LOVE YOU! รักกว่านี้ มีอีกมั้ย?

Chapter 8ไม่เหมือนกัน

             เช้าวันต่อมา ผมรู้สึกเหมือนประเทศไทยหิมะกำลังจะตกหน้าฝน พี่กันของผมแม่งนั่งรอผมไปโรงเรียนอยู่ที่โซฟาชั้นล่าง โดยจะขับมอไซด์ไปส่งผม เหลือเชื่อ!

          “ทุกเม็ดเลยนะ” พี่กันพูดเสียงเรียบแต่ผมรู้ว่าหมายถึงอะไร ผมเองแหละที่ติดกระดุมเสื้อทุกเม็ดจนแทบจะรัดคอตายอยู่ละ สาธุเถอะ อย่าพูดอะไรมากจะได้ไหม?

          “ปาฏิหาริย์ นี่พี่จะไปส่งผมจริงอ่ะ?” ผมถามเสียงสูงกลบเกลื่อนเรื่องกระดุม

          “พูดมาก เดี๋ยวกูก็ให้เดินหรอก เร็ว!” พี่กันดุจิกตาใส่ผมยังกะผู้หญิง โกรธเรื่องเมื่อวานไงวะ?

          “คร้าบ”

          พี่กันซิ่งมอไซด์มาส่งผมถึงโรงเรียนภายในห้านาที แม่งอย่างซิ่งอ่ะ ไม่รู้จะไปส่งผมโรงเรียนหรือนรกกันแน่ก็ไม่รู้เนอะ =_=

          “อยากจะขอบคุณที่อุตส่าห์มาส่งนะ=_= นี่ถ้าผมไม่ใส่หมวกกันน็อกนะ หัวผมปลิวตั้งกะหน้าบ้านละ” ผมถอดหมวกกันน็อกส่งคืนพี่กันก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบแว่นมาใส่

          “อย่าให้กูเห็นหน้าแฟนมึงนะ กูจะสับให้เป็นชิ้นเลย!” พี่กันทำหน้าโหดผมกลืนน้ำลายเอื๊อก T^T อยากจิร้องไห้

          “บะ บ้าดิ ผมยังไม่มี๊” ผมปฏิเสธเสียงแข็ง อะไรดลใจให้ผมเสียงสูงปานนั้นวะ

          “เสียงมึงนี่ถ้าบอกว่าแปดหลอดกูก็เชื่อ” พี่กันชี้หน้าผม แล้วบิดมอไซด์ออกไป ผมนี่ถอนหายใจเฮือก ผมรึก็ลืมไปว่าพี่กันไม่ถูกกะไอ้ลี ถ้ารู้ว่าเป็นมันนะ ผมถูกสับก่อนที่จะตามไปขย้ำไอ้ลีมันทีหลัง

          เห็นพี่ผมเรียนเก่งกีฬาเด่น แถมเป็นอดีตประธานนักเรียนพ่วงคนดังประจำโรงเรียนยังงี้ก็เถอะ แต่บอกไว้เผื่อใครไม่รู้ พี่ผมพ่วงตำแหน่งนักเลงประจำโรงเรียนด้วยนะเออ แถมพวกพี่กันก็เยอะ เรียกว่าเป็นกลุ่มมาเฟียขนาดย่อมเลยก็ว่าได้ ไม่มีใครกล้าหือกับพี่กัน ยกเว้น……..

          ไอ้ตาตี่ไม่มีจะมองโลกอย่างมัน!

          ลี!

          “เฮ่ย!!!” ผมสะดุ้งเฮือกกระโดดหันไปเผชิญหน้ากะไอ้ตัวลามก

          “เชี่ยแม่ง จับก้นกู!” ผมว่าแต่ไอ้ตี่นี่ก็แม่งทำเป็นไม่รู้เรื่อง แล้วถาม

          “มึงมาสายจังวะ?” คือมึง ไม่ได้ดูตัวเองเลยเนอะนี่ดีนะไม่สวนกะพี่กูอ่ะ

          “กูมาถึงก่อนมึงตั้งสองนาที” ผมพูดแล้วรับกระเป๋านักเรียนที่โยนมาให้กลางอากาศ คือ นี่กูเป็นแฟนมึงควบตำแหน่งเบ้ด้วยใช่ป่ะ มึงยังเป็นคนอยู่มั้ย?

