ป่วนรักยัย เทพนักฆ่า
เขียนโดย 
sari
วันที่ 19 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 22.49 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2558 18.04 น. โดย เจ้าของนิยาย
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความในคืนพระจันทร์เต็มดวง
ขณะที่พระราชวังแห่งหนื่งชื่งมีชื่อเสียงในการเฝ้ายามเพาะไม่ว่าใครที่เข้าไปก็จะต้องถูกจับได้เสมอ
"ตืก!ตืก!ตืก!"เสียงฝีเท้าของทหารมากมายที่เดีนไปมาเพื่อเฝ้ายามและดูแลความปลอดภัยต่างๆให้แก่ผู้เป็นนายของตน ถืงว่าตอนนี้จะปาเข้าไปเที่ยงคืนแล้วแต่ทุกคนก็ยังเฝ้ายามอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย
"ฟิ้ว.....!!!!"แต่ว่าจู่ๆก็เกีดมีลมที่พัดแรงขื้นมาอย่างไม่มีต้นตอ เพียงแค่เสี้ยวนาทีลมนั้นก็หายไป...
"เฮ้ย!เมื่อกี้ทำไมลมมันถึงแรงจังวะ?"ทหารคนที่หนื่งพูดขื้น พ้อมกับเอามือขยี้(ขี้)ตาเบาๆเพราะเมื่อกี้ที่เกีดลมแรงอย่างไม่รู้สาเหตุนั้นได้มีเสดดินปิวมาเข้าตาเขา
"แล้วข้าจะรู้ไหม.!ก็ยืนอยู่ด้วยกันเนี้ย!โง่หรือไง..?" ทหารคนที่สองพูดขื้น
"เออว่ะ...เฮ้ย!แกหลอกด่าข้าหรอ?!"ทหารคนที่หนื่งที่พึ่งรู้ตัวว่าตนเองถูกด่ารีบสวนขื้นมาทันที
"ป่าว!ไม่ได้หลอกด่า..แต่ด่าตงๆนี้เหละ!"ทหารคนที่สองพูดตอบพ้อมกับหน้าตาที่ไม่ว่าใครเห็นก็คงอยากจะแจกเบอร์รองเท้าให้กับเขาสุดๆ _ _
"โห..พูดแบบนี้จะเอาเลียไหมละ!"ทหารคนที่หนื่งพูดพร้อมกับหักนิ้วตัวเอง และทำหน้าโหดเหี้ยมที่สุด
"มาดิ!กัวที่ไหน!"ทหารคนที่สองพูด
แล้วทั้งสองก็ง้างแขนขื้นและ.....
"เป่า!ยิ้ง!ฉุบ!!"(เปรื่องที่เขียนกับไอ้สองตัวนี้จริงๆ...!เถียงกันตั้งนานมาลงเอยที่เป่ายิ้งฉุบ -*- : Sari)
ในขณะที่ทหาร(ปัญยาอ่อน)สองคนนี้มัวแต่เถียง(เรื่องไร้สาระ)กันอยู่ ไม่มีใครสังเกตเลยว่าตอนที่ลมนั้นพัดมาได้มีเงาของร่างปริศนาร่างหนื่งผ่านข้างหลังพวกเขาไปแล้ว....
ร่างปริศนานั้นใส่ผ้าคลุมทั้งตัวสีดำยาวรากพื้นนิดหน่อย ร่างๆนั้นกำลังเดีนไปตามพมสีแดงในตัววังและกำลังมุ่งหน้าไปที่ห้องๆหนึ่งอย่างไม่มีใครรู้
ฝีเท้าที่เงียบสนิท ไร้เสียง....
