มึงครับ...รักกูหน่อย

          สวัสดีวันจันทร์ โอ้วว เย้ วันนี้ผมมีเรียน ตอนนี้อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วล่ะครับ เหลือแค่ซิ่งไปมหา'ลัยแล้วล่ะ ตอนนี้ผมยังเหลือ Kawasaki คู่ใจอยู่อีกหนึ่งคัน เอาไว้พอไปไหนมาไหนได้อยู่ ไปมหา'ลัยกันเถอะ >_o

          ณ มหาลัย'รังสิต 

          ตอนนี้ผมกำลังวิ่งไปยังตึกคณะ เนื่องจากจะถึงเวลาเเล้ว ติ้ดดดดด ติ้ดดดดด โทรศัพท์เข้านี่หว่าา

"ซันพูดครับ"

(ซันหรอช่วยมาที่บ้านฉันหน่อยสิ ไอเจ้านนท์มันอาละวาด ไม่ยอมไปมหา'ลัย แล้วก็ทำลายข้าวของ บอกอยากเจอนาย)

"เอ่อ แล้วทำไมถึงอยากเจอผมล่ะ - -"

(มันบอกแค่ว่าอยากเจอ นะฉันขอช่วยหน่อยน่ะ)

"ก็ได้ครับ"

นี่ขนาดไม่เจอหน้าก็สร้างความเดือดร้อนให้กูแล้วเรอะ - - คือกูต้องโดดช่ะ ? เอาว่ะ ครั้งนี้ครั้งเดียวนะมึง วางสายปุ้บ ผมก็รีบวิ่งไปที่คาวาคันโปรดแล้วซิ่งไปยังบ้านหลังนั้นทันที

10 นาที ผมก็มาอยู่หน้าบ้านหลังนี้เรียบร้อย เมื่อผมเดินเข้าไปก็ ฟิ้ววววว!!! เพล้งงงงง!!! รู้สึกเหมือนมีอะไรลอยผ่านหน้าไปน่ะ อ่อ เเจกัน เห้ย! แจกัน จะฆ่ากูหรอครับ - -

"มาแล้วหรอ ต้องขอโทดด้วยน่ะที่ทำให้ต้องโดดเรียนมา แต่ไอเจ้านนท์มันโมโหร้ายจริงๆ เห็นแล้วมั้ยล่ะ" ท่านพูดเสียงเหนื่อยๆ ครับผมเห็น แจกันเกือบลอยเข้ากะบาลเลยครับ

"ไหนๆ ก็มาแล้วไปพูดกับมันหน่อยน่ะ"

"จะให้ผมพูดว่าอะไรหรอครับ ขนาดรู้จักก็ยังไม่เคย"

"แค่ไปบอกมันว่านายคือคนที่มันอยากเจอ รับรองมันจะหยุดเลยล่ะ"

"ครับ" ผมพยักหน้าแล้วเดินไปทาง 'นนท์' เด็กน้อยที่ผมต้องดูแล - - ถึงอายุจะมากกว่าผมก็เถอะ แต่ผมก็มองเขาเป็นเด็กอยู่ดีล่ะ ดูทำตัวเข้าอย่างกะเด็กอยากได้ของเล่น -0-

"สวัสดีครับคุณนนท์ ผมคือคนที่คุณอยากเจอ" นนท์วางแจกันอีกใบที่กำลังจะปามัน แล้วหันหน้ามาทางผม พร้อมยิ้มเจ้าเลห์ -0- อย่ายิ้มแบบนั้น กูกลัวว!

"นี่นะหรอ เพื่อนของฉันที่จะมาเปลี่ยนฉันได้"

"ใช่ครับ ผมนี่แหละครับ" ผมพูดอย่างนอบน้อม ใจจริงนี่อยากเขกกะบาลมันสักทีสองที

"คิดว่าจะเปลี่ยนฉันได้งั้นหรอ ได้เงินกี่บาทล่ะถึงยอมทำ หึหึ ได้เงินเยอะสินะ"

"ผมยอมทำเพราะพ่อของคุณขอร้องครับ ไม่ใช่เพราะเงิน" กูเริ่มโกรธล่ะนะ เห็นกูหน้าเงินขนาดนั้นเลยหรอวะ

"คนอย่างมึงก็หน้าเงินทั้งนั้นล่ะวะ กูจะทำให้มึงทนกูไม่ได้ กูจะแกล้งมึง กูจะทำทุกอย่างให้มึงลาออก มึงไม่มีทางเปลี่ยนกูได้!!!!!"

"หรอ เดี๋ยวกูจะทำให้มึงดูว่ากูทำได้รึปล่าว!! หึ" กูโกรธล่ะนะ ไอเหี้ยนนท์!!! 

"หึหึ" ยังมีหน้ามาหัวเราะ เหอะ กูไปดีกว่า อยู่กะมึงนานๆเดี๋ยวประสาทจะแดกกะบาลเอา

"ผมขอโทษน่ะครับที่หยาบแต่ผมไม่ใช่คนอย่างที่ลูกชายคุณพูด ผมก็เลยพูดไปแบบนั้น"

"อืมไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ นายกลับได้แล้วล่ะ ดูเหมือนว่านนท์มันได้พูดสิ่งที่อยากพูดแล้วล่ะ ต่อไปนี้นายคงต้องรับศึกหนักหน่อยนะ เพราะเจ้านนท์มันก็เรียนที่มหา'ลัยรังสิตเหมือนกัน และดูเหมือนว่ามันจะทำทุกอย่างเพื่อให้นายทนไม่ไหวเลยล่ะ" ท่านพูดท่าทางเหนื่อยๆ "ถ้ามีอะไรร้ายแรงบอกฉันน่ะ"

"ครับ ขอบคุณมาก ว่าแต่ท่านชื่ออะไรครับผมจะได้เรียกถูก"

"ฉันชื่อคเชนท์ เรียกฉันว่าลุงเชนก็ได้นะ"

"ครับ" หลังจากนั้นผมก็เดินออกมา เห้อ วันแรกก็ต้องโดดเรียนซ่ะเเล้ว แล้ววันหลังล่ะมันจะวุ่นวายขนาดไหนว่ะเนี่ยซันเอ้ยย ไม่น่าเลยมึง -0-