(YAOI)Boss...พี่ชายครับมารักผมเถอะ
8.2
เขียนโดย 
แสงสีหม่น
วันที่ 28 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 14.41 น.
5 ตอน
3 วิจารณ์
9,706 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 28 ธันวาคม พ.ศ. 2557 15.44 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
5) ตอนที่5(สายฟ้า)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ(สายฟ้า)
ผมว่าเอาเจ้าตัวเล็กนั่นมาอยู่กับผมก็ดีจะได้ไม่เหงา มันน่ะพูดเก่งมากเลยแต่ผมไม่รำคาญนะครับ
ตอนนี้ผมอยู่มหาลัยแล้วเรียนตั้งแต่เที่ยงเห็นอาจาร์ยบอกว่าจะให้กลับตอนหกโมง กลับไวหน่อย ตอนนี้เจ้าตัวเล็กนั่นคงกำลังทำกับข้าวอยู่ในตู้เย็นไม่มีอะไรมากหรอกครับ แต่ผักกับกุ้งและก็อย่างอื่นอีก มันน่ะทำอาหารเก่งมากๆเลยครับอร่อยมาก
ผมรีบเก็บของแล้วกำลังออกจากห้องเพื่อรีบกลับไปหาเจ้าตัวเล็ก
“เดี๋ยวสายฟ้า”
“ว่าไง ไอ้นิวรีบพูดด้วยกูรีบ”
“จะรีบไปไหนของมึงวะปกติ มึงไม่เคยรีบกลับเลยนี่นามึงจะอยู่เล่นฟุตบอลมั่งไปคุยกับรุ่นพี่มั่ง...”
“มึงมีไรก็รีบพูด”
“เย็นนี้ไปกินกับพวกกูหน่อยดิ”
จะให้เลี้ยงอะไรตอนนี้อันที่จริงผมก็อยากไปนะ แต่เจ้าตัวเล็กมันบอกจะรอผมนี่
“กูไม่ว่าง”
“รุ่นพี่ไปด้วยนะมึงอย่าเสียมารยาดดิ”
เอาไงดี รุ่นพี่ทุกคนผมเคารพหมดพอเวลามีปัญหาอะไรผมก็จะได้รุ่นพี่คอยช่วยเสมอ แต่วันนี้ผมไม่ว่างจริงๆนี่
“คือ...กูไม่..”
“ไงสายฟ้าน้องรัก”
พูดถึงรุ่นพี่ รุ่นพี่ก็มาพอดี
“คือผมขอเปลี่ยนนัดนะ...”
“ไม่ได้เห็นไอ้นิวมันเล่าให้พี่ฟังว่าตอนมันอกหักเราก็ไม่ยอมไปกินเป็นเพื่อนมัน ตอนนี้มันเลยชวนพี่และก็ให้พี่ชวนแกไปด้วย”
มันร้ายจริงๆไอ้เพื่อนคนนี้
“ตกลงว่า...”
