My love ก็นายไม่ใช่เหรอที่ขโมยหัวใจฉันไป!

 "เฮ้! ยูกะ"

 "เอ่อ..ถ้านายไม่ว่างฉันอยู่รอรถก็ได้นะ ไม่เป็นไรหรอก^^;"ฉันยิ้มให้ทั้งๆทีในใจกลัวไม่น้อยเลย

 "ไม่เป็นไร ยืนรอตรงนี้ก่อนล่ะกัน"เขาพูดพร้อมกลับเดินเข้าไปในห้อง ฉันเลยยืนรออยู่ด้านนอก

 "ไป เดินตามมา"เห็นฉันเป็นเด็กหรือไง!

 "อือ"

ระหว่างทางกลับ

   ฉันเพิ่งรู้นะเนื่ยว่าระหว่างทางกลับบ้านฉันมันเงียบและก็น่ากลัวขนานนี้ ดีจริงที่เขามาส่ง เพราะปกติไม่รถมารับฉัน ยูกะก็เดินมาส่งและที่สำคัญฉันไม่ได้กลับดึกด้วย

 "เอ่อ..นี่ นายชื่ออะไรเหรอ"ฉันต้องรวบรวมกล้าอย่างมากกว่าจะพูดคำนี้ไป

 "ฮาเซงะวะ ยูตะ ยูกะยังไม่ได้บอกชื่อฉันกับเธอเหรอ"

 "อืม"ความจริงเธอไม่เคยพูดถึงนายเลยต่างหาก"แล้วเธอล่ะ"o-Oเขาถามชื่อฉันเหรอ"ยองเซมี"

 "เป็นคนเกาหลี"ฉันว่าล่ะว่าเขาต้องถาม คนเกาหลีมาอยู่ญี่ปุ่นมันแปลกหรอT^T"เปล่า ฉันเป็นลูกครึ่ง"

 "อืม"และความเงียบก็กลับมาเหมือนเดิมค่ะ

 "อ่ะ ถึงบ้านฉันแล้ว ขอบคุณนะที่มาส่งนะ^^"

 "ไม่เป็นไร"

 "เดินกลับดีๆนะ"

 "อืม ฉันไม่ได้ซุ่มซ่ามแบบเธอนิ^^"กรี๊ดด!ฉันไม่ได้ซุ่มซ่าม มีคนเดินมาชนฉันต่างหาก!

 "กลับไปเลยนะ ตาบ้า!"

 "หึ! ฝันดีล่ะกันยัยซุ่มซ่าม"