เจ้าชายเย็นชากับสาวจอมซื่อบื้อ [True Love]

หลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านไปได้1ปีกว่าๆเต็มๆกับการไม่ได้คุยกัน......
 
 
และแล้วการประกฎตัวของหญิงสาวผู้หนึ่งก็ทำให้ไลท์นั้นถึงกับเปลี่ยนไปและหวั่นไหวกับทุกสิ่ง แ่ต่ก่อนจะเริ่มเรื่องเราขอย้อนอดีตกลับไปตั้งแต่ตอน มัธยมปลาย เกี่ยวกับหญิงสาวคนนี้กับไลท์กันเลย ^^
 
 
 
 
 
ย้อนกลับไป4ปีก่อน ชีวิตในมัธยมปลายของไลท์นั่นเอง
 
 
 
 
 
โถ่เว้ย!ทำไมวันนี้มันช่างน่าเบื่อแบบนี้วะ หาอะไรทำแก้เซ็งดีกว่า คิดออกแล้ว! แกล้งคนยังไงล่ะ ของถนัดชั้นเลย 555+[ไลท์บ่นกับเพื่อนที่สนิทกันในห้อง]
 
 
ว่าแล้วก็ไม่รอช้า ไลท์เริ่มแกล้งคนในโรงเรียนเดินไล่แกล้งทีล่ะชั้นๆ จนคนรู้จักไลท์เกือบหมดขนาดเข้าเรียนเทอมแรกและเป็นนักเรียนเข้าใหม่ด้วยนะเนี่ย ระหว่างแกล้งอยู่นั้นก็ถึงคราวแกล้งเพื่อนในห้องล่ะ ในเมื่อต่างคนต่างต้องเข้าชั้นเรียนตามห้องเรียนของตนเอง
 
 
 
 
 
ไลท์:เธอๆช่วยหยิบปากกาให้หน่อยสิ อยู่ที่ใต้โต๊ะเธอหน่ะ [ไลท์พูดพร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์เพราะมีแผนร้ายในใจ]
 
 
ฟานนี่:ได้ๆ แกทำหล่นไว้หรอ?[ฟานนี่สงสัยว่าทำไมต้องมาหล่นตรงนี้ด้วยนะ-*-]
 
 
ไลท์ก็ได้แกล้งฟานนี่โดยการขโมย ปากกา ยางลบ ดินสอ ของฟานนี่ตอนที่ฟานนี่ก้มหยิบนั่นเอง ไวมากๆเรื่องแกล้งคนนี่ขอให้บอกเลย><
 
 
ฟานนี่:อะไลท์ นี่ปากกานาย ^^ ไลท์:ขอบคุณมากนะ ถ้าไม่ได้แกเราคงแย่แน่ๆ แม่เราส่งเรามาเรียนถ้าเราไม่มีปากกาเราก็คงเรียนไม่ได้ แกนี่คือคนสังคังของเราจริงๆ[ไลท์แกล้งพูดเตลกๆเลียนแบบหนังตลกที่เขาเคยดู]
 
 
 
 
 
แต่ทันใดนั้นเองฟานนี่ก็เริ่มสงสัยว่าของที่ใช้เรียนของเธอหายไปไหนน้า ทั้งๆที่มันผ่านไปไม่ถึง3วินาที ฟานนี่เริ่มมองไลท์และยิ้มให้ด้วยท่าทีฟ่านๆ ฝืนยิ้ม พร้อมกับสกิดไลท์เบาๆ
 
 
ฟานนี่:นี่นาย!เห็นปากกา ดินสอ ยางลบ เราไหม ตะกี้มันยังอยู่บนโต๊ะเราอยู่เลยนะ
 
 
ไลท์:แกทำตกตรงไหนหรือเปล่า ดูดีๆยังมาถามเราแล้วเราจะรู้หรอ ให้เราพาไปแจ้งตำรวจไหมล่ะ ไอ้บ้าเอ้ย![ไลท์พูดพร้อมแกล้งทำหน้าเครียดกลั้นยิ้มในใจ]
 
