Fantasy Land ที่นี่...มิมีคำบรรยาย

โรงเรียนมัธยมเอกะ

ในยามเช้าของวันอังคาร แสงแดดอ่อนๆ ลมพัดสบายๆ ท้องฟ้าแจ่มใส ชวนให้นักเรียนคนอื่นอีกหลายคนตั้งใจฟังบุคคลที่ขึ้นไปพูดบนเวทีได้อย่างสงบ

"สวัสดีค่ะ ดิฉัน โซระ มามิรัน ประธานนักเรียนโรงเรียนเอกะ และจะดำรงตำแหน่งภายในสามเดือนสุดท้ายนี้ และทุกคนก็คงจะทราบกันดีแล้ว สำหรับงานปัจฉิมนิเทศของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่6..."

ทันทีที่ได้ยิน 'โซระ มามิรัน' เสียงเออออห่อหมกก็ดังมาจากนักเรียนที่นั่งอยู่ข้างล่าง มามิรันขยับยิ้มมุมปากเล็กๆ ก่อนจะพูดต่อ

"และดิฉันคิดว่าทุกคน คงจะรู้แล้ว ว่าดิฉันมาพูดเรื่องอะไร..."

เสียงพูดอันมีอำนาจของมามิรัน สามารถสยบทุกเสียงที่กำลังดังอยู่ในขณะนี้ได้อยู่หมัด

"เรา จะร่วมกันจัดทำละครเวทีขึ้น เพื่อเป็นการเลี้ยงส่งรุ่นพี่ของเรา และขอความร่วมมือจากนักเรียนตั้งแต่ชั้นม.1-ม.5ช่วยกันจัดทำละครเวที โดย จัดเตรียมบทกันเอง จัดหานักแสดงกันเอง ทำฉากกันเองและกำกับกันเอง แบบที่ทำมาเป็นประจำทุกปีด้วยค่ะ"

"โหวววว~"

"เฮ้ออออ"

จ้อกแจ้กๆ

ทันทีที่สิ้นเสียงพูดของมามิรัน เสียงบ่น เสียงถอนหายใจ และน้ำเสียงที่แสดงความตื่นเต้นก็ดังแว่วมาตามสายลมทันที ส่วนใหญ่เสียงบ่นและเสียงถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายนั้น จะดังมาจากนักเรียนชั้นม.5ซึ่งผ่านพิธีแบบนี้มาแล้ว4ปี และทุกคนต่างก็รู้กันดีว่าต้องใช้งบและแรงงานมากขนาดไหน ในขณะเดียวกัน เสียงที่แสดงความตื่นเต้นดีใจก็จะดังมากจากนักเรียนชั้นม.1ซึ่งไม่เคยเจองานแบบนี้มาก่อน จึงย่อมที่จะมีไฟในตัวอยู่เสมอ

มามิรันส่งสัญญาณให้เงียบ เมื่อเห็นว่าทุกคนเริ่มจะคุยเสียงดัง

"และอันดับแรกก่อนที่เราจะแสดงได้นั้นเราจะต้องคัดเลือกบทละครที่เหมาะสมกันก่อนค่ะ เราไม่กำหนดว่าจะต้องเป็นบทละครแนวไหน มีความยาวเท่าไหร่ และกำหนดส่งภายวันอังคารสัปดาห์หน้า จึงขอเชิญชวนพี่ๆน้องๆที่มีความใฝ่ฝันและความสามารถในด้านนี้ ส่งบทละครกันเข้ามาเยอะๆนะคะ..."

คำพูดนั้นดังไปกระทบโสตประสาทของเด็กผู้หญิงผมสั้นคนหนึ่งที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่ในแถว เธอเงยหน้าขึ้นมาตั้งใจฟังทันที เมื่อได้ยินว่าแต่งบทละครกันเอง

"เมื่อได้บทละครแล้ว เราจะประกาศผลในวันศุกร์ของสัปดาห์หน้าเช่นกัน บทละครของใครได้รับเลือก จะสามารถเข้าร่วมการแสดงเป็นตัวละครที่ตัวเองชื่นชอบด้วยค่ะ และสำหรับนักเรียนคนใดที่สนใจจะร่วมจัดทำฉาก จัดหาอุปกรณเครื่องแต่งหน้าและเครื่องแต่งกาย สามารถส่งรายชื่อได้ตั้งแต่วันนี้ ไม่จำกัดจำนวนคนค่ะ..."

