ป่วนรักยั​ย​ เทพนักฆ่า

          ใน​คืนพระจันทร์เต็มดวง
 
          ขณะที่พระราชวังแห่งหนื่งชื่ง​มีชื่อเสียงในการเฝ้ายามเพาะไม่ว่าใครที่เข้าไปก็จะต้องถูกจับได้เสมอ
 
  
 
                "ตืก!ตืก!ตืก!"เสียง​ฝีเท้าของ​ทหารมากมายที่เดีนไปมา​เพื่อเฝ้ายามและดูแล​ความปลอดภัยต่างๆให้แก่​ผู้เป็นนายของตน ถืงว่า​ตอนนี้​จะปา​เข้าไปเที่ยงคืนแล้วแต่​ทุกคนก็ยังเฝ้ายามอย่างไม่รู้​จักเหน็ดจักเหนื่อย
 
 
 
                   "ฟิ้ว.....!!!!"แต่ว่า​จู่ๆก็เกี​ด​มี​ลมที่​พัดแรงข​ื้​น​มา​อย่างไม่มี​ต้นตอ เพียงแค่เสี้ยวนาทีลมนั้นก็หายไป...
 
                   "เฮ้ย!เมื่อกี้​ทำไมลม​มัน​ถึงแรงจังวะ?"ทหาร​คนที่​หนื่งพูดขื้น พ้อม​กับเอา​มือขยี้(ขี้)ตาเบา​ๆเพราะเมื่อกี้ที่เกีดลมแรงอย่างไม่รู้สาเหตุนั้นได้​มี​เ​สด​ดินปิ​ว​มาเข้าตาเขา
 
                   "แล้ว​ข้า​จะรู้ไหม.!ก็ยืน​อยู่​ด้วยกันเนี้ย!โง่หรือไง..?" ทหาร​คนที่​สองพูดขื้น
 
                   "เออว่ะ...เฮ้ย!แกหลอกด่าข้าหรอ?!"ทหาร​คนที่​หนื่ง​ที่พึ่งรู้ตัวว่าตนเองถูกด่ารีบสวนขื้นมาทันที
 
                   "ป่าว!ไม่ได้​หลอกด่า..แต่​ด่าตงๆนี้เหละ!"ทหารคนที่สองพูดตอบพ้อมกับหน้าตาที่ไม่ว่าใครเห็นก็​คงอยากจะแจกเบอร์รองเท้าให้กับเขาสุดๆ _ _
 
                  "โห..พูดแบบนี้จะเอาเลียไหมละ!"ทหารคนที่​หนื่​ง​พูดพร้อมกับหัก​นิ้วตัวเอง และ​ทำ​หน้า​โหดเหี้ยมที่สุด
 
                   "มาดิ!กัว​ที่ไหน!"ทหาร​คนที่​สอง​พูด
 
แล้ว​ทั้งสองก็ง้าง​แขนขื้นและ.....
 
                   "เป่า!ยิ้ง!ฉุบ!!"(เปรื่องที่เขียนกับ​ไอ้​สอง​ตัว​นี้​จริงๆ...!เถียงกันตั้งนานมาลงเอยที่เป่ายิ้งฉุบ -*- : Sari)
 
             ในขณะที่ทหาร(ปัญยา​อ่อน)สอง​คน​นี้​มัว​แต่เถียง(เรื่องไร้สาระ)กัน​อยู่ ไม่มีใครสังเกตเลยว่าตอนที่ลมนั้นพัดมาได้มีเงาของร่าง​ปริศนาร่างหนื่งผ่านข้างหลังพวกเขาไปแล้ว....
 
             ร่างปริศนานั้นใส่ผ้าคลุมทั้งตัวสี​ดำ​ยาวราก​พื้นนิดหน่อย ร่างๆนั้นกำลังเดีนไปตามพมสีแดงในตัววังและ​กำลัง​มุ่งหน้าไป​ที่​ห้องๆ​หนึ่ง​อย่างไม่มีใคร​รู้
 
             ฝีเท้าที่เงียบสนิท ไร้เสียง....
 
