รักใสๆ กับหัวใจเทควันโด (แฟรี่แองเจิล เขียน..)

           หลังเลิกเรียน

       "ฮานา! ถ้าเธอไม่อยากไปดูแลโทตะ ฉันไปแทนก็ได้นะ" เดียร์พูดและฉีกยิ้มหวาานๆ

       "เฮ้ย ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวฉันไปดูไอหมอนั่นเองก็ได้ ฉันไม่อยากเป็นพวกทำผิดแล้ว

ไม่รับผิดชอบ"

       "อื้ม งั้นก็โอเค กลับหอดีๆนะ" เดียร์โบกมือให้ฉัน

       "จ้า กลับบ้านดีๆนะ" ฉับโบกมือตอบ  ฉันเดินกลับหอแล้วหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาเล่น

      "โอ๊ะ!!"ตอนนี้หัวฉันไม่รู้ไปชนกับอะไรเข้าอีก ฉันเงิยหน้าขึ้นมาดู "เอ้า!! แอ็กซิส" 

      "เธอนี้ จริงๆเลยนะ ซุ่มซ่ามตลอด เดินแทนที่จะมองทางกลับเดินก้มหน้ามองแต่จอโทรศัพท์อยู่นั่นแหละ ถ้าโดนรถชนจะว่ายังไง"  แอ็กซิสพูดเสียงนุ่มๆ

      "แหมๆ ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรหนิ อย่าคิดมากดิ" ฉันยิ้มกว้างๆ แอ็กซิสยิ้มแล้วเอามือมาโยกหัวฉันเหมือนฉันเป็นเด็กๆ

      "เอ่อนี้ ว่าแต่ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลยว่ามีน้องชาย" ฉันมองหน้าแอ็กซิส

       "ฉันเป็นลูกในสมรส แต่โทตะเป็นลูกนอกสมรส ฉันกับโทตะไม่ค่อยสนิทกันสักเท่าไหร่ โทตะมักจะมีเรื่องชกต่อยเพราะโดนล้อว่าเป็นลูกเมียน้อย แถมตอนเด็กๆ โทตะเคยโดนแม่ตัวเองจับพริกกรอกปากกะจะฆ่าให้ตายเลยด้วย แต่ก็โชคดีที่พ่อมาเห็นซะก่อน เลยพามาอยู่ด้วย" 

      "อ้อ!!โหดจัง" ฉันพยักหน้านิดๆ

      "แล้วที่มันย้ายมาเรียนที่นี้เพราะมันไปต่อยรุ่นพี่ที่โรงเรียน พ่อฉันก็เลยให้ออกมาอยู่ที่นี้" 

      "งั้นก็แสดงว่า นายโทตะ อายุน้อยกว่าฉันหลอ แต่เขาดูเป็นผู้ใหญ่มากเลยนะ" ฉันเงิยหน้ามองแอ็กซิสแล้วขมวดคิ้ว

      "ฮ่าฮ่าฮ่า!! ป่าวหรอก โทตะรุ่นเดี๋ยวกับพวกเรานี้แหละ เพียงแค่ฉันเกิดก่อนโทตะ2เดือน"

      "อ้ออออ เป็นอย่างนี้นี่เอง"ฉันพยักหน้าและยิ้มแห้งๆ

      "แอ็กซิส งั้นฉันไปก่อนนะบายยยย" ฉันโบกมือแล้วยิ้มให้แล้วเดินไป

             ณ หอพัก

   [บันทึกพิเศษ: ฮานา]

       ฉันว่า นายโทตะอะไรนั้นก็หน้าสงสารเหมือนกันนะ เป็นลูกนอกสมรส ว่าแล้วทำไมถึงชอบทำตัวนิ่งๆเฉยชาชอบอยู่คนเดียว ที่แท้ก็เป็นเด็กมีปัญหานี้เอง แล้วพรุ่งนี้ฉันจะทำไงดีเนี่ยต้องไปดูแลหมอนั่น ตลอด24ชม.  เกิดมาไม่เคยเฝ้าไข้ใครเลย อยู่ๆต้องมาดูแลคนที่พึ่งเจอกันแค่หนึ่งวัน  โอ้ยยย คิดแล้ววว ปวดหัว

   [จบบันทึกพิเศษ: ฮานา]

            โรงพยาบาล

     "โทตะ พรุ่งนี้พ่อจะให้หนูฮานามาดูแลแก และจะให้มาเป็นพยาบาลส่วนตัวของแกด้วย แกทำตัวให้ดีๆหน่อยล่ะ" ท่านผู้บริหารพูด

      "อืม" โทตะพยักหน้าตอบ

      "งั้นพ่อกลับแล้วนะ"

      "เดี๋ยวพ่อ!! พรุ่งนี้ผมย้ายไปอยู่คอนโดได้ไหม อยู่โรงพยาบาลแล้วมันอึดอัด"

