Love Survivor ผจญร้ายผจญรัก

Episode 2

- No Escape! & No Exit! -

          ซอมบี้วิ่งไล่ล่าอาหาอย่างพวกเอย่างไม่ลดละ แถมยังเพิ่มจำนวนมาแต่ละชั้นที่เราวิ่งผ่านมาอีก ฉันกับหมอนั่นวิ่งหนีอย่างกลัวตายด้วยความเร็วสุดชีวิตเลยทำให้พวกเราเริ่มเหนื่อยกันแล้ว ฉันเลยตัดสินใจว่าเราควรจะหยุดพัก แม้ว่ามันจะไม่มีทางเป็นไปได้ก็ตาม!            

          “ฉันว่าเราควรจะหยุดพักนะ ฉันเหนื่อยเหลือเกิน” ฉันพูดพร้อมกับหอบแหกๆ แต่ก็ยังวิ่งต่อไป            

          “จะบ้าเหรอ พวกนั้นไล่ตามเราอยู่นะ วิ่งต่อไปอีกหน่อยเถอะ” เขาพูดพร้อมกับปาดเหงื่อ แหม ทำเป็นเก่งนะฉันรู้หรอกว่านายน่ะก็เหนื่อยบ้างแหละ ชิ            

          “ตามใจ!” พูดจบฉันก็ไม่ได้วิ่งลงบันไดต่อ ตอนนี้เราอยู่ชั้น 8 ฉันเลยตัดสินใจวิ่งไปยังห้องต่างๆ เพื่อที่เราจะเข้าไปหาที่หลบซ่อนสักหน่อย ถึงแม้ว่าอาจจะเสียงกับการถูกกัดกิน!            

          “เฮ้ย! ลูกโป่งจะไปไหน!” เขาวิ่งตามฉันมาด้วย            

          “ฉันก็จะหาที่หลบน่ะสิ มาช่วยกันเร็ว!” จากนั้นฉันก็พยายามผลักประตูของแต่ละห้องเขาไป แต่มันกลับล็อกไปหมด หมอนั่นก็ช่วยด้วยอีกแรงแต่ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีห้องไหนเปิดเข้าไปได้เลย! ฉันคิดผิดใช่ไหม!            

          กร๊าซซซซซ!!!            

          ซอมบี้พวกนั้นก็ไล่ล่าตามมาติดๆ เลย เสียงมันใกล้เข้ามาอย่างมาก ทำฉันขนลุกไปหมดแล้ว โธ่เว้ย! เปิดได้สักทีสิ!!!            

          แกร๊ก!            

          ฉันวิ่งไปถึงห้องรองสุดท้ายจากด้านในสุดฝั่งทางขวา ในที่สุดก็เปิดได้สักที รอดตายไปได้อย่างหวุดหวิด!            

          “นาย! ฉันเปิดได้แล้ว เข้ามาเร็วๆ!!!” ฉันเข้าไปก่อนแล้วเรียกหมอนั่นตามไปทีหลัง แต่ขณะที่วิ่งซอมบี้ก็วิ่งไล่หลังมาแล้ว ว้าย! มันวิ่งเกือบจะถึงเราแล้ว เร็วเข้าสิ!!!            

          “ช่วยผมด้วย!” เขาถูกซอมบี้สาวตัวหนึ่งคว้าชายเสื้อเอาไว้ ทำเอาเขาเกือบล้มลงแล้วโดนรุม มันมากันหลายตัวแล้ว!!! เอ่อ...ฉันจะทำไงดี? ฉันเลยตัดสินใจถอดรองเท้าแล้วฟาดไปที่หน้าของมันหลายๆ รอบ พร้อมกับกระชากตัวหมอนั่นออกจากซอมบี้เข้ามาในห้อง และปิดประตูทันที!  

          หัวใจจะวาย! รอดมาได้อย่างหวุดหวิด เกือบจะกลายเป็นมื้อดึกไปซะแล้วเรา            

          “ขอบใจนะที่ช่วยผม” เขากล่าวขอบคุณและยิ้มให้ฉัน...ใครต้องการยะ!            