เด็กหญิงผมสั้นคนเดิมเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น สมองเริ่มคิดโครงเรื่องขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

"ส่วนนักแสดง เราจะจัดหากันอีกครั้งเมื่อได้บทละครแล้ว โดยคณะกรรมการ จะส่งใบสมัครไปยังแต่ละห้อง ใครสนใจจะร่วมแสดงตามข้อกำหนดของใบสมัคร สามารถระบุไปได้ และใครได้รับเลือก เราจะส่งบทละครไปให้ค่ะ"

เสียงจ้อกแจ้กจอแจกลับมาดังอีกครั้ง เมื่อได้ยินมามิรันประกาศดังนั้น

"ดูเธอสนใจจังเลยนะ ยูเอะ"

เสียงเพื่อนที่นั่งข้างหลังเด็กหญิงผมสั้นทักขึ้น แต่บุคคลที่ถูกเรียกว่า 'ยูเอะ' ก็ยังคงสนไม่สนใจ

"อย่าลืมส่งผลงานกันเข้ามาเยอะๆนะคะ และดิฉัน โซระ มามิรัน ก็ขอจบการประชุมเพียงเท่านี้ ขอให้นักเรียนทุกคนแยกย้ายกันไปเรียนตามห้องเรียนของตนได้ ขอบคุณค่ะ"

"นี่ๆ ยูเอะจัง" เสียงใสๆดังขึ้นด้านหลังเด็กหญิงผมสั้นสีน้ำตาลสว่างที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนในแถวอยู่เมื่อครู่

"ว่าไงเหรอ เรกะจัง" 'ซาชินาระ ยูเอโกะ' หรือ ยูเอะเอี้ยวคอหันไปมองเด็กผู้หญิงถักเปียสองข้างที่กำลังวิ่งตรงมาทางเธอ

"เธอจะแสดงละครเวทีรึปล่าว?"

เมื่อได้มาเดินข้างกันแล้ว 'ฮิเมกาวะ เรกะ' ก็เปิดปากถามทันที

"หืม? ฉันอยากเขียนบทมากกว่า" ยูเอะบอกไปตามตรง

"อ้าว แต่ถ้าบทละครของเธอได้รับเลือก เธอก็จะได้แสดงด้วยนะ"

"แหม...เรกะจังหละก็..." เมื่อได้ยินเพื่อนทักท้วงดังนั้น ยูเอะจึงหัวเราะเบาๆ

"ฉันก็ไม่ได้หวังอยากให้บทของตัวเองได้รับเลือกซะหน่อย ฉันแค่เขียนไปขำๆน่ะ เข้าใจมะ ขำๆ"

"เหรอ...งั้นเธอจะเขียนเรื่องอะไรหละ"

"อืม...ฉัน...คิดว่า..."

"..."

ยูเอโกะเม้มปากเบาๆอย่างใช้ความคิด ในขณะที่เรกะเองก็นิ่งเงียบอย่างตั้งใจฟัง

"ฉันคิดว่า...ฉันจะเขียนนิยายรักแฟนตาซีหละ!"

"เห?รักแฟนตาซี?"

"ใช่!" ยูเอะตอบกลับไปอย่างมั่นใจ

"น่าสนุกจัง งั้นฉันเอาด้วย"

"โอเค ถ้างั้น เราก็มา'เริ่มต้น'นิยายแฟนตาซีของเรากันเลย!"

ห้อง A-10

เสียงคุยกันของนักเรียนในยามเช้าก่อนที่ครูจะเข้าสอนมักจะเป็นเรื่องที่เห็นจนชินตาไปเสียแล้ว สำหรับนักเรียนธรรมดา

ตึกๆๆ

แต่วันนี้ดูเหมือนว่าเสียงคุยจะสะดุดไปเล็กน้อยเมื่อพบว่ามีบุคคลที่น่าเกรงขามกำลังมาเยือน

ตึก!

"ยูกิอนนะ เรน อยู่มั้ย?"

เสียงนุ่มนวลแต่ทรงพลังของมามิรัน ดังก้องไปทั่วห้องเรียนทำให้เสียงคุยเงียบลงโดยไม่ได้นัดหมาย

"ยูกิอนนะ เรน อยู่มั้ย??"

มามิรันส่งเสียงถามอีกครั้ง คราวนี้ทั้งห้องพร้อมใจกันส่งสายตาไปยังเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่คนเดียวที่มุมห้อง มามิรันเบนสายตาไปมองตาม เธอขยับยิ้มเล็กๆก่อนจะสาวเท้าเข้าไปยืนตรงหน้าเด็กหนุ่มแล้วเคาะโต๊ะสองที

"เธอใช่มั้ย ยูกิอนนะ เรน"

"..."

