ลิขิตแห่งจันทร์ by พลอยลภัสร์ (โรแมนติด-แฟนตาซี)

 
บทที่ 15
 
 
อินทุชะงักปลายเท้าอยู่เพียงแค่หน้าประตูห้องครัวใหญ่ ซึ่งเป็นที่เตรียมอาหารสำหรับเลี้ยงคนทุกคนภายในประสาท เมื่อเขาเห็นหญิงสาวคนที่เขาเฝ้าคิดคำนึงถึงแทบจะตลอดเวลากำลังยืนหัวเราะอยู่กับพ่อครัวและสาวใช้ ด้านหน้าหม้อต้มเนื้อตุ๋นใบใหญ่ที่กำลังส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลชวนกินอยู่ในขณะนี้
 
และเหมือนทุกคนในที่นี้จะไม่มีใครสนใจหรือสังเกตเห็นการมาปรากฏตัวราวสายฟ้าแลบของอินทุ เพราะทุกคนยังคงผลัดกันชิมผลัดกันปรุงกันอย่างสนุกสนาน จนเขาเป็นฝ่ายทนไม่ไหวเสียเอง จนต้องร้องเรียกชื่อหญิงสาวที่ดูจะเป็นหัวโจกของบรรดาพ่อครัวและสาวใช้ไปแล้ว “จันทรพิมพ์”
 
“ท่านอินทุ”
 
หญิงสาวหัวโจกที่มีผ้ากันเปื้อนและผ้าโพกหัวสีขาวสะอาดสะอ้านอยู่บนตัว ซึ่งดูเป็นเครื่องแต่งตัวแบบใหม่ ที่เขาเพิ่งเคยเห็นคนของเขาสวมใส่หันมาเห็นเขาก่อนใครเพื่อน
 
ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเรียก “อุทุราชา” ด้วยน้ำเสียงตกใจจากคนของเขา หรือกลายเป็นคนของเธอไปกันหมดแล้วก็สุดจะคาดเดา เพราะเวลาเพียงห้าวันที่เขาไม่อยู่ปราสาท เธอก็สามารถทำให้คนของเขายอมแต่งตัวด้วยชุดแปลกๆ ตามแบบเธอได้อย่างง่ายดาย
 
“ฮึ” ศศิธรสะบัดหน้าหนีคนใจร้าย ที่ทิ้งให้เธออยู่คนเดียวมาตลอดห้าวัน หันไปสนใจหม้อต้มเนื้อตุ๋นต่อ โดยแกล้งทำเป็นไม่สนใจและไม่ใส่ใจคนที่ยืนหน้ายักษ์อยู่บริเวณปากประตูห้องครัว
 
ส่วนชายหนุ่มที่ถูกเมินใส่ก็ยืนเท้าเอวอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับเดินไปไหนทั้งนั้น ยังคงจ้องมองหญิงสาวที่ยังคงสาละวนอยู่กับหม้อต้มตรงหน้ามากกว่าหันมามองหน้าเขา ทั้งที่คนอื่นๆ หยุดทำทุกอย่างกันจนหมดแล้วตั้งแต่หันมาเห็นเขา จนเขารู้สึกเสียหน้าชอบกลที่ถูกเมินใส่เช่นนี้
 
จึงร้องสั่งเธอเสียงดัง “จันทรพิมพ์มานี่”
 
“ข้ากำลังทำเนื้อตุ๋นอยู่” หญิงสาวตอบโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าคนออกคำสั่งสักนิด
 
“มันไม่ใช่งานของเจ้า”
 
หญิงสาวหันมาเท้าเอวจ้องหน้าชายหนุ่มทันที “แล้วงานของข้าคืออะไร ท่านเคยอยู่บอกข้าไหม”
 
“เจ้า!” ชายหนุ่มที่ไม่เคยมีใครยืนจ้องหน้าแล้วเถียงต่อหน้าคนของเขาแบบนี้มาก่อน ก็โกรธจนควันออกหู ถึงขั้นปรี่เข้าไปประชิดตัวหญิงสาว เหมือนจะทำร้ายเธออย่างไรอย่างนั้น
 
แต่เธอกลับยืนจ้องการกระทำของเขานิ่งๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน แล้วเบี่ยงตัวเดินหนีไปอีกทาง “ไปเถอะบุหรง เราต้องไปทำงานของเราต่อ”
 
