Imagine You and I

     พี่สาวส่งฉันขึ้นเรือที่ท่า เพื่อที่จะให้ฉันไปเรียนที่นิวมูนอคาเดมี โรงเรียนมัธยมปลายของคนที่มีเชื้อสายคุณหนู ตั้งอยู่ที่เกาะนิวมูน เธอยกกระเป๋าขึ้นไปข้างบนเรือ

     "ทำตัวดีๆล่ะ" เธอบอกฉันได้สักล้านรอบแล้ว แล้วเธอก็เริ่มสาธยายกฎของโรงเรียน วิธีการเลือกคบเพื่อน มารยาทในการอยู่ร่วมกับผู้อื่น แล้วก็สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออย่าทำให้เธอขายหน้า ฉันทำได้แค่พยักหน้าหงึกๆ หงักๆ ไปตามนั้น

     "สวัสดีค่ะ ท่านประธาน" มีหญิงสาวคนหนึ่งทักพี่สาวฉัน เธอก็ทักตอบ แต่ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวหรอก ฉันว่าคงจะเกือบทั้งเรือนั้นแหละ เเน่สิพี่ฉันเคยเป็นประธานนักเรียนของที่นั่นสามปีซ้อน ฉันเทียบกับพี่ไม่ติดเลย แต่อย่างน้อยฉันก็จะพยายามอยู่เฉยๆ เฉยเหมือนเป็นรูปปั้นเลยบางที

     "พี่ไปล่ะ" เธอบอกแล้วเข้ามากอดฉัน แล้วเดินลงจากเรือไป ปล่อยให้ฉันยืนอยู่บนกองกระเป๋าของฬครบ้างก็ไม่รู้ ของฉันอยู่ไหนฉันก็ยังไม่รู้เลย 

     ฉันเดินสำรวจเรือ แล้วเดินไปยังห้องประชุมหนึ่ง ซึ่งมันมีเลข "1" สีทองตัวใหญ่ติดอยู่ตรงกลางของประตูไม้ที่เปิดต้อนรับนักเรียนอยู่ ฉันเดินเข้าไปข้างใน

     ฉันดูเหมือนตัวประหลาดทันทีที่ก้าวเข้าไปข้างใน ทุกคนมองมาที่ฉันเหมือนฉันเป็นวัตถุที่มาจากนอกโลก ทุกคนจับกลุ่มคุยกัน บางคนชี้มาที่ฉัน ฉันได้ยินบางคนบอกว่า "นี่น่ะเหรอคนที่สอบได้ที่หนึ่ง" ฉันเดินก้มหน้า ไปนั่งตรงที่ไม่มีคน     

      "นี่น่ะหรือคนที่สอบได้ที่หนึ่งน่ะ" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังฉัน ฉันหันกลับไป -- บิลลี่

     "ไฮ บิลลี่" ฉันทัก เขาเดินเข้ามากอด

     "ไฮ ไม่ได้เจอกันซะนานเป็นไงบ้าง" เขาจูงมือฉันไป "มานี่สิ ฉันจะพาเธอไปรู้จักเพื่อนของฉัน" 

     ฉันเจอเพื่อนของเขาเยอะแยะมากมาย ดูเหมือนเขาจะชอบฉันทุกคน ผู้ชายที่ตัวสูงๆชื่อพอล ผู้หญิงที่เป็นคนเอเชียชื่อฮิเมะ หญิงผมเเดงชื่อคามิลล์ แฝดชายสองคนชื่อจอร์จกับแจ็ค เจสสิก้า และไอริน   

     คุณครูหลายท่านเดินเข้ามาข้างใน นักเรียนทุกคนกลับไปนั่งที่ของตัวเอง รวมฉันด้วย -- ยกเว้นบางคนที่อยู่ที่นั่งของตนเองอยู่ก่อนแล้ว -- พวกเขาเริ่มบรรยายเกี่ยวกับเกาะนิวมูน โรงเรียน บราๆๆๆ ฉันฟังจากพี่สาวจนรู้มาทั้งหมดที่พวกเขาพูด คุณครูส่วนมากเป็นผู้หญิง

