แวมไพร์อย่างฉันปากร้ายแล้วองครักษ์อย่างนายจะรักไหม

"ท่านพ่อ...."ฉันเรียกท่านพ่อของฉันที่ตอนนี้กำลังยืนกลุ้มอยู่

"อ้าว เอ่อ นารุ มาแล้วหรอ ก็อย่างที่พ่อให้มิรุไปบอกเจ้านั้นแหละ" ไม่จริง

"แต่ ท่านคะ...ท่านแม่ไม่น่าจะไปอยู่ที่นั้นได้เลยนี่คะ ท่านแม่ไม่มีเหตุจำเป็นอันใดที่จะต้องไปเลย แล้วทำกันล่ะคะ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ล่ะคะ ท่านพ่อ..."ฉันถามคำถามรัวใส่ท่านพ่อ เพราะการที่ท่านแม่โดนจับตัวไปมันไม่มีทางเป็นเรื่องปกติ

"นารุ! เจ้าใจเย็นๆก่อนได้ไหม พ่อรู้ว่าเจ้าเป็นห่วงแม่ แต่เจ้าต้องใจเย็นๆไว้ อย่าวู่วาม ตอนนี้เรากำลังเร่งสืบหากันอยู่ว่าใครเป็นคนจับตัวแม่ของเจ้าไป เข้าใจแล้วใช่ไหม..."ท่านพ่อพูดขึ้น

"ค่ะ...ท่านพ่อ"ใช่ ใช่เลยล่ะ แม่ของข้า ข้าจะออกตามล่าไอ้คนคนนั้น คนที่มันบังอาจจับตัวแม่ของข้าไป!

"อ่อ แล้วก็อีกเรื่องนึง พรุ่งนี้เจ้าจะต้องย้ายกลับมาอยู่ที่บ้าน และเริ่มเรียนรู้วิถีชีวิตแวมไพร์ของเรา โซตะ จะเป็นคนช่วยเจ้า ว่าแต่ เจ้าได้เจอโซตะหรือยัง"ท่านพ่อหันมาพูดกับฉันด้วยใบหน้าอันเครียดจัด

"ข้าได้พบแล้วเจ้าค่ะ..."ฉันตอบ

"ดี...ออกไปได้แล้ว รีบไปเก็บของซะ"ท่านพ่อบอกแล้วหันหน้าออกไปทางหน้าต่างเหมือนเดิม

"รับทราบค่ะ ท่านพ่อ.." ท่านแม่รอข้าอีกหน่อยเถอะเจ้าค่ะ ข้าจะรีบฝึกและไปช่วยท่านออกมาให้ได้เลยเจ้าค่ะ

                                        #ผ้าคลุมสีขาว