“แม่นาง...” บุหรงครางออกมาเสียงแผ่ว เมื่อเห็นสายตาโกรธเกรี้ยวของอุทุราชา
 
“จันทรพิมพ์!” อินทุสาวเท้าเดินเข้ามาขวางหน้าหญิงสาวกับสาวใช้เอาไว้แทบจะทันที ก่อนที่เธอจะเดินหนีเขาออกไปจากบริเวณนี้
 
“หลีกทางด้วย...ข้ามีงานต้องทำ”
 
“แต่ข้ามีเรื่องต้องคุยกับเจ้า”
 
“แต่ข้าไม่มี” ศศิธรสะบัดหน้าหนีไปอีกทางเหมือนไม่ต้องการจะเห็นสายตาและใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มรูปงามที่ยืนอยู่เบื้องหน้า
 
เขาสวมใส่ชุดสีดำสนิทตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่เว้นแม้แต่ผ้าโพกหัวของเขา ซึ่งดูสง่างามราวเทพบุตร วันแรกที่เธอเจอเขา เขาดูรูปงามเช่นไร วันนี้ก็ยังคงเป็นเช่นวันนั้น ทว่าเขาคงจะดูสง่างามมากกว่านี้ ถ้าชุดที่เขาสวมใส่ไม่เต็มไปด้วยเศษหญ้า เศษใบไม้ และเศษดินโคลนเช่นนี้
 
“จันทรพิมพ์!” อินทุขยับเดินเข้าไปขวางหน้าหญิงสาวอีกครั้ง พร้อมกับจ้องนิ่งไปที่ดวงตาบนใบหน้างาม ซึ่งกำลังส่องประกายวาววับอย่างคนกำลังน้อยใจที่ถูกทิ้งขว้างให้อยู่ในดินแดนที่ไม่คุ้นเคย
 
พร้อมกับทำใจกล้าเอื้อมมือไปคว้ามือบางมากุมเอาไว้ ก่อนที่เขาจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ทุกคนในห้องครัวใหญ่ตกตะลึงไปตามๆ กัน เพราะไม่คาดคิดว่าจะได้ยินประโยคทำนองนี้ออกมาจากปากของอุทุราชา “ข้า...ข้าขอโทษ ที่ปล่อยเจ้าทิ้งไว้แบบนี้”
 
“ทำไมท่านถึงทิ้งข้า ทำไมถึงปล่อยข้าไว้คนเดียว รู้ไหมข้ากลัวแค่ไหน...” ศศิธรกระชากดึงมือบางออกจากมือใหญ่ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นกำปั้นน้อยๆ รัวทุบใส่อกของชายหนุ่มไม่ยั้งเพราะความโมโหปนน้อยใจที่ถูกทอดทิ้งอย่างไม่ใยดีทั้งที่เธอมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง
 
อินทุดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดปลอบอย่างอ่อนโยนทันทีที่เห็นสายตาอ่อนแอของเธอ สายตาที่แสดงถึงความหวาดกลัว สับสน น้อยใจปนเปกันไปหมด “ข้าคิดถึงเจ้า”
 
“คิดถึง! แต่ท่านกลับปล่อยข้าทิ้งไว้แบบนี้เนี่ยนะ”
 
ถึงปากจะพูดออกมาอย่างกราดเกรี้ยวแต่อาการยกแขนทั้งสองข้างกอดตอบชายหนุ่มของหญิงสาวก็ทำให้ทุกคนในที่นี้ ถอนหายใจออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมายทันที เพราะทุกคนต่างกำลังลุ้นเอาใจช่วยนายหญิงของตน และต่างก็กลัวว่าจะเกิดเรื่องราวทะเลาะเบาะแว้งใหญ่โตขึ้นระหว่างเจ้านายทั้งสองของตนเสียแล้ว
 
เพราะแรกเริ่มดูเหมือนจะแรงด้วยกันทั้งสองฝ่ายและดูเหมือนไม่มีใครยอมใคร ซึ่งใครจะไปคาดคิดว่าเรื่องราวที่ดูจะใหญ่โตกลับจบลงง่ายๆ เพียงประโยคขอโทษที่ออกมาจากปากของชายหนุ่มเจ้าของปราสาทเพียงประโยคเดียว
 
“งานของเจ้า รอเจ้าได้ไหม”
 
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวสงบลง และไม่มีท่าทางโกรธเคืองหรือโมโหเขาแล้ว ชายหนุ่มก็ดึงหญิงสาวออกห่างตัวพร้อมทั้งถามคำถามซึ่งเขาก็ไม่คิดว่าตนเองจะถาม เพราะระดับเขา แค่สั่งให้เธอหยุดงานทุกอย่างเพื่อไปคุยกับเขาก็ไม่น่าจะมีใครกล้าขัด
 
