MyBaBy เธอคือของฉัน

               เช้าวันที่อากาศค่อนข้างเป็นใจของการนอน..."แอ้นท์ตื่นได้แล้วลูกกก"แม่ของแอ้นท์เดินเข้ามาในห้องของลูกสาวและปลุกเธอให้หลุดออกจากโลกของความฝัน"แม่ค่ะ~วันนี้มันวันเสาร์ไม่ใช่หรอค่ะ~"แอ้นท์ตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงียแล้วใช้ผ้าห่มผืนหนาคลุมตั้งแต่ศรีสระจนปลายเท้า"ใช่วันนี้วันเสาร์ แต่วันนี้หนุมีสอบสัมภาษณ์เรียนต่อที่เมกาไม่ใช่หรอลูก"แม่จอบและนั่งลงที่ข้างเตียงของลูกสาวพร้อมกับเอาผ้าห่มออกจากตัวเธอ"จริงด้วยค่ะ!!"แอ้นท์ดีดตัวจากที่นอนและรีบลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจปนตื่นเต้น"ไม่ต้องรีบหรอกลูก ใจเย็นๆนี่เพิ่งจะ8โมงเอง หนูสอบตอนบ่ายไม่ใช่หรอ??"แม่บอกพร้อมกับลุบหัวของลูกสาวด้วยความเอ็นดู"^^จริงด้วยค่ะขอบคุณนะค่ะแม่ที่มาปลุกแอ้นท์ ไม่งั้นแอ้นท์คงลืมไปแล้ว"แอ้นท์บอกกับแม่และกอดหญิงสาวที่รัก แม่ของเธอกอดกลับและหอมลูกสาวผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ"ไปอาบน้ำได้แล้วลูก จะได้ลงไปกินข้าว"แม่จัดทรงผมของลูกสาวให้เข้าที่และไล่ลูกสาวไปอาบน้ำ แอ้นท์ทำตามผู้เป็นแม่อย่างว่าง่าย"ถ้าแม่ไม่อยู่แล้วหนูจะทำยังไงห่ะแอ้นท์"....

     แอ้นท์กินข้าวกับพ่อและแม่เสร็จเวลา12.00พอดี เธอใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเพื่อเดินทางไปหาแฟนหนุ่ม....บ้านนัท....แอ้นท์มาหาแฟนหนุ่มเพื่อที่จะไปมหาลัยพร้อมกัน"นัทๆ"แอ้นท์ตะโกนเรียก"มาแล้วววววว"นัทออกมาจากตัวบ้านและล็อกทุกอย่างเรียบร้อยจึงรีบไปเอารถที่โรงรถ"วันนี้พร้อมหรือยังห่ะเด็กดื้อ"นัทถามพร้อมกับส่งหมวกกันน็อคให้หญิงสาวสวม"พร้อมยิ่งกว่าพร้อมซ่ะอีก."แอ้นท์ตอบและส้อนท้ายมอไซต์ออกไป

     ภายในห้องสอบ....เงียบยิ่งเสียกว่าป่าช้า ทุกคนต่างก็พากันนั่งท่องบนสอบสัมภาษณ์ในมืออย่างตั้งอกตั้งใจ นั่นรวมถึงสาวน้อยด้วย"ไหนว่าพร้อมซ่ะยิ่งกว่าพร้อมไงห่ะ??"นัทถามแอ้นท์เมื่อเห็นเธอนั่งสั่นเป็นเจ้าเข้ามาพักหนึ่ง"พี่นัททท ตรงนี้กับหน้าบ้านมันคนล่ะความรู้สึกเลยนะค่ะT^T~"แอ้นท์ตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูค่อนค่างจะหวั่นๆ"ไหนๆคนเกง่ของพี่ไปไหนแ้ล้วห่ะ"พี่นัทพูดเพื่อไห้แอ้นท์มั่นใจในตัวเองมากขึ้น"คุณวรัณญาเชิญด้านในเลยค่ะ"ทีมงานเดินออกมาและประกาศชื่อของแอ้นท์จนเธอสะดุ้ง"พี่นัทททแอ้นท์จะทำได้ไหมค่ะเนี่ยTT"แอ้นท์ถามนัทด้วยความกังวล"ได้แค่ไหนก็แค่นัทนะแอ้นท์ ไม่ต้องไปกลัว เอาออกมาให้หมด สู้ๆ"นัทปลอบหญิงสาวและดึงเธอเข้ามากอด"ขอบคุณนะค่ะพี่นัท"แอ้นท์ตอบและเดินเข้าไปในห้องสอบไป....15นาที....ผ่านไปแอ้นท์เดินออกมาและยิ้มด้วยความพอใจเล็กน้อย"โอเคไหมคนดี??"นัทถามและเก็บของเตรียมตัวกลับบ้าน"ก็โอเคอ่าค่ะพี่นัทแอ้นท์ทำดีที่สุดแล้วนิเนอะ"แอ้นท์ตอบและเดินออกมาจากจุดนั้น"~เห้ออออออออ~"แอ้นท์สุดอากาศภายนอกอย่างเต็มปอดพร้อมกันยิ้มออกมาอย่างที่ไม่เคยเห็น"นี่ยิ้มแปลกๆนะเรา??เป็นอะไรป่าวเนี่ย"พี่นัทถามแอ้นท์พร้อมกับเก็บของใส่ใต้เบาะรถ"เปล่าค่ะแอ้นท์แค่รู้สึกว่าถ้าวันประกาศผลแอ้นท์ไม่ผ่านก็ยังมีพี่นัทที่อยู่ข้างๆแอ้นท์ ใช่ไหมค่ะ???"แอ้นท์ถามและมองหน้านัทที่มองเธอ"แอ้นท์จะสอบผ่านหรือไม่ผ่านพี่ก็จะอยู่กับแอ้นท์....ตลอดไป...."