     ฉันมองไปรอบๆ มีนักเรียนมากกว่า 300 คนนั่งอยู่ในห้องนี้ วิลลี่นั่งข้างๆฉัน ทุกคนในกลุ่มเขาก็นั่งข้างๆฉันเหมือนกัน เราคุยกันอยู่หลายเรื่อง

     เรือจอดเทียบท่า ทุกคนกรูกันออกไปข้างนอก เหมือนฝูงอะไรสักอย่างแย่งกันออกจากรู

     ฉันเดินลงมาจากเรือ เดินเข้าป่าที่หนาทืบ เดินตามพวกนักเรียนเก่าไปเรื่อยๆจนเห็นปราสาทแห่งหนึ่ง ฉันเดินขึ้นไปตามบันไดหินอ่อน มีนักเรียนหลายคน อายุประมาณ 18 ปี แจกกระดาษพับใบเล็ก 2 ใบ ฉันก็ได้มาเหมือนกับคนอื่น ฉันก้มลงไปอ่าน มันเป็นรายชื่อนักเรียนที่สอบได้ รายชื่อคุณครู รายชื่อประธานนักเรียนปีนี้ รายชื่อนักเรียนที่ต้องนอนด้วยกัน -- ซึ่งฉันได้นอนกับโรส สมิธ -- และกระดาษอีกใบเป็นแผนที่ของโรงเรียน ฉันเดินไปเอากุญแจห้องพัก และตารางเรียนที่ฝ่ายธุรการของโรงเรียน หลังจากนั้นฉันจึงไปที่อาคาร A -- ที่อยู่นอกตัวปราสาท -- เพื่อที่จะเอาของไปไว้ที่ห้อง    

     ฉันเดินเข้าไปในอาคาร A เป็นอาคารที่ทำจากหินอ่อนทั้งหมด มีอัญมณีประดับนิดหน่อย ห้องโถงใหญ่มีโคมไฟระย้าเป็นเหมือนเกล็ดหิมะ มันเรื่องแสงสีทองเป็นประกาย หรูหรา มีเสาหินอ่อนต้นใหญ่ตั้งอยู่ มีบันไดหินอ่อนวนรอบเสาต้นนั้น มันเป็นทางไปชั้นสองของอาคาร ในห้องนี้มีโซฟาหลายตัว เตาผิง โต๊ะมะฮอกกานี มีประตูหลายประตูอยู่รอบห้องโถงใหญ่ ฉันเดินตรงไปที่ประตู A13 ฉันไขกุญแจ แล้วเปิดประตูเข้าไป

     ข้างในห้อง A13 มีที่นอนอยู่สองเตียง มีตู้เสื้อผ้าอยู่สองตู้ -- ตู้หนึ่งเขียนติดว่า R.S. ส่วนอีกตู้เขียนติดว่า E.E. -- มีอะไรอีกหลายอย่างที่ฉันต้องอึ้ง มีประตูอีกหนึ่งบานเป็นประตูห้องน้ำ ฉันเดินไปที่เตียง เกือบจะล้มตัวลงนอนบนเตียง แต่ฉันกลับคิดเกรงใจเพื่อนร่วมห้อง ฉันออกไปเดินเล่น ฉันยังคงสงสัยว่าฉันมาถึงเป็นคนแรกๆ หรือพวกเขาอยู่ในห้องของตัวเอง จัดสำภาระ วินิจฉัยเสื้อผ้าของตัวเอง หรือแขวนชุดนักเรียนตกแต่งห้อง แย่งที่นอนกัน

     เมื่อคนเริ่มเยอะแล้ว ฉันจึงเดินออกไปข้างนอก -- จึงรู้ว่าอาคาร A สูงสามชั้น -- หาอะไรทำ ฉันเดินไปรอบโรงเรียน เห็นได้ชัดว่าส่วนมากนักเรียนจะอยู่กันเป็นกลุ่ม ฉันเดินเข้าไปในตัวปราสาท เห็นอะไรบางอย่างที่สะดุดตาเข้า ซึ่งมันเหมือนกับ ลานลงโทษคนที่ทำผิดกฎของโรงเรียน อย่างที่คริสตินบอกไว้ ฉันขนลุกซู่ทั้งตัวเมื่อต้องคิดว่าตัวเองถูกมัดไว้ที่นี่ ถูกตีด้วยแส้ไม้ ซึ่งมันคงจะไม่ดีแน่ ฉันจึงรีบเดินต่อไป ตรงกลางของปราสาทมีน้ำพุ มันสวยงามมาก สวยจนเกินคำบรรยาย