แต่เขาก็เดาใจผู้หญิงคนนี้ออกว่า...ถ้ามันเป็นประโยคคำสั่งที่ออกมาจากปากเขา เธอต้องปฏิเสธออกมาแทบจะทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย
 
“ทำไม”
 
“ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้ามากมายนัก”
 
“ข้าคิดว่า...มันรอไม่ได้นะ” ศศิธรแกล้งเอ่ยปฏิเสธออกมาเพราะความทิฐิและอยากจะเอาคืนชายหนุ่มล้วนๆ ตอนที่เธออยากคุยกับเจ้าของบ้าน เขากลับหายไปไหนก็ไม่รู้ ตอนนี้เธอจึงอยากให้เขาต้องเป็นฝ่ายรอเธอบ้าง ถึงแม้ว่างานที่เธอจะไปทำนั้น ไม่ได้สลักสำคัญอะไรขนาดที่รอไม่ได้เลยสักนิด
 
“แต่ข้าว่า...รอได้นะ” อินทุเอ่ยเพียงแค่นี้ก็ดึงแขนลากหญิงสาวจอมดื้อออกมาจากห้องครัวใหญ่ในทันที โดยไม่สนใจงานซักผ้าม่านของปราสาททั้งหลังที่ถูกยกมาเป็นข้ออ้างเพื่อดื้อดึงกับเขาของเธอเลยสักนิด
 
“ทำไมท่านถึงเป็นคนแบบนี้นะ” ศศิธรพยายามจะขืนตัวเองไม่ให้ถูกลากไปตามแรงของชายหนุ่มร่างยักษ์ไว้อย่างเต็มที่ แต่เหมือนว่าแรงขืนอันน้อยนิดของเธอ มันช่างดูไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง
 
ซึ่งการกระทำของชายหนุ่มที่ทั้งลากทั้งดึงหญิงสาวให้ก้าวตามเขาออกไปด้านนอก ก็ทำให้พ่อครัวและเหล่าสาวใช้มองตามด้วยสายตากึ่งลุ้น กึ่งเอาใจช่วยให้นายหญิงของตนสามารถขัดใจอุทุราชาได้บ้าง
 
แต่ท่ามกลางสายตาหลายคู่ซึ่งกำลังซาบซึ้งในความรักแบบพ่อแง่แม่งอนของเจ้านายทั้งสองของตนซึ่งไม่เคยมีให้เห็นมาก่อน ก็ยังคงมีสายตาอิจฉาริษยาคู่หนึ่งที่ทอดมองมาอย่างไม่เป็นมิตรตั้งแต่ที่เห็นชายหนุ่มดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดแล้ว
 
////////////////////////////
 
หลังจากที่ชายหนุ่มทั้งลากทั้งดึงจนหญิงสาวและเขาเข้ามาอยู่ภายในห้องนอนใหญ่โดยไม่มีใครรบกวนได้แล้ว ต่างฝ่ายต่างก็จ้องหน้ากันโดยไม่มีใครยอมใคร
 
ทว่าก็ยังคงเป็นศศิธรอยู่ดีที่เป็นฝ่ายทนสบตาคมวาวของชายหนุ่มเจ้าของห้องไม่ได้นาน จึงเสถามเรื่องที่เธออยากจะรู้ตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องนี้ แล้วชายหนุ่มตรงหน้าก็ไม่อยู่เพื่ออธิบายอะไรกับเธอทั้งนั้น เธอจึงพยายามทำตัวเป็นจันทรพิมพ์ไปก่อนระหว่างที่เขาไม่อยู่ “ทำไมท่านถึงแนะนำข้ากับคนของท่านว่าข้าคือ...แม่นางจันทรพิมพ์”
 
“ข้าไม่อยากอธิบายมาก”
 
“แค่นั้น”
 
“อืม”
 
“แน่ใจนะ”
 
อินทุพยักหน้ายืนยัน เมื่อเห็นสายตาคาดคั้นเอาคำตอบจากหญิงสาว “ข้า...ข้าแค่อยากให้เจ้าทำตัวเป็นจันทรพิมพ์ช่วงที่เจ้าอยู่ที่นี่ เผื่อคนที่ฆ่าจันทรพิมพ์ จะแสดงพิรุธอะไรออกมาบ้าง เมื่อเห็นเจ้าฟื้นขึ้นมาเป็นจันทรพิมพ์แบบนี้”
 
หญิงสาวพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของชายหนุ่ม
 
“และก็เพื่อความปลอดภัยของเจ้าด้วย ตราบใดที่เจ้าเป็นจันทรพิมพ์ คนของข้าจะดูแลเจ้าอย่างดี”
 
“แล้วทำไมท่านถึงทิ้งข้า”
 
“ข้าไม่ได้ทิ้งเจ้า...แต่ข้ามีงานมากมายต้องทำ เพราะข้าทิ้งที่นี่ไปตั้งสามเดือนเต็ม”
 
“แต่ท่านก็ควรจะรอบอกข้าก่อน” ถึงแม้จะยังคงขัดใจอยู่บ้าง แต่น้ำเสียงของหญิงสาวที่เอ่ยออกมากลับเบาลง เพราะรู้ดีว่าที่อินทุทิ้งเธอไปในเช้าวันนั้น คงเป็นเพราะเธออ่อนเพลียมากจนตื่นสาย และเขาก็มีหน้าที่มากมายรอให้เขาต้องไปจัดการ เขาจึงรอให้เธอตื่นไม่ได้
 
“แต่ข้าก็เห็นว่าเจ้าก็ปรับตัวได้ดีนี่นา” อินทุเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงกึ่งหยอกล้อกึ่งประชดประชัน หลังจากที่เห็นคนของเขาที่ดูทั้งรักและเป็นห่วงศศิธรมากเป็นพิเศษตอนที่ทะเลาะกับเขาในห้องครัวเมื่อสักครู่ ซึ่งมองดูก็รู้ว่าคนของเขาแปรพักต์ไปอยู่ข้างเธอกันหมดแล้ว
 
“ฮึ” หญิงสาวกอดอกเชิดหน้าอย่างงอนๆ
 
“แล้วเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
 
“ก็เห็นอยู่”
 
“อยู่ที่นี่ได้ไหม”
 
“แล้วท่านคิดว่าไงล่ะ” ศศิธรยังคงกอดอกตอบด้วยน้ำเสียงติดจะมีแง่งอนนิดๆ
 
“ฮ่าๆๆ” อินทุหลุดหัวเราะขำออกมาทันทีกับประโยคตอบแบบพาลพาโล บวกกับกิริยางอนเป็นเด็กๆ ของหญิงสาว ก่อนจะเดินไปถอดเสื้อผ้าที่สกปรกเลอะเทอะเต็มไปด้วยฝุ่นออกจากตัว ที่หลังม่านกั้นบางๆ ที่ตั้งอยู่มุมห้อง
 
จากนั้นก็หย่อนตัวลงอ่างอาบน้ำอุ่นที่มีควันและกลิ่นหอมลอยคละคลุ้งอยู่ทั่วบริเวณ ซึ่งเขาอยากจะอาบน้ำชำระล้างร่างกายมาตั้งนานแล้ว แต่เพราะเขารีบร้อนเดินทางกลับมาหาหญิงสาวจึงไม่ได้แวะอาบน้ำระหว่างทางที่ไหนเลย
 
ซึ่งขณะที่กำลังลอยคออย่างสบายอารมณ์ ชายหนุ่มก็อดที่จะเอ่ยเย้าแหย่หญิงสาวซึ่งกำลังยืนหันหลังให้เขาอย่างอารมณ์ดีไม่ได้ “เจ้ามาอาบน้ำให้ข้าดีกว่า”
 
“ฝันไปเถอะ” กล่าวจบ หญิงสาวที่หันหลังหนีชายหนุ่มตั้งแต่เขาเริ่มเปลื้องผ้าออกจากตัวแล้ว ก็สะบัดตัวเดินหนีคนหน้าไม่อาย แถมยังขี้อ่อยไปนั่งยังเตียงนอนทันทีที่ได้ยินประโยคเอ่ยเชิญชวนของเขา
 
อินทุนอนลอยคอผินหน้าไปจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวที่นั่งอยู่ปลายเตียงนอนอย่างขำๆ เมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของเธอ
 
เมื่อทนอยู่ในห้องตามลำพังกับชายหนุ่มสองต่อสองไม่ได้ เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าเขากำลังเปล่าเปลือยอยู่ ศศิธรก็ขยับลุกขึ้น พร้อมทั้งเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงติดจะหงุดหงิดนิดๆ “ข้าจะไปตามสาวใช้มาดูแลท่าน” เพราะเธอไม่อยากไปช่วยอาบน้ำให้เขา แต่ก็ไม่ได้อยากให้ใครเข้ามาในห้องเพื่ออาบน้ำให้กับเขาเช่นกัน
 