“กูไปก็ได้แต่ต้องรีบกลับให้ไวที่สุด”
“บ้านมึงมีไรดีนักหนาถึงอยากรีบกลับนัก หรือว่า...มึงซุกเมียไว้ที่บ้านวะ แล้วก็โกหกพวกกูว่าไม่อยากมีแฟนไม่ชอบมีแฟน”
ผมไม่ได้อยากปิดหรอกนะที่พาเจ้าตัวเล็กมาอยู่ที่บ้านผมน่ะ แต่...มันยังไม่อยากบอกโดยเฉพาะไอ้นิวน่ะ
“ไม่มี...กูกลัวบ้านหาย ไปเหอะมึงรีบไม่ใช่หรอ”
ผมเดินนำพวกมันมา แล้วก็ไปนั่งรอที่รถก่อนปกติถ้าไปกินแบบนี้ ก็จะไปรถรุ่นพี่คนนี้ตลอด แต่ผมไปก็ไม่ได้กินหรอกไปเฮฮากับพวกเขาแหละ ยกเว้นบางครั้งผมก็กินแต่ผมก็คอแข็งนะเลยไม่เมา
พวกรุ่นพี่และไอ้นิวขึ้นมานั่งบนรถและเดินทางสู่ผับแห่งหนึ่ง
ตอนนี้ถึงแล้วครับกำลังนั่งเฮฮากันอยู่แต่ผมนี่สิ ใจอยู่ที่ไอ้ตัวเล็กมันคงจะรอผมกินข้าวอยู่ จะโทรไปบอกก็ไม่มีเบอร์อีก ทำไงดีเนี่ย มันต้องโกรธผมแน่เลย
“นี่ไอ้สายฟ้าไปเฮฮากับพวกกูหน่อยดิ นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่นั่นแหละ”
“ไม่ ตอนนี้กี่โมงแล้วว่ะ”
“อืม....จะสองทุ่มครึ่งแล้ว ล่ะ”
ฮะ สองทุ่มครึ่งผมบอกมันว่าจะกลับเย็นๆ ตายแล้ว
“กูกลับก่อนนะเว้ย!”
“เดี๋ยว! ถ้ามึงอยากกลับ กินเหล้าให้ครบสามขวดแล้วกูจะปล่อยมึง”
เหล้าตั้งสามขวด ถึงผมจะกินแล้วคอแข็งแต่นี้มันตั้งสามขวด กว่าผมจะกินหมดแค่ขวดเดียวก็ตั้งเกือบชั่วโมง ผมไม่เอาด้วยหรอก
“ไม่ กูรีบ”
“มึงรีบก็ต้องรีบกินดิ จะได้รีบกลับ กลัวบ้านหายไม่ใช่ไง”
ฮ่วย! ผมเริ่มโมโหแล้ว คือถ้าผมไม่กินคือไม่ได้กลับใช่ไหม
ผมมองขวดเหล้าสามขวดข้างหน้าที่พวกมันและรุ่นพี่ เอามาวางไว้ให้ผมกิน ผมเริ่มเทเหล้าใส่แก้วแล้วเริ่มกระดกให้หมดแก้ว
อี๋ ขมปี๋เลยครับ
ต่อเอาให้หมด ผมกินไปเรื่อยอย่างรีบ แล้วก็หมดไปสามขวดผมก็เริ่มมึนๆแล้วนะเนี่ย ตอนนี้กี่ทุ่มแล้วเนี่ย...ผมหยิบโทรศัพท์รุ่นโคตะระโบราณขึ้นมาดู
เฮ้ย!
สามทุ่มกว่าแล้ว ผมรีบหยิบของทุกอย่างใส่กระเป๋าแล้ววิ่งออกไปโดยไม่บอกใคร
แฮก แฮก ถ้าวิ่งไปอย่างนี้ผมว่าคงถึงซักสามทุ่มครึ่ง ผมตัดสินใจนั่งรถแท็กซี่แล้ว บอกให้เขาไปเร็วที่สุด วันนี้งานพิเศษผมหยุดนะครับเลยไม่ไป กะจะได้กลับบ้านไวๆ
เอี๊ยด!
ตอนนี้ถึงหน้าบ้านแล้วครับ ผมจ่ายตังค์แล้วเดินไปที่บ้านเช่าหลังเก่าๆ ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป
บ้านมืดมากๆเลยครับ ไฟก็ไม่เปิด เอ..แล้วหมอกล่ะ
“หมอก...หมอก”
ผมตะโกนเข้าไปในบ้านแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ
“ฮึก..ฮึก..”
เสียงร้องไห้....หมอก
ผมรีบเข้าไปเปิดไฟสิ่งที่พบคือโต๊ะอาหารมันถูกปูผ้าอย่างสะอาด มีเทียนขาวสองเล่มตั้งอยู่และอาหารต่างๆที่ในตู้เย็นผมมีแค่นิดๆหน่อย แต่เจ้าตัวเล็กกลับทำให้มันดูสวยงาม
ผมเดินเข้าไปหาหมอกที่นั่งอยู่ข้างๆโต๊ะอาหาร นี่เจ้าตัวเล็กมันทำให้ผมขนาดนี้เลยหรอ
“หมอก...”