     ฉันเปิดประตูห้อง A13 แล้วก็เห็นเด็กสาวคนหนึ่ง เธอมีผมสีดำเป็นเงางาม ผิวขาวเหมือนงาช้าง หุ่นดี สูงประมาณสี่ฟุต สิบนิ้ว ตาสีฟ้าสดใสของเธอ มองตั้งแต่เท้าของฉันจนถึงใบหน้า เธอเดินเข้ามาหาฉัน ฉันปิดประตู

     "เธอคงจะเป็นอลิซาเบ็ธ อีสเตอร์บรุก" เธอหอมแก้มฉัน แล้วยิ้ม "ฉันโรส สมิธ"

     "ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ" ฉันบอก

     "เช่นกันนะ" เธอพูดอย่างจริงใจ "ฉันอยากจะเจอเธอมานานแล้ว"

     "ดีใจจังที่มีเธอเป็นเพื่อน" ฉันยิ้ม

     "เธอช่วยนอนเป็นเพื่อนฉันได้ไหมคือนี้ ฉันคงจะนอนไม่หลับ" เธอถามอย่างเกรงๆ

     "ได้สิ" ฉันตอบ แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าที่วางไว้ข้างตู้เสื้อผ้า

     ฉันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้โรสเป็นเพื่อนร่วมห้อง เธอน่ารักมาก เธอมีความกระตือรือร้น อ่อนโยน และที่สำคัญก็คือ เธอเป็นนักเรียนใหม่เหมือนกับฉัน เราจึงดูเหมือนจะเข้ากันได้ง่าย เธอตัวเล็กกว่าฉันที่สูงห้าฟุตสิบนิ้ว ฉันกับเธอคุยกันเกี่ยวกับประวัติส่วนตัว ฉันจึงรู้ว่าเธอโตมากับป้าและลูกสาวของป้าของเธออีกสองคน เนื่องจากพ่อและแม่ของเธอตายหมดแล้ว ลุกสาวของป้าของเธอชอบรังแกเธอเอามากๆ เอาแต่ใจได้โล่ และก็เข้าเรียนที่นี่ด้วย

     "วันพรุ่งนี้จะมีการถ่ายรูปนักเรียนของแต่ชั้นปี ให้นักเรียนทุกคนใส่ชุดนักเรียนของตัวเองที่อยู่ในตู้เสื้อผ้า แล้วแต่งงกายให้เรียบร้อย ขอบคุณ" มีเสียงประกาศ มันเสียงดังเหมือนกับว่าติดตั้งลำโพงไว้ข้างในห้องนี้ ซึ่งฉันมองไปรอบๆก็ไม่เห็นว่าจะมีลำโพงเลยสักนิด

     "ไปหาอะไรกินกันไหม" ฉันถาม

     "อืม" เธอพยักหน้า แล้วเดินออกไปข้างนอก

     "ฉันมีเพื่อนที่รออยู้ข้างนอกอีก...8 คน" ฉันบอก

     "เหรอฉันยังไม่มีเพื่อนเลย"

     เราเดินไปเรื่อยจนถึงห้องโถงใหญ่ของปราสาท ฉันไม่สังเกตอะไรมาก เพราะมัวแต่ตะลึงงัน อยู่กับความกว้างของปราสาทและบันได

     ฉันเดินไปที่โต๊ะอาหารที่บิลลี่นั่งอยู่ เขาลุกขึ้นมากอดฉันแล้วพาฉันไปนั่ง

     "นี่สการ์เล็ตต์ และโอลิเวอร์" ฉันเข้าไปกอดสการ์เล็ตต์ โอลิเวอร์จับมือฉันเขย่า

     "อ่อ ทุกคน นี่คือโรส สมิธ" ฉันแตะไหล่โรส

     หลังจากที่เรารับประธานอาหารกันเสร็จ เราต่างกลับไปที่ห้องของตัวเอง ฉันและโรสอาบน้ำแปรงฟันแล้วเข้านอน

