เจ้าชายเย็นชากับสาวจอมซื่อบื้อ [True Love]

และแล้วก็มาถึงเวลาที่ไลท์ได้เจอกับฟานนี่อีกครั้งง![เวลาผ่านไป4ปีไวเหมือนโกหก]

 

ไลท์ได้ตามหาฟานนี่มาโดยตลอดระยะเวลา4ปีจนเขาคิดว่าคงหมดหวังซะแล้วที่จะได้เจอกับฟานนี่อีก แต่ในที่สุดไลท์ก็ได้เจอกับฟานนี่ด้วยความบัญเอิญผ่านSocial Networkในที่สุด ไลท์รู้สึกดีใจมากๆที่ได้เจอกับฟานนี่อีกครั้ง แม้ว่ามันจะเป็นแค่เรื่องธรรมดาสำหรับใครหลายๆคนแต่สำหรับไลท์แล้ว การที่ได้เจอกับฟานนี่ครั้งนี้จะเป็นการบอกความรู้สึกทั้งหมดนั่นเอง...

 

ฟานนี่:ว่าไงไลท์ จำเราได้่ป่าว ใครเอ่ย? O_O!

 

ไลท์:จำได้สิ ฟานนี่ไง ทำไมเราจะจำไม่ได้ล่ะ แกรู้ไหมฟานนี่ เราตามหาแกมาตั้งนานแหนะ ทำไมแกไม่โทรหาเราบ้างเลย T-T

 

ฟานนี่:เราโทรไปหาแล้วนะ แต่โทรไม่ติดอะ ><

 

ไลท์:กรรม!เราลืมบอกไปว่ามือถือเราหายนี่หว่า โทษทีๆ เราก็ลืมไป แล้วแกกับแฟนยังคบกันดีอยู่ป่าว ^^ [ไลท์ถามพร้อมกับแอบลุ้นอยู่ในใจ]

 

ฟานนี่:เราเลิกไปตั้งนานแล้วไลท์ เขาไปติดผู้หญิงแม่หม้ายอายุ39อะ มีลูกแล้วด้วยนะ เศร้าจัง T-T

 

ไลท์:โห...ฟานนี่ไม่เป็นไรนะ เดียวมันก็ผ่านไป อย่าไปคิดมากนะ สู้ๆสู้ตาย! ^^

 

ฟานนี่:อืมๆ เราไมไ่ด้คิดอะไรแล้วแหละไลท์ ตอนนี้ก็โอเคขึ้นเยอะแล้ว ^^

 

ไลท์:แล้วมีแฟนใหม่หรือดูๆใครไว้หรือยังอะฟานนี่ [ไลท์แกล้งถามเพื่อที่จะขอโอกาสที่รอคอยมานานถึง4ปี]

 

ฟานนี่:เราไม่คิดจะมีแล้วแหละ ไม่คิดจะเปิดใจให้ใครแล้ว เราเสียใจมากๆเลย คนคบกันมาตั้งนานมาทำกันแบบนี้ได้ T-T

 

ไลท์:แกได้อ่านเฟรนชิพเรายังอะฟานนี่ [ไลท์คิดในใจว่าถ้าฟานนี่ได้อ่านแล้วคงต้องรู้แน่ๆว่าไลท์คิดยังไง]

 

ฟานนี่:อ่านแล้วไลท์ อ่่านตั้งนานแล้วตลกดีอะ ^^

 

ไลท์:แกนี่มันโง่จริงๆเลยนะฟานนี่ ทั้งโง่และก็บ้ามากๆด้วย แกรู้ตัวบ้างม่ะ? - -

 

ฟานนี่:เออ เรายอมรับไลท์ ว่าแต่แกเป็นไงมั่งสบายดีป่าว? ^^

 

ไลท์:สบายดีๆ เราก็เรื่อยๆอะแหละ เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน >< [ยังรักเหมือนเดิม]

 

ฟานนี่:ไลท์!เดียวเราไปก่อนนะ พอดีเพิ่งเลิกงานเดียวไปอาบน้ำก่อน บายๆ!

 

ไลท์ได้คุยกับฟานนี่แค่นี้ในช่วงแรกที่ได้เจอกัน ไลท์ยังคงเก็บความรู้สึกในใจไว้เหมือนเดิม ยังคงไม่กล้าที่จะสารภาพออกไปเพราะว่าไลท์พยายามหาจังหวะและเวลา อยู่.

 

 

 

 

วันต่อมาของการคุยกัน......