ผมย่อตัวลงและเอามือลูบหัวมัน
“ไหน..ฮึก..สัญญาว่าจะกลับเย็นๆแต่นี้มันกี่โมงแล้ว ทั้งหมดนี่ที่หมอกทำ..ฮึก..เพราะทำเพื่ออยากขอบคุณพี่ อยากเซอร์ไพส์พี่ แต่พี่กลับผิดสัญญา ทำไม...ที่หมอกทำมันไม่มีความหมายเลยหรอ..ฮึก พี่..”
ผมดึงมันเข้ามากอดไว้แน่น มันคงจะโกรธมาก
“พี่ขอโทษ...พี่ไม่รู้อยู่ดีๆพวกรุ่นพี่ก็ชวนพี่ไปกิน...เหล้าน่ะ”
“แล้วพี่สายฟ้าก็ไป ก็ทิ้งหมอกให้อยู่คนเดียว”
“ไม่ใช่ๆ คือพวกรุ่นพี่น่ะเขาเป็นผู้มีพระคุณของพี่ เขาช่วยพี่ทุกเรื่องเลย เขาชวนพี่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ”
“....”
มันเงียบคงกำลัง ตั้งใจฟังอยู่
“พี่ก็เลยไป แล้วก็รีบกลับมาหาหมอกไง เพราะพี่รู้ว่าหมอกต้องรอ พี่รีบสุดแล้ว เข้าใจพี่นะ”
มันพยักหน้าตอนอยู่ในอ้อมกอดผม ผมผละตัวมันออกมาแล้วเอานิ้วเช็ดน้ำตาให้
“ร้องไห้เป็นเด็กน้อยเลยฮ่าๆ”
“ขำอะไร งอนแล้ว”
หมอกคนเดิมกลับมาแล้ว
“งั้น...ให้พี่ทำไรเป็นการไถ่โทษดีล่ะ”
“อ้อๆ หมอกเห็นมีงานวัดอยู่แถวนู้นอยากไปอ่า”
“นี่ออกไปข้างนอกด้วยหรอเนี่ย...”
“ก็มันเบื่อหมอกก็อยากออกไปข้างนอกบ้างดิ”
“อืม...ก็ได้พี่จะพาไป อยากกินไรก็กินอยากซื้อไรก็ซื้อ ส่วนอาหารพวกนี้เก็บไว้กินตอนเช้านะ”
“ครับ ไปๆ ไปกันหมอกอยากเที่ยวแล้ว”
----------------ต่อ----------------
ตอนนี้ผมอยู่งานวัดกับเจ้าตัวเล็กแล้วครับ มันเดินเล่นใหญ่เลยเหมือนคนไม่เคยมาเลยครับ
“นี่เดินใกล้ๆพี่สิเดี๋ยวก็หลงหรอก”
“หมอกอยากเดินไปทางนู้นน่ะ”
เจ้าตัวเล็กมันชี้ไปตรงแถวๆเอิ่ม...ร้านกิ๊ฟชอป-_-;
“หมอกนั่นมันร้านกิ๊ฟชอปนะ”
“นั่นแหละๆ ไปกันเถอะพี่สายฟ้า”
เจ้าตัวเล็กมันจับมือผมแล้วลากผมมาใหญ่เลย แล้วสุดท้ายผมก็ต้องมาพืนอยู่หน้าร้านกิ๊ฟชอปโดยมีสายตาของผู้หญิงมองมาทางผม คงแปลกสินะที่ผู้ชายสองคนเข้าร้านกิ๊ฟชอปน่ะ
“ว้าว*0* หมอกชอบอันนี้จัง”
ทายสิครับมันหยิบอะไรขึ้นมาใส่ ที่คาดผมเองครับ
“หมอก...”