     ฉันนั่งบนเตียงของโรส โรสนอนลงไปบนเตียงของเธอ ฉันร้องเพลงกล่อมเธอนิดหน่อย พอฉันรู้สึกว่าเธอหลับสนิทแล้วฉันก็ขึ้นไปนั่งบนเตียง

     ฉันนั่งมองโรสนอน เธอน่ารักมาก กลิ่นตัวเธอก็หอมมากเช่นกัน ฉันนั่งกอดเข่า นั่งคิดถึงคริสติน เหมือนมีของเหลวไหลออกมาจากตา บ้าน่า ฉันตลกตัวเอง ทำไมเราต้องร้องไห้นะ ฉันคิดพลางเช็ดน้ำตา

     เช้าแล้ว ฉันนั่งมองพระอาทิตย์ขึ้นอยู่บนเตียง ฉันไม่ได้หลับทั้งคืน ฉันชักจะรู้สึกง่วงบางแล้วสิ น้ำเย็นๆ ในวันที่มีอากาศเย็นๆเเบบนี้คงจะช่วยได้ ฉันจึงเดินไปอาบน้ำ แปรงฟัน -- เป็นเหมือนที่ฉันคิดไว้ ฉันตาตื่นขึ้นมาทันที -- ฉันแต่งชุดนักเรียนของโรงเรียน เปียผม แล้วทาแป้งนิดหน่อย

     "ไฮ" ฉันมองไปยังต้นเสียง

     "อรุณสวัสดิ์" ฉันยิ้ม "เธอตื่นนานรึยัง"

     "ฉันตื่นตอนที่เธอกำลังทาแป้ง" เธอบอก แล้วลุกขึ้นจากที่นอน "ตาฉันแล้ว อย่ามองล่ะ" 

     ฉันรู้เลยว่าเธอจะต้องถอดเสื้อผ้าเลยเดินออกไปข้างนอก นั่งคุยกับนักเรียนคนอื่นๆ นักเรียนใหม่แบบฉัน พวกเขาดูตื่นๆ อย่างบอกไม่ถูก ฉันได้เพื่อนมาอีกสองคน แซมและโชลอี้

     เราสี่คนเดินไปที่น้ำพุของปราสาท มีนักเรียนเติมไปหมด 

     "อยู่ A เหรอ" มีเสียงที่เป็นเอกลักษณ์เอามากๆ บอกฉันจากข้างหลัง

     "บิลลี่" ฉันหันกลับไป แล้วยิ้ม ฉันเห็นเพื่อนทั้งสิบสองของเราพร้อมหน้าแล้ว -- เสื้อคลุมสีฟ้าอาคาร A สีเขียวอาคาร B สีเหลืองอาคาร C และสีส้มอาคาร D

     "เราไม่มีใครอยู่อาคาร E เลยเหรอ" ฉันถาม

     "อืม...ไม่มี" บิลลี่ตอบ

     "งั้น...เอิ่ม...เราไป...ถ่ายรูปกันเถอะ" ฉันพูด "เขาจะถ่ายกันแล้ว...เขารอเราอยู่"

     การถ่ายรูปวันนี้เป็นไปได้สวย มันก็ตลกอยู่พอควรแหละ เพราะบิลลี่เกือบทำพัง

     หลังจากที่กินอาหารเย็นเสร็จฉันจึงอาบน้ำ เข้านอน เพราะเหน็ดเหนื่อยมาจากการโดนลากให้ไปวิ่งด้วยกับรอบปราสาทถึงสามรอบ

     "เฮ้อ~~" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะที่ล้มตัวลงนอนแบบไม่กลัวเตียงพัง ฉันเหนื่อยเกินกว่าที่จะมาห่วงเรื่องเตียง ฉันจำได้ว่ามีเสียงเปิดประตูแล้วฉันก็หลับไป