If the love is real ถ้าความรักมีอยู่จริงที่ซึ่งซาก

Chapter 2 /[sneak]

---------------------

"นี่มันเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่..."

เด็กสาวพูดขึ้นอย่างงุนงงเธอหันไปมองนาฬิกาที่อยู่บนหัวเตียงก่อนที่จะตกใจเวลาตอนนี้เวลา 7:45

เด็กสาวรีบกระโดดลงจากเตียงด้วยความเร็วแสง!

"ไม่น้าาาา!!"

เด็กสาวตะโกนเสียงดังลั่น

"ช...ชั้นยังไม่อยากไปร.ร.สายตั้งแต่วันแรกที่เรียนหรอกน้าา!!"

เด็กสาวตะโกน เธอรีบทำกิจวัตรประจำวันและรีบไปร.รให้เร็วที่สุดแต่รู้สึกว่าโชคชะตาจะไม่เป็นใจใหัเธอเสียแล้ว

"แฮ่กๆๆ"

เด็กสาวหายใจไม่เป็นจังหวะ ตอนนี้เธอยืนอยู่หน้าร.รแต่ตอนนี้เวลา 9:14 นาทีแล้ว

"ไม่น้าาา!!"

เด็กสาวรีบวิ่งไปที่หอประชุมกลางอย่างไม่คิดชีวิต

ปัง!!!

เสียงเปิดประตูของประชุมกลางดังขึ้นและก้องไปทั่ว ทุกๆอย่างรอบๆกายเธอนั้นตกอยู่ในความเงียบ เสียงที่เด็กสาวได้ยินนั้นมีเพียงเสียงหัวใจที่สั่นระรัวของเธอเท่านั้น

"ขอโทษนะค้าาาา!!!!!!"

เด็กสาวตะโกนสุดเสียงด้วยความเขินอาย

(บ้าที่สุดเลย!!)

เด็กสาวสถบตัวเองในใจ

.

.

.

"ม่ายยยยย วันนี้เป็นวันที่แย่ที่สุดเล๊ย"

เด็กสาวพูดขึ้นเบาๆพร้อมกับโขลกหัวของเธอกับโต๊ะของเธอที่ห้องเรียน

"ไม่เอาน่า คามิ"

เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลังเด็กสาวหันไปพูดตอบอย่างทันควัน

"ทำได้ซะที่ไหนหละ มิซิจัง"

เพื่อนสนิตเพียงคนเดียวของเด็กสาว ชื่อของเธอหรือ?คำตอบนั้นไม่ยากแค่ตั้งใจอ่านต่อไป

"นี่บอกหลายรอบแล้วนะชั้นชื่อ มิซากิ มิซากิ โคมิโระ"

ใช้ได้นั้นแหละชื่อของเธอ

มิซากิ โคมิโระ เด็กสาวผมสีกาแฟดำทรงทวินเทลล์แบบมัดต่ำถูกมัดไว้ด้วยโบที่เหมือนผ้าพันแผลไว้ตลอดเวลาไม่มีผิด กิ๊บติดผมสีเดียวกับผ้าพันแผลที่ข้างขวาของเธอดูเหมาะสมกับตัวเธอดี แว่นราคาแพงยี่ห้อ Lee cooper คุณภาพดีสีแดงเลือดหมูเข้ากับสีของผมเธอได้ ตาสีเทาที่น่าจะดูหม่นหมองกลับดูสวสัยร่าเริงอย่างบอกไม่ถูก และอีกข้อหนึ่งที่คามิเรนไม่เคยลืม คือ

(เธอเป็นเจ้าแม่ IT และเจ้าแม่เทคนิคเรื่องความรัก)

"โย่ว"

เสียงเด็กหนุ่มดังขึ้นจากด้านข้างของพวกเรา 2 คน

คาราชิ อาชิยะ

เด็กหนุ่มสไตล์ hip pop ผมสีดำสนิดทรงฟูๆหน่อยๆแต่ก็ดูไม่ออกว่าทรงอะไร

(อาจจะเป็นเพราะว่าไม่ถนัดเรื่องพวดนี้ซักเท่าไหรหละมั้ง)

เด็กสาวคิดในใจเธอเริ่มสังเกตเด็กหนุ่มอีกครั้งดวงตาสีเจียวมรกตที่ดูไม่ออกว่าคิดอะไรเลยอยู่เลย แต่เด็กสาวรู้อยู่เพียงบางอย่างคือ...

เด็กสาวหันกลับไปมองมิซากิ

(มิซากิชอบคาราชิ)

เด็กสาวรู้เรื่องนี้ดี เด็กสาวแอบยิ้มมุมปากเล็กๆเหมือนคิดแผนไว้ในใจ

"งั้นขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

เด็กสาวพูดพร้อมกับแสดงละครได้สมจริง ไม่ใช่เพราะอะไรที่ไหนคามิเรนเธอเป็นนักแสดงอันดับต้นๆของชมรมการแสดงก็ไม่แปลกที่เธอจะสามารถเล่นละครตบตาได้อย่างเเนบเนียน

-ห้องน้ำหญิงของร.ร.-

"ฟู่"