“พี่สายฟ้าว่าหมอกใส่อันนี้แล้วน่ารักไหมครับ”
ถ้าเอาจริงๆผมว่ามันน่ะน่ารักมากๆเลยครับ
“ก็...ดี”
“ก็ดีเองหรอU_Uสงสัยหมอกคงไม่น่ารักงั้นเราไปทางอื่นกันเถอะ”
อ้าว ผมผิดไหมเนี่ย ผมเห็นเจ้าตัวเล็กมันเดินออกไปแล้ว แล้วตอนนี้ผมกำลังมองที่คาดผมที่เจ้าตัวเล็กมันพึ่งวาง
ผมคิดอะไรดีๆออกแล้ว
“หมอกๆ..”
“ครับU_U”
“เดินมาไม่รอพี่เลยนะ...”
“ขอโทษครับ พี่สายฟ้า”
“ดีมากเป็นเด็กหัดขอโทษพี่มีรางวัลจะให้”
“อะไรหรอครับU_U”
มันยังทำหน้าจ๋อยอยู่เลย แค่ผมบอกก็ดีแค่นี้เอง
“หมอกหลับตาก่อนดิ”
“ก็ได้ครับ....”
เจ้าตัวเล็กมันหลับตาแล้ว ตอนนี้ผมหยิบสิ่งนั้นออกมาแล้วใส่บนหัวให้มัน
“ลืมตาสิ...”
“พี่สายฟ้า*0* นี่ๆมันที่คาดผมนี่ พี่สายฟ้าซื้อให้หรอ”
เปลี่ยนโมเม้นทกะทันหันเลยครับ
“อืม...แล้ววันหลังอยากได้อะไรก็บอกนะพี่จะซื้อให้”
“จริงง่ะ หมอกอยากได้พี่สายฟะ....”
โป๊ก!
“ยังลามกไม่เปลี่ยนเลย”
“ฮ่าๆ ขอบคุณครับพี่สายฟ้าหมอกจะรักษาที่คาดผมอันนี้อย่างดีเลย”
สงสัยมันคงชอบที่คาดผมมาก เป็นผู้ชายที่แปลกจริงๆนะครับเนี่ย
ผมว่าเอาเจ้าตัวเล็กนั่นมาอยู่กับผมก็ดีจะได้ไม่เหงา มันน่ะพูดเก่งมากเลยแต่ผมไม่รำคาญนะครับ
ตอนนี้ผมอยู่มหาลัยแล้วเรียนตั้งแต่เที่ยงเห็นอาจาร์ยบอกว่าจะให้กลับตอนหกโมง กลับไวหน่อย ตอนนี้เจ้าตัวเล็กนั่นคงกำลังทำกับข้าวอยู่ในตู้เย็นไม่มีอะไรมากหรอกครับ แต่ผักกับกุ้งและก็อย่างอื่นอีก มันน่ะทำอาหารเก่งมากๆเลยครับอร่อยมาก
ผมรีบเก็บของแล้วกำลังออกจากห้องเพื่อรีบกลับไปหาเจ้าตัวเล็ก
“เดี๋ยวสายฟ้า”
“ว่าไง ไอ้นิวรีบพูดด้วยกูรีบ”
“จะรีบไปไหนของมึงวะปกติ มึงไม่เคยรีบกลับเลยนี่นามึงจะอยู่เล่นฟุตบอลมั่งไปคุยกับรุ่นพี่มั่ง...”
“มึงมีไรก็รีบพูด”
“เย็นนี้ไปกินกับพวกกูหน่อยดิ”
จะให้เลี้ยงอะไรตอนนี้อันที่จริงผมก็อยากไปนะ แต่เจ้าตัวเล็กมันบอกจะรอผมนี่
“กูไม่ว่าง”
“รุ่นพี่ไปด้วยนะมึงอย่าเสียมารยาดดิ”
เอาไงดี รุ่นพี่ทุกคนผมเคารพหมดพอเวลามีปัญหาอะไรผมก็จะได้รุ่นพี่คอยช่วยเสมอ แต่วันนี้ผมไม่ว่างจริงๆนี่
“คือ...กูไม่..”
