Love Survivor ผจญร้ายผจญรัก

บทนำ

Dawn of the Dead

          รุ่งอรุณแห่งวันใหม่...                

          ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า...สภาพเมืองที่ว่างเปล่าร้างผู้คน ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ ทั้งสิ้น มีเพียงตึกรามบ้านช่องที่เปิดทิ้งไว้ดูเหมือนกับว่ายังมีคนอาศัยอยู่ และรถชนิดต่างๆ ที่จอดระเกะระกะขวางถนนไปตามทางราวกับว่าผู้คนกำลังหนีกับบางสิ่งบางอย่าง

          แต่ว่า...พวกเขาหายไปไหนกันหมด?                

          ซอกตึกแห่งหนึ่ง...หญิงสาวร่างบางนอนสลบอยู่ข้างๆ กับถังขยะใบใหญ่ที่ตอนนี้ส่งกลิ่นเหม็นอบอวลไปทั่ว สักพักเธอลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วก็ตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ว่านี่ไม่ใช่สถานที่ที่เธอเคยอยู่เลยแม้แต่น้อย เธอมองไปยังรอบๆ ตัว เท่าที่จำได้เธอก่อนเธอจะมาโผล่อยู่ที่นี่เธออยู่ในสถานที่ไหนสักแห่งมาก่อน...ภาพลางๆ ปรากฏภายในความคิด ผู้ชายคนหนึ่งกำลังขับรถพาเธอหนีจากอะไรสักอย่างคล้ายๆ กับผู้ชายร่างใหญ่แต่ในมือของเขาถือเลื่อยไฟฟ้าขนาดใหญ่ไว้ด้วย พร้อมกับขับรถวิ่งไล่ล่าพวกเขาทั้งสอง รถของชายคนนั้นขับขึ้นมาตีคู่ไว้ได้ก่อนจะหักศอกรถชนเข้ากับรถของทั้งสอง จึงทำให้รถเสียหลักหักหลบพลิกคว่ำลงข้างทางและเกิดแสงสว่าง...ก่อนที่ความทรงจำของเธอจะหายไป                

          เธอลุกขึ้นและวิ่งออกมายังถนนใหญ่กลางเมือง เธอถึงกับร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวและตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นว่าใครกล้าทำให้เธอต้องพบเจอกับเรื่องแบบนี้ด้วย เดินตามถนนไปเรื่อยๆ เผื่อว่าจะพบกับใครสักคนที่จะขอความช่วยเหลือได้ เธอเดินหาไปเรื่อยตามเส้นทางสายนั้นแต่ก็ยังไม่พบเจอใคร มีเพียงแต่ความว่างเปล่าและความน่าสะพรึงกลัวของเสียงลม                

          ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ!!!                

          สักพักเธอก็ได้ยินเสียงของฝีเท้าที่วิ่งกระทบพื้นดังขึ้นภายในตรอกแห่งหนึ่ง เธอกำลังมองหาต้นเสียงแต่ก็ยังไม่เจออยู่ดีและพยายามเดินหาให้พบ พร้อมกับเสียงวิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใกล้เสียจน...เหมือนกับว่ามันอยู่ทางด้านหลังของเธอ!

          “ว้าย!” เธอหันกลับไปหาเสียงนั้นพอดีจึงทำให้ชนเข้ากับบางอย่างเลยทำให้เธอล้มกระแทกพื้นไป เธอแหงนหน้าขึ้นมองแต่แสงอาทิตย์ส่องลงมากระทบร่างของ...ชายคนหนึ่งจึงทำให้เห็นหน้าไม่ชัด

          “พระเจ้า! ขอบคุณมากเลยค่ะที่ทำให้ฉันได้พบกับ...กับ นาย!!!” ประโยคหลังเธอถึงกับพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ!

          “เฮ้!! ลูกโป่ง! เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย! ฉันนึกว่าจะไม่รอดกันแล้วนะเนี่ย!” เขาถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าเธอชัดเจนด้วยความดีใจ! และสวมกอดเธอ แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้นทำให้เธอจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับทั้งคู่ก่อนหน้านี้ได้อีกด้วย

          “ปล่อยฉันนะ! อีตาบ้า! นายเกือบทำให้เราต้องตายกันหลายรอบแล้วนะ ฉันไม่อยากเจอนายอีกไปให้ไกลๆ จากฉันเลย ไป๊!!!” เธอพูดด้วยน้ำเสียงโมโหเพราะตั้งแต่ที่เธอเจอกับเขาในงานวันเกิดของเพื่อนเธอทั้งคู่ก็เจอแต่เรื่องเลวร้ายมาตลอดจนกระทั่งถึงวันนี้ และเธอก็ไม่ต้องการเจอคนอย่างเขาอีกหลังจากที่เขาทำเรื่องในวันนั้นเช่นกัน...

          “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอได้รับอันตรายเลยนะ ช่วยแค่พยายามหาทางออกให้กับเราทั้งคู่ก็เท่านั้น ไม่งั้นเราก็คงจะตายกันไปตั้งนานแล้วและคงไม่รอดมาจนถึงตอนนี้หรอกนะ...เธอยังไม่ลืมเรื่องพวกนั้นอีกเหรอ”

          “และเรื่องของเรามันจบไปแล้ว...เฟียร์ส” เธอไม่ต้องการจะคิดถึงเรื่องนั้นอีกแล้ว เรื่องที่ทำให้เธอต้องเจ็บปวดและเสียใจ “เอ๊ะ! นั่นใช่คนหรือเปล่า ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยฉันด้วย!” หลังจากพูดจบก็พบกับร่างของคนคนหนึ่ง ไม่สิ...เพิ่มเป็นสองและสามเดินตามกันมามากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเธอก็วิ่งไปหาเพื่อขอความช่วยเหลือพวกเขาแต่ก็ต้องผงะกับสิ่งที่เห็นคือ...ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดและใบหน้าที่บางคนเหวอะหวะ บางก็มีบางส่วนหายไปกับนัยน์ตาสีขุ่นมัวแสดงให้เห็นถึงว่าพวกเขาหมดลมหายใจไปแล้ว แต่กลับลุกขึ้นมาเดินได้ด้วยความหิวโหย! เธอถึงกับต้องวิ่งกลับมาด้วยความกลัว

          “นั่นมันไม่ใช่คน! ซอมบี้!”

          “พวกนั้นมันตามฉันมาเองแหละ เรารีบหนีกันดีกว่า ไปเถอะ!”

          “นายนี่มันตัวหายนะชัดๆ เลย!!!”

          “แต่ฉันก็พาเธอหนีรอดมาได้ทุกครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ จริงไหม?”

          “เหอะ! งั้นครั้งนี้คงไม่รอดแล้วแหละ!”

          “รีบไปกันเถอะน่า เร็วๆ”

          จากนั้นทั้งคู่ก็วิ่งตรงไปตามเส้นทางของถนนและหาสถานที่ที่สามารถหลบภัยได้อย่างปลอดภัย โดยมีฝูงซอมบี้ที่เพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ไล่ตามหลังมาแบบกระหายเนื้อเป็นๆ อย่างไม่ลดละ!!!