          “ก็เห็นว่าเป็นมนุษย์ด้วยกัน ช่วยเหลือกันมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก!” เขาเดินไปเปิดไฟ ตรงข้างๆ กับประตูห้อง ที่ตอนนี้ได้ยินเสียงทุบตีจากพวกซอมบี้หิวโหยอย่างไม่ลดละ!            

          “เอ่อ...ผมว่าคุณฟาดแรงไปหน่อยนะ เลือดกระเด็นเต็มไปหมดเลย”            

          อะไรนะ! ฉันฟาดแรงขนาดนั้นเลยเหรอ ฉันเลยก้มมองดูเสื้อผ้าตัวเอง เอ่อ...มีคราบเลือดติดอยู่เต็มเลยและที่สำคัญมันเป็นคราบเลือดจากศพเดินได้!            

          “ว้าย!!!”            

          “มีอะไร!” เขาถามด้วยความตกใจที่ฉันตกใจขึ้นมา จะไม่ให้ร้องออกมาได้ยังไง ก็ดูสิ่งที่มันติดมากับรองเท้าของฉันสิ! รับไม่ได้! TT            

          “ลูกตา?”            

          “ใช่...น่าขยะแขยง!” ฉันคงฟาดแรงไปจริงๆ เลยทำให้ส้นรองเท้าเจาะไปที่ดวงตาแล้วติดมาด้วย อยากจะเป็นลม...สภาพตัวเองตอนนี้ก็สกปรกไปด้วยเลือด อยากจะอาบน้ำเสียเหลือเกิน 

          “ฉันว่าเราควรจะนอนพักผ่อนนะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยหาทางออกไปจากที่นี่ และเราควรจะเก็บแรงไว้” เขาบอกและฉันก็เห็นด้วย            

          แต่ว่าทำไมภายในห้องสิ่งของมันกระจัดกระจายไปหมดเลยล่ะ เหมือนกับโดนรุมด้วยอะไรสักอย่าง หรือว่าจะเป็นพวกซอมบี้เขามาสำรวจอาหาร! งั้นภายในห้องก็ต้องมีพวกมันอยู่ด้วยน่ะสิ!

          “กรี๊ดดดด!!! นายๆ ฉันว่าพวกมันอยู่ในนี้ด้วยแน่ๆ เลย”            

          “อาจจะไม่มีก็ได้ เธออย่าตีโพยตีพายไปมั่วสิ ห้องมันกระจัดกระจายอย่างนี้อาจจะเป็นอย่างอื่นก็ได้ เดี๋ยวฉันไปสำรวจก่อนละกัน เพื่อความสบายใจ”            

          “อือๆ รีบไปสิ!” ฉันไล่ให้รีบไปสำรวจดูเผื่อว่าจะมีหลงเหลืออยู่สักตัว (ซอมบี้นะ) ฉันก็เดินตามหลังของเขาไป ฉันอุตส่าห์ไม่อยากเข้าใกล้ไม่อยากพูดคุยอะไรด้วยเลย แต่สถานการณ์ทุกอย่างมันจำเป็นสำหรับการเอาตัวรอด ฉันเลยต้องทำตัวปกติกับเขา ไม่งั้นหมอนั่นทิ้งฉันไว้ให้ถูกกินแน่ๆ!            

          เขาเดินสำรวจไปยังห้องนอนก่อนเพราะมันใกล้ที่สุด ระหว่างเดินไปเขาก็หยิบแท่งเหล็กที่เป็นส่วนประกอบของราวตากผ้ามาไว้ป้องกันตัว เขาค่อยๆ ใช้แท่งเหล็กเขี่ยประตูห้องเข้าไป ส่วนเสียงจากนอกประตูก็ทำให้ฉันระทึกเข้าไปอีก            

          ประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ข้างในห้องมืดมากเลย เขาเลยเดินเข้าไปเปิดในขณะที่เข้ากำลังกดปุ่ม ก็ได้ยินเสียงมาจากข้างหลังของเขา            

          กร๊าซซซซซ!!!           