“อย่า! ไม่ต้อง...ข้าดูแลตัวเองได้ เจ้าแค่ช่วยหยิบเสื้อผ้าออกมาวางให้ข้าก็พอ” อินทุรีบร้องห้ามเสียงหลง เพราะไม่อยากให้หญิงสาวเดินหนีออกไปจากห้อง เขาอยากจะนอนมองเธอผ่านควันขาวๆ อยู่เช่นนี้มากกว่า
 
เขาเริ่มจะเห็นด้วยกับความคิดเห็นของนายทหารคนสนิทแล้ว สุมะบอกว่าเขาเปลี่ยนไป และคนที่ทำให้เขาเปลี่ยนไปก็คือหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่ในห้องนี้ ตอนนี้...ซึ่งเขาก็เริ่มจะเชื่อเช่นนั้น
 
ตอนนี้ เขารู้สึกว่าเขาชักจะทำตัวเหมือนนายทหารคนสนิทของเขาเข้าไปทุกวัน ออกไปลาดตระเวณ ก็อยากจะกลับแต่ปราสาท พออยู่ในปราสาทก็อยากจะอยู่แต่กับภรรยา อยากจะให้เธออยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา
 
ศศิธรรู้สึกว่าตัวเองเหมือนหญิงสาวโรคจิตที่ชอบแอบมองผู้ชายอาบน้ำอย่างไรอย่างนั้น หลังจากที่เธอลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าของเขามาวางไว้ที่เตียงนอนแล้ว เธอก็มักจะหันไปแอบมองควันสีขาวที่ลอยอยู่หลังม่านบางๆ นั้นเป็นระยะๆ และก่อนที่เธอจะเป็นตากุ้งยิง เธอก็รีบชิงขอตัวออกไปจากห้องนี้เสียก่อน “ข้าจะออกไปรอท่านข้างนอก”
 
“ไม่!...เลือกเอาว่าจะนั่งรอข้าอาบน้ำเฉยๆ หรือว่าจะมาอาบน้ำให้ข้า”
 
หญิงสาวไม่ยอมเลือกหนึ่งในสองข้อที่ชายหนุ่มเสนอให้กับเธอ เธอกลับเลือกที่จะเดินตรงไปยังประตูบานใหญ่แทน
 
“หรือเจ้าอยากจะให้ข้าลุกขึ้นไปลากเจ้ากลับมาด้วยสภาพแรกเกิดของข้าตอนนี้”
 
และข้อเสนอข้อที่สามที่เพิ่งหลุดออกมาจากปากของชายหนุ่มจอมวางอำนาจ ทว่ากลับเป็นข้อเสนอที่หญิงสาวไม่อยากเลือกมากที่สุด ก็ทำให้เธอเปลี่ยนใจหันหลังเดินกลับมากระแทกตัวลงนั่งบนเตียงนอนเช่นเดิม
 
และก็กลับกลายเป็นว่าเธอต้องเลือกข้อเสนอข้อที่หนึ่งที่เขาเสนอมาให้ตั้งแต่แรกไปโดยปริยาย
 
ซึ่งหลังจากชายหนุ่มลุกขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำพร้อมกับพันผ้าสีขาวสะอาดเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินตรงไปยังเตียงนอนเพื่อสวมใส่เสื้อผ้าที่เธอจัดเตรียมไว้ให้ โดยมีสายตาของหญิงสาวแอบลอบมองแทบจะตลอดเวลา
 
“มากลัดเข็มกลัดให้ข้าหน่อย” อินทุเรียกใช้หญิงสาวที่เอาแต่จ้องมองเขาขณะแต่งตัว จนมือเขาสั่นไม่สามารถกลัดเข็มกลัดที่ผ้าคลุมไหล่ผืนใหญ่ได้
 
ศศิธรยอมลุกขึ้นมาทำตามคำสั่งของชายหนุ่มอย่างไม่มีเกี่ยงงอน เมื่อเห็นสายตาเชิญชวนของชายหนุ่มหน้าเข้ม ซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราเพราะขาดการดูแลเอาใจใส่ไปหลายวัน แล้วก็พลันหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อหวนคิดไปถึงเหตุการณ์ที่เธอเคยโกนหนวดให้เขาเมื่อตอนอยู่ที่บ้านเธอ
 