 

ไลท์รอที่จะคุยกับฟานนี่มาตลอดทั้งวันเพราะไลท์นั้นคิดถึงฟานนี่มากๆแต่ฟานนีี่นั้นไม่รู้จะเข้าใจไลท์บ้างหรือยัง หรือทั้งคู่จะยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปนะ...

 

ไลท์:กุ๊กๆ ... ๋ๆก่าๆก๊าๆ มีใครอยู่ไหมครับ! [ไลท์ทักทายแบบตลกๆ]

 

ฟานนี่:มาแล้วจ้าาาาา พ่อกุ๊กไก่ ^^

 

ไลท์:แกเป็นไงมั่งฟานนี่ ทำงานเหนื่อยไหม กินข้าวหรือยัง? [ไลท์ถามด้วยความห่วงใย]

 

ฟานนี่:ไม่เหนื่อยเท่าไหร่แต่ต้องรอบคอบมากๆเลยแหละ วันก่อนเงินขาดไปตั้งเยอะ [ฟานนี่ทำงานธนาคาร]

 

ไลท์:ทำงานเกี่ยวกับเงินต้องละเอียดรอบคอบอะนะ ฟานนี่ก็อย่าเพิ่งท้อล่ะเดียวอีกหน่อยก็ชินเอง ^^ เราเชื่อว่าคนไทยถ้าตั้งใจทำอะไรไม่แพ้ชาติใดในโลก [ไลท์เลียนแบบโฆษณา - -]

 

ฟานนี่:555+ ไอ้บ้า บ้าและไลท์!

 

ไลท์:เรามีอะไรจะบอกแกอะสำคัญมากๆเลยนะ เราอยากจะบอกแกมานานและ ตั้งใจฟังเราให้ดีๆนะ ฟานนี่! [ไลท์จะสารภาพรักแล้วเหรอเนี่ย! O_O]

 

ฟานนี่:เรารอฟังอยู่ มีอะไรก็พูดมาเลยไลท์ ^^

 

ไลท์:เอ่อ...คือว่า...ไอ้บ้าฟานนี่ ไอ้บ้าเอ้ย บ้าๆๆๆ บ้าฟานนี่ >< [ไลท์บอกรักฟานนี่อ้อมๆโดยคำว่า บ้า หมายถึง รัก เอามาจากในMVเพลงนึง]

 

ฟานนี่:โห่!ไลท์เราก็คิดว่ามีอะไร แกนี่อาการหนักและ หาหมอไหมไลท์? 555+

 

ไลท์:เราจะไปหาหมอทำไมเราเป็นหมอดูอยู่แล้วนะ แกเชื่อไหม เราดูดวงมาหลายคนแล้วแม่นมากๆเลย ^^

 

ฟานนี่:ไม่เชื่อ!ใครเชื่อก็บ้าและ อย่างแกเป็นหมอดู ถ้าเป็นจริงไหนลองดูดวงเราสิ จะมีแฟนเมื่อไหร่ จะได้แต่งงานไหม แฟนเราหน้าตาเป็นไง

 

ไลท์:ก่อนอื่นต้องขอ ชื่อ ที่อยู่ เบอร์โทรอันนี้สำคัญมาก เลขที่บ้าน สิ่งที่ชอบ สิ่งที่ไม่ชอบ [ไลท์ฟอร์มถามเพราะอยากได้เบอร์ฟานนี่แค่นั้นเอง ^^]

 

ฟานนี่:เกี่ยวไรอะ มั่วป่ะเนี่ย รถไม่มี เอาเลขที่บ้านไปนะกัน 99/481 ชอบเีกี่ยวกับอะไร=ชอบเยอะอะ

 

ไลท์:ไม่งั้นเราดูไม่แม่นนะเนี่ย 555+ เบอร์โทรล่ะ ชอบคนแบบไหน เกลียดแบบไหน

 

ฟานนี่:แหมๆๆๆๆ เดียวมานะไลท์ เราไปถอดคอนแทรคเลนส์ก่อน ^^

 

1ชั่วโมงผ่านไป...[ถอดนานมากๆแต่ไลท์ก็ยังรอ ไม่รู้เพราะอะไรที่ทำให้ไลท์อดทนรอได้โดยไม่คิดที่จะหยุดรอ คงเป็นเพราะไลท์รอมา4ปีรออีกหน่อยจะเป็นไรไป]

 

ฟานนี่:มาแย้วๆๆๆๆๆๆๆ โทษทีๆเราไปดูหนังเกาหลีมา และก็ไปกินข้าว อาบน้ำมาููด้วย^^

 