          “ไร มึงถือเองดิ” ผมทำยัดกระเป๋าใส่อกมันแต่มันไม่รับแล้วปัดออก

          “หนัก” เชี่ย! แล้วกูไม่หนักใช่มะ?

          “คือยังงี้นะลี มึงน่ะ แรงโคตรควายรวมกันสามตัว กับกูที่ยุงกัดยังเซ มึงหนักแล้วกูล่ะ?” เอ แต่วันนี้เหมือนกระเป๋ามึงจะมีอะไรด้วยอ่ะ หนักขึ้นมาโคตรๆ

          “อะไร มึงเป็นแฟนกูนะ ทำให้แค่นี้ไม่ได้เหรอ?” ฮะ!? อะไรๆ กูงงครับ กูออกจะอ่อนแอ มึงสิควรถือให้กู! ไอ้บ้า

          “ไอ้ไอซ์ยังไม่มาเหรอวะ?” ไอ้ลีผู้เข้าห้องก่อนก็ถามหาคนที่ไม่อยู่

          “ฮิ้ว รุ่นนี้แล้ว ไม่มาร๊อก” เสียงนนท์นี่กระดี๊กระด๊า

          “ไมวะ?” ลีถาม ส่วนเทมส์นั้นนั่งเงียบ แต่ไอ้สองหนอแฝดนรกนี่ก็อารมณ์ดีเหลือหลาย ยิ้มร่าแล้วว่าต่อ

          “มึงไม่รู้อะไร ไอ้ไอซ์มีกิ๊ก! ป่านนี้คงระบมอยู่บนเตียง คิกๆ” ลีเลิกคิ้ว ผมนี่งง ไอซ์มีกิ๊ก มันไปมีแฟนตอนไหนเนี่ย ไมผมไม่รู้

          “แล้ว?” ลีถามต่ออย่างงงๆ

          “มึงก็ถามผัวมันดิ” นิกกี้บุ้ยปากไปทางเทมส์ ฮ๊ะ มันก็มีเมียแล้วเหรอ แล้วๆๆๆ แล้วมันเกี่ยวไรกะเรื่องไอ้ไอซ์วะ?

          “……………” ลีเงียบถามด้วยสายตา เก่งเนอะ

          “……………” เทมส์ก็เงียบ

          “เอางี้ มันไม่เล่า กูเล่าเอง กูอยากเล่า จบนะ?” นนท์นี่จอมเสือกพูดขึ้น

          “จะเล่าก็รีบเล่าเหอะแม่ง กูอยากรู้” ผมแทรกเมื่อพวกนี้แม่งทำลีลาท่ามาก

          “สั่งๆๆ เดียะๆ ถ้าไม่ใช่เมียไอ้ลีนะ กูตบคว่ำ” บ้า กูยังซิงเว้ย

          “เร็ว กูก็อยากรู้เนี่ย” ลีเร่งขัดคอผมที่กำลังจะอ้าปากเถียง

          “เมื่อวานตอนเย็นมีไอ้รุ่นพี่คนนึงจูบไอ้ไอซ์ที่ล็อกเกอร์เว้ย แล้วทีนี้นะ ไอ้นี่ก็ไปเห็นพอดี (ชี้ไปที่เทมส์) ทีนี้นะ มันก็ซัดรุ่นพี่นั่นจนสลบคาที่แล้วลากไอ้ไอซ์กลับบ้าน แล้วมึงคิดว่า มันจะมาได้มะ?” งงอ่ะ ไอซ์จูบกะรุ่นพี่แล้วมันเกี่ยวไรกะเทมส์วะ แล้วนี่มันต่อยผู้หญิงด้วยเหรอ!?

