Sorry sorry ขอโทษที่พอดีผมตกหลุมรักคุณ

บทที่ 1
 08.00 น.
“หนูไปก่อนนะคะแม่”
“เดินทางดีๆนะลูก ^O^/” ฉันลาแม่พอเป็นพิธีก่อนจะปั่นจักรยานคันงาม(คือฉันขี่อย่างอื่นไม่เป็นแล้วนอกจากจักรยาน)ไปสนามบินคือจะว่าไปบ้านฉันก็ไม่ได้ไกลจากสนามบินมากซักเท่าไหร่ห่างกันแค่สองสามกิโลเมตรตอนแรกแม่ฉันกะจะให้ฉันขับเบนซ์ไปแต่ฉันก็ปฏิเสธหัวชนฝาเพราะว่าฉันขับไม่เป็นยังไงล่ะเหอะๆ= =ถึงฉันจะมีใบขับขี่แล้วก็ตามแต่ก็ได้มันมาเพราะเส้นสายแถมยังเส้นใหญ่ด้วย!
  ตอนนี้ฉันมาถึงสนามบินแล้วที่เหลือก็คือต้องตามหาหมอนั่นสินะ!ให้ตายแม่คิดอะไรอยู่เนี่ยถึงฉันกับหมอนั่นตอนเด็กๆจะเคยเป็นเพื่อนกันแต่นี่มันก็ผ่านไป10กว่าปีแล้วนะไม่คิดว่าคนเราจะมีการเปลี่ยนแปลงกันบ้างเลยรึไงแล้วฉันจะทำไงล่ะเนี่ย!!สวยเพลีย U-U
  หมับ!!
ฉันรู้สึกเหมือนมีใครมาจับตรงไหล่จึงหันหลังกลับไปกะจะตะคอกให้ลืมชาติเกิดไปเลยข้อหาที่เสียมารยาทแต่ก็ต้องชงักกึก! อะ..โอ้วววววว O_o!!!นี่มันเทพบุตรชัดๆ ใบหน้าคมคายออกแนวลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นจมูกโด่งรับกับใบหน้าได้ดีเยี่ยมริมฝีปากบางอมชมพูตาคมผิวขาวอมชมพูนิดๆรวมๆกันแล้วฟินเฟ่อร์
“ เอ่อ..คะ..คุณ..มะ..มี..อะไร..ระ.รึปล่าวคะ” ฉันถามออกไปด้วยเสียงตะกุกตะกักโอ๊ย><มองไกลๆฉันว่าเขาก็ฮอตแล้วนะยิ่งมองใกล้ๆแบบนี้ละลายเลยอ่ะ
“ ยัยอ้วน”
เพล้ง!!
ยะ..ยัยอ้วน! ยัยอ้วนงั้นหรอ!!กรี๊ดดดดดดดฉันรับไม่ได้ไม่หล่อแล้วหมอนี่ไม่หล่อเลยซักนิดน้องเล็บขบน้อยของฉันยังหน้าดีกว่าหมอนี่เป็นล้านเท่า>^<
“ นี่ยัยอ้วนฉันเรียกเธอไม่ได้ยินหรอยัยหน้าปลวก”
“ ได้ยินย่ะ!!ไอ้บ้าหน้าจืดแม่นายไม่ได้ฝึกเรื่องมารยาทให้รึไงวะถึงมารยาทเน่าเฟะแบบนี้”
“ มารยาทฉันมีเยอะแม่ไม่จำเป็นต้องฝึกให้หรอก” อ้ากก!อยากตบมัน
“ มีเยอะกับผีสิมีที่ไหนเจอกันครั้งแรกแล้วทักว่าอ้วนบ้างหน้าปลวกบ้าง”
“ เจอกันครั้งแรกที่ไหนยัยเฟอะนี่เธอจำฉันไม่ได้หรอ”
“ ฉันไม่ใช่พระเจ้านะถึงจะได้รู้ทุกเรื่องน่ะฉันไม่รู้จักนายเลยซักนิด” ว่าแต่ฉันมายืนเถียงกับหมอนี่ทำไมเนี่ยไอ้บ้าเรียวนายอยู่ไหนรีบโผล่หัวมาซักทีสิวะ =[]=
“ ยัยเฟอะลูกอมเน่า”