             การพางตัวในความมืด ที่​แสน​จะ​แนบ​เนียน.... ทั้งสองอย่างนี้ได้นำร่างปริศนานี้ให้มาเถืงหน้าห้องๆหนื่ง           
 
                 "84%7^9^55&#"เสียงหวานที่สุด​แสนจะไพเราะหลุด ออกมาจากปากของร่างปริศนานั้นเหมือนจะท่องคาถาบางอย่าง 
 
                 "แกร๊ก.!"เสียงเปีดประตูของห้องๆนั้นดังขื้น พ้อมกับร่างปริศนาที่เดีนเข้ามา​ใน​ห้อง​สุดหรูก่อนประตูบานนั้นจะปิดลงช้าๆ
 
         แสง​ของ​พระจันทร์ส่อง​เข้ามา​ใน​ห้องทำให้​เห็นลักษณะของ​นี้​เกือบชัดเจน พาย​ใน​ห้องนี้กว้างขวาง ฝาห้อง​เป็นสีแดง​เข้มมี​ลวดลายต่างๆสีทอง ตง​กางห้อง​มี​เตียงขะ​หนา​ดใหญ่ที่มีชายคนหนื่งหลับ​อยู่
 
           ร่าง​ปริศนานั้นเดีนมาเรื่อยๆจนมาอยุด​อยู่ข้างเตียงที่มีชายคนหนื่งที่ดูหน้าตาหน้าจะมีอายุหลับอย่าง​ไม่รู้​เรื่องอะไรอยู่  
 
               "จะตื่นขื้นมาคุยกับฉันก็ได้นะคะ..ฉันรู้..ว่า​คุณยังไม่ได้​หลับ.."เสียงหวานนั้น หลุดออกมาจากร่างปริศนานั้นอีกคั้ง
 
               "พรึบ!"ชาย​ที่​นอนหลับอยู่บนเตียงเมื่อ​ครู่เมื่อ​ได้ยิน​ดังนั้น เขา​ก็ได้รีบลุกขึ้นมาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนพร้อม​กับ​ใน​มือที่ถือ​มีด​สั้นชี้มา​ทาง​ร่างปริศนาทันที
 
               "หืหื..อืม..ถ้าเป็นแบบนี้ฉันคงต้องพู​ดว่า...ว้าย..!กลัวจัง..!สินะ?"ร่าง​ปริศนาพูดข​ื้นด้วยท่าทางที่แสนจะสบาย ก่อน​จะ​แสร้งทำท่า​ตกใจกัว​นิดหน่อย 
 
               "อย่า​มา​เสแสร้ง!บอก​มา​ว่าแกเป็นใคร!?"ชาย​คน​นั้นพูด(ตะโกน) พร้อมกับ​ถอยหลังออกห่าง​จาก​ร่างปริศนานั้น​นิดหน่อย
 
               "หืหืหื..อย่าใจร้อยสิคะ แต่ว่ายังไงคุณก็ต้องตายอยู่ดีงั้นฉันจะบอกให้แล้วกันนะคะ..."ร่าง ปริศนานั้น ค่อย ๆยกมือขึ้นเพื่อ​เปิด​หมวกของ​ผ้าคุมออกเผยให้​เห็นหญิงสาวหน้าตา​น่ารักใบหน้าเนียนใสที่เหมือนไม่เคยถูกแดดถูกลมเลยสักคั้ง ตากลมโตสีม่วง ที่​ทำให้คนมองเหมือนถูกมนต์สะกด จมูกโด่ง รับกับริมฝีปากบาง​สีชมพู ที่​ตอนนี้​กำลัง​ยิ้มนิดๆอยู่ ผม​สี​ขาวสวยเหมือนได้รับการดูแลมาอย่างดี เธอ​ดู​สูงประมาณ 166  ดูลวมๆแล้วบอกได้เลย​ว่า​นางฟ้ายังอาย "..ฉัน​ชื่อ เทียร์น่า...เป็นคนที่จะมา​รับ....วิญญาณ...ของ คุณ..."ร่าง ปริศนาหรือเทียร์​น่านั้น​จงใจ​พูด​ช้าๆและ​เว้น​วรรคใน​การ​พูดให้​นาน​นิดหน่อย แต่ถืงไม่ต้องทำอีก​ฝ่ายเลี่​ม​ตัวสั่นตั้งแต่เมื่อตอนที่​ได้ยิน​ชื่อ เทียร์น่า แล้ว เพราะมัน​เป็นชื่อของ​นักฆ่าที่​ครอบครอง ตำแหน่งนักฆ่าอันดับหนึ่ง มา​ได้​ตั้ง​เก้าปีแล้ว และ​ยัง​เป็นนักฆ่าในประวัติศาสตร์ที่อายุน้อยที่สุดอีกด้วย...
 
           "ค..ใครจ้างแกมา..!
 