การพางตัวในความมืด ที่แสนจะแนบเนียน.... ทั้งสองอย่างนี้ได้นำร่างปริศนานี้ให้มาเถืงหน้าห้องๆหนื่ง
"84%7^9^55&#"เสียงหวานที่สุดแสนจะไพเราะหลุด ออกมาจากปากของร่างปริศนานั้นเหมือนจะท่องคาถาบางอย่าง
"แกร๊ก.!"เสียงเปีดประตูของห้องๆนั้นดังขื้น พ้อมกับร่างปริศนาที่เดีนเข้ามาในห้องสุดหรูก่อนประตูบานนั้นจะปิดลงช้าๆ
แสงของพระจันทร์ส่องเข้ามาในห้องทำให้เห็นลักษณะของนี้เกือบชัดเจน พายในห้องนี้กว้างขวาง ฝาห้องเป็นสีแดงเข้มมีลวดลายต่างๆสีทอง ตงกางห้องมีเตียงขะหนาดใหญ่ที่มีชายคนหนื่งหลับอยู่
ร่างปริศนานั้นเดีนมาเรื่อยๆจนมาอยุดอยู่ข้างเตียงที่มีชายคนหนื่งที่ดูหน้าตาหน้าจะมีอายุหลับอย่างไม่รู้เรื่องอะไรอยู่
"จะตื่นขื้นมาคุยกับฉันก็ได้นะคะ..ฉันรู้..ว่าคุณยังไม่ได้หลับ.."เสียงหวานนั้น หลุดออกมาจากร่างปริศนานั้นอีกคั้ง
"พรึบ!"ชายที่นอนหลับอยู่บนเตียงเมื่อครู่เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็ได้รีบลุกขึ้นมาอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนพร้อมกับในมือที่ถือมีดสั้นชี้มาทางร่างปริศนาทันที
"หืหื..อืม..ถ้าเป็นแบบนี้ฉันคงต้องพูดว่า...ว้าย..!กลัวจัง..!สินะ?"ร่างปริศนาพูดขื้นด้วยท่าทางที่แสนจะสบาย ก่อนจะแสร้งทำท่าตกใจกัวนิดหน่อย
"อย่ามาเสแสร้ง!บอกมาว่าแกเป็นใคร!?"ชายคนนั้นพูด(ตะโกน) พร้อมกับถอยหลังออกห่างจากร่างปริศนานั้นนิดหน่อย
"หืหืหื..อย่าใจร้อยสิคะ แต่ว่ายังไงคุณก็ต้องตายอยู่ดีงั้นฉันจะบอกให้แล้วกันนะคะ..."ร่าง ปริศนานั้น ค่อย ๆยกมือขึ้นเพื่อเปิดหมวกของผ้าคุมออกเผยให้เห็นหญิงสาวหน้าตาน่ารักใบหน้าเนียนใสที่เหมือนไม่เคยถูกแดดถูกลมเลยสักคั้ง ตากลมโตสีม่วง ที่ทำให้คนมองเหมือนถูกมนต์สะกด จมูกโด่ง รับกับริมฝีปากบางสีชมพู ที่ตอนนี้กำลังยิ้มนิดๆอยู่ ผมสีขาวสวยเหมือนได้รับการดูแลมาอย่างดี เธอดูสูงประมาณ 166 ดูลวมๆแล้วบอกได้เลยว่านางฟ้ายังอาย "..ฉันชื่อ เทียร์น่า...เป็นคนที่จะมารับ....วิญญาณ...ของ คุณ..."ร่าง ปริศนาหรือเทียร์น่านั้นจงใจพูดช้าๆและเว้นวรรคในการพูดให้นานนิดหน่อย แต่ถืงไม่ต้องทำอีกฝ่ายเลี่มตัวสั่นตั้งแต่เมื่อตอนที่ได้ยินชื่อ เทียร์น่า แล้ว เพราะมันเป็นชื่อของนักฆ่าที่ครอบครอง ตำแหน่งนักฆ่าอันดับหนึ่ง มาได้ตั้งเก้าปีแล้ว และยังเป็นนักฆ่าในประวัติศาสตร์ที่อายุน้อยที่สุดอีกด้วย...
"ค..ใครจ้างแกมา..!
