รักสุดท้าย ให้นายสุดเลิฟ

     “ฟื้นแล้วเหรอหนู” นี่มันร้านอาหารที่ซำแฮกนี่หน่า แท็คหละหรือว่าเราฝันไป

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอคะป้า”

“อ๋อ หนูหนะเป็นลมอยู่บนภูโน่นแต่ว่าพ่อหนุ่มคนนั้นอุ้มหนูมาที่นี่”และป้าก็ชี้ไปทางผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังซื้อน้ำหวานอยู่ทางฝั่งนั้น

“นายเพชร”และทันทีที่เขาหันหน้ามา

“แท็ค นายจริงด้วย ฮื่อๆ” ฉันรีบลุกขึ้นและวิ่งไปกอดเขาทำให้น้ำหวานที่อยู่ในมือหลุดตกแตกแต่ก็ช่างมันเถอะตอนนี้ฉันไม่ต้องการอะไรแล้ว

“นิ้ง” แล้วเขาก็กอดฉันแน่น

“นายรู้ไหมว่าฉันคิดถึงนายมากฮื่อๆ”

“ทำไมทำแบบนี้หนีมาคนเดียวได้ไงรู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง”

“ไม่ได้หนีแค่มาเที่ยวแล้วนี่นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เพิ่งกลับมาจากเกาหลีเมื่อวันก่อนนี้เอง”

“มาทำไม”

“มาตามหาใครก็ไม่รู้”

“นายมาทำไมนี่ฉันสำคัญกับนายขนาดนั้นเลยเหรอ”

“สำคัญที่สุดในชีวิต”

“ฮะ สะ..สำคัญที่สุดในชีวิตแล้วนายจะทิ้งฉันทำไมนายบอกเลิกฉันทำไม”

“พี่บอกเหตุผลไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

“อ๋อไอ้ข้ออ้างนั่นนะเหรอ แล้วนายกลับมาทำไมแค่นี้ยังทำร้ายฉันไม่พออยู่เหรอไงฮื่อๆ” ฉันผลักเขาออก “ฉันกำลังจะทำใจได้ฉันกำลังจะลืมนายแล้วนายกลับมาทำไมไอ้บ้า ฮื่อๆ”

“พี่คิดว่าถ้าเราไม่เจอกันพี่อาจจะคบกับคนอื่นและลืมนิ้งได้แต่ไม่เลยหลับตาลงครั้งใดก็เห็นแต่ใบหน้าหวานๆของนิ้งมาตลอดห้าหกปีที่อยู่ที่นั่น คิดถึงแทบจะบ้าอยากเจอหน้าแทบขาดใจอยากเห็นรอยยิ้มของนิ้ง...”

“หยุดพูดเถอะ พอได้แล้ว ฮื่อๆ”

“นิ้ง”

“ฉันก็เป็นเหมือนๆกันกับนายนั่นแหละไอ้พี่แท็ค ฮื่อๆ” ฉันกลับไปกอดเขาอีกครั้งกอดแน่นๆกอดแบบจะไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนอีกเลย

“ของขวัญที่พี่เอาให้ก่อนจะไปเกาหลียังอยู่ไหม”

“อยู่ในกระเป๋า” เขาจูงมือฉันเข้าไปนั่งในร้านอาหารที่กระเป๋าวางอยู่

“เอาออกมาแกะสิ” ฉันเอาของขวัญกล่องเล็กที่เขาเอาให้ในวันก่อนที่จะไปเกาหลีซึ่งเขาให้ฉันเปิดเมื่ออายุยี่สิบสาม พอฉันแกะกล่องออกข้างในกล่องมีการ์ดสีชมพูใบเล็กเขียนด้วยลายมือของแท็คว่า

 “นี่ก็ผ่านมาแล้วเจ็ดปี ถ้าตอนนี้นิ้งยังไม่มีใครเราจะกลับมาคบกันอีกได้ไหม ถ้านิ้งมีคนอื่นแล้วก็ไม่เป็นไร แต่ถ้านิ้งยังไม่มีใครหรือว่ายังรักกันอยู่ให้นิ้งไปเอาจดหมายฉบับหนึ่งที่อยู่ในกล่องในห้องพักกุญแจห้องอยู่กับหลวงตานะ แต่พี่ยังจะคงรักนิ้งเสมอรักนิ้งตลอดไปไม่มีใครจะมาแทนที่นิ้งได้ พี่รักนิ้งนะ...แท็ค”