          ซอมบี้พุ่งกระโดดมาจากข้างหลัง เกาะเข้าที่หลังของเขาแต่มันพลาดไปหน่อยทำให้มันหลุดหัวทิ่มลงมาตรงหน้าฉัน!!!            

          ซอมบี้จ้องฉันแค่ 2 วินาทีแล้วพุ่งเข้ามาหาฉัน!!!            

          “กรี๊ดดดดด!!!”            

          ฉึก!            

          ซอมบี้ตรงหน้าฉันถูกแท่งเหล็กจากหมอนั่นแทงทะลุกลางอก เลือดกระเด็นออกมาใส่ฉันอย่างจังเลย พระเจ้า! ฉันเกือบไม่รอดแล้ว!            

          “นะ! นาย!”            

          “เธอเกือบจะเป็นอาหารของมันแล้ว” เขาพูดพร้อมกับเหยียบร่างของซอมบี้แล้วเอาแท่งเหล็กออกมา            

          “ขอบคุณนะ...” ฉันพูดเสียงเบามากๆ            

          “นึกว่าจะพูดไม่เป็นซะอีก”            

          “เอ๊ะ! อีตาบ้า” หมอนี่ทำฉันหงุดหงิดอีกแล้ว ฉันทำเป็นไม่สนใจเดินตรงไปยังห้องน้ำทันที โดยไม่ต้องสำรวจอะไรมันแล้ว            

          ในห้องน้ำไม่มีอะไร ฉันเลยทำความสะอาดร่างกายสักหน่อย เปิดฝักบวกล้างเนื้อล้างตัวเพราะมีแต่เลือดๆๆ เปื้อนตัวฉันไปหมด วันนี้วันบ้าอะไรเนี่ยมีแต่ความซวยมากๆ แล้วยังจะเกิดเรื่องบ้าๆ ขึ้นอีกและที่สำคัญฉันต้องมาติดอยู่กับหมอนั่นอีก โอ๊ย! ปวดหัวไปหมด! ฉันจะรอดไหมเนี่ย! 

          ฉันเดินออกมาก็เห็นหมอนั่นพยายามเขี่ยของที่กระจัดกระจายเข้ามุม พอให้มีทางเดินได้สะดวก และหมอนั่นก็เดินไปจัดในห้องนอนฉันก็เดินตามไป            

          ในห้องนอนเป็นเตียงขนาดใหญ่นอนได้หลายคนเลย แต่ฉันสังเกตว่ามีคราบเลือดเต็มพื้นไปหมดเลย บนผ้าปูที่นอนก็มี สกปรกที่สุด!            

          “เอาเป็นว่าเราจะนอนในห้องนี้”            

          “เดี๋ยวนะ! เราเหรอ? ฉันไม่นอนกับนายแน่ นายออกไปนอนนอกห้องเลยไป!”            

          “นี่เธอ! ถ้าเกิดฉันนอนข้างนอกห้องแล้วพวกมันพังห้องเข้ามาล่ะ ฉันก็กลายเป็นพวกนั้นแล้วเธอก็จะซวยเอง!” เอ่อ...เขาก็พูดถูกนะ แต่ฉันไม่อยากอยู่ใกล้เขานี่นา!            

          “ก็ได้ๆ นอนด้วยกันนี่แหละ นายจะได้ป้องกันฉัน!”            

          “คิดงั้นก็ดี ฉันจะนอนแล้ว” พูดจบเขาก็กระโดดขึ้นเตียงนอนทันที!            

          “นาย! ลงไปข้างล่างเลยนะ!”            

          “ทำไม? หรือเธออยากจะไปนอนข้างนอกห้อง เลือกเอาละกัน ฉันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว”

          “นาย! โธ่เว้ย!” นอนก็นอน TT            

          ฉันไม่ปิดไฟนอนหรอกนะ...กลัว! หมอนั่นก็หลับไปแล้ว เฮ้อ~ ขอนอนหลับพักผ่อนให้สบายใจหน่อยเถอะ คืนนี้เจอเรื่องแย่ๆ มามากพอแล้ว ทุกคนจะเป็นยังไงบ้างนะ...ยัยพลอย มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันเนี่ย พวกเธอไปไหนกันหมด ช่วยฉันด้วย! ฉันกลัวเหลือเกิน...กลัวว่าจะไม่มีวันพรุ่งนี้!            