เด็กสาวดวงตาสีนภาดเช็ดน้ำที่เปื้อนน้ำอบูาหน้าอ่างล้างหน้า

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังตรงมาทางนี้เด็กสาวไม่แปลกใจว่าจะมีใครเดินมา แต่ที่แปลกกว่าทำให้เธอประหลาดใจคือฝีเท้านั้นอยู่ใกล้กับเธอมากๆเหมือนดั่งกับว่ามันอยู่ในห้องน้ำนี้ด้วย แต่ในที่แห่งนี้กลับไม่มีใครนอกจากเธอผู้เดียว แล้วเสียงนั้นมันออกมาจากไหนกันหละ

"สายันสวัสดิ์"

เสียงลึกลับเอ่ยขึ้นจู่ๆไฟในห้องก็ดับลง เด็กสาวที่กำลังจะกรีดร้องแต่ก็หยุดเพราะสิ่งใดสิ่งหนึ่ง มีดสั้นสีดำสนิดที่คมกริบจ่อที่คอของเด็กสาวที่สั่นด้วยความกลัวแสงที่สาดส่องเข้ามาจากช่องระบายทำให้เธอเห็นที่อยู่ข้างหลังของเธอผ่านเงาสะท้อนของกระจก เบื้องหลังของเด็กสาวนั้นมีบุคคลปริศนาสวมฮู้ทสีดำเทาปิดหน้าของเขามั้งๆที่น่าจะมองเห็นหน้าอยู่บ้างแต่เด็กสาวนั้นกลับมองเห็นเพียงความมืดมิดเท่านั้น

"อย่าทำในสิ่งที่คิดเชียวนะ"

เข้าเว้นระยะไปช่วงหนึ่งพร้อมแสยะยิ้มออกมา

"ไม่งั้น...ชีวิตอาจจะดับลงโดยไม่รู้ตัวก็ได้นะ"

เขายิ้มออกมาพร้อมกับปล่อยมือออกจากมีดแต่ว่ามีดเล่มนั้นมันกลับค้างอยู่ที่คอของเด็กสาวราวกับถูกพันธนาการจากสิ่งที่มองไม่เห็น เด็กสาวมองบุคคลปริศนา่านกระจกอย่างหวาดกลัว

"หัวใจ..."

บุคคลปริศนาพูดขึ้นแม้จะไม่เห็นหน้าแต่เมื่อฟังจากน้ำเสียงแล้วก็รู้ว่า[มัน]สามารถพรากชีวิตเธอไปได้อย่างง่ายๆ

"ทำไม...หัวใจของเธอ"

บุคคลปริศนาเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาแต่ในความเงียบนั้นเด็กสาวสามารถได้ยินมันอย่างชัดถ้อยชัดคำ

"หัวใจ...ของเธอหายไปไหน"

บุคคลปริศนาพูดขึ้นทำให้เด็กสาวคิดในใจอย่างไม่พอใจ

(อะไรที่ทำให้เขาพูดขึ้นมาได้กันนะ เขามองมะลุร่างอ่านความคิดในใจชั้นออกรึยังไงกัน)

"หึหึหึหึหึ"

เสียงหัวเราะในลำคอของเด็กสาวพร้อมคำพูดที่เอ่ยจากบุคคลนิรนาม

"อยากรู้งั้นหรอ..."

พลันดวงตาสีดำใต้ฮู้ดสีเทานั้นกลายเป็นสีแดง ร่างของบุคคลปริศนากลายเป็นเถ้าถ่านสีดำปลิวไปยังอีกที่หนึ่งและถือกำเหนิดเป็นร่างใหม่อย่ารวดเร็ว เด็กสาวของเห็นเพียงดวงตาสีแดงฉานกัดกินเข้าไปในรากฐานของจิตใจอย่างรวดเร็วมันแสยะยิ้มออกมาเมื่อมองเห็นความกลัวในจิตใจของเด็กสาว

"ทีนี้เธอรู้รึยังหละ?"

บุคคลปริศนาพูดขึ้นมาอย่างผู้มีชัย เด็กสาวเริ่มทนไม่ไหวกับสิ่งที่เกิดขึ้น เด็กสาวคว้ามีดสีดำนั้นมาไว้ในมือด้วยความเร็วแม้มันจะต่อต้านดั่งสิ่งมีชีวิต เด็กสาวเริ่มร้องไห้และวิ่งเข้าหาบุคคลปริศนานั้นทันที

แคว้ก!

ปุยนุ่นสีดำกระจายปลิวไสวอยู่ท่ามกลางนภา เผยให้เห็นเด็กหนุ่มผมสั้นประบ่าสีม่วงองุ่นดำ ดวงตาสีมืดยามจันทราทอแสงแต่ก็หาไม่ สิ่งที่สะดุดตาเด็กสาวนั้นคือสัญลักษณ์อักษรอังกฤษตัวใหญ่ตามด้วยสัญลักษณ์ตัวเล็กที่อยู่เบื้องใต้ คือ

"S snake"

เด็กหนุ่มผมสีองุ่นดำดูมีท่าทีตกใจเป็นอย่างมากก่อนที่เขานั้นจะดีดนิ้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกัลเขาสูญสลายหายไปเป็นผงทุลี รวมถึงตัวของเขาก็ได้สลายหายไปเช่นกัน

ไร้ซึ่ง"วี่แวว"และ"หลักฐาน"

ไร้ซึ่ง"เสียง"และ"ตัวตน"

หรือแม้กระมั่ง

การมีชีวิต

END/chapter 2