แผนปรับเปลี่ยนหัวใจยัยคุณหนูตัวแสบ

1.                              งึมงัม งึมงัม ~~                       
                 ตุ๊บบบ!!!!!!

   "โอ้ย!!  เจ็บอะ" อะไรเนี้ยยยย หนังสือเล่มเท่าบ้านเลย ขว้างมาได้ไงเลือดจะคลั้ง

ใจสมองมั้ยเนี้ยย "ใครขว้างมาเนี้ย? อย่าให้รู้นะ แม่จะดักเผาบ้านเลย"

   "ฉันเองอ้ะ" ขวับ~ เอ่ายัยมีนี่หรอกหรอ ทำไมรุนแรงกับฉันแบบเน้!!

   "ก้แกไม่ยอมตื่นนิ เรียกจนปากจะฉีกล้ะ"

   "เอ่าหรอ โทษทีนะพอดีเมื่อคืนแทบจะไม่ได้นอนเลยอ้ะ" พูดจบฉันก็นอนต่อ

   "นิแกไปทำไรมาว้ะ อย่าบอกน้ะยังเครียดเรื่องพ่อที่หายไปมีเมียน้อยอะ" ว๊ายย!!

สะดุ้งเลย นางแยงปลมช้านนน นอกจากจะทำร้ายร้างกายฉันแล้วยังมาทำร้ายจิตใจ

อันบอบบางของฉันอีกต่างหากถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนกันนะ จับมัดมือมัดขาถ่วงน้ำไปละ

   "พูดเรื่องนี้นิส่างง่วงเลยนะเนี้ย"

   "เค้ามีแต่ส่างเมาเปล่าวะ"

   "เหมือนกันแหละ แต่แกไม่ควรพูดเรื่องนี้นะแกก็รู้ฉันยังทำใจไม่ได้อะ"

   "ขอโทษละกันฉันแค่เป็นห่วงแกไม่อยากให้แกคิดมากนะ :) " ยัยมีนี่ยิ้มให้ฉัน

แล้วฉันก้ยิ้มตอบยัยมีนี่ก็ก้มทำรายงานต่อ

   "ฉันนิโชคดีจริงๆที่มีเทอเป็นเพื่อน" คำพูดนี้ฉันพูดจนกลายเป็นคำพูดติดปากไปละ

พูดมาเป็นสิบๆปี เพราะฉันกับยัยมีนี่เป็นเพ่ือนกันตั้งแต่สมัยอนุบาลได้มั้ง

จนตอนนี้ ม.5 แล้วเนี่ยก็ยังเหมือนเดิมและฉันคิดว่าไม่มีใครรักและหวังดีกับฉันเท่ายัย

มีนี่อีกแล้ว (นอกจากแม่อะนะ) ส่วนพ่อก็หายตัวไปเลยแถมมีข่าวว่าไปมีเมียน้อยอีก

หุ่นนิอย่างxเลย แต่ก็ไม่รู้ว่าเรื่องจริงมั้ย เพราะพ่อไม่ติดต่ออะไรหาฉันกับแม่เลย

ตั้งแต่ไปสัมณารอบที่แล้วเมื่อ 2-3 วันก่อน 

    "พลอยไอริน!!" เสียงใครไม่รู้กำลังเรียกฉัน เสียงนิดังไปถึงโสตประสาทเลย -_-'

    "อือออออออ" งึมงัม งึมงัม~

    "กลับบ้านไปนอนยาวๆสักเทอมดีมั้ย?" อ๋อเสียงมิสนีน่าผู้โหดร้ายนิเอง

    "โธ่ มิสหนูแค่พักสายตาเองนะ" แต่อาจนานไปหน่อย

    "พักสายตา??  เกือบจะหมดคาบเนี้ยนะ เพื่อไม่ให้เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีต่อเพื่อนๆ 

รอบสนาม3รอบ" ยัยมิสทำตาเขียวปั๊ด แล้วชี้หน้าออกคำสั่งฉัน 

ฉากนี้ทำเอาเพื่อนในห้องสะใจสุดๆอะ ใช่สิเกรียดฉันจะทั้งห้องแล้วมั้งหนะ

    แต่คิดหรอว่าฉันจะยอม