          ถึงเราจะนอนอยู่ในห้องแต่เสียงข้างนอกมันดังจนเราได้ยิน ฉันกลัวว่าพวกมันจะพังเข้ามาได้ ฉันกลัวจริงๆ กลัวจะไม่รอด...            

          จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา...            

          ...ขอให้เรื่องตลกบ้าบอที่เกิดขึ้นกับเราจบลงด้วยเถอะ          

          ...ขอให้วันพรุ่งนี้สดใส                        

          ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ให้ตายสิ! แบตจะมาหมดอะไรกันตอนนี้นะ! ฉันหัวเสียสักพักก็หันไปมองยังคนที่อยู่ข้างๆ หมอนี่ยังไม่ตื่นอีกเหรอเนี่ย หรือจะตายไปแล้วนะ 

          ฉันคิดว่าโทรศัพท์ของเขาแบตคงยังไม่หมดหรอก(มั้ง) ฉันเลยถือวิสาสะจะไปหยิบมาดู แต่ว่านายนั่นใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง และที่สำคัญยังนอนคว่ำอยู่ด้วยนี่สิ ทำไมเวลาจะทำอะไรก็ลำบากไปซะทุกอย่างเลยนะเวลานี้ โธ่เว้ย!            

          ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว! ฉันจับตัวเขาหันกลับมาในท่านอนหงาย ฮึบ! ตัวหนักชะมัดเลย! คนหรือหมีป่าเนี่ย! ว้าย! ขณะที่ฉันกำลังพลิกตัวอยู่ร่างของเขาก็ทำให้ฉันก็ล้มตัวลงไปซบเข้าที่ตัวเขาพอดี เอ่อ...ฉันหวั่นไหวเลยนะ ถึงแม้ความรูสึกนี้จะตายหายไปกับความเลวร้ายนั่น! คิดแล้วแค้น!            

          “นี่เธอ! จะหลักหลับกันหรือไง” หมอนี่ตื่นขึ้นมาก็ปากเสียเลยนะ!            

          “กล้าพูดเนอะ!”            

          “แล้วจะทำอะไรล่ะ ^^” ยังจะมาทำหน้ายิ้มละเลื่อนอยู่อีก ไม่พิศวาส หรอกนะ! 

          “ฉันแค่จะเอาโทรศัพท์ของนาย...มาดูเวลาเท่านั้นเอง!”            

          “เหรอ?” หมอนี่ทำหน้าไม่ไว้ใจฉัน เอ๊ะ! เดี๋ยวตบหัวทิ่มเลย!            

          “ก็มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงของนายไม่ใช่หรือไง” พูดจบฉันก็ขยับมือไปจับ

          “แน่ใจนะว่ามันใช่...กระเป๋า” หมอนี่หน้าแดงขึ้นมาทันที ฉันล่ะงงไปหมดแล้ว เป็นอะไรไปอีกเนี่ย โดนกัดจนเป็นบ้าเหรอ!            

          “อือ” แล้วฉันก็มองลงไปยังมือที่จับอยู่ แล้วก็ต้องตกใจกลับสิ่งที่เห็น จนทำให้ฉันที่นอนทับร่างของเขาอยู่ เด้งตัวออกห่างทันที กรี๊ดดด!!!            

          “นั่นมันเป้ากางเกงผมต่างหาก!”            

          “ว้าย! น่ารังเกียจที่สุดเลย”            

           “ก็เธอมาจับมันเองนะ”            

          “ก็...ก็ฉัน ธะ...โธ่เว้ย!”            