ละ....ลูกอมเน่า ลูกอมเน่า ลูกอม...เน่าอย่าบอกนะว่าหมอนี่เป็น
“เรียว!!” ฉันพูดเสียงสั่นระริกด้วยความตกใจ “นายจริงๆหรอเนี่ยไม่อยากจะเชื่อ><”
“ ก็ใช่น่ะสิไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อฉันเนี่ยแหล่ะเรียว”
“ นายเปลี่ยนไปมากจริงๆ” ฉันพูดเสียงเบาหวิวแต่ก็ดังพอที่เรียวจะได้ยิน
“ เธอก็ไม่เปลี่ยนเลยยันอ้วนลูกอมเน่า^^” นั่นมันคำชมใช่มั้ยฉันล่ะอยากตบหมอนี่ซ้ายทีขวาทีแล้วเตะออกนอกโลกให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ ย่ะ!!ไปกลับบ้านหิวข้าวแล้ว-^-”
ฉันพูดพร้อมเดินนำหน้าเรียวออกไปหารถจักรยานน้อยที่จอดอยู่หน้าสนามบิน
“ไหนล่ะรถเธอฉันจะได้เอากระเป๋าไปเก็บ”เรียวพูดพร้อมทำท่ามองหารถที่ฉันเอามารับเขาเออ!ซวยละลืมบอกว่าวันนี้ฉันเอาจักรยานมารับเขานี่กรรม!!
“ นี่ไงรถ” เรียวมองตามนิ้วที่ฉันชี้ไปทางจักรยานด้วยใบหน้าอึ้งๆ”
“นี่เธอจะบ้าหรอวะเอาจักรยานมารับ”เรียวโวยวายลั่นเหมือนเด็กทำเอาฉันถึงกับเอือมระอา
“นายมีกระเป๋าแค่ใบเดียวเองหอบเอาไว้ก็คงไม่เป็นไรหรอก”
“แต่ว่ามันหนักนะเว้ย”
“ งั้น….” ฉันพูดพร้อมโบกรถแท็กซี่ที่วิ่งผ่านมาพอดี “ลุงคะช่วยเอากระเป๋านี่ไปส่งที่บ้านเลขที่4040/17ถนนชิสุกะซอย1นะคะ” ฉันพูดพร้อมชี้นิ้วเรียวไปทางกระเป๋าใบใหญ่ที่เรียวถืออยู่ลุงแกไม่พูดอะไรแค่พยักหน้าหงึกหงักรับคำแค่นั้นก่อนจะลงมาแย่งกระเป๋าจากมือเรียวแล้วโยนเข้าไปในรถอย่างว่าง่าย
“ เดี๋ยวฉันไม่ไว้ใจลุงเท่าไหร่” เรียวพูดพร้อมเดินไปเอากระเป๋าใบใหญ่ลงมาจากรถแล้วโยนมาทางฉัน T^Tอ้อก!หนัก “ผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยที่รบกวนเวลาทำมาหากินของลุงเชิญไปทำงานต่อเลยครับ”
ลุงแกก็ไม่พูดอะไรพยักหน้านิดหน่อยพร้อมขับรถออกไปสุดสายตานี่ตาลุง!!พูดซักนิดเถอะค่ะ
“ นี่นายตกลงจะเอาไงวะ” ฉันหันไปตะโกนแว๊ดๆใส่หน้าอีตาบ้าเรียวทันทีไอ้บ้ามันคิดว่ากระเป๋ามันเบานักรึไงนึกว่าแบกช้างโอ๊ยยยยย!!แขนอันบอบบางของฉันจะหักไหม??
“ ไม่เอาไงหล่ะฉันเชื่อเธอเลยจริงๆให้ตายดิ่วะ” เรียวสบถนิดหน่อยก่อนจะขึ้นคร่อมจักรยานตัวโปรดพร้อมกับหันมาเรียกฉันให้แบกกระเป๋าซ้อนท้าย
เออ!!!เอาไงก็เอาวะหิวไส้จะขาดอยู้แล้วโว้ยยยยยยย