"ชาย คน นั้น พยายามรอบรวมสติอันน้อยนิดของเขา ถามเธอออกไป
 
               "คนที่กำลังจะตายไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้หลอกคะ...งั้นก็..ช่วย​ตายไปด้วยแล้วกันนะคะ ^_^"เทียร์น่าพูดเส​ร็ด​ก็ยิ้ม​กว้างแบบ​ที่​น่ารักที่สุดให้ ไม่ว่าผู้ชายคน​ไหนเห็นก็​คงต้องเคลิ้ม แต่​ถ้า​เธอไม่ได้บอกว่า 'ช่วยตายไปด้วยแล้วกันนะคะ' ชาย​คน​นั้นเขา​ก็คงจะเคลิ้มอยู่หลอก _  _
 
               " แกร๊ก!ครืด...."เสียงของเทียร์น่าที่ถอดดาบเล่มยาวสวยออกจากฝัก​ดาบ​ช้าๆยิ่ง​ทำให้ชาย​คน​นั้นตัวสั่นแรง​กว่าเดิม​สองเท่า
 
               "ท..ทหาร!!ทหาร!!!!!!"ชาย​คน​นั้นเมื่อ​ได้สติลีบ​ตะโกนเรียกทหารของ​ตน​ พร้อมกับ​ลุก​หนีจากเตียงไปตั้งท่าอยู่ใกล้กับ​หน้าต่างบาลใหญ่พาย​ใน​ห้องทันที
 
               "หืหื...ถืงคุณจะตะโกนจน​คอ​หลุดก็​ไม่มีใครได้ยินเสียงของ​คุณหรอกคะ...เพราะฉันร่ายเวทควบคุมกับ​ห้อง​นี้​ไป​แล้วนะคะ^_^" เทียร์น่าบอก​ชาย​คน​นั้นอย่างใจ​ดี
 
 
 
        เมื่อ​ได้ยินดังนั้นเขาจึงหันไปทาง​หน้าต่างบาน​ใหญ่พร้อมกับ​ยก​แขน​ตัวเองไป​ฟาด​กับกระจก​หน้าต่าง​บาลใหญ่นั้นเพื่อหวัง​จะให้มัน​แตกเป็นเสี่ยงๆ...แต่ก็​ป่าว​ปะโหยด เมื่อ​กะ​จ​กบาลนั้นไม่มี​แม้แต่รอยขีดข่วนเลยสักนิดเดียว
 
            "อันนั้นก็​ป่าวปะโหยดเหมือนกัน...คน​อย่าง​คุณหน้า​จะรู้​นิว่าเวทควบคุมนะ​จะ​ควบคุมทุกอย่าง...ตามที่คนร่ายเวทนั้นต้องการ..."เทียร์น่าพูดพ้อมกับทำสายตาหว่าง​ป่าว​กับรอยยิ้มเหี้ยมนิดๆ​ส่ง​ไป​ให้ชาย​คน​นั้น
 
        เธอ​ค่อยๆเดีนไปยังชาย​คน​นั้นที่​ตอนนี้​ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าและใบหน้าก็ชีดเผือกลาวกับไก่ต้ม (พูดถืงไก่ต้มแล้วอยากกินจัง-3- : Sari) (คน​กำลังจะ​ตาย มัน​ใช่​เวลา​ไหม..!?T_T : ชายคนนั้น)
 
        แค่แวบเดียวร่าง​ของ​เทียร์​น่าก็หายไปจากจุดที่ยืนอยู่ และเสี้ยววินาทีต่อมาเธอก็มาปรากฏตัวต่อหน้า​ชาย​คน​นั้นพร้อมกับตวัด​ดาบ​ที่อยู่ในมือลงไปบนร่างเขาจนเป็นแผลยาว แถม​ด้วย​เลือดที่​พร้อมใจกันกะเด็นออกมาจากร่างชายคนนั้น...
 
           "อืก!..."เสียงของชายคนนั้นหายไปในลำคอ พร้อมกับร่างที่อยุดนิ่งไป
 
             "คลืด...กืก!"เทียร์น่าเก็บดาบ​ที่เต็มไปด้วยเลือดของชา​ย​คน​นั้นกับเข้าฝักช้าๆ...พอเก็บดาบกับเข้าฝักเสร็ดร่างของชายคนนั้นก็ลมลงกับ​พื้นทันที
 
      และ​สายตา​ของ​เทียร์น่าก็เหลือบไป​เห็น​เข้ากับกระดาษใบหนื่ง 'โรงเรียน ลิบแลนนาวร์' ...
 
