มึงครับ...รักกูหน่อย

          ถึงบ้านพักแล้วครับ บ้านพักที่นี่เป็นบ้านของพ่อผมเองล่ะครับ ท่านซื้อไว้มาพัก แต่ก็ไม่มีใครมาที่นี่นานแล้วล่ะครับ เห้อ เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจจริงๆ .__. การที่หนีมันมาก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะดีขึ้นเลย มีแต่อแย่ลงด้วยซ้ำ บางทีถ้าผมไม่มีความรู้สึกก็น่าจะดีนะครับ ผมจะได้ไม่ต้องมานั่งเศร้าอย่างงี้ ออกไปเดินเล่นข้างนอกดีกว่า บรรยากาศที่นี่คงดีน่าดู 
          ผมเดินออกมรตามทางเรื่อยๆ ที่นี่อากาศสบาย บรรยกาศดีมากๆเลย ตอนเย็นๆทีผู้คนมาปั่นจักรยานเล่นกันด้วย ที่นี่น่าอยู่จังแฮะ แลดูไม่วุ่นวาย นี่ผมก็เดินออกมาห่างจากบ้านพอใช้ได้เลยล่ะ เวลาเดินกลับคงเหนื่อยน่าดูเชียว ว่าแต่นี่ฝนจะตกรึปล่าว ทำไมฟ้าดูครึ้มๆจัง แย่ล่ะ ร่มก็ไม่ได้เอามา แหน่ะ ยังบ่นอยู่เลย ฝนตกลงมาล่ะ หาที่หลบฝนก่อนละกัน 
          โครมมมม !! ฟ้าผ่า "อ้ากกกกกกก" ผมวิ่งเข้าไปในร้านอาหารใกล้ๆนี้้อย่างเร็ว ผมกลัวฟ้ามากไม่ว่าจะแล่บ จะร้อง หรือจะผ่า ผมกลัวมากกกก ว่าแต่ทำไมคนวิ่งมาหลบในนี้เยอะจังแฮะ เบียดเสียดกันมากกก "เห้ยย!" ไม่รู้ใครเดินเบียดผมจนมล้มลงบนพื้นก้นจ้ำเบ้า อ้าก เจ็บ! "ทำไมเดินไม่ดูคนเลยล่ะคร้าบบบ ผมเจ็บนะเนี่ย " ผมพูดพลางหันไปดูคนที่เดินชนผมล้ม 
"ข..ขโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ" หมอนั่นพูดแล้วหันหน้ามาหาผม "มาผมช่วย" พร้อมยื่นมือมาช่วยพยุงผม แต่ผมก็พยายามลุกขึ้นเองจนได้  
"ผมขอโทษจริงๆ คือผมไม่ทันเห็น"
"คนทั้งคนนะครับไม่ใช่มด มองไม่เห็นไปได้"
"ก็ผมบอกว่าขอโทษไง แล้วนี่เจ็บตรงไหนรึปล่าว ให้ผมพาไปโรงบาลมั้ย"
"ล้มแค่นี้ไม่ตายหรอกน่า" ผมบอก 
"อ้าว ผมถามดีๆคุณกวนซ่ะงั้น"
"ไม่ได้กวนสักหน่อยนี่ -3-"
"ไม่กวนก็ไม่กวน ว่าแต่คุณอยู่ที่ไหนเนี่ย ทำไมไม่เคยคุ้นหน้าเลยอ่ะ"
"ผมอยู่กรุงเทพ แต่ตอนนี้ปิดเทอมผมเลยมาพัก"
"อ๋อ แล้วพักอยู่ที่ไหนล่ะ เผื่อผมรู้จัก"
"บ้านเลิศกุลป์รัศมิ์"
"อ๋อ เราเป็นเพื่อนบ้านกันนี่"
"แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ รู้สึกว่าที่นี่กับแถวๆบ้านเนี่ยอยูไกลกันนะ"
"อ๋อ ผมมาปั่นจักรยานเล่นหน่ะ"
"อ๋อ"
"แล้วคุณมาที่นี่ได้ไง"
"ผมเดินมา"
"ฮะ ? เดินมา ?"
"ใช่ เดินมา ทำไมหรอ"
"เดินมาได้ไงเนี่ยตั้งไกล"
"ก็เดินมาเรื่อยๆ ที่นี่มีอะไรน่าสนใจเยอะดี"
"กลับกะผมป่ะ ? ยังไงๆก็บ้านใกล้กัน"
"จักรยานเนี่ยนะ"
"อืมม ผมปั่นไหวนะขอบอก"
"ผมหนักนะ"
"เหอะน่าา"
"โอเคๆ" ตอนนี้ฝนหยุดแล้วครับ ผมซ้อนท้ายนายนี่กลับบ้าน ว่าแต่นายนี่ปั่นเก่งอย่างที่บอกจริงๆ แปปเดียวก็ถึงหมู่บ้านละ 
"ถึงล่ะ"
"อือ ขอบใจนะที่มาส่ง"
"ไม่เป็นไร ยังไงๆก็เพื่อนบ้านกัน เห้ย ระวัง!" นายนี่พูดพร้อมวิ่งมากั้นหน้าผม ฉ่าาาา น้ำเต็มตัวเลย ไม่ใช่ตัวผมนะ ตัวนายนี่ต่างหาก  รถบ้าที่ไหนเนี่ย ขับไม่ดูเลยว่าคนอื่นเค้ายืนอยู่ข้างถนน น้ำกระเด็นใส่เลยเนี่ย "เอ่ออ ขอบใจมากนะ แต่นายควรจะกลับบ้านไปอาบน้ำนะ เหม็นเชียว" ผมพูดแล้วจมูกฟุดฟิดๆ 
"อืมม ไม่เป็นไรหรอก ผมไปก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมารับคุณไปเที่ยวดีกว่า ไปสวนเสือศรีราชาดีมั้ย ไม่เคยไปล่ะสิ งั้น 8 โมงเช้าเดี๋ยวผมมารับ แต่งตัวหล่อๆล่ะ ไปละบายย" อืมม พูดเองเออเอง ใครบอกล่ะว่าจะไป เออ ว่าแต่มีคนพาเที่ยวก็ดีเหมือนกัน เพราะผมก็ไม่ได้รู้จักสถานที่ท่องเที่ยวที่นี่เลย 'แต่งตัวหล่อๆล่ะ' กูหนีมึงไม่พ้นจริงๆนนท์ ขนาดคำพูดของมึงก็ยังตามมาหลอกหลอนกูได้เลย เห้อ กูต้งคิดถึงมึงไปถึงเมื่อไหร่ ....... ?