DOUBLE BAD ดีกรีเลว เลเวลร้าย

DOUBLE BAD

INTRO

BY : PONGFUUN

“นี่ๆ มึงรู้จักจุดอิ่มตัวใช่มั้ย...มันก็คล้ายๆกับขีดจำกัดน่ะ มึงรู้หรือเปล่าว่าคนเราน่ะมีลิมิตเป็นของตัวเองนะเว้ย ลองสังเกตดิ...สมมุติเวลามึงอดทนกับอะไรสักอย่างพอมึงอดทนไปนานๆจนถึงช่วงหนึ่งที่มึงเริ่มท้อ เริ่มเหนื่อย หรือใกล้จะระเบิด ช่วงนั้นแหละมึงกำลังเข้าใกล้ลิมิตของมึงแล้ว แล้วพอมึงถึงลิมิตของมึงเมื่อไหร่มึงก็จะหมดความอดทนกับสิ่งนั้นทันที...อาจจะแค่เหนื่อยหรืออย่างหนักมึงอาจจะล้มเหลวเลยก็ได้ แต่อย่างมึงกูว่าถ้าหมดความอดทนมึงคงระเบิดตู้ม! ระเบิดเป็นโกโก้ครั้นซ์เหมือนในโฆษณาอ่ะ” บางทีผมว่าการที่มานั่งคุยกันเรื่อยๆเปื่อยๆกับเพื่อนฝูงในยามว่างมันก็น่าเบื่อไปนะบางที เพราะต้องมาทนฟังไอ้ขนมจีนน้ำยาแกงไก่มันสาธยายเรื่องหลักวิชารบ้างหรือจู่ๆมันนึกจะอยากพูดเรื่องอะไรมันก็พูดขึ้นมา ก็จริงอย่างที่มันว่า...ความอดทน

ไม่สิ...ทุกๆอย่างมันมีขีดจำกัด มีลิมิตหรือมีจุดอิ่มตัวของมัน

“แล้วไงต่อ” ผมถาม

“ก็กูจะถามว่ามึงน่ะ...ถึงจุดลิมิตของตัวเองหรือยัง” ไอ้ขนมจีนมันชี้มาที่ผมหลังจากวางแก้วน้ำที่เพิ่งกรอกเข้าปากไปเพราะคอแห้งลงกับโต๊ะ ใบหน้าหวานภายใต้กรอบแว่นทำให้มันเป็นเด็กเรียนไปส่งยิ้มให้ผมบางๆ ก็แค่ภายนอก...แว่นไม่ได้ทำให้นิสัยมันดีขึ้นหรอก

“ยัง...ไม่ใช่ตอนนี้ แต่อาจจะเป็นเร็วๆนี้ หรืออาจจะพรุ่งนี้ก็ได้ ใครจะรู้” ผมไหวไหล่เชิงเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้ ก็มันเป็นเรื่องอนาคตใครมันจะไปรู้ล่ะว่าข้างหน้าอีกไม่กี่วันผมอาจจะระเบิดเพราะถึงลิมิตของผมเหมือนที่ไอ้จีนว่าก็ได้

“กูล่ะกลัวเวลามึงระเบิด ไม่ข้าวของเสียหายก็อาจมีคนตาย”

“เผอิญว่ากูเป็นคนกูไม่ใช่ระเบิดจริงๆ”

“มึงน่ะตัวระเบิดเลยไม่รู้ตัวหรือไง เวลามึงโมโห โกรธ หรือไม่มีสติมึงน่ะทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ยิ่งมึงมีเฮียที่แสนจะหลงน้องด้วยนะ ต่อให้ฆ่าคนทั้งโลกมึงก็ทำได้”

อา...จริงดิ

“หึ...แล้วนี่มึงไม่ไปทำงานหรือไงมานั่งคุยกับกูอยู่ได้”

“เออว่ะ เลยเวลามาเยอะล่ะ...นั่งอยู่นี่ก่อนนะมึง กูไปทำงานแป๊บ” ไอ้จีนมันพลิกดูนาฬิกาข้อมือก่อนจะกอดถาดเสิร์ฟสีน้ำตาลที่หยิบติดมาด้วยเดินไปที่เคาน์เตอร์คิดเงิน ในนี้เป็นร้านไอศกรีมกึ่งร้านอาหาร มีอาหารสัญชาติอิตาเลี่ยนแล้วก็เครื่องดื่ม ของหวานก็เป็นไอติมนานาชนิดเอาใจเด็กๆและคนที่ชอบกิน ในร้านตบแต่งด้วยแนววินเทจหวานๆ บรรยากาศเย็นจนน่านอน…มีหมอนให้สักใบ ผ้าห่มสักผืนคงหลับยาวจนร้านปิด

Arrrrrrrrrr Arrrrrrrrrr~

>> Cheta

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับทันทีเมื่อเห็นชื่อคนที่โทร.มา

(นี่! อยู่ไหนน่ะ รู้ตัวมั้ยว่าหายหน้าไปตั้งหลายวันจนไอ้เพย์มันนึกว่าหนีไปแล้ว!!) จะตะโกนหาพ่อที่อยู่ญี่ปุ่นหรือไงห้ะ!?

“ถ้าจะโทรมาเพราะเรื่องแค่นี้ก็วางไปเลย”

(แต่ไอ้เพย์มันไปกับผู้หญิงอื่นแล้วนะ!)

“ช่างหัวมันดิ” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ...ไม่สิ มันชินแล้วกับการที่ผัวเหี้ยๆมันจะต้องไปมีอะไรกับคนอื่น

(“แต่มันน่ะผัวมึงนะครับ!!”) ทำไมต้องพูดเสียงดังด้วยว่ะ...รู้ตัวดีหน่าว่าใครผัวกู (“รีบกลับมาหามันด่วนเลย”)

“จำเป็น?”

(“ก็แล้วแต่...ถ้าอยากให้ผัวมีเมียน้อย”) ชีตะทำเสียงประชดประชันกลับมา จะเชื่อมันดีมั้ย...ไอ้บ้านี่มันยิ่งเจ้าแผนการอยู่ด้วย

“อืมๆ” ผมตอบแค่นี้แล้ววางสายไป ใครมันจะไปเชื่อสนิทใจล่ะ ยิ่งเป็นชีตะเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการคนนี้ เรื่องผัวไปกับคนอื่นน่ะเรื่องปกติของผมแล้ว...ถ้าเหล่าบรรดาคนที่ผัวผมไปมาหาสู่ด้วยคือเมียน้อย ป่านนี้คงมีเมียน้อยหลายโหลแล้วล่ะ...แล้วไม่แน่ผมก็อาจจะเป็นหนึ่งในนั้นก็ได้

ใครจะรู้ล่ะ

หือ?...ผัวผมน่ะ ไม่ได้หน้าตาดี ไม่ได้หล่อ ไม่ได้รวยอะไรเลย แค่หน้าตาดีมาก หล่อมาก รวยมากก็แค่นั้นแหละ รวมไปถึง...เหี้ยมากๆด้วย!

เพราะแบบนี้ไงผู้หญิงและผู้ชายหลายๆคนถึงอยากลองมีอะไรกับมัน...!

--------------------

เปิดนิยายเรื่องแรกและเรื่องใหม่ค้าาาาา ติดตามและคอมเม้นต์ด้วยนะค้า

นิยายเรื่องนี้มีในเว็บธัญวลัยด้วยนะ ติดตามด่วนเลยยยย