แผนปรับเปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูตัวแสบ

                             งึมงัม งึมงัม ~~                                     ตุ๊บบบ!!!!!!

   "โอ้ย!!  เจ็บอะ" อะไรเนี้ยยยย หนังสือเล่มเท่าบ้านเลย ขว้างมาได้ไงเลือดจะคลั้ง
ใจสมองมั้ยเนี้ยย "ใครขว้างมาเนี้ย? อย่าให้รู้นะ แม่จะดักเผาบ้านเลย"
   "ฉันเองอ้ะ" ขวับ~ เอ่ายัยมีนี่หรอกหรอ ทำไมรุนแรงกับฉันแบบเน้!!
   "ก้แกไม่ยอมตื่นนิ เรียกจนปากจะฉีกล้ะ"
   "เอ่าหรอ โทษทีนะพอดีเมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอนเลยอ้ะ" พูดจบฉันก็นอนต่อ
   "นิแกไปทำไรมาว้ะ อย่าบอกน้ะยังเครียดเรื่องพ่อที่หายไปมีเมียน้อยอะ" ว๊ายย!!
สะดุ้งเลย นางแยงปลมช้านนน นอกจากจะทำร้ายร้างกายฉันแล้วยังมาทำร้ายจิตใจ
อันบอบบางของฉันอีกต่างหากถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนกันนะ จับมัดมือมัดขาถ่วงน้ำไปละ
   "พูดเรื่องนี้นิส่างง่วงเลยนะเนี้ย"
   "เค้ามีแต่ส่างเมาเปล่าวะ"
   "เหมือนกันแหละ แต่แกไม่ควรพูดเรื่องนี้นะแกก็รู้ฉันยังทำใจไม่ได้อะ"
   "ขอโทษละกันฉันแค่เป็นห่วงแกไม่อยากให้แกคิดมากนะ :) " ยัยมีนี่ยิ้มให้ฉัน
แล้วฉันก้ยิ้มตอบยัยมีนี่ก็ก้มทำรายงานต่อ
   "ฉันนิโชคดีจริงๆที่มีเทอเป็นเพื่อน" คำพูดนี้ฉันพูดจนกลายเป็นคำพูดติดปากไปละ
พูดมาเป็นสิบๆปี เพราะฉันกับยัยมีนี่เป็นเพ่ือนกันตั้งแต่สมัยอนุบาลได้มั้ง
จนตอนนี้ ม.5 แล้วเนี่ยก็ยังเหมือนเดิมและฉันคิดว่าไม่มีใครรักและหวังดีกับฉันเท่ายัย
มีนี่อีกแล้ว (นอกจากแม่อะนะ) ส่วนพ่อก็หายตัวไปเลยแถมมีข่าวว่าไปมีเมียน้อยอีก
หุ่นนิอย่างxเลย แต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องจริงมั้ย เพราะพ่อไม่ติดต่ออะไรหาฉันกับแม่เลย
ตั้งแต่ไปสัมณารอบที่แล้วเมื่อ 2-3 วันก่อน 
    "พลอยไอริน!!" เสียงใครไม่รู้กำลังเรียกฉัน เสียงนิดังไปถึงโสตประสาทเลย -_-'
    "อือออออออ" งึมงัม งึมงัม~
    "กลับบ้านไปนอนยาวๆสักเทอมดีมั้ย?" อ๋อเสียงมิสนีน่าผู้โหดร้ายนิเอง
    "โธ่ มิสหนูแค่พักสายตาเองนะ" แต่อาจนานไปหน่อย
    "พักสายตา??  เกือบจะหมดคาบเนี้ยนะ เพื่อไม่ให้เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีต่อเพื่อนๆ 
รอบสนาม3รอบ" ยัยมิสทำตาเขียวปั๊ด แล้วชี้หน้าออกคำสั่งฉัน 
ฉากนี้ทำเอาเพื่อนในห้องสะใจสุดๆอะ ใช่สิเกรียดฉันจะทั้งห้องแล้วมั้งหนะ
    แต่คิดหรอว่าฉันจะยอม