ไลท์:เชอะ!คอนแทรคเลนส์ยี่ห้อไรเนี่ยเอาออกยากจัง วันก่อนเว้ยพ่อเราเข้าโรงพยาบาล Y-Y [ไลท์พูดแบบเศร้าๆ]

 

ฟานนี่:แล้วเป็นไงมั้ง พ่อไลท์โอเคป่าว เป็นอะไรมากไหม [ฟานนี่พูดเพราะคิดว่าพ่อไลท์ป่วย]

 

ไลท์:พ่อเราเป็นหมอ 555+ หลอกควายสบายดีจังหลอกกี่ครั้งก็ยังเป็นควาย แบร่ๆๆ :P

 

ฟานนี่:หนุกมากเลย ตลกมากไลท์ เพ้อเจอนะแกอะ 555+

 

ไลท์:อ่ะ!นี่คือดวงแกนะเราดูให้เสร็จแล้ว คู่ครองคุณผิวพรรณค่อนข้างขาว รูปร่างดีเป็นคนถือตัวเอง ไม่ชอบคบใครง่ายๆ ชอบเลือกคบคน นิสัยเป็นคนเจ้าระเบียบ เอาแต่ใจตนเอง ใจร้อน โกรธง่ายหายเร็ว และคุณจะรู้จักกันตั้งแต่เด็ก [ไม่ใช่เรานี่หว่า แล้วมันใครกันฟ่ะเนี่ย T-T ]

 

ฟานนี่:เหรอ!แม่นตายแหละ! [พูดประชดเหมือนไม่เชื่อสักนิด]

 

ไลท์:นี่ฟานนี่เรามีอะไรจะบอกอะ "แกเป็นแฟนเราม่ะ"

 

ฟานนี่:บ้าหรอ เพ้อเจ้อหน่าไลท์ เมาป่ะเนี่ย

 

ไลท์:ถึงหน้าตาเราจะหล่อสู้แฟนแกไม่ได้นะเว้ย แต่ใจเราอะหล่อมากๆ ^^ แต่เราก็มีเลวบ้างนะเว้ย รับได้ไหมอะ

 

ฟานนี่:บ้ากันไปใหญ่แล้วไลท์ คนเลวๆใครเขาจะไปชอบลงล่ะ? - -

 

ไลท์:เห้ย!แต่เราเลวเสมอต้นเสมอปลายนะเว้ย วันนี้เลวยังไง ไม่มีเลวไปมากกว่านี้และ ^^

 

ฟานนี่:ไอ้นี่มันบ้าชัดๆ บ้าใหญ่และไปนอนป่ะ 555+

 

ไลท์:แล้วพรุ่งนี้แกทำงานไหมอะฟานนี่

 

ฟานนี่:ไม่อะพรุ่งนี้เราหยุดไลท์ เราไปเที่ยวกับเพื่อนหน่ะ ไปด้วยกันไหมไลท์

 

ไลท์:ไปสิๆ ที่ไหนอะเมื่อไหร่ แล้วเบอรืโทรแกเบอรือะไรอะเราไปแล้วเราจะได้โทรตู้ไปหาแก 555+

 

ฟานนี่:No!ไม่ให้ [ฟานนี่ไม่ให้เบอร์โทรกับไลท์จริงๆ]

 

ไลท์:ขอแค่3ตัวหลังก็ได้นะฟานนี่ เดียวที่เหลือเราไปหาเอง ^^

 

ฟานนี่:154อยากได้ก็เอาไป โทรมาด้วยนะถ้ามาถึงแล้วอะ [ฟานนี่คิดในใจว่ายังไงไลท์ก็ไม่มีทางหาที่เหลือได้แน่นอน]

 

ไลท์:นี่เบอร์เรา 08x-xxxxxxx เราให้สองตัวพอนะ อย่าลืมโทรมาบ้างนะ เรารอรับตลอด^^ [ไลท์ก็เอาคืนด้วยการที่ให้เบอร์ตัวเองไป2ตัว]

 

ฟานนี่:- - บ้าชะมัด ไม่เจอตั้งนานแกบ้าขนาดนี้เลยหรอเนี่ยไลท์ ไปหาหมอไหม

 

ไลท์:ไม่จำเป็นหลัง3ทุ่มครึ่งอย่าโทรมานะ เราต้องการเวลาส่วนตัวบ้าง ><

 

ฟานนี่:อั้ยยะ! 555+ [ฟานนี่หัวเราะออกมาเพราะตลกจริงๆ]

 

 

 

ทั้งคู่ได้คุยกันหยอกล้อ สนิทสนม ทุกวันๆจนกลับมาเป็นเหมือนตอนมัธยมปลายเหมือนเดิม โดยที่ไลท์ก็พยายามจีบฟานนี่มาตลอดแต่ฟานนี่ก็ไม่รู้ตัวสักที คงเป็นเพราะว่าฟานนี่นั้นคิดกับไลท์แค่ "เพื่อน" ก็เป็นได้จึงทำให้ไลท์นั้นเหมือนแอบรักข้างเดียว คิดถึงข้างเดียว.

