แวมไพร์อย่างฉันปากร้ายแล้วองครักษ์อย่างนายจะรักไหม
เขียนโดย 
ผ้าคลุมหลากสี
วันที่ 20 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 13.14 น.
แก้ไขเมื่อ 20 ธันวาคม พ.ศ. 2557 15.26 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) ตอนที่ 1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความสวัสดีค่ะ ฉันชื่อ นารุ มิซูรุ นารุ ค่ะ เรียนอยู่ที่โรงเรียน ทานาโอกะ ป.6 ห้อง B เทอม 2 ครอบครัวของฉันเป็นแวมไพร์ชั้นสูง แต่ฉันขอคุณแม่มาเรียนที่โลกมนุษย์ ตอนแรกคุณพ่อจะไม่ให้ฉันมา แต่สุดท้ายก็ให้มาโดยมีข้อแลกเปลี่ยน 2 ข้อ คือ 1.ต้องพามิรุมาด้วย 2.เมื่ออายุครบ 13 ปี ต้องกลับบ้านที่โลกแวมไพร์ แต่เวลามันช่างผ่านไปเร็วนัก เพราะตอนนี้ก็สอบปลายภาคแล้ว
"คุณหนูคะ...มีอะไรหรอคะ นั่งเหม่อเชียว" เสียงของ มิรุ นากาโอกะ มิรุ คนรับใช้ส่วนตัวของฉันที่คนพ่อให้มาคุมฉัน ฉันกับมิรุเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก มิรุสามารถอ่านใจของคนอื่นได้ ซึ่งเวลาที่ฉันคิดจะหนีมิรุก็จะรู้ทันที
"
เธอก็น่าจะรู้นี่...จะถามทำไม" ฉันทำหน้าเซ็ง
"ขอโทษนะคะ...
" มิรุโค้งขอโทษทันที
"เฮ้อ...มิรุ..เธอเรียกฉันว่า นารุ เหมือนเมื่อก่อนได้ไหม" ฉันก้มหน้าลง เพราะเริ่มรู้สึกว่ามีน้ำใสๆไหลลงมา
"ค่ะ...นารุจัง
" เวลามิรุยิ้มเนี่ยน่ารักจัง
"มิรุยิ้มแล้วน่ารักที่สุดเลย"
"ถ้างั้นเราเข้าห้องสอบกันเถอะค่ะ
"มิรุลุกขึ้นแล้วจูงมือฉันเข้าห้องสอบ
3 ชั่วโมงต่อมา
"มิรุ...ฉันหิวน้ำจัง"ฉันเดินมาอ้อนให้มิรุไปซื้อน้ำให้
"เดี๋ยวฉันไปซื้อให้นะคะ...นารุจังไปรอตรงหน้าโรงเรียนก่อนนะคะ
" มิรุพูดแล้วเดินจากไป
ตอนนี้ฉันเดิมาถึงหน้าโรงเรียนแล้ว เฮ้อ...เหนื่อยจัง วันนี้ต้องรีบกลับไปเตรียมของอีก ไม่อย่างนั้นมีหวังโดนว่าแน่ๆ
10 นาทีผ่านไป
เอ๋ ทำไมมิรุไปนานจัง รถก็ยังไม่มา วันนี้ทำไมถึงมาช้าจัง ถ้าอีก 10 นาทียังไม่มาล่ะก็ ฉันคงต้องโทรรายงานคุณพ่อซะแล้วล่ะมั้งเนี่ย
"โอ้ยยยยย" อะไรกันเนี่ย
"ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรไหมครับ"เสียงของผู้ชายดังขึ้น คงจะเป็นคนที่ชนฉันแน่เลย
" เจ็บน่ะสิ ถามได้ เดินไม่ดู" ชิ อะไรกัน
"อะไรกันคุณผมถามคุณดีนะ แล้วอีกอย่างผมก็ขอโทษไปแล้วนะ " หน็อย เดินชนแล้วยังจะมาว่าฉันไม่มีมารยาทอีกไอ้บ้า
"ไอ้บ้า นายว่าฉันงั้นเหรอ" หน็อย แกไม่ตายดีแน่ไอ้บ้า
"อะไรกัันคุณผมยังไม่ได้ว่าคุณสักคำ...ปัญญาอ่อน
" อะไรนะนายบ้านี่ หาว่าฉันปํญญาอ่อนหรอ อ่ะ จู่ๆไอ้บ้านั่นก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน อย่าอยู่เลยแก
"นายว่าฉันปํญญาอ่อนเหรอ..." ฉันรวบรวมพลังขั้นต่ำสุดแล้วปล่อยเข้าท้องของหมอนั่น
"อุ้บ......" สมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่น
"อุ้ยขอโทษ...เป็นอะไรไหมค่ะ"ฉันทำหน้ากวนประสาทใส่ไอ้บ้านั่น
"เธอ....." นายบ้านั่นยื่นมือมาจบแขนฉัน
"นี่ นายปล่อยฉันนะ"ฉันตวาด
"ปล่อยคุณหนูเดี๋ยวนี้ะ!!!!!!"อ๊ะ เสียงมิรุนี่
"มิรุ! ช่วยฉันด้วย!!!!!!!!!!!!" ฉันตะโกน
และแล้วการต่อสู้ก็เริ่มขึ้น มิรุเตะขวา มิรุเตะซ้าย มิรุต่อยซ้าย มิรุต่อยขวา โอ้ย มิรุตอนโหดเนี่ย
น่ากลัวที่สุดเลย
"คุณหนูเป็นยังไงบ้างคะ..." มิรุเดินมาจับตัวฉันตรวจดูความเรียบร้อย
"ไม่เป็นไรมากหรอก...
" สมน้ำหน้า ฮะฮะฮะ อ่ะ รถมาแล้ว
"คุณหนูครับ มีอะไรเหรอครับ" ลุงคริส คนขับรถถาม แล้วเดินมาดู
"คนโรคจิตน่ะค่ะ..." ฉันตอบ
"พ่อหนุ่ม..." ลุงคริสเรียกไอ้บ้านั่นแล้วเดินเข้าไปดู
"โอ้ย..." นายนั่นลุกขึ้นมามองหน้าฉัน
"อ้าว โซตะ นายเองหรอ"ลุงคริสพูดขึ้น
"ผมมารับคุณหนูน่ะครับ"นายนั่นพูดขึ้น
"อะไรนะ!!!!!!!"นายนีคือ องครักษ์หรอ
ผู้แต่ง #ผ้าคลุมสีขาว
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