“ไงสายฟ้าน้องรัก”
พูดถึงรุ่นพี่ รุ่นพี่ก็มาพอดี
“คือผมขอเปลี่ยนนัดนะ...”
“ไม่ได้เห็นไอ้นิวมันเล่าให้พี่ฟังว่าตอนมันอกหักเราก็ไม่ยอมไปกินเป็นเพื่อนมัน ตอนนี้มันเลยชวนพี่และก็ให้พี่ชวนแกไปด้วย”
มันร้ายจริงๆไอ้เพื่อนคนนี้
“ตกลงว่า...”
“กูไปก็ได้แต่ต้องรีบกลับให้ไวที่สุด”
“บ้านมึงมีไรดีนักหนาถึงอยากรีบกลับนัก หรือว่า...มึงซุกเมียไว้ที่บ้านวะ แล้วก็โกหกพวกกูว่าไม่อยากมีแฟนไม่ชอบมีแฟน”
ผมไม่ได้อยากปิดหรอกนะที่พาเจ้าตัวเล็กมาอยู่ที่บ้านผมน่ะ แต่...มันยังไม่อยากบอกโดยเฉพาะไอ้นิวน่ะ
“ไม่มี...กูกลัวบ้านหาย ไปเหอะมึงรีบไม่ใช่หรอ”
ผมเดินนำพวกมันมา แล้วก็ไปนั่งรอที่รถก่อนปกติถ้าไปกินแบบนี้ ก็จะไปรถรุ่นพี่คนนี้ตลอด แต่ผมไปก็ไม่ได้กินหรอกไปเฮฮากับพวกเขาแหละ ยกเว้นบางครั้งผมก็กินแต่ผมก็คอแข็งนะเลยไม่เมา
พวกรุ่นพี่และไอ้นิวขึ้นมานั่งบนรถและเดินทางสู่ผับแห่งหนึ่ง
ตอนนี้ถึงแล้วครับกำลังนั่งเฮฮากันอยู่แต่ผมนี่สิ ใจอยู่ที่ไอ้ตัวเล็กมันคงจะรอผมกินข้าวอยู่ จะโทรไปบอกก็ไม่มีเบอร์อีก ทำไงดีเนี่ย มันต้องโกรธผมแน่เลย
“นี่ไอ้สายฟ้าไปเฮฮากับพวกกูหน่อยดิ นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่นั่นแหละ”
“ไม่ ตอนนี้กี่โมงแล้วว่ะ”
“อืม....จะสองทุ่มครึ่งแล้ว ล่ะ”
ฮะ สองทุ่มครึ่งผมบอกมันว่าจะกลับเย็นๆ ตายแล้ว
“กูกลับก่อนนะเว้ย!”
“เดี๋ยว! ถ้ามึงอยากกลับ กินเหล้าให้ครบสามขวดแล้วกูจะปล่อยมึง”
เหล้าตั้งสามขวด ถึงผมจะกินแล้วคอแข็งแต่นี้มันตั้งสามขวด กว่าผมจะกินหมดแค่ขวดเดียวก็ตั้งเกือบชั่วโมง ผมไม่เอาด้วยหรอก
“ไม่ กูรีบ”
“มึงรีบก็ต้องรีบกินดิ จะได้รีบกลับ กลัวบ้านหายไม่ใช่ไง”
ฮ่วย! ผมเริ่มโมโหแล้ว คือถ้าผมไม่กินคือไม่ได้กลับใช่ไหม
ผมมองขวดเหล้าสามขวดข้างหน้าที่พวกมันและรุ่นพี่ เอามาวางไว้ให้ผมกิน ผมเริ่มเทเหล้าใส่แก้วแล้วเริ่มกระดกให้หมดแก้ว
อี๋ ขมปี๋เลยครับ
ต่อเอาให้หมด ผมกินไปเรื่อยอย่างรีบ แล้วก็หมดไปสามขวดผมก็เริ่มมึนๆแล้วนะเนี่ย ตอนนี้กี่ทุ่มแล้วเนี่ย...ผมหยิบโทรศัพท์รุ่นโคตะระโบราณขึ้นมาดู
เฮ้ย!
สามทุ่มกว่าแล้ว ผมรีบหยิบของทุกอย่างใส่กระเป๋าแล้ววิ่งออกไปโดยไม่บอกใคร
แฮก แฮก ถ้าวิ่งไปอย่างนี้ผมว่าคงถึงซักสามทุ่มครึ่ง ผมตัดสินใจนั่งรถแท็กซี่แล้ว บอกให้เขาไปเร็วที่สุด วันนี้งานพิเศษผมหยุดนะครับเลยไม่ไป กะจะได้กลับบ้านไวๆ
เอี๊ยด!
ตอนนี้ถึงหน้าบ้านแล้วครับ ผมจ่ายตังค์แล้วเดินไปที่บ้านเช่าหลังเก่าๆ ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป
บ้านมืดมากๆเลยครับ ไฟก็ไม่เปิด เอ..แล้วหมอกล่ะ
“หมอก...หมอก”
ผมตะโกนเข้าไปในบ้านแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ
“ฮึก..ฮึก..”
เสียงร้องไห้....หมอก
ผมรีบเข้าไปเปิดไฟสิ่งที่พบคือโต๊ะอาหารมันถูกปูผ้าอย่างสะอาด มีเทียนขาวสองเล่มตั้งอยู่และอาหารต่างๆที่ในตู้เย็นผมมีแค่นิดๆหน่อย แต่เจ้าตัวเล็กกลับทำให้มันดูสวยงาม
ผมเดินเข้าไปหาหมอกที่นั่งอยู่ข้างๆโต๊ะอาหาร นี่เจ้าตัวเล็กมันทำให้ผมขนาดนี้เลยหรอ
“หมอก...”
ผมย่อตัวลงและเอามือลูบหัวมัน
“ไหน..ฮึก..สัญญาว่าจะกลับเย็นๆแต่นี้มันกี่โมงแล้ว ทั้งหมดนี่ที่หมอกทำ..ฮึก..เพราะทำเพื่ออยากขอบคุณพี่ อยากเซอร์ไพส์พี่ แต่พี่กลับผิดสัญญา ทำไม...ที่หมอกทำมันไม่มีความหมายเลยหรอ..ฮึก พี่..”
ผมดึงมันเข้ามากอดไว้แน่น มันคงจะโกรธมาก
“พี่ขอโทษ...พี่ไม่รู้อยู่ดีๆพวกรุ่นพี่ก็ชวนพี่ไปกิน...เหล้าน่ะ”
“แล้วพี่สายฟ้าก็ไป ก็ทิ้งหมอกให้อยู่คนเดียว”
“ไม่ใช่ๆ คือพวกรุ่นพี่น่ะเขาเป็นผู้มีพระคุณของพี่ เขาช่วยพี่ทุกเรื่องเลย เขาชวนพี่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ”
“....”
มันเงียบคงกำลัง ตั้งใจฟังอยู่
“พี่ก็เลยไป แล้วก็รีบกลับมาหาหมอกไง เพราะพี่รู้ว่าหมอกต้องรอ พี่รีบสุดแล้ว เข้าใจพี่นะ”
มันพยักหน้าตอนอยู่ในอ้อมกอดผม ผมผละตัวมันออกมาแล้วเอานิ้วเช็ดน้ำตาให้
“ร้องไห้เป็นเด็กน้อยเลยฮ่าๆ”
“ขำอะไร งอนแล้ว”
หมอกคนเดิมกลับมาแล้ว
“งั้น...ให้พี่ทำไรเป็นการไถ่โทษดีล่ะ”
“อ้อๆ หมอกเห็นมีงานวัดอยู่แถวนู้นอยากไปอ่า”
“นี่ออกไปข้างนอกด้วยหรอเนี่ย...”