 

 

 

 

 

 

6เดือนผ่านไป......[วันวาเลนไทน์]

 

ทั้งคู่คุยกันทุกวันจนสนิทเข้าใจกันมากขึ้นและสนิทกันมากขึ้น จนไลท์ตัดสินใจว่า ถึงเวลาแล้วที่จะบอกความในใจกับฟานนี่ ถึงเวลาแล้วที่จะเปิดเผยใจให้ฟานนี่ได้รู้ตลอดเวลาที่ผ่านมา.

 

ฟานนี่:ยู้ฮู!อยู่ไหมไลท์ ^^

 

ไลท์:ว่าไงๆฟานนี่วันนีี้เดียวเราไปหาแกที่ทำงานนะ แวะไปเยี่ยมอะ ^^ [ไลท์จะไปสารภาพรักกับฟานนี่]

 

ฟานนี่:มาสิๆ ซื้อของมาฝากเราด้วยนะ เจอกันๆไลท์

 

ไลท์ก็ได้เตรียมดอกไม้แสนสวยไปหาฟานนี่เพื่อที่จะสารภาพรักและขอเป็นแฟนฟานนี่ เขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความกล้าที่จะบอกฟานนี่สักที.

 

ไลท์:ฟานนนนนนี่! [ไลท์ตะโกนยังไม่ทันสุดเสียง อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายอีกคนแทรกเข้ามา]

 

ผู้ชายคนหนึ่ง:ฟานนนี่!วันนี้วันวาเลนไทน์ ตัวเองเขามีอะไรจะบอกตัวเองอะ [พูดพร้อมหยิบดอกไม้ในมือคุกเข่า]

 

ฟานนี่:โห!ตัวเองน่ารักจัง เค้าเขินจะแย่อยู่แล้วนะ บ้าเหรอ ><

 

ผู้ชายคนหนึ่ง:เค้ารักตัวเองมากนะ ตัวเองแต่งงานกับเขานะ เราคบกันมาตั้ง1ปีแล้วนะ เค้าว่ามันถึึงเวลาแล้ว ^^

 

ฟานนี่:......ได้สิ เค้าก็รักตัวเองเหมือนกัน ^^ [ฟานนี่ตอบตกลงพร้อมยิ้มอย่างมีความสุข]

 

ไลท์ได้แต่ยืนมองทั้งสองคนรักกัน ทำไมนะจังหวะและเวลาของเราถึงไม่เคยตรงกัน ไลท์ก้มหน้าและทิ้งดอกไม้ในมือลงพื้นทันที เขาหันหลังกลับไปและเดินไปเรื่อยๆแบบไร้จุดหมาย น้ำตาที่ไหลออกมานั้นไม่ได้ทำให้ฟานนี่รับรู้ความรู้สึกอะไรจากไลท์ตลอดเวลาที่ผ่านมา4ปีเลย ไลท์คงต้องรอต่อไป ไลท์จะต้องรออีกนานแค่ไหน เมื่อไหร่ฟานนี่จะรู้สักที เขารู้ตัวว่ามาทีหลังเพราะเขาก็ได้ยินฟานนี่กับเขาคุยกัน แต่ไลท์ก็ขอที่จะรอต่อไป รอจนกว่าวันที่ฟานนี่จะไม่มีใครจริงๆ รอจนกว่าเขาคนนั้นจะเบื่อและทิ้งฟานนี่ไป แต่จะให้รออีกนานแค่ไหน "ฉันก็จะรอ"

 

  

 

 

 

 

หลังจากเหตุการณ์นั้น[วันวาเลนไทน์]

 

ไลท์พยายามทำใจคุยกับฟานนี่อีกครั้งนึง ด้วยความคิดว่าฟานนี่คงจะยังไม่ได้คบกับผู้ชายคนนั้นจริงๆ แต่แล้วก็...