          “ไม่เป็นไรหรอก” พูดจบเขาก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน ขณะที่ฉันกำลังเอามือปิดตาอยู่กับสิ่งที่ตัวเองได้ทำลงไป...อยากตาย T__T            

          “อื้อ...”            

          ฉันกดดูเวลาตอนนี้ก็ประมาณสี่โมงเช้ากว่าๆ อีกสักพักเราต้องหิวกันแน่ๆ เลย หวังว่าในห้องนี้จะมีอะไรให้กินอยู่บ้างนะ และเราจะต้องติดอยู่ในนี้กันอีกนานแค่ไหนเนี่ย แล้วเราจะได้ออกไปจากที่นี่กันหรือเปล่า โอ๊ย! ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว!            

          “นาย! ฉันว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่ามั้ย? หิวแล้วนะเนี่ย”            

          “คิดเหมือนกัน แต่ฉันไม่มั่นใจกับพวกที่มันอยู่ข้างนอก”            

          “นั่นน่ะสิ แล้วเราจะทำอย่างไรล่ะ”            

          “เอาเป็นว่าสำรวจในห้องนี้ก่อนดีกว่า ฉันว่าต้องมีของกินบ้างล่ะ”            

          “อื้มๆ”

          ฉันกับเขาจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วออกมาจากห้องนอนแล้วตรงไปฝั่งที่เป็นครัวทันที แต่ฉันไม่เห็นว่าจะมีอาหารอะไรเลย ห้องเหมือนไม่มีคนอยู่เสียมากกว่า ภาชนะทุกอย่างครบแต่คล้ายว่าไม่เคยเอาออกมาใช้ และรอยเลือกของพวกซอมบี้กระหายเลือดพวกนั้นเต็มพื้นไปหมดเลย ไม่นับรวมกับศพกลางห้องนะ สยองชะมัด!            

          “นายเจอไหม”            

          “ไม่เห็นจะมีอะไรกินได้เลย ฉันว่าเราต้องออกไปข้างนอกแล้วล่ะ”            

          “จะบ้าหรอ! ออกไปตายกันหมดพอดี”            

          “หรือเธอจะอดตายอยู่ในห้องนี้กับฉัน และศพ?”            

          “อ๊ะ เอ่อ...เออ ออกไปก็ได้อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องมาตายกับนายหรอก เชอะ!”            

          “ปากเก่งเชียว หึ”            

          “ย่ะ! แล้วจะออกไปทางไหนหันล่ะ ถ้าออกทางประตูคงเจอพวกมันรอขย้ำแน่เลย กรี๊ดด!” 

          “งั้นลองดูหน้าต่างก่อนเผื่องัดออกไปได้ เหมือนประตูที่ล็อคเมื่อคืนยังเปิดออกได้เลย”             พูดเสร็จเขาก็ตรงไปยังหน้าตาที่แสงภายนอกส่องมาเล็กน้อย เนื่องจากมีผ้ายางคลุมเป็นทางยาวเลย เผื่ออะไรกันเนี่ย?            

          เขางัดแงะอยู่พักใหญ่ๆ จนฉันเริ่มท้อใจว่าเราคงต้องทำใจเดินออกทางประตู เพื่อไปเป็นอาหารอันโอชะแล้ว โอ๊ยยย! ทำไมเรื่องบ้าต้องมาเกิดขึ้นกับฉันด้วยเนี่ย!            

          แก๊ก!            

          “เปิดออกแล้ว”            

          “หา!”            

          เขาเปิดหน้าต่างออกได้แล้วและเลื่อนมันขึ้นจนสุด ฉันก็เลยชะโงกหน้าออกไปดูภายนอก แต่ก็ต้องชะงักอย่างรุนแรงกับภาพที่เห็นตรงหน้า!!            

          “นาย!!! ดูสิ!! ดู!!”            

          “เธอเห็นอะไร” เขาพูดพร้อมกับเดินมาดู            

          ภาพเบื้องล่างที่ปรากฏ...ฝูงซอมบี้นับร้อยที่เดินป้วนเปี้ยนอยู่บนพื้นดิน กำลังหิวกระหายเหยื่อ!!!!