“นี่นิ้งต้องกลับไปที่วัดโน่นเหรอ”

“ไม่ต้องไปหรอกเพราะว่าจดหมายนั้นพี่ไปเอากลับมาแล้วอะนี่” ฉันยื่นมือไปรับซองจดหมายจากแท็คแล้วก็รีบเปิดดูมันช่างสลับซับซ้อนอะไรอย่างนี้ ภายในซองจดหมายมีกระดาษแผ่นหนึ่งและแหวนเงินหนึ่งวง ในกระดาษเขียนไว้ด้วยตัวหนังสือของเขาเช่นเคยเพียงแต่ว่าข้อความนี้เป็นประโยคสั้นๆที่เมื่อฉันได้อ่านแล้วรู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก

“นิ้งแต่งงานกับแท็คนะ”

“นายบ้าฮื่อๆ” ฉันกระโดดเข้าไปกอดเขาอีกรอบ

“เอ้า พี่ขอแต่งงานทำไมมาร้องไห้ซะงั้น”

“ทำแบบนี้ทำไมนี่ถ้าเกิดฉันแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว ถ้าฉันได้อ่านจดหมายฉบับนี้ของนายหละฉันก็คงจะต้องเสียใจไปจนตายแน่เลย”

“ก็พี่บอกกับนิ้งแล้วไงว่านิ้งอาจจะเจอคนที่ใช่และคนที่ดีกว่าพี่ก็ได้พี่เลยไม่อยากผูกมัดนิ้งโดยการปล่อยให้รอ”

“แต่นิ้งก็บ้าไปรอพี่อยู่ตั้งเจ็ดแปดปี”

“และอีกอย่างพี่ก็โทรถามข่าวของนิ้งกับแม่นิ้งทุกวันเลยพี่เลยรู้ว่ายังไงนิ้งก็คงไม่ยอมรับใครเข้ามาในหัวใจง่ายๆคบไม่ถีงเดือนก็เลิกพอเลิกก็ไม่เสียใจร้องไห้ฟูมฟายเลย”

“ก็นิ้งไม่ได้รักเขานี่ นิ้งแค่คิดว่าหาคนอื่นไว้คบแก้เหงาและเอามาแทนที่นายแต่ก็ไม่มีใครทำได้เลย รู้ไหมว่าเพราะอะไร”

“เพราะอะไรเหรอ”

“ก็รักครั้งสุดท้ายของฉันได้มอบให้นายไปหมดแล้วไม่มีเหลือเผื่อให้ใครอีกแล้ว”

“แล้วนี่สรุปว่าจะแต่งงานกับพี่ไหม” เขาถามอย่างจริงจังนี่ขอแต่งงานหรือมาทวงหนี้เนี่ย

“นี่ฉันพูดจนป่านนี้แล้วยังไม่รู้อีกเหรอว่าฉันจะแต่งหรือไม่แต่ง”

“ครับๆรู้แล้วว่าแต่ง”

“รีบสวมแหวนสิก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”

“เดี๋ยวขอเวลาหน่อยได้ไหม”

“ทำไมเหรอ”

“รอแม่กับพ่อและพี่ชายของนิ้งก่อน”

“พวกเขาอยู่ไหน”

“อยู่ข้างล่างกำลังเดินทางขึ้นมาพี่โทรแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะมาเลย”

“แล้วให้มาทำไม”

“เป็นพยานไงว่านิ้งตกลงจะแต่งงานกับพี่แล้วและอีกอย่างพี่ก็ขออนุญาตทั้งสามคนแล้วด้วย”

“แล้วนี่รู้ได้ไงว่านิ้งจะยอมตกลงแต่งงานกับนาย”

“พี่ก็บอกไว้ว่าถ้านิ้งตกลงพี่ก็จะโทรบอกให้ขึ้นมาที่ซำแฮก แต่ถ้านิ้งไม่ตกลงพี่ก็จะกลับบ้านแล้วให้นิ้งกลับพร้อมครอบครัว”

“แล้วถ้านิ้งไม่ยอมแต่งงานด้วยแล้วพี่แท็คจะทำไงต่อไป”