็นผู้ชายร้องไห้ " หนุ่มหน้าหวานพูดแบบปัดๆไป


                     " เออ สัญญา ว่าจะไม่ร้องให้นายเห็น " 


                     " เออ สัญญาแล้วต้องทำให้ได้นะ "  เด็กหนุ่มยื่นนิ้วก้อยออกมา


                     " สัญญา "  พูดจบเด็กชายก็ยื่นนิ้วของเขามาเกี่ยวก้อยสัญญา เหมือนสมัยเด็กๆที่เขาเคยทำกับเพื่อนของเขา


                     " นายไปอาบน้ำก่อนเหอะ ผ้าเช็ดหน้าเดี๋ยวซื้อให้ใหม่ "  


                     " เห้ยๆ ไม่เป็นไร คุณแม่ของกระผมอุตส่าห์ซื้อให้ใหม่เลยนะครับ เดี๋ยวกระผมจะนำมันไปซักเอง "


                       ธนัท ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้หนุ่มหน้าหวานที่ยืนเท้าสะเอวบอกจะเอามันไปซักเอง


                       แค่ 5 นาทีเท่านั้นนะครับ ผมสาบานได้เลย พอออกมาก็เจอไอ้ตัวแสบหลับคาเตียงไปแล้วครับ ปลุกมันตั้งหลายครั้ง ผมก็เพิ่งจะรู้ว่ามันเป็นคนขี้เซา ..... ไม่ตื่นครับ - - ผมเลยจัดการห่มผ้าให้มัน กลัวมันหนาวตอนกลางคืน เพราะผมเล่นเปิดแอร์ 22 องศา หลังจากห่มผ้าให้มันก็ถึงคราวของผม งีบ บ้างละครับ  " ฝันดี ตัวแสบ " 



-------------------------------------  ครบค่า ---------------------------------------

อย่าลืมอ่านบทนำก่อนน้าาา เนื้อเรื่องตอนที่ 1 ต่อจาก บทนำค่า ^^