 
ฟานนี่หันไปถามเพื่อนๆรอบข้างของเธออย่างไม่รีรอ แต่ก็ไม่มีใครเลยที่เห็น จนฟานนี่ก็คิดแล้วว่าต้องเป็นไอ้หมอนี่แน่ๆ ที่เอาของเธอไป
 
 
ฟานนี่:ไลท์ๆ นายไม่ได้เอาไปจริงๆหรอ แต่เราสงสัยนายจังเลยอะ เราขอค้นตัวนายหน่อยนะกันถ้างั้นอะ
 
 
ไลท์:เฮ้ย!เราไมไ่ด้เอาไปจริงๆ ถ้าเราเอาไปนะขอให้ฟ้าฝ่าไอ้โก้หมาที่บ้านตายเลย ไม่ก็ขอให้สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือสำลองเลยก็ได้ 555+
 
 
ฟานนี่:ตลกมาก 555+ [ฟานนี่ไม่สนใจคำพูดบ้าๆของนายไลท์และเริ่มจู่โจมทันที]
 
 
จนในที่สุดของที่ไลท์ไปขโมยมามันก็หล่นออกมาเป็นพวนๆ จนทำให้ไลท์นั้นไม่มีข้ออ้างเลยแหละ
 
 
ฟานนี่:ไหนบอกไมไ่ด้เอาไปไง แล้วทำไมมันไปอยู่กับแกได้ล่ะ เราว่าแล้วว่าแกต้องแกล้งเราแน่ๆ ^^
 
 
ไลท์:เ่อ่ออออ....คือว่า.... เราไม่ได้เอาไปซะหน่อย เราเห็นปากกามันวางอยู่เฉยๆบนโต๊ะของเธอเราก็ ถามมันว่า ไม่เบื่อบ้างหรออยู่เฉยๆอะ เราก็ชวนมันเดินเล่นเว้ย เดินเล่นไปเล่นมา ต่างคนต่างสนิทกันมากขึ้นเราก็ชวนมันมาอยู่กับเรา ในกระเป๋าเราที่นิ่มๆนอนสบายๆ ก็แค่นั้นเอง [ไลท์พูดเล่าเรื่องเป็นตุเป็นตะ อย่างกะนิทาน]
 
 
ฟานนี่:ไอ้บ้า!ใครจะไปเชื่อ ใครเชื่อก็บ้าและปากกามันพูดได้ที่ไหน ไปคุยกะขี้ป่ะ บ้าแล้วไลท์ บ้ามาก [ฟานนี่พูดพร้อมหัวเราะเพราะมันตลกจริงๆ]
 
 
นั่นคือช่วงแรกๆที่ไลท์เข้าไปเรียนก็ได้พูดจาหยอกล้อฟานนี่และก็คุยสนิทสนมกันทุกๆวันทุกๆเดือน ซึ่งตอนแรกอาจดูเหมือนไม่มีอะไรนอกจากคำว่า เพื่อน
 
 

 
 
 
 
แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเข้า......[ตอนนี้ไลท์กับฟานนี่เป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว]
 
 
ฟานนี่ได้ทะเลาะกับแฟนและได้แต่นั่งเสียใจเงียบๆอยู่คนเดียวไม่คุยกับเพื่อนคนใดเลยในห้อง จนไลท์ได้เดินตามหาทั่วโรงเรียนในที่สุดก็ได้เจอฟานนี่ที่สวนดอกไม้ต้นไม้หลังโรงเรียน
 
 
ไลท์:......ฟานนี่ ขอนั่งด้วยคนได้ไหม ^^
 
 
ฟานนี่:T-T อืมมมมม.
 
