รัก...จริงๆการเป็นคนพิเศษ

   ณ ที่บ้านของเรอาและจิกะ                                                                                             "เรอา...เรอา...จิกะ...จิกะตื่นๆ..ตื่นได้แล้วนะลูก"                                  

     "มะ...แม่ให้คนใช้มาปลุกก็ได้นี้ค่ะ"                                                                      
"เรอาแม่ว่าลูกไปปลุกจิกะก็จะตอบแม่ดีไมจ้ะเดี๋ยวแม่ไปรอกินข้าวเช้าที่โต๊ะนะจ้ะ"                "จิกะ..จิกะตื่นเถอะนะ"                                                                                          "คะ..ค่ะตื่นแล้วค่ะพี่"                                                                                           "งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะจะได้ไปกินข้าวเช้าที่โต๊ะกับคุณแม่คุณพ่อ"                                 วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกตอนนี้ฉันกำลังจะขึ้น ม.2แล้วส่วนจิกะก็ขึ้นมา ม.1อยากไปเร็วๆจังเรอาเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วไปแต่งตัวห้องเรอาเดินผ่านกับจิกะที่ประตูก่อนที่เธอจะเข้าห้องนอนที่จะไปแต่งตัวเรอาใส่เสื้อกะลาสี เหมาะมากจริงๆเรอาบอกกับน้องสาวก่อนลงไปว่า                                              

 "จิกะ..พี่จะลงไปก่อนนะเร็วๆด้วยละเดี๋ยวสายนะ"                                                      "ค่ะพี่"                                                                                                 
จิกะตอบเรอาทันที่แล้วเรอาเดินลงมาถึงโต๊ะกินข้าวเช้า มีคุณแม่และคุณพ่อนั่งรอเธอและน้องลงมากินข้าวเช้าอยู่แล้ว                                                                                                                                          
 "เรอา..พ่อว่าจะผ่านไปเดินโรงเรียนของลูกอยู่ จะไปพร้อมกับพ่อไมละ"                         "ไม่ละค่ะหนูอยากเดินไปดูบางค่ะ"                                                                     เรอารับประทานอาหารเช้าเสร็จก็หยิบข้าวกล่องที่แม่และคนใช้ที่มีอายุ45ปีชื่อมาจิยะเธอทำงานเป็นแม่บ้านของครอบครัวของเรอามานานแล้ว จิกะลงมารับประทานอาหารเช้าอย่างเร็วก่อนจะรีบหยิบข้าวกล่องเก็บใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับเรอา  "ไปนะค่ะ คุณแม่"จิกะบอกก่อนปิดประตูลง     แล้วเรอากับจิกะจึงเดินออกมาจากบ้านอยู่ๆมีเด็กสาวสองคนตกลงมาจากฟ้าโดนหลังของเรอาและจิกะพอดี  "นี้ไม่เห็นคนเลยหรือไง" จิกะถามด้วยความโมโห                                                        "เจ็บ..เจ็บจัง" เด็กคนหนึ่งพูดขึ้นมา                                                                        "เจ็บมาก ไมจ้ะ" เรอาถามเด็กคนนั้นขึ้นมาก่อนที่เด็กสาวทั้งสองวิ่งไปทางเรอาและวิ่งไปทางจิกะแล้วกอดทั้งสองคนก่อนจะหายไป                                                                 "เป็นเด็กที่ตลกดีนะจิกะ"  เรอาถามจิกะแล้วเดินต่อไปอีก                                                 "พี่ ฉันว่าเร็วไปโรงเรียนดีกว่านะ"                                                                         ไว้อ่านต่ออีกนะค่ะ จากเมโลดี้