          “จริงป่ะ?” ลีถาม

          “จริงดิ จริงโคตรๆ” นิกกี้แทรก

          “กูถามมัน” ลีชี้ไอ้เทมส์ที่อ่านหนังสือวิทย์อยู่อย่างไม่สนใจใครเพราะมีหูฟังเสียบอยู่ เปิดเพลงดังด้วยนะ หูพังนะมึง

          “จริงพ่องดิ ห่านี่ กูไปมีกิ๊กตั้งแต่เมื่อไหร่วะ! เดี๋ยวกูตบคว่ำ” ไอ้ไอซ์วางกระเป๋าไว้โต๊ะข้างหน้าเทมส์แล้วตบหัวนิกกี้ไปทีนึงแต่ก็โดนไอ้นนท์นี่ตบคืน

          “ตบพี่กู” ไอ้ลีวางกระเป๋าแล้วสบถงุ้งงิ้ง สรุปคือ เรื่องที่พูดมาทั้งหมดนี่ โกหก?

          “เอ่อ ไอซ์ มึงมีแฟนตอนไหนวะ? กูไม่เห็นรู้เรื่อง” ผมหันหน้าไปถาม มันนั่งทางขวามือผมน่ะ

          “เสือก” จี๊ดเลย กูขอโทษที่ถาม เก็บคืนตอนนี้ทันมั้ย?

          “เตี้ย กินข้าวยัง?” เสียงลีเอ่ยขึ้น ถามใครวะ ห้องเราไม่มีคนชื่อเตี้ยนี่หว่า

          “กูถามแม่งไม่ตอบ หยิ่งเหรอ!?” ไอ้ตี่ยื่นมือมาตบหัวผมเบาๆ ผมนี่บรรลุอรหันต์เลย กูไม่ได้เตี้ยเว้ย!

          “กูจะรู้มั้ยว่าพูดกะกู” ผมพูดเสียงง้องแง้ง ชอบใช้กำลัง!

          “โห นี่มึงยังไม่รู้สภาพร่างกายมึงอีกเหรอ?” ขอบอกว่านี่ไม่ใช่สียงลี ไอ้นนท์นี่ มึงสองพี่น้องนี่เสือกทุกเรื่องจริงๆเลย เดี๋ยวกูฟ้องพี่กู คอยดู

          “เออ กูถามน่ะ ตอบได้ละ” ลีพูดเสียงเซ็ง มึงนี่ก็มาหลายอารมณ์

          “ยัง” พูดจบสปาร์เก็ตตี้จากเซเว่นก็ยื่นมาทางผม

          “ของกู?”

          “เออ กินได้ละ” ผมรับกล่องสปาร์เก็ตตี้มาวางบนโต๊ะแล้วเปิดฝาออก ตักเส้นเข้าปาก ไอ้ตาเส้นด้ายย้ายก้นตัวเองมานั่งลงข้างผม มึงจะเบียดกูไปไหน สิงกูเลยมะ?

          “มึงจะว่าอะไรมั้ยถ้ากูจะขออนุญาตบอกมึงว่ากูโคตรอึดอัดอ่ะ ขยับหน่อยดิ๊” ผมใช้มือดันไหล่มันแต่ไม่เป็นผล

          “หือ?” ผมผงะนิดหน่อยเมื่อหน้าหล่อเคลื่อนเข้ามาใกล้ในระยะประชิดอย่างรวดเร็วโดยที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว แล้วแลบลิ้นออกมาเลียตรงมุมปากผมก่อนจะงับริมฝีปากผมเบาๆเป็นการหยอกล้อ

          “มึงทำเชี่ยไรเนี่ย!?”ในห้องเรียนนะเฮ้ย ถึงเพื่อนไม่เยอะ แต่เพื่อนมึงนี่นั่งติดมึงเลยนะ

          “เลอะ” สั้นๆ แค่นั้น?