“ก็มันเบื่อหมอกก็อยากออกไปข้างนอกบ้างดิ”
“อืม...ก็ได้พี่จะพาไป อยากกินไรก็กินอยากซื้อไรก็ซื้อ ส่วนอาหารพวกนี้เก็บไว้กินตอนเช้านะ”
“ครับ ไปๆ ไปกันหมอกอยากเที่ยวแล้ว”
----------------ต่อ----------------
ตอนนี้ผมอยู่งานวัดกับเจ้าตัวเล็กแล้วครับ มันเดินเล่นใหญ่เลยเหมือนคนไม่เคยมาเลยครับ
“นี่เดินใกล้ๆพี่สิเดี๋ยวก็หลงหรอก”
“หมอกอยากเดินไปทางนู้นน่ะ”
เจ้าตัวเล็กมันชี้ไปตรงแถวๆเอิ่ม...ร้านกิ๊ฟชอป-_-;
“หมอกนั่นมันร้านกิ๊ฟชอปนะ”
“นั่นแหละๆ ไปกันเถอะพี่สายฟ้า”
เจ้าตัวเล็กมันจับมือผมแล้วลากผมมาใหญ่เลย แล้วสุดท้ายผมก็ต้องมาพืนอยู่หน้าร้านกิ๊ฟชอปโดยมีสายตาของผู้หญิงมองมาทางผม คงแปลกสินะที่ผู้ชายสองคนเข้าร้านกิ๊ฟชอปน่ะ
“ว้าว*0* หมอกชอบอันนี้จัง”
ทายสิครับมันหยิบอะไรขึ้นมาใส่ ที่คาดผมเองครับ
“หมอก...”
“พี่สายฟ้าว่าหมอกใส่อันนี้แล้วน่ารักไหมครับ”
ถ้าเอาจริงๆผมว่ามันน่ะน่ารักมากๆเลยครับ
“ก็...ดี”
“ก็ดีเองหรอU_Uสงสัยหมอกคงไม่น่ารักงั้นเราไปทางอื่นกันเถอะ”
อ้าว ผมผิดไหมเนี่ย ผมเห็นเจ้าตัวเล็กมันเดินออกไปแล้ว แล้วตอนนี้ผมกำลังมองที่คาดผมที่เจ้าตัวเล็กมันพึ่งวาง
ผมคิดอะไรดีๆออกแล้ว
“หมอกๆ..”
“ครับU_U”
“เดินมาไม่รอพี่เลยนะ...”
“ขอโทษครับ พี่สายฟ้า”
“ดีมากเป็นเด็กหัดขอโทษพี่มีรางวัลจะให้”
“อะไรหรอครับU_U”
มันยังทำหน้าจ๋อยอยู่เลย แค่ผมบอกก็ดีแค่นี้เอง
“หมอกหลับตาก่อนดิ”
“ก็ได้ครับ....”
เจ้าตัวเล็กมันหลับตาแล้ว ตอนนี้ผมหยิบสิ่งนั้นออกมาแล้วใส่บนหัวให้มัน
“ลืมตาสิ...”
“พี่สายฟ้า*0* นี่ๆมันที่คาดผมนี่ พี่สายฟ้าซื้อให้หรอ”
เปลี่ยนโมเม้นทกะทันหันเลยครับ
“อืม...แล้ววันหลังอยากได้อะไรก็บอกนะพี่จะซื้อให้”
“จริงง่ะ หมอกอยากได้พี่สายฟะ....”
โป๊ก!
“ยังลามกไม่เปลี่ยนเลย”
“ฮ่าๆ ขอบคุณครับพี่สายฟ้าหมอกจะรักษาที่คาดผมอันนี้อย่างดีเลย”
สงสัยมันคงชอบที่คาดผมมาก เป็นผู้ชายที่แปลกจริงๆนะครับเนี่ย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