           "หืหื..."เทียร์น่าเพียงแค่หัวเราะนิดๆแล้ว​ยกมือขื้นเอาหมวกของผ้าคุมข​ื้​นมาปิดหน้าอีกคั้งก่อนจะเดีนไป​ที่​ประตูและ​เปิดออก​พร้อมกับคายเวทและเดีนกับเหมือนตอนที่เดีนข้ามา​อย่าง​ไม่มีใคร​รู้
 
           "ฟิ้ว......."พอ เทียร์น่าเดี​น​ไปถื​ง​หน้า​วัง​อย่าง​ไม่มีใครเห็นเลย ก็เกิดมีลมแรงอีกคั้ง..แล้วก็อยุดไปเหมือนตอนแรก...และ เทียร์น่าก็​หายไปกัยสายลมนั้น....
 
           "วุฮะ!ฮะ..ฮะ...ครั้งนี้​ข้าชนะเว้ย!เห้ย..! ถุย!" ทหารที่ยังเป่ายิ้งฉุบไม่เสร็ด คนที่หนื่งร้องขื้นด้วยความพูมใจที่ตนเองชนะ (มันหน้าพูมใจด้วยหรอ...?เป็นทหารทั้งที​ชนะด้วย​การเป่ายิ้งฉุบ -*-  :Sari)แต่​ก็​ต้อง​
 
 
 
ร้อง'เห้ย..!ถุย!'ออกมา​เพราะ​จู่ๆก็เกีดมีลมแรงอีกคั้งแต่คั้งนี้เสดดินไม่ได้เข้าตาเขาแต่เข้าปากแบบเต็มๆ_ _
 
 

 
 
       อีกทางด้านหนื่ง ตอนประมาณหัวค่ำ
 
            "ห๊า?!!!!พ..พ่อพูดว่าอะไรนะครับ?!!"เสียงของเจ้าชาย โลเชล รีโฟต้า ดังออกมาจากห้องทำงานของ พระราชา ลูคีร์เนียด รีโฟต้า หรือก็คือพ่อของเขานั้นเอง
 
       โลเชล รีโฟต้า เขา​มี​ใบหน้าที่หล่อเหลา ตาสีเหลืองปนเขียว จมูกโด่งรับ​กับ​ริมฝีปาหนา เส้นผมสีดำออกนำตาล สูง​ประมาณ 181
 
 
 
        พระราชา ลูคีร์เนียด รีโฟต้า คือพ่อแท้ๆของ เจ้าชาย โลเชล รีโฟต้า ท่านมีใบหน้าคมคาย ย่นนิดหน่อย(- -') แต่ถืงอย่างนั้นก็ยังคงความหล่อเอาไว้ สะเหมี
 
 
             "อ้าว..ฉันก็บอกแกว่าชั้นเนี้ย จะ​ให้​แก​ไป​เรียนที่ โรงเรียน ลิวแลนนาวร์ ไง" ผู้เป็นพ่อพูดพ้อมกับชูกระดาษในมือขื้น ที่มีภาพที่คิดว่าน่าจะใช่ โรงเรียน ลิวแลนนาวร์ และด้านล่างก็เขียนชื่อโรงเรียน แถมยังมีหมายเหตุอีกด้วย มันเขียนว่า    
 
    'หมายเหตุ : โรงเรียนของเรายินดีต้อนรับทุกคนไม่ว่าจะอยู่ในฐานะ​อะไรก็ตาม'
 
                "โห..พ่อ!พ่อ​ก็​รู้ว่าผมเกียดความวุ่นวายนะ จะให้ผมไปเรียนที่นั้นทำไม?!"ผู้เป็นลูกเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
 
 
                 "ไม่รู้เหละ ถ้าแกไม่ไปฉันจะตัดแกออกจากกองมรดก! (    - -)"ผู้​เป็น​พ่อพูดพ้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่นทำเหมือนกำลังงอน
 
  
                "พ่อมีผมเป็นลูกคนเดียวถ้าตัดผมออกจากกองมรดกแล้วจะมีใครได้ละ...?"ผู้เป็นลูกถามด้วยใบหน้ากวน
 
 
              "อืม...งั้นยกให้เจ้า เกลโล่ ละกัน"(เกลโล่คือหมาเฝ้ายาม ที่แสนจะจงรักภักดีของ พระราชวัง) ผู้​เป็น​พ่อ​คิด​ก่อนจะพูดออกมาด้วยท่าทีสบาย และ​เปิด​เอกสารออกมาหมายจะทำงานต่อ อย่าง​ไม่​คิด​จะ​เดือดร้อน
 
           "โห!พ่อ...!เฮ้อ...ก็ได้ครับ" คน​เป็น​ลูก​ถอนหายใจออกมาก่อนจะจำใจ
ยอม รับ ชะตากรรมของตัวเองแต่โดยดี