          “ฮิ้วๆ” แล้วเสียงสองแฝดก็วี๊ดวี๊วขึ้นมา ตามึงดีจริ๊ง เมื่อกี้ยังโม้อยู่กะไอ้ไอซ์อยู่เลย

          “บ้าดิ มึงบ้าแล้ว นี่ห้องเรียนนะ มึงไม่อายแต่กูอายนะ!” ผมแว้ดเสียง ทั้งห้องหันมามอง งือ ไม่น่าเลยกู

          “อะไร แค่นี้ทำเป็นอาย” ลีว่า ไอ้สองแฝดหัวเราะคิกคัก ไอซ์ก็กำลังขย้ำหัวไอ้เทมส์ ผมนี่หาคำมาเปรียบหน้าไม่ถูกเลย เอาเป็น ตำลึงบวกแตงโมผสมสตรอเบอร์รี่ย้อมสีเลือดละกันนะ =_=

          “ไม่อายนี่ก็ประสาทละ กูไม่ได้หน้าด้านเหมือนมึงนี่!” ผมกัดปาก โคตรอายเลยขอบอก แม่งนิ ไอ้ลีบ้า

          “นี่มึงจะบอกว่ามึงอายที่จะคบกับกูใช่ป่ะ?” หา คนละเรื่องละ ไหงมันไปถึงนู่นได้วะ?

          “ไม่ใช่นะ อะไรของมึงเนี่ย ไม่เห็นจะเกี่ยวกะเรื่องนี้เลย” ผมพูดมองหน้ามันที่จ้องผมนิ่งๆ

          “เกี่ยวดิ ก็มึงอายนี่” งือ อะไรของมึง ไม่อายสิแปลก ไอ้บ้า มึงมามุกไหนเนี่ยกูตามไม่ทันนะขอบอก

          “อ้าว ก็มึงจูบกู”

          “เห็นไหมล่ะ? มึงอายที่จะคบกับกู” กูงงอีกรอบละครับไอ้ลีทำหน้าเป็นมาหงอยเชียว กูผิดเหรอ?

          “เออ กูไม่อายก็ได้ กูเขินแทนละกัน” ผมพูดพลางเกาคาง ไอ้ตาตี่ยิ้มจนตาหยี ยิ่งไม่มีอยู่ทีนี้ล่ะเส้นด้ายของแท้เลย งงกะชีวิตมันจริงๆ

          “กูไม่เข้าใจชีวิตมึงเลยว่ะ ?” ผมพูดแล้วกินต่อ พยายามเช็ดปากเรื่อยๆ เดี๋ยวเกิดเหตุหวาดเสียวเหมือนเมื่อครู่อีก

          “ไม่เข้าใจตรงไหน” มันถามแล้วกินข้าวผัดของมันต่อ

          “อายกะเขินแม่งก็ความหมายเหมือนกัน แล้วเสือกชอบคำว่าเขินเนี่ยนะ”

          “เหมือนที่ไหน” ที่นี่ล่ะ จะให้กูตอบมั้ยละ?

          “ก็เหมือนอ่ะ”

          “อายก็คืออาย เขินก็คือเขิน ไม่เหมือนกันสักนิด” งงอยู่ดี

          “แม่งโง่จริงไรจริง อายก็คือแบบอับอายขายขี้หน้าไรเงี้ย แต่เขินมันหมายถึงแบบว่าเขินอ่ะ ไงดีวะ แบบใช้กับคนรักกันน่ะ เข้าใจป่ะ ถ้าไม่เก็ทนี่แสดงว่าโง่จริง” เออ มึงเอามาจากพจนานุกรมฉบับไหนวะ แต่กูอยากบอกมึงว่า เมื่อกี้นี้น่ะ   กูเป็นแบบอย่างแรกนะ _ _

          “เก็ทก็ได้” พูดจบก็กินต่อ ก่อนที่เสียงสัญญาณเรียกเข้าแถวจะดังขึ้น

………………………………………………………………………….

To be continued

Talk จร้า

          ขออภัยที่หายศีรษะไปนาน และขอขอบคุณตัวโตโตที่อ่านมาถึงตอนนี้ อยากบอกเหลือเกินว่าช่วงนี้ขี้เกียจมาก อิอิ (สังเกตขนาดตัวหนังสือ)งืม ไม่ค่อยมีอะไรมากตอนนี้สั้นไปนิดนึง ความจริงก็สั้นทุกตอนอ่ะแหละ (แล้วจะพูดทำไม) กำลังคิดอยู่ว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง รายงานก็อย่างเยอะ! ตอนต่อไปก็คงช้าเหมือนเดิม อ้าวๆๆ คนอ่านหายแล้ว!) บ๊ายบาย

ด้วยรัก