"ชาย คน นั้น พยายามรอบรวมสติอันน้อยนิดของเขา ถามเธอออกไป
"คนที่กำลังจะตายไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องนี้หลอกคะ...งั้นก็..ช่วยตายไปด้วยแล้วกันนะคะ ^_^"เทียร์น่าพูดเสร็ดก็ยิ้มกว้างแบบที่น่ารักที่สุดให้ ไม่ว่าผู้ชายคนไหนเห็นก็คงต้องเคลิ้ม แต่ถ้าเธอไม่ได้บอกว่า 'ช่วยตายไปด้วยแล้วกันนะคะ' ชายคนนั้นเขาก็คงจะเคลิ้มอยู่หลอก _ _
" แกร๊ก!ครืด...."เสียงของเทียร์น่าที่ถอดดาบเล่มยาวสวยออกจากฝักดาบช้าๆยิ่งทำให้ชายคนนั้นตัวสั่นแรงกว่าเดิมสองเท่า
"ท..ทหาร!!ทหาร!!!!!!"ชายคนนั้นเมื่อได้สติลีบตะโกนเรียกทหารของตน พร้อมกับลุกหนีจากเตียงไปตั้งท่าอยู่ใกล้กับหน้าต่างบาลใหญ่พายในห้องทันที
"หืหื...ถืงคุณจะตะโกนจนคอหลุดก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของคุณหรอกคะ...เพราะฉันร่ายเวทควบคุมกับห้องนี้ไปแล้วนะคะ^_^" เทียร์น่าบอกชายคนนั้นอย่างใจดี
เมื่อได้ยินดังนั้นเขาจึงหันไปทางหน้าต่างบานใหญ่พร้อมกับยกแขนตัวเองไปฟาดกับกระจกหน้าต่างบาลใหญ่นั้นเพื่อหวังจะให้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ...แต่ก็ป่าวปะโหยด เมื่อกะจกบาลนั้นไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเลยสักนิดเดียว
"อันนั้นก็ป่าวปะโหยดเหมือนกัน...คนอย่างคุณหน้าจะรู้นิว่าเวทควบคุมนะจะควบคุมทุกอย่าง...ตามที่คนร่ายเวทนั้นต้องการ..."เทียร์น่าพูดพ้อมกับทำสายตาหว่างป่าวกับรอยยิ้มเหี้ยมนิดๆส่งไปให้ชายคนนั้น
เธอค่อยๆเดีนไปยังชายคนนั้นที่ตอนนี้ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าและใบหน้าก็ชีดเผือกลาวกับไก่ต้ม (พูดถืงไก่ต้มแล้วอยากกินจัง-3- : Sari) (คนกำลังจะตาย มันใช่เวลาไหม..!?T_T : ชายคนนั้น)
แค่แวบเดียวร่างของเทียร์น่าก็หายไปจากจุดที่ยืนอยู่ และเสี้ยววินาทีต่อมาเธอก็มาปรากฏตัวต่อหน้าชายคนนั้นพร้อมกับตวัดดาบที่อยู่ในมือลงไปบนร่างเขาจนเป็นแผลยาว แถมด้วยเลือดที่พร้อมใจกันกะเด็นออกมาจากร่างชายคนนั้น...
"อืก!..."เสียงของชายคนนั้นหายไปในลำคอ พร้อมกับร่างที่อยุดนิ่งไป
"คลืด...กืก!"เทียร์น่าเก็บดาบที่เต็มไปด้วยเลือดของชายคนนั้นกับเข้าฝักช้าๆ...พอเก็บดาบกับเข้าฝักเสร็ดร่างของชายคนนั้นก็ลมลงกับพื้นทันที
และสายตาของเทียร์น่าก็เหลือบไปเห็นเข้ากับกระดาษใบหนื่ง 'โรงเรียน ลิบแลนนาวร์' ...
"หืหื..."เทียร์น่าเพียงแค่หัวเราะนิดๆแล้วยกมือขื้นเอาหมวกของผ้าคุมขื้นมาปิดหน้าอีกคั้งก่อนจะเดีนไปที่ประตูและเปิดออกพร้อมกับคายเวทและเดีนกับเหมือนตอนที่เดีนข้ามาอย่างไม่มีใครรู้
"ฟิ้ว......."พอ เทียร์น่าเดีนไปถืงหน้าวังอย่างไม่มีใครเห็นเลย ก็เกิดมีลมแรงอีกคั้ง..แล้วก็อยุดไปเหมือนตอนแรก...และ เทียร์น่าก็หายไปกัยสายลมนั้น....