เด็กหนุ่มผมดำตรงหน้าค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง ทำให้ดวงตาสีดำคมกริบประสานสายตากับมามิรันเข้าอย่างจัง

"ครับ.." ริมฝีปากบางเฉียบขยับขึ้นลงเป็นคำพูดสั้นๆด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"งั้นก็ตามฉันมาทางนี้หน่อย" มามิรันพูดจบก็หมุนตัวแล้วเดินออกไปจากห้อง เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกว่า'ยูกิอนนะ เรน'ก็ลุกขึ้นแล้วเดินตามไปอย่างไร้ข้อกังขา เรียกสายตาจากเพื่อนๆในห้องให้มองตามไปด้วยความสงสัย

     ........................................................................

"นั่งสิ"

มามิรันเอ่ยขึ้นเรียบๆพลางผายมือไปยังเก้าอี้ล้อเลื่อนที่อยู่ตรงข้าม เรนค่อยๆนั่งลงตามคำเชิญชวนแล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอย่างสุภาพ

"ที่เรียกผมมาวันนี้ มีอะไรหรือครับ"

"เอาตรงๆเลยนะ" มามิรันโน้มตัวไปข้างหน้า แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรน

"เธอน่ะ..."

"..."

"สนใจมาเป็น..."

"..."

"ผู้กำกับมั้ย"

"?"

"แหม...ไม่ต้องมาทำหน้างงหรอก ก็นายไม่ใช่เหรอที่ส่งจดหมายฉบับนี้มา"

"ผมไม่เข้าใจ"

มามิรันกระตุกยิ้มบางๆเมื่อเห็นว่าบุคคลตรงหน้าดูจะไม่ยอมรับง่ายๆ เธอไขกุญแจเปิดลิ้นชัก แล้วหยิบกระดาษเอสี่สีขาวที่พับเป็นสี่ทบมาโยนใส่หน้าคนตรงหน้า แต่เรนรีบตะครุบไว้ได้ทันแล้วเขาก็ค่อยๆคลี่อ่าน

'ผมอยากเป็นผู้กำกับ ประธานช่วยมาเชิญชวนผมทีครับ คนอย่างผมคงไม่กล้าพอที่จะเสนอหน้าออกไป

                                                                 ยูกิอนนะ เรน'

ข้อความสั้นๆเพียงสองบรรทัด แต่สร้างความประหลาดใจไม่น้อย คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

"ฉันมาขอร้องนายตามความต้องการแล้วนะ ทีนี้ก็ช่วยเซ็นชื่อในใบนี้ด้วย ฉันจะได้..."

"ผมไม่ได้เขียนไปนะ"

คำตอบของเรนทำให้คำพูดของมามิรันสะดุดไปชั่วขณะ

"อย่ามาเล่นลิ้นนะ"

"ผมปล่าว แต่ผมไม่ได้เขียนไปจริงๆ" เรนก้มหน้าลงมองข้อความในกระดาษอีกครั้ง นึกแปลกใจที่ลายมือในนั้นเหมือนลายมือของตัวเองไม่มีผิด

"โกหก ก็นายให้เพื่อนของนายเอามาให้ฉันเองไม่ใช่เหรอ"

"ประธานพอจะรู้มั้ยครับว่าใครเอามาให้"

"นายน่าจะรู้ดีกว่าฉันไม่เหรอ"

"..." คำพูดของมามิรันทำเอาเรนเถียงไม่ออก ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ มันจะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อ...เขาไม่ได้อยากจะเป็นผู้กำกับเลย เพราะฉะนั้น มันคงจะเป็นไปไมาได้แน่ๆ ที่เขาจะเขียนจดหมายนี้ไป แถมยังแสดงความขี้ขลาดซะขนาดนั้น...

"ตกลงนายจะเซ็นชื่อได้รึยัง" มามิรันถามพลางทำหน้าจริงจังพร้อมกับยื่นกระดาษเซ็นชื่อและปากกาไปอีกครั้ง

ในเมื่อพูดไปก็ไม่เชื่อ เรนจึงหยิบปากกามาเซ็นชื่อตรงช่องที่เขียนไว้ว่า'ผู้กำกับ'อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"ถ้าหมดธุระแล้ว ผมก็ขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ"

"เชิญ" เรนลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก้มหัวให้มามิรันเล็กน้อยเป็นการทำความเคารพ แล้วจึงเดินออกไปจากห้องอย่างงุนงง โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีใครบางคนแอบมองเขาอยู่ที่มุมมืดและกำลังแสยะยิ้มเล็กๆ...