มึงครับ...รักกูหน่อย

          ณ บ้านศรีภูมินทร์ 

          ในที่สุดผมก็มายืนอยู่หน้าหลังนี้จนได้ ดูจากชื่อบ้านก้รู้ ตระกูลศรีภูมินทร์ใครๆก็รู้จัก ออกจะใหญ่โตขนาดนี้ และที่สำคัญยังเป็นหุ้นส่วนสำคัญของบริษัทของบ้านผมด้วย แต่ถึงบริษัทจะล้มละลายพวกเค้าก็ไม่เดือดร้อนเท่าไหร่หรอก เพราะพวกเค้ารวยและยังเป็นหุ้นของบริษัทใหญ่ๆอีกหลายบริษัท กับอีแค่นี้จิ้บๆครับ ว่าแต่นี่ผมก็มายืนอยู่นานสองนานแล้วน่ะยังไม่มีใครมาเปิดประตูเลย นั่นสิ จะเปิดได้ไงก็ผมยังไม่ได้กดออด - -

           ออดดดดดดด ~~~ 

พอเสียงออดดัง สักพัก็มีป้าแก่ๆเดินมา คงจะเป็นแม่บ้านล่ะมั้ง

"สวัสดีค่ะ มาหาใครคะ ?" พอป้าแกพูดเสร็จผมก็ยื่นจดหมายที่ผมได้รับมาให้ป้าแกดู "อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ เชิญด้านในค่ะ" ป้าแกพูดเสร็จก็เดินนำผมไป บ้านนี้ใหญ่โตมโหฬารมาก ถึงแม้ผมจะเคยผ่านแต่ก็ไม่เคยเข้ามาด้านใน ไม่คิดเลยว่าจะใหญ่ขนาดนี้ ขนาดทางเข้าบ้านยังยาวเป็นกิโล ทำไมไม่เอาวินมอไซค์รับจ้างมาไว้จ้างเข้าไปมั้ยครับป้าถ้าจะยาวขนาดนี้ เดินบ่นไปบ่นมาในใจก็มาถึงจนได้ พอเข้ามาในตัวบ้านผมก็ต้องตะลึงอีกรอบ เพราะเข้าไปในบ้านก็เจอรูปปั้นสิงโตตัวโตๆ อยู่สองข้างทาง ไอผมก็คิดว่าเป็นสิงโตจริงๆ เกือบจะวิ่งหนีแล้วเนี่ย - - "ทางนี้ค่ะ" เมื่อป้าแกสวมบทคนใบ้มานาน ในที่สุดก็ได้เอ่ยขึ้นอีกครั้ง -0-'

"ครับผม" ผมเดินตามป้าแกมาจนมาถึงห้องๆหนึ่ง ติดฟิล์มดำมองด้านในไม่เห็นเลย 

"ห้องนี้ค่ะ เชิญคุณเข้าไปได้เลย"

"ครับ" พอผมพูดเช่นนั้นป้าแกก็เปิดประตูให้เเล้วผายมือให้ผมเข้าไปด้านใน ผมเดินเข้าไปอย่างว่าง่าย จนในที่สุดก็เดินมาพบคนๆนึง นั่งอยู่บนเก้าอี้นวมตัวใหญ่หันหลังให้ผม ดูสีผมแล้วชายคนนี้ก็คงจะเป็นคนมีอายุแล้วล่ะ "สวัสดี" ชะอุ้ย! จู่ก็พูดขึ้นมาตกใจน่ะเนี่ย "ส...สวัสดีครับ"

"เชิญนั่งก่อนสิ"

"ครับ" เมื่อพูดเสร็จผมก็หย่อนก้นนั่งบนเก้าอี้ และ โอ้ววว!! ตะลึงอีกรอบ นี่ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ก้อนเมฆเนี่ย นุ่มชะมัด ขอกลับไปเล่นที่บ้านได้มั้ยครับโถ่ววว

"ไม่ต้องเกร็งน่ะ ทำตัวสบายๆ งานที่ฉันจะให้นายทำก็คืองานง่ายๆ สบายๆ เงินดี และที่สำคัญไม่ผิดกฎหมายแต่อย่างใด"ท่านพูดแล้วยิ้มอย่างใจดี 

"งานอะไรงั้นหรือครับ ?" เข้าบทคนมีมารยาทครับ ปกติผมก็ไม่ค่อยมีมรายาทเท่าไหร่แต่ถ้าเป็นการเป็นงานหรือพูดกับผู้ใหญ่ผมก็จะมีมารยาทครับ -.,-

"ช่วยดูแลลูกชายฉันที" เด็กหรอ ? ผมรักเด็กครับ >< จริงๆน่ะ การทที่ผมได้อยู่กับเด็กทำให้ผมสบายใจ ไม่ต้องคิดอะไรมากด้วย

"เอ่อ...ก็ได้ครับ" ผมตอบตกลง ไม่ต้องคิดอะไรมาหรอก ก็แค่ดูแลเด็กผมทำได้อยู่แล้ว 

"แน่ใจน่ะ ? อย่าคืนคำน่ะ"

"ครับผม ผมชอบเด็กครับ ผมทำได้"

"แต่ลูกชายฉันที่ว่านี่อายุ 22 แล้วน่ะ"

".......-0-'........"

"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ถือซ่ะว่าฉันขอช่วยน่ะ คือลุกชายฉันมันเป็นคนหัวดื้อ ไม่ค่อยฟังใคร ไม่ค่อยชอบเข้าสังคม ฉันแค่อยากให้มันมีเพื่อนมาคอยอยู่กับมันมาเปลี่ยนให้มันเป็นคนใหม่ ให้เป็นคนที่สดใสร่าเริง ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ช่วยฉันน่ะ" ท่านพูดพลางทำหน้าเศร้าสร้อย อย่างกับว่าลูกชายท่านแย่มากงั้นแหละ

"แล่วท่านจะแน่ใจได้ไงครับว่าผมทำได้" ผมถามอย่างลังเล เพราะงานที่ท่านให้ผมทำนั้นดูท่าทางจะยากสักหน่อยน่ะผมว่า

"แค่นายเชื่อใจตัวเอง และคิดว่านายทำได้ นายก็จะทำได้ และฉัน...เชื่อใจนายน่ะ"

"......."

"ฉันให้เงินเดือนๆละ 30,000บาท"

"ทำไมให้เยอะขนาดนั้นครับ งานไม่น่าจะหนักเท่าไหร่ ไม่ต้องให้เยอะขนาดนั้นก็ได้ครับ" 

"งั้นนี้หนักมากเชียวล่ะ :)"  ไหนๆก็มาถึงขนาดนี้แล้ว ทำๆไปเถอะ ได้เงินเยอะด้วย ไม่น่าจะยากอะไร

"โอเคครับ"  

"ขอบใจนายมาก แล้วถ้าหากฉันต้องการนายเมื่อไหร่ฉันจะโทรตามน่ะ"

"ครับ"

"หวังว่านายคงจะว่างน่ะ"    

"ผมมีเรียนวันจันทร์-พุธ ภาคเช้าครับ ที่เหลือผมว่าง"

"ขอบใจ ฉันจะไม่รบกวนเวลาเรียนของนายถ้าไม่จำเป็น :)"

          ผมกลับมาถึงคอนโดก็นั่งคิดเรื่องงานที่รับปากไปแล้ว หวังว่าคงจะไม่ยากเกินความสามารถผมน่ะ ราตรีสวัสดิ์ครับ....