"วุฮะ!ฮะ..ฮะ...ครั้งนี้ข้าชนะเว้ย!เห้ย..! ถุย!" ทหารที่ยังเป่ายิ้งฉุบไม่เสร็ด คนที่หนื่งร้องขื้นด้วยความพูมใจที่ตนเองชนะ (มันหน้าพูมใจด้วยหรอ...?เป็นทหารทั้งทีชนะด้วยการเป่ายิ้งฉุบ -*- :Sari)แต่ก็ต้อง
ร้อง'เห้ย..!ถุย!'ออกมาเพราะจู่ๆก็เกีดมีลมแรงอีกคั้งแต่คั้งนี้เสดดินไม่ได้เข้าตาเขาแต่เข้าปากแบบเต็มๆ_ _
อีกทางด้านหนื่ง ตอนประมาณหัวค่ำ
"ห๊า?!!!!พ..พ่อพูดว่าอะไรนะครับ?!!"เสียงของเจ้าชาย โลเชล รีโฟต้า ดังออกมาจากห้องทำงานของ พระราชา ลูคีร์เนียด รีโฟต้า หรือก็คือพ่อของเขานั้นเอง
โลเชล รีโฟต้า เขามีใบหน้าที่หล่อเหลา ตาสีเหลืองปนเขียว จมูกโด่งรับกับริมฝีปาหนา เส้นผมสีดำออกนำตาล สูงประมาณ 181
พระราชา ลูคีร์เนียด รีโฟต้า คือพ่อแท้ๆของ เจ้าชาย โลเชล รีโฟต้า ท่านมีใบหน้าคมคาย ย่นนิดหน่อย(- -') แต่ถืงอย่างนั้นก็ยังคงความหล่อเอาไว้ สะเหมี
"อ้าว..ฉันก็บอกแกว่าชั้นเนี้ย จะให้แกไปเรียนที่ โรงเรียน ลิวแลนนาวร์ ไง" ผู้เป็นพ่อพูดพ้อมกับชูกระดาษในมือขื้น ที่มีภาพที่คิดว่าน่าจะใช่ โรงเรียน ลิวแลนนาวร์ และด้านล่างก็เขียนชื่อโรงเรียน แถมยังมีหมายเหตุอีกด้วย มันเขียนว่า
'หมายเหตุ : โรงเรียนของเรายินดีต้อนรับทุกคนไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไรก็ตาม'
"โห..พ่อ!พ่อก็รู้ว่าผมเกียดความวุ่นวายนะ จะให้ผมไปเรียนที่นั้นทำไม?!"ผู้เป็นลูกเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
"ไม่รู้เหละ ถ้าแกไม่ไปฉันจะตัดแกออกจากกองมรดก! ( - -)"ผู้เป็นพ่อพูดพ้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่นทำเหมือนกำลังงอน
"พ่อมีผมเป็นลูกคนเดียวถ้าตัดผมออกจากกองมรดกแล้วจะมีใครได้ละ...?"ผู้เป็นลูกถามด้วยใบหน้ากวน
"อืม...งั้นยกให้เจ้า เกลโล่ ละกัน"(เกลโล่คือหมาเฝ้ายาม ที่แสนจะจงรักภักดีของ พระราชวัง) ผู้เป็นพ่อคิดก่อนจะพูดออกมาด้วยท่าทีสบาย และเปิดเอกสารออกมาหมายจะทำงานต่อ อย่างไม่คิดจะเดือดร้อน
"โห!พ่อ...!เฮ้อ...ก็ได้ครับ" คนเป็นลูกถอนหายใจออกมาก่อนจะจำใจ
ยอม รับ ชะตากรรมของตัวเองแต่โดยดี
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