     "แอ้นท์!!~"พ่อเดินเข้ามาหาเธอด้วยหน้าตาจริงจังอย่างบอกไม่ถูก"เกินอะไรขึ้นหรอค่ะพ่อ??แล้วแม่ไปไหน"แอ้นท์ถามหาหญิงสาวที่เธอรักพร้อมกับมองหา"แอ้นท์ฟังพ่อดีๆนะ ตอนนี้แม่อยู่ที่โรงพยาบาล."พ่อบอกกับแอ้นท์เช่นนั้น หญิงสาวถึงกับล้มทั้งยืนไปดื้อๆ"แม่เป็นอะไรค่ะพ่อ!!??"แอ้นท์ถามพ่อของเธอพร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรวนออกมา"แม่เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย"พ่อบอกกับแอ้นท์ แอ้นท์ได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับเป็นลมไปทันที"แอ้นท์ๆๆ!!"พ่อร้องด้วยความตกใจปนกับสงสารคนเป็นลูก...ห้องแอ้นท์...แอ้นท์ตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเองพบว่าข้างๆตนมีนัทแฟนหนุ่มพร้อมกับเพื่อนๆและรุ่นพี่ทุกคนนั่งอยู่ในห้อง เธอพยายามทบทวนเรื่องราวทั้งหมดจนจำได้ว่าแม่ของเธออยู่ที่โรงพยาบาลและเธอต้องไปหาแม่!!"แอ้นท์จะไปไหน."พี่นัทจับตัวแอ้นท์เอาไว้ก่อนที่เธอจะหนี"แอ้นท์จะไปหาแม่แอ้นท์ต้องไปหาแม่ฮื่อๆพาแอ้นท์ไปหาแม่หน่อยน่ะฮื่อๆ"แอ้นท์พรั่งพรวนน้ำตาออกมาอย่างเต็มที่และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ"โอเคๆแอ้นท์ใจเย็นๆนะ"นัทบอกและจับแอ้นท์มากอดเป็นการปลอบโยน ทุกคนในห้องต่างก็พากันน้ำตาล้นด้วยความเป็นห่วงน้องสาว

     ...โรงพยาบาล...แอ้นท์เดินเข้ามาในห้องก็พบว่าแม่ผู้หญิงที่เธอรักมากที่สุดกำลังนอนอยู่บนเตียงที่เต็มไปด้วยสายระโยงระยางเต็มไปหมด แอ้นท์พยายามกลั้นน้ำตาและฝืนยิ้มให้ผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง"แม่เป็นยังไงบ้าง??"แอ้นท์ถามและนั่งลงที่ข้างๆเธอ แม่ไม่ตอบแต่ใช้มือที่แทบจะไม่มีแรงลุบหัวของเธอเอาไว้ แอ้นท์จับมือนั้นด้วยความอบอุ่น ทุกคนในห้องตอนนี้ต่างพากันร้องไห้เพราะรู้ว่าเหตุการณ์ข้างหน้าจะเป็นอย่างไร"แม่ต้องหายนะแม่ต้องหาย แม่จะต้องหายแม่เชื่อแอ้นท์สิ"แอ้นท์บอกและมองหน้าแม่ของเธอเอาไว้"ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว หนูต้องตื่นนอนเองนะลูก ดูแลตัวเองดีๆรู้ไหม"แม่บอกกับแอ้นท์และยิ้มจนน้ำตาที่กลั้นเอาไว้มันล้นออกมา"ไม่เอา แม่ต้องอยู่กับแอ้นท์สิ"แอ้นท์เริ่มฝืนยิ้มต่อไปไม่ไหว"แม่อยู่ไปก็ทรมาน หนูต้องดูแลตัวเอง และดูแลพ่อดีๆนะลูก แม่รักหนูนะ"แม่บอกกับแอ้นท์และร้องไห้จนน้ำตาอาบแก้มไปหมด แอ้นท์ไม่ตอบอะไรแต่จับมือของผู้เป็นที่รักมากอดเอาไว้ แม่ของเธอลูบหัวเธอเป็นครั้งสุดท้ายและมือนั้นก็ค่อยๆไรเรียวแรงลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนมือนั้นตกสู้ที่นอน"แม่!!แม่จ๊าา!!แม่ตื่นมาคุยกะแอ้นท์ก่อนนน"แอ้นท์จับร่างบางของผู้เป็นแม่เขย่าไปมา ทุกสายตาต่างพากันมองด้วยความเวทนาด้วยความสงสาร แอ้นท์กอดร่างบางที่ไร้วิญญาณเอาไว้และร้องไห้ออกมาจนไม่มีท่าทีว่าจะหยุด"แม่ตื่นมาคุยกะแอ้นท์ก่อนฮื่อๆ"แอ้นท์กอดผู้หญิงตรงหน้าด้วยความอาลัย

     ไม่มีใครอยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้หรอก หากมันไม่เกิดขึ้นกับตัวเราๆก็จะไม่รู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงว่ามันทรมานแค่ไหน......

เขียนมา6.ตอนแล้ววว ><

ชอบหรือไม่ชอบก็บอกกันได้นะค่ะ ><

อยากให้ลงความเห็นกันเยอะๆ ><

ปรับปรุงตรงไหนบอกได้นะค่ะ >?<