Frist Love

 

 ชื่อของฉันคือ เอมมิกา ปัจวดี ชะเอม เอม  อายุ 20 สูง 165 น้ำหนัก 45 พ่อแม่ ไม่มีอ่ะ ฉันเป็นลูกที่ถูกเก็บมาเลี่ยง ผู้มีพระคุณของฉันเสียชีวิตไปแล้ว ตั้งแต่ฉันอายุ 17 ฉันจึงต้องส่งเสียตัวเองเรียนมาตลอด ฉันเคยผ่านเรื่องร้ายๆ มามากมาย รู้หลายๆอย่าง ที่หลายคนไม่รู้ แต่...สิ่งที่ฉันไม่รู้เลยคือ รัก คืออะไร ...
...................................................................................................................


              บรรยาศวันนี้ ฝนตกปรอยๆ ตลอดทั้งวันทั้งที่มันเป็นหน้าหนาว ใน ร้าน ไม่มีลูกค้าสักคน ทั้งที่ปกติในร้านจะอันแน่นไปด้วยลูกค้านักศึกษา แต่วันนี้กลับเงียบซะงั้น.....
 
"น้องชะเอมจ๊ะ"
เสียงพี่รินลณี รุ่นพี่ที่ทำงานร้านเดียวกับฉันเองรุ่นพี่ที่ฉันสนิทที่สุดเลยก็ว่าได้ อ้อ..ลืมบอกไปที่ทำงานของฉันคือ ร้านเบอร์เกอร์รี่ และอีกอย่างคือ ครูสอนพิเศษ 
"ค่ะ พี่ริน "
"วันนี้ไม่มีเรียนหรอ นี่ก็ จะบ่ายแล้วนะ12:40น."
ใช่ ฉันมีเรียนช่วงบ่าย แต่....พี่รินว่าอะไร 12:40น.งั้นหรออ!! 
"งั้นเอมไปก่อนนะค่ะ สายแล้วด้วยอ่ะ"
ที่จริงก็เหลือตั้ง 20น.แต่ฉันต้องไปก่อน 12:50น.เสมอ ต้องไปเตรียมตัวก่อนเข้าเรียน 
"รถเมย์หายไปไหนหมดเนี่ย คนยิ่งรีบๆอยู่ด้วย" 
วันนี้ก็แปลก ท้องถนนที่ปกติจะมีรถเต็มไปหมดแต่วันนี้กลับเงียบแล้วฉันจะไปทันมั้ยเนี่ย 
......................................................................................................
เฮ้อ ในที่สุดก็มาทันนึกว่าจะสายซะอีก แต่เอ๊ะ...ทำไมวันนี้มีแต่คนถือดอกกุหลาบ ของขวัญเลยหร่ะ วันวาเลนไทน์งั้นหรอ ไม่ใช่นะ ช่างเถอะ รีบเข้าเรียนดีกว่า สายแล้วด้วย
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง!!
"ฮัลโล ยัยเฟิร์น."
"นี่ ยัยเอมแกอยู่ไหนว่ะ ไม่เคยมาสายขนาดนี้เลยนิ "
"อยู่หน้ามหาลัยแล้ว แกอยู่ไไหนอ่ะ .."
"อยู่หน้าคณะ รีบมาเลยนะ เร็วๆด้วยแค่นี้นะ ตู๊ด ตู๊ด"

ในที่สุด ฉันก้อมาถึงหน้าคณะ 13:00 น.พอดีแป๊ะเลย แล้วทำไมคนเยอะจัง ทุกคนถือดอกกุหลาบ กล่องของขวัญเต็มไปหมดเลยล่ะ แล้วไหนยัยเฟิร์นล่ะเนี่ย.
"ยัยเอม ฉันอยู่นี่ ."
นั่นเสียงยัยเฟิร์นนิ แล้วมันอยู่ไหนเนี่ย มอง..มอง...มอง..นั่นไงเจอแล้ว อยู่ข้างหน้าบันไดนี่เอง
"มาช้าจังนะแกเนี่ย แต่ก่อนมาก่อน 10 20 นาที เดี่ยวนี้มาสาย1 น.ต้องให้ฉันรอตลอดเลย"
"บ่นเป็นคนแก่ไปได้ แล้วนี่หน้าคณะทำไมคนเยอะจังอ่ะ"
"แกไม่รู้อ่ะไรเลยหรอ แต่ก็นะ คนที่อยู่กับงานอย่างแกจะไปรู้ไร".
"แล้วตกลงมันมีไรกันแน่ คนถึงเยอะแบบนี้ จะเหยียบกันตายอยู่แล้ว"
ฉันไม่ได้เวอร์นะ แต่คนเยอะจริงๆล้อมบันไดหน้าตึกคณะ ส่วนฉันกะยัยเฟิร์นก็ยืนอยู่หน้าบันได พอดีแป๊ะเลย
"เดี่ยวแกก็รู้เองแหละน่า"
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!
เสียงกรี๊ดดังออกมาจากปากสาวๆทั้งหลายแหล่ แล้วกรี๊ดกันทำไมล่ะ มีอะไรพิเศษงั้นหรอ หูจะแตกแล้วโว๊ยย แล้วนั่นใครอ่ะ เดินลงมาจากบันไดเรื่อยๆ หล่อ หล่อจริงๆ  

 
 
 
 
ใครกันนะ คนหล่อคนนั้น มาติดตามกันต่อตอนต่อไปนะค่ะ
เรื่องแรก ฝากด้วนค่ะ