 
ทั้งสองคนนั่งด้วยกันโดยไม่ได้คุยอะไรกันเลย จนกระทั่งฝนก็ได้ตกลงมาเบาๆแต่ทั่งคู่ก็ยังนั่งด้วยกันอยู่ โดยสายตาทั่งคู่ของไลท์นั้นได้หันไปจ้องมองฟานนี่โดยที่ฟานนี่ไม่ได้สังเกตุอะไรเพราะกำลังคิดแต่เรื่องแฟนของเธอเอง เวลาได้ผ่านไปเกือบ1ชั่วโมง
 
 
กริ้งงงงงงงงงงง!เสียงโทรศัพท์ของฟานนี่ดังขึ้น! เพียงเวลาไม่นานฟานนี่ก็ยิ้มออกและก็หันมาคุยกับไลท์
 
 
ฟานนี่:ขอบใจแกมากนะที่มานั่งเป็นเพื่อนเรา เราไปก่อนนะ[ฟานนี่ยิ้มเหมือนกับว่าเราได้นั่งคุยกันมาตั้งนาน^^]
 
 
ไลท์:ยิ้มมม ^^ ไม่เป็นไร แกไปเถอะ [ไลท์มองตามหลังของฟานนี่ไปและได้แต่นั่งต่อไปอยู่กับฝนที่ตกลงมาเบาๆ]
 
 
 
 
 
ฟานนี่ไม่รู้เลยว่าไลท์นั้นแอบชอบฟานนี่อยู่ และไลท์เองก็รู้ตัวว่าเขาเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้นเพราะฟานนี่มีคนทีชอบอยู่แล้ว แต่ยังไงไลท์ก็คงจะดึงดันที่จะชอบต่อไป ก็เพราะใจมันขอ เพราะใจเรียกร้อง เพราะใจของฉันไม่เคยหวั่นไหว ไม่มีเหตุผลที่มากมาย...แค่ใจฉันรักเธอ เพื่อนสนิทของฉัน^^
 
 
 
 
 
เช้าวันหนึ่งของการเข้าเรียนวิชาว่างที่อาจารย์ไม่เข้าสอน......
 
 
เฮ้!ฟานนี่ แกทำงานที่อาจารย์สั่งเสร็จยังเนี่ย เราเสร็จแล้วนะ แกนี่ไม่เอาไหนเลยอาจารย์เขาบอกส่งวันนี้นะไม่ได้ส่งปีหน้านะเว้ย 555+
 
 
ตลกมาก?ไอ้บ้า มาถึงก็มาว่าเราเฉยเลยนะ แกเสร็จแล้วก็เสร็จไปดิ มาบอกเราทำไม เราถามแกหรอ บ้าป่ะ? สงสัยแกต้องไปกินยากันบ้าบ้างแล้วนะ [ฟานนี่พูดพร้อมยิ้มๆ]
 
 
โห่ๆ แกจะไปรู้อะไรเราหวังดีหรอกนะเห็นแกนั่งเครียดๆเราเลยสงสาร อะๆเอาของเราไปcopyและpasteซะนะ ถือว่าช่วยๆกันนะกัน ไหนๆก็คนบ้านเดียวกัน แค่มองตากันก็เข้าใจอยู่ รู้ว่าเหนื่อยแค่ไหนว่าหนักแค่ไหนบนหนทางสู้ [ไลท์ร้องเพลงออกมาสั้นๆเป็นมุขตลกๆซึ่งในใจก็หวังจะช่วยฟานนี่ให้ทำเสร็จเร็วๆจะได้มาคุยเล่นกัน^^]
 
 
 
 
 
แต่ไลท์......ก็เหลือบไปเห็นนมกล่องสีเหลืองๆผสมน้ำผึ้งของฟานนี่เข้า[ก็รู้กันอยู่ไลท์มันขี้แกล้งขนาดไหน-*-] ฟอร์มเดิมเด๊ะ
 
 
ไลท์:ฟานนนนนี่ แกนี่นะช่างเป็นคนที่จิตใจดีจังเลย ใจกว้างอย่างกะคลองแสนแสบ[มันแคบไม่ใช่หรอวะ] เหมือนนางฟ้ามาโปรดเลยแหละ เราว่านะแกนี่ต้องเป็นคนดีมากๆแน่ๆ มีน้ำใจกับเพื่อนฝูงใช่ม่ะ? และก็คงเป็นคนที่รู้จักแบ่งปันด้วยใช่ป่ะ? [ไลท์ถาม><]
 