      "อืม แล้วแกจะไหวหลอ แกอาการยังหนักอยู่เลยนะ ถ้าเกิดอาการกำเริบขึ้นมาจะว่ายังไง

      "พ่อ!! อย่าลืมว่าผมมีพยาบาลส่วนตัวแล้ว" โทตะพูดแล้วยิ้มมุมปาก

       "หึ เจ้าเล่ห์นะแก โอเคงั้นแล้วแต่แกเดี๋ยวพ่อไปทำเรื่องให้" ท่านผู้บริหารหัวเราะในลำคอแล้วเดินออกไป

   [บันทึกพิเศษ: โทตะ]

       ผมว่าเรื่องนี้เริ่มจะสนุกแล้วสิ ผมรู้จักยัยฮานามาก่อนหน้านี้แล้ว เพราะคอนโดผมอยู่ตรงกันข้ามกับโรงเรียนเทควันโด ทุกวันเวลาผมขับรถไปโรงเรียนกีฬา ผมก็จะเห็นยัยนี้โดนลงโทษทุกวันที่โรงเรียน แต่ยัยนั้นน่ะ ไม่รู้จักผมหรอก ผมว่าผมคิดแผนดีๆออกแล้วล่ะ ถึงตาฉันเอาคืนแล้ว ยัยถั่วงา แต่ผมยังไม่ค่อยจะหายดีคงแกล้งได้ไม่เต็มที่

   [จบบันทึกพิเศษ: โทตะ]

        ณ หอพัก ในโรงเรียนเทควันโด

          06:00  น.

      กริ๊งงงงงงงงงง!!!! เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น "ฮ้าวววววววว!!! หกโมงแล้วหลอเนี่ย ทำไมมันเร็วจัง" ฉันเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวจะไปโรงพยาบาล 

        08:20 น. 

      ตอนนี้แต่งตัวเสร็จแล้ว ทำโจ๊กไปให้นายนั้นด้วย ฉันเดินทางออกจากหอไปรอรถที่หน้าโรงเรียน

      ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

      ตอนนี้ฉันนั่งรถมาถึงหน้าโรงพยาบาลแล้ว ฉันเดินเข้าไปที่เค้าเตอร์

     "เอ่อ ขอโทษนะค่ะ เอ่อ คนไข้ที่ชื่อโทตะอยู่ห้องไหนหลอค่ะ" ฉันถาม

     ("คุณโทตะ ที่เป็นลูกเจ้าของโรงเรียนเทควันโดใช่ไหมค่ะ?")

      "ใช่ค่ะๆ"

     ( "อยู่ห้อง.... บลาบลาๆๆๆๆ")

     "ขอบคุณค่ะ" ฉันเดินขึ้นไป ตามที่คุณพยายาบาลบอกมา

       ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องของนายโทตะ ฉันเปิดประตูเข้าไปไม่จะมีใครอยู่เลย แต่สะภาพห้องก็ยังไม่ได้เก็บของ ฉันจึงวางของไว้ที่ชั้น แล้วนั่งลงที่โซฟา

     เอี้ยดดดดดด!!!! เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก

กรี๊ดดดดดดด ฉันเห็นนายโทตะเดินออกมาจากห้องน้ำโดยนุ่งผ้าขนหนูแค่ผืนเดียว หน้าอกเขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อดูแข็งแรงมากๆ ฉันเอามือปิดตาแล้วร้องกรี๊ด

    "โอ้ยยย!! นี้ยัยถั่วงาหยุดกรี๊ดสักทีที่นี้โรงพยาบาลนะ"

    "นะนายก็ไปใส่เสื้อผ้าก่อนสิ" ฉันรู้สึกว่าแก้มของตัวเองร้อนผ่าว 

    "อืมๆ" พอเขาใส่เสื้อเสร็จ ฉันก็เอามืออกจากตาแล้วหายใจแบบโล่งอก

     "นี่นาย แต่งตัวแบบนี้จะไปไหนอ่ะ!" ฉันถามแล้วทำหน้าอย่างงๆ

     "ฉันจะไปพักที่คอนโด อยู่ที่นี้แล้วมันน่าเบื่อ"

     " แล้วนายหายดีแล้วหลอ ถึงจะไปอยู่คอนโด แล้วถ้านายเกิดเป็นอะไรไปอีกจะทำยังไง" ฉันขมวดคิ้วแล้วจ้องหน้านายโทตะ

      "ทำไม!!! เธอเป็นห่วงฉันหลอ" เขาพูดแล้วยิ้มมุมปาก

      "ป่าว" "อ่ะนี้ โจ๊ก ฉันทำมาให้"  ฉันเปิดปิ่นโตแล้วตั้งบนโต๊ะอาหาร เขาจ้องหน้าฉันอย่างไม่กระพิบตา

     "ทำไม!! กินสิ ฉันไม่ใส่ยาพิษหรอกหน่า"

     "ป้อน หน่อยดิ"

     "อะอะไรนะ!!"

   อ่ะๆ โทตะจะทำอะไรเนี่ย เจ้าเล่ห์ไม่เบาเลยน้าาา ติดตามตอนต่อไป