“เฮ้อ...” อินทุถอนหายใจออกมาอย่างอึดอัด เมื่อเห็นสายตาของหญิงสาวที่เอาแต่จ้องมองหนวดเคราของเขาไม่วางตาด้วยใบหน้าแดงก่ำ แล้วแบบนี้เขาจะทนอยู่นิ่งๆ เก็บไม้เก็บมือ ไม่ทำอะไรเธอไปได้นานแค่ไหนกัน
 
ก่อนจะชิงตัดบท ตัดความรู้สึกร้อนๆ ที่เริ่มจะก่อตัวขึ้นมาเงียบๆ “ลงไปกินข้าวกันเถอะ ข้าจะได้แนะนำทุกคนให้เจ้าได้รู้จัก”
 
ศศิธรอยากจะถามเขากลับไปว่า ‘ช้าไปไหมที่คิดจะแนะนำเธอกับทุกคน’ แต่เธอก็เลือกที่จะสงบปากสงบคำ เพื่อไม่ให้เธอกับเขาทะเลาะกันก่อนที่จะลงไปพบคนของเขาข้างล่าง แล้วอาจจะพานทำให้กินข้าวไม่อร่อยเอาได้
 
///////////////////////////
 
ศศิธรรู้สึกว่าชีวิตของเธอกำลังโดนจับเขย่าแรงๆ จนหัวหมุน ตับไตไส้พุงอวัยวะภายในของเธอมันปั่นป่วนบิดเป็นเกลียวจนแทบจะเป็นเส้นเดียวกันอยู่แล้ว ขนาดตอนที่รู้ว่าชายหนุ่มเจ้าของ ‘ปราสาท’ ข้ามเวลาไปหาเธอนั้น เธอยังไม่รู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนบิดมวนเป็นเกลียวขนาดนี้ เพราะตอนนั้นเธอกึ่งเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แล้วก็รอพิสูจน์...
 
ทว่าครั้งนี้มันต่างไปมาก หลังจากที่เธอได้รับรู้ว่าชายหนุ่มที่เธอตามติดเขากลับมายังกลาพิมพ์นั้น มีตำแหน่งเป็นถึง ‘อุทุราชา’
 
อุทุราชา ตำแหน่งผู้ปกครองกลาพิมพ์...ไม่ใช่ชื่อจริงของท่านอินทุอย่างที่เธอเข้าใจตั้งแต่แรกตอนที่ได้ยินคนของเขาเรียกเขาว่า...อุทุราชา
 
ก็หลังจากที่เมื่อวานเธอลงไปกินข้าวเย็นกับชายหนุ่ม ทุกคนที่มาร่วมโต๊ะด้วยต่างให้ความเคารพชายหนุ่มและเธออย่างมาก และมักจะเรียกชายหนุ่มว่าอุทุราชา และเธอก็คงจะไม่สงสัย คงจะปล่อยผ่านไปเช่นเคย...ถ้าจะไม่ได้ยินคำพูดรายงานสถานการณ์บ้านเมืองช่วงที่ชายหนุ่มไม่อยู่ประโยคหนึ่งเข้า
 
ประโยคที่ว่า...‘มีคนคิดจะเป็นอุทุราชาคนต่อไป ซึ่งกำลังรวบรวมไพร่พลอยู่แนวตะเข็บชายแดน’ เธอเลยเก็บความสงสัยเอาไว้ แล้วมาถามเอาความจริงกับสาวใช้ประจำตัวเมื่อเช้า ว่าอุทุราชาคืออะไร หรือคือใคร
 
และก็ได้รับคำตอบที่ชวนให้ขนลุกขนพอง ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมดเช่นนี้
 
“อุทุราชา อุทุราชา อุทุราชา” ศศิธรย้ำพูดกับตนเองซ้ำไปซ้ำมา พร้อมกับเดินวนไปเวียนมาเหมือนหนูติดจั่น อยู่ภายในห้องนอนใหญ่ด้วยความคิดไม่ตกกับเรื่องราวที่เพิ่งรับรู้มา
 
 
 
++++++++++++
 
ขอบคุณที่ติดตามอ่าน
ใกล้จะหมดโควต้าลงให้ทดลองอ่านแล้วนะคะ
เพราะหนังสือลิขิตแห่งจันทร์วางแผงแล้วววววว
 
รัก
พลอยลภัสร์