รักใสๆ กับหัวใจเทควันโด (แฟรี่แองเจิล เขียน..)

         "ค่อกกแค่กกค่อกกกแค่กก" ฉันได้ยินเสียงไอและเสียงจานตกแตกอย่างเสียงดัง แล้วอยู่ๆก็มีคนตะโกนว่า "ช่วยด้วยๆเด็กใหม่กำลังจะตายๆ" ฉันตกใจ รีบวิ่งเข้าไปดูปรากฏว่าเป็นนายโทสะ ที่กำลังนอนหน้าแดงคอแดงผื่นขึ้นเต็มตัวอยู่ ฉันได้แต่ยืนอึ้งเพราะทำอะไรไม่ถูก จนมีรุ่นพี่มาช่วยพานายโทสะไปแต่ฉันสงสัยว่าทำไมจู่ๆนายนี้ถึงเกิดอาการแปลกๆล่ะ

         "ฝีมือเธอใช่ไหม ฮานา" เสียงทุ่มใหญ่อันนุ่มนวลถามฉันจากทางด้านหลังนั่นก็คือแอ็กซิสเอง

         "เฮ้ย!! อะไร ไม่เกี่ยวกับฉันนะ" ฉันหันไปมองแอ็กซิสอย่างงงๆ

         "เธอใส่พริกลงไปในจานของไอโทตะใช่ไหม?" เขาถามฉันแต่สายตายังคงนิ่งเย็นชา 

         "เอ่อ คือฉัน"ฉันเอาแต่หลบตาเค้า

         "ฉันเห็น เมื่อกี้" 

         "นะ นายเห็นหลอ เมื่อกี้" ฉันถึงกับตาโตเลย

         "ใช่! ฉันเห็นตั้งแต่ต้นจนจบเลยแหละ" "แล้วฉันจะบอกอะไรให้นะ ไอโทตะมันแพ้พริก"

         "อะไรนะ!!! แพ้พริกหลอ" ซวยแล้วไอฮานาเอ้ยยยยย

          "ละ แล้วนายรู้ได้ไงว่านายโทสะแพ้พริก " ฉันขมวดคิ้วอย่างงงๆ

          "ก็ฉันเป็นพี่ชายคนละแม่กับมันนะสิ" ฉันถึงกับหยุดหายใจไปสามวิ

          "พะพะ พี่ชาย!! นายเป็นลูกเจ้าของโรงเรียน งะงั้นแสดงว่านายโทสะก็เป็น ละ ลูกเจ้าของโรงเรียนเหมือนกัน" ฉันถึงกับขาอ่อนเป็นลมหมดสติลงไปเลย มันคงเป็นแค่ความฝันๆ 

          ณ ห้องพยาบาลโรงเรียนเทควันโด

        "ฮานา ฮานา" ฉันได้ยินเสียงคนเรียกฉัน "แม่ นี้หนูฝันไปใช่ไหมแม่ แม่หนูฆ่าเขาอ่ะแม่"

"ฮานา ฮานา" ฉันลืมตาขึ้นมาเห็น เดียร์ แอ็กซิส อาจารย์โซและก็ท่านผู้บริหารโรงเรียน อะไรนะ "ท่านผู้บริหาร" ฉันถึงกับต้องเบิงตาโตลุกขึ้นนั่งบนเตียง 

       "ว่าไง!! ยัยตัวแสบ ชอบจังนะไอสรรหาเรื่องเดือดร้อนมาให้ครูเนี่ย!!" อาจารย์โซกัดฟันพูด

       "เขายังไม่ตายใช่ไหมค่ะ" ฉันถามท่านผู้บริหารซึ่งเป็นพ่อของนายโทสะ

       "หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไอเจ้าโทตะน่ะ มันหัวแข็ง" ไม่ได้ห่วงค้าา แค่กลัวติดคุก

        "แอ็กซิสเล่าให้ครูฟังหมดแล้ว แล้วทำไมเธอถึงไปทำอย่างนั้น" อาจารย์โซถาม

        "เอ่อ ก็คือ นายโทสะ อะเอ่อ โทตะ เขาเดินชนหนูจนหนูล้มลงไปนอนกับพื้นแล้วเขาไม่คิดแม้จะช่วยหรือขอโทษ หนูก็เลยหมั่นไส้ ก็เอาคืนอย่างที่เห็นเนี่ยแหละค่ะ แต่หนูไม่รู้จริงๆนะค่ะว่าเขาแพ้พริก" ฉันก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด

        "งั้นหนู ช่วยไปดูแลโทตะแทนฉันหน่อยได้ไหม" ่ท่านผู้บริหารพูดแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

        "อะไรนะค่ะ"

        "ถ้าหนูสำนึกผิดจริง หนูก็ต้องทำตามนี้นะ เอาเป็นว่าหนูตกลงแล้วนะ หนูมิรินทร์" ท่านผู้บริหารพูดจบก็เดินออกไปหน้าดื้อๆ อะไรเนี่ย งง นะ

        "อะ! อะไรนะค่ะ!!! ดะเดี๋ยวค่ะ ท่านค่ะ อาจารย์ค่ะ" ฉันลุกขึ้นจากเตียงคนไข้ แล้วหันมามองหน้าแอ็กซิสกับเดียร์ แต่สองคนนี้ก็เอาแต่ยิ้ม โอ๊ยยยยยยยยยย ฉันจะบ้าตายยย

ติดตามตอนต่อไป