 

[ตอนเที่ยง]

 

ไลท์:หวัดดีๆ ฟานนี่เป็นไงมั่งสบายดีหรอ ^^

 

ฟานนี่:......แปบนะไลท์ :P

 

[ตอนบ่าย]

 

ไลท์:ฟานนี่ ว่างหรือยัง ถ้าว่างแล้วตอบมาหน่อยนะเราเป็นห่วง ^^

 

ฟานนี่:.......... [ไม่มีการตอบข้อความใดๆทั้งสิน]

 

[ตอนหัวค่ำ]

 

ไลท์:อันยอง!ฟานนี่ เป็นไงมั่งทำงานเหนื่อยไหม ^^

 

ฟานนี่:แปบนะไลท์ เราขอไปอาบน้ำก่อน [ฟานนี่ไม่ได้ต้องการคุยกับไลท์เหมือนก่อนอีกแล้ว]

 

ไลท์พยายามที่จะทักไปทุกวันๆและพยายามที่จะกลับไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิม สิ่งที่ตอบกลับมาทุกวันก็คือฟานนี่พยายามตีตัวออกห่างไลท์ แม้แต่ตอนนี้คำว่า "เพื่อน" ก็ได้เปลี่ยนเป็นแค่ "คนรู้จัก" เท่านั้น ไม่มีอีกแล้วเพื่อนที่เคยคุยกันได้ทุกเรื่อง เพื่อนที่คุยกันอย่างสนุกทุกวัน ฟานนี่ไม่เคยคิดอะไรกับไลท์เลยตลอดเวลาที่ผ่านมา......

 

 

 

 

 

เมื่อมีจุดเริ่มต้น...ก็ต้องมีจุดจบ

 

เวลาผ่านไปนานมากๆที่ไลท์ยังรอฟานนี่อยู่ตรงนี้ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันถึงเวลาที่จะต้องจบลงสักที แม้ว่าไลท์จะทำใจได้กับการรอแบบนี้ แม้ว่าจะรักฟานนี่อยู่เหมือนเดิม แต่สักวันหนึ่งฟานนี่ก็คงจะรู้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ไม่ใช่วันนี้ แต่ต้องมีสักวัน

 

กริ้งก่อง!เสียงกริ่งหน้าบ้านไลท์ดังขึ้นพร้อมกับมีบุรุษไปรษณีย์มาส่งจดหมายหน้าบ้านเป็นจดหมายซองสีชมพู[เป็นจดหมายด่วน]

 

ไลท์:ใครกันนะเดียวนี้โลกมันไปถึงไหนกันและยังมีคนส่งจดหมายแบบนี้อยู่อีกหรอเนี่ย เชอะ!ไร้สาระเสียจริง - -[ไลท์ดูหงุดหงิดเพราะเขาขี้เกียจเดินไปหน้าบ้าน]

 

ไลท์หยิบจดหมายมาเก็บไว้ในบ้านวางไว้ที่โต๊ะคอมของเขาแต่ยังไม่ได้อ่านเพราะคิดว่าคงไม่มีอะไรสำคัญ จนกระทั่งถึงเวลาพบค่ำ...

 

ฟานนี่:เฮ้ย!ไลท์หายไปเลยนะ เดียวนี้ไม่ทักเพื่อน ลืมเราแล้วหรอไง ^^

 

ไลท์:เปล่าๆ เราคิดว่าแกมีแฟนแล้วลืมเพื่อนต่างหาก -*-

 

ฟานนี่:ไลท์อย่าลืมมานะ งานเราอะ ได้รับจดหมายแล้วนะ

 

ไลท์:จดหมาย? [ไลท์คิดในใจว่างานบุญหรืองานบวชแน่ๆแต่แล้วก็...]

 

ไลท์เอื้อมมือหยิบจดหมายที่อยู่บนหิ้งออกมาอ่านแต่ก็ต้องยืนนิ่งก้มหน้าทันทีเพราะจดหมายที่ไลท์อ่านคือ......

 

                                        ฟานนี่ รัก ชามมิ่ง

 

การ์ดแต่งงานนั่นเอง! ไลท์ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะไวขนาดนี้ เพราะหลังจากคบกันได้ไม่ถึง2ปีก็แต่งงานกันเลย ไลท์ได้แต่เสียใจนั่งน้ำตาไหลอีกครั้งนึง ทำไมกันนะการที่เรารักใครคนนึงแต่จะทำให้เขารักเรากลับมานั้นมันช่างยากถึงเพียงนี้ ฟานนี่ไม่เคยรู้เลยจริงๆ? หรือว่าไลท์ยังแสดงความรักออกไปไม่พอ การเป็นเพื่อนมันทำให้ไลท์ไม่สามารถพูดออกไปได้ อยากให้เธอได้ยินเสียงหัวใจของฉัน ว่ามันรักเธอแค่ไหน ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ให้เธอได้รับฟังว่า "ฉันรักเธอ"

ขอโทษนะฟานนี่ "นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว"