LOVE YOU! รักกว่านี้ มีอีกมั้ย?

Chapter1 มาเป็นแฟนกู

            “กูชอบมึงอ่ะ” ผมนิ่งอึ้ง กระพริบตาปริบๆ มองคนที่ตัวสูงกว่า ถึงปากมันจะบอกว่าชอบผมแต่หน้าตาของมันเหมือนกำลังจะเขมือบผมเลยขอบอก ผมกลืนน้ำลายมองหน้ามันบ้าง ในห้องเปลี่ยนเสื่อผ้าไม่มีใครอื่นอยู่นอกจากผมกับ ‘ลี’ ผู้ชายที่บอกว่าชอบผมเมื่อครู่

            ผมเขยิบถอยหลังจนชิดตู้ล็อกเกอร์เมื่อลีขยับตัวโน้มเข้ามาทำท่าจะจูบผม แขนข้างหนึ่งมันยันตู้ล็อกเกอร์ไว้ อีกข้างเลื่อนมาจับเอว ผมขนลุกซู่ เอียงหน้าหลบแล้วพูดเสียงอ้อมแอ้ม กลัวมันง้าบหัว

            “กูยังไม่ได้บอกว่าจะคบกับมึงเลยนะ” ลีชะงักนิดหน่อย แต่มันก็ยังไม่ยอมแพ้ หอมแก้มผมแรงๆหนึ่งฟอด คือมึงจะปล้ำกูเลยมั๊ยจะได้แก้ผ้ารอ แม่งสัส!

            “มึงก็คบดิ” มันกระซิบเสียงแผ่ว ผมหน้าแดงขึ้นมาทันใด -///-

            “ถ้ากูไม่คบอ่ะ” ผมถามแล้วเอี้ยวคอหลบ ลีก็ไซ้คอผม เอื๊อก ไอ้หื่นกามเอ้ย นี่ขนาดกูยังไม่คบกับมึงนะ ยังขนาดนี้ ถ้ากูคบจะขนาดไหน!

            “กูจะปล้ำ!” สั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความ ลีงับติ่งหูผมทีนึงผมหลับตาปี๋ ด่ามันในใจดังๆคนเดียว ไอ้เชี่ยตี่นี่แม่ง ผมยกเข่าขึ้นกระแทกเข้าจุดกึ่งกลางของมัน ลีหน้าเขียว ทรุดฮวบลงนั่งกับพื้น กัดฟันกรอด จ้องผมเขม็งนี่เป็นสัญญาณบอกว่ามึงรีบหนีไปก่อนที่กูจะลุกได้ไม่งั้นกูเอามึงตาย!

            หลังจากที่ทำร้ายน้องชายสุดรักของมันแล้ว ผมก็ก้มลงเก็บกระเป๋านักเรียนขึ้นมาถือกำลังจะวิ่งก็ถูกมืออำมหิตคว้าข้อเท้าไว้ ผมยกขาอีกข้างขึ้นกระทืบลงไปจนสุดแรงข้าวต้ม ลีร้องลั่น ผมไม่รออะไรอีก รีบชิ่งอย่างเร็วไว

            “เชี่ยกัส! มึงอย่าให้กูเจอนะ” ตายๆๆๆๆแน่งานนี้ ผมคิดในใจ พลางวิ่งสุดชีวิต

            ผม ชื่อ ออร์กัส เรียกย่อๆว่ากัส ผมเรียนอยู่มอห้า มีพี่ชายหนึ่งคนชื่อกัน ไอ้ที่ชื่อลีนั่นเป็นคู่ปรับผม มันแม่งวันๆแกล้งผมเป็นประจำวันละห้าหกเวลาก่อนและหลังอาหารยังกะยาประจำโรคส่วนตัว =_=

            ไม่รู้วันนี้มันกินยาผิดขนานหรืออย่างไรมาบอกว่าชอบผม เล่นเอาขนทั่วร่างกายสามัคคีกันเคารพธงชาติกันอย่างรวดเร็ว แต่ก็นะ ผมกระทำชำเรามันไปไม่รู้ว่าพรุ่งนี้มันจะเอาคืนผมขนาดไหน ผมคงต้องขอลาป่วยแล้วล่ะงานนี้ _ _

            “กัส คอมึงโดนอะไรมา” พี่กันตาดีถาม ผมสะดุ้งเฮือก ยกมือขึ้นปิดรอยที่ลีมันทำไว้ หัวเราะแหะๆแล้วบ่ายเบี่ยง

“ยุงกัด” แล้วก็วิ่งขึ้นห้องไป ปิดประตูลงกลอนแล้วโยนกระเป๋าลงื้นกระโดดขึ้นเตียง ฟุบหน้าซุกหมอนถอนหายใจนึกถึงเรื่องเมื่อตอนเลิกเรียน แล้วก็ต้องใจเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ

เช้าวันต่อมา ผมโทรไปหากานติมา หัวหน้าห้องบอกว่าป่วย ไม่ลืมบีบจมูกไว้ด้วยนะเดี๋ยวไม่เนียน ถ้าเรื่องโกหกล่ะก็ผมถนัด แต่ถ้าให้ไปเผชิญหน้ากับไอ้หมาบ้าลีผมขอบาย มันคงพาพวกมารุมสกรัมผมอย่างแน่นอนไม่ต้องสงสัย หากผมกลายเป็นศพไม่ต้องจ้างนักสืบให้เสียกะตังค์ = =

แต่ใครจะไปรู้ล่ะ อุตส่าหนีไม่ไปโรงเรียนแล้วนะ มันยังตามกัดไม่เลิก ผมมองใบหน้ายิ้มๆแสนเสแสร้งของมันอยู่นอกรั้ว ขอบคุณที่ล็อกกุญแกแจเอาไว้ วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านด้วย ผมหันหลังเตรียมเดินกลับเข้าบ้าน แต่ถูกมือของมันดึงคอเสื้อเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“กัสจัง ^_^ มึงจะไม่เปิดประตูให้ผมใช่มั้ยครับ?” ดูมึงให้เกียรติตัวเองมากเลยเนอะ ถุย

“กูไม่มีกุญแจ” ผมบอกแล้วพยายามแงะมือมันออก แต่แม่งเสือกมือตุ๊กแกเหนียวแน่นทนทานยังกะกาวตราช้าง ก่อนจะดึงเสื้อกูเนี่ยมึงเอามือชุบกาวมาเหรอวะ!

“มึงไม่ต้องมาตอแหล เปิดประตู!” -O- ก็กูบอกไม่มีแม่งไอ้ตี่นี่ ถึงกูจะมีจริงๆก็เถอะ ใครจะโง่เปิดให้มึงเข้ามาวะ

“มึงอยากได้เสื้อกูมากใช้มั้ย?” ในเมื่อมันไม่ยอมปล่อย ผมเลยต้องเสียสละเสื้อยืดลายหอไอเฟลที่แสนรักไปอย่างไม่เสียดาย ดีกว่าสละชีวิตตัวเองล่ะวะ!

“เชี่ยกัส เปิดประตู เชี่ยกัส ไอ้กัส!” ผมไม่ฟังมันพล่ามรีบหันหลังเดินเข้าบ้างอย่างไว เมื่อไม่ได้ดั่งใจ ลีก็เขย่ารั้วผมจนแทบฟัง คือมึง แรงความยมาก กูอยากบอก ( แต่ไม่กล้า )

“ถ้ามึงอยากเข้ามามากมายขนาดนั้น มีปัญญาก็ปีนเอาดิ” ผมปากดี ยักคิ้วหลิ่วตาให้มัน แต่ไม่นักว่าลีมันจะยิ้มทำนองที่ว่า ‘ขอบคุณที่ชี้ทางสว่างให้กู’ แล้วก็ปีนเข้ามาอย่างเร็วไว ผมนี้อ้าปากหวอ รีบวิ่งไปที่ประตูออกแรงปิด แต่ไม่นึกว่าไอ้หมาเชี่ยลี นอกจากตาตี่ แรงควายแล้ว ยังเร็วเหมือนลิงอีกต่างหาก คือมึงจะสารพัดสัตว์ไปไหน?

ผมกำลังงับประตูเข้า ลีก็เอามือมาดึงแล้วเอาบาทาสวมผ้าใบโรงเรียนมาสอดไว้ด้านล่าง ทีนี้ปิดยังไงก็ปิดไม่ได้ ผมเปลียนใจผลักประตูใส่มัน ลีหงายหลังเพราะไม่ทันตั้งตัว ผมรีบวิ่งขึ้นชั้นสองจะปิดประตู แต่เชื่อแล้วว่าลีแม่งลิงจริง แทรกตัวเข้ามาในห้องผมแล้วปิดประตูลงกลอน สี่ชั้น ลูกบิด กลอนล่าง กลาง บน ทั้งหมดใช้เวลาไม่เกินสิบวิ!

“เอ้ย ออกไปนะเฮ่ย” ผมว่าพลางกระโดดถอยหลังไปสิบก้าว

“มึงมานี่ ขยับมาข้างๆกูนี่ มาเคลียร์กะกูดิ๊” มันกะดิกนิ้วเรียกยิกๆ แล้วขยับเท้าเข้ามาใกล้ ผมก็ถอยหลังจนชิดกำแพง ได้โอกาสลีตะครุบผมโยนขึ้นเตียงแล้วขึ้นคร่อม หวาดเสียวนะเนี่ย - O –

“อื้อ” ผมผลักหน้ามันออกไปไกลๆจากหน้าผม เมื่อมันกำลังก้มหอมแก้มผมไม่หยุด! เชี่ยนี่หื่นอีกละ

“ลี อย่านะ” ผมว่า แต่ก็อย่างว่าละ ไอ้เชี่ยนี่แม่งมึน ลีใช้มือซ้ายรวบแขนผมขึ้นเหนือหัว อีกมือก็ลูบไล้หน้าท้องผมไม่หยุด ผมขนลุกซู่ ซวยละสิ ไม่ได้ใส่เสื้อ

ลีทาบริมฝีปากตัวเองลงบนรมฝีปากผม ผมตาโต ลีเอาลิ้นแตะๆที่ริมฝีปากผมหวังจะแทรกลิ้นเข้ามา เมื่อไม่ได้ดั่งใจก็งับปากผมเบาๆ เอามือขวาบีบคางผมเบาแล้วก็แทรกลิ้นเข้ามา แรกๆก็ค่อยๆเกี่ยวตวัดหยอกล้อกับลิ้นผมจนผมเริ่มจะเคลิ้มละ

ลีถอนริมฝีปากออกแล้วกดจูบลงมาใหม่ บดขยี้รุนแรงกว่าเดิม หนักหน่วงกว่าเดิม ลีจูบนานจนผมเริ่มหายใจไม่ออก เขาจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง แล้วหันมาไซ้คอผมแทน

            “อื้อ มึงจะปล้ำกูไม่ได้นะ ลี ไหนมึงบอกว่าชอบกูไง ” ลีชะงักกึก แล้วเงยหน้ามองผม ก่อนจะคลายมือที่รวบแขนผมไว้ออก ลุกขึ้นนั่งหันหน้าไปทางระเบียง หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ผมก็ลุกขึ้น ยกมือเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้า หัวใจผมเต้นแรง สับสนในชีวิต ผมไม่ได้รังเกียจที่ลีจูบผม! แต่แค่รู้สึกกลัวที่จะทำอย่างอื่นต่อแค่นั้นเอง

“รีบไปใส่เสื้อได้ละ กูให้เวลาสามวิไม่งั้นกูปล้ำ หนึ่ง” อะไรฟะ ผมรีบลุกพรวดพราดขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อมาใส่อย่างไว

“สี่”

“เสร็จแล้วจ้ะ” ผมบอกรีบหันหน้าไปทางลี เห็นมันยังนั่งสูบบุหรี่ไม่ได้มีท่าทีว่าจะกระโจนมาหาผมแต่อย่างใด

“มึงจะไม่รับผิดชอบกูใช่มั้ย” อยู่ๆลีก็เอ่ยออกมาถามหาความรับผิดชอบยังกะผมไปทำมันท้อง ผมก็เลยเงียบองมันงงๆ ลีรู้ว่าผมไม่เข้าใจที่มันพูดก้หันหน้ามา ชูแขนข้างขวาที่มีผ้าก็อชพันอยู่

“แล้ว?”

“โหย ไอ้โง่ สมองปลาทอง มดยังตัวใหญ่กว่าสมองมึงเลยเหอะ! มึงทำกูไงเมื่อวานนี้ รึจะเถียง!” กูยังไม่ทันจะทำท่าเถียงมึงเลย รีบดักกูจัง!

“ก็มึงจับขากูอ่ะ” ผมทำเสียงง้องแง้ง

“ข้อกูร้าว เล่นบาสไม่ได้ มึงบอกกูมาดิ๊ว่าจะรับผิดชอบกูยังไง” มันพูดเสียงเย็น

“ตอแหล กูยังเห็นมึงปีนรั้วบ้านกูได้อยู่เลย เร็วกว่าลิงอีกแล้วมาบอกว่าข้อมือร้าว หลอกเด็กเหอะ!” ลีถลึงตามองผมจนผมต้องหดคอกลับมานั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนเตียงดังเดิม

“มึงอย่ามากวนตีนกู ถึงกูจะหล่อแต่กูก็ไม่ได้ใจดีนะเว้ย” คือมึงไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยเนอะ =_=

“ก็ ก็ ก็ กู แค่”

“อย่าเถียง อย่าพูดมาก มึงทำกูเจ็บมึงต้องรับผิดชอบ!” ให้กูแต่งกะมึงเลยมะ? แม่งนิ

“จะให้กูทำยังไงล่ะ-3-”

“มาเป็นแฟนกู ทำตามที่กูสั่งจนกว่ากูจะหาย โอเค๊ ดี พูดง่ายดี กูชอบ ไปล่ะ พรุ่งนี้อย่าขาดเรียนะมึง ไม่งั้น อย่าหาว่าหล่ออย่างกูใจร้าย” ผมยังไม่ทันจะอ้าปากเถียงมันก็พูดเองเออเองเสร็จสรรพแล้วลุกพรวดออกจากห้องไป ทิ้งผมให้นั่งอ้าปากหวออยู่บนเตียง

แล้วถ้ามึงสั่งให้กูยอมมีอะไรกับมึงกูจะทำไงวะ ไอ้เชี่ยตี่ แม่ง สรุปเป็นแฟนรึเบ้วะ!

………………………………………………………………………..

To be continued