 
ฟานนี่ได้แต่ยิ้มเพราะเขินอาย และก็ตอบไปว่า ก็มีบ้าง แน่นอน พ่อแม่สอนเรามาดี ให้เป็นคนดีเฟ้ย 555+
 
 
งั้นนนนนนน!นี่แหน่ะ! ไลท์หยิบนมกล่องสีเหลืองของฟานนี่ออกมาทันที โดยไม่รีรอมือไวแบบนี้มันโจรชัดๆ
 
 
ไม่่่ๆๆๆๆอย่านะๆ!ฟานนี่ร้องโวยวายขึ้นพร้อมพูดเสียงเบาๆอ่อยๆว่า แม่เราให้เราไว้กินยามหิว ^^ฟานนี่ยิ้มพร้อมกับบอกให้ไลท์เอาคืน
 
 
แต่ไม่ทันแล้ว ไลท์เจาะหลอดลงไปพร้อมดื่มทันทีไวชะมัด-*- และก็กินไปเรื่อยโดยไม่ได้สนใจฟานนี่สักนิดดดด จนกินหมดกล่อง...
 
 
ฟานนี่ก็เลยงอนๆไลท์และบอกว่า แม่เราอุส่าต์ให้เรามาเพราะเราไมไ่ด้กินข้าวเช้ามานะเว้ย กะให้เราไว้กินยามหิว Y-Y
 
 
ไลท์ทำหน้าเศร้าๆและบอกว่าเราไม่รู้จริงๆฟานนี่เราขอโทษนะ ไว้เราจะซื้อให้แกใหม่นะเดียวเราไปซื้อตอนนี้เลยก็ได้ที่ร้านค้าในโรงเรียน เราไม่รู้จริงๆว่าแกไม่ได้กินข้าวเช้ามา[ไลท์จริงจังมากๆและรู้สึกเสียใจที่ทำลงไปจริงๆ]
 
 
ทันใดนั้นเอง ฟานนี่ก็หัวเราะออกมาเสียงดังมากๆ 555+ ไอ้ไลท์บ้าเอ้ย!โดนเราหลอกแล้ว ตลกชะมัด และก้ร้องเพลงขึ้นมาว่า หลอกควายสบายดีจัง หลอกกี่ครั้งก็ยังเป็นควาย
 
 
พร้อมแลบลิ้นใส่ไลท์เป็นการแกล้งคืน......
 
 
ในเวลานั้นไลท์ได้แต่คิดว่า ทำไมเวลาอยู่ด้วยแล้วรู้สึกดีแบบนี้ และก็ไม่เคยยิ้มได้ขนาดนี้มาก่อน มันช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ จนทำให้ไลท์นั้นเริ่มคิดมากกว่าเพื่อนในที่สุด และนั่นเป็นเวลาที่ทำให้ไลท์ตกหลุมรักเพื่อนสนิทของเขาเอง
 

 
วันสุดท้ายของการเรียนจบ......
 
 
ไลท์รู้ตัวเสมอว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึงสักวันนึง เวลา1ปีที่ผ่านมาระหว่างไลท์กับฟานนี่นั้นมันช่างหอมหวานและช่างโรแมนติกที่สุด ระหว่างนั้นอาจารย์ต่างเรียกนักเรียนแต่ล่ะห้องไปถ่ายรูปรวมกันเป็นห้องๆ จนมาถึงห้องไลท์ แต่แล้วฟานนี่ก็ไม่ได้สนใจอะไรไลท์เลย ทำให้ไลท์น้อยใจมากๆและดูเงียบและซึมเศร้าไปทันที Y-Y
 
 
ฟานนี่ได้มีความสุขกับกลุ่มเพื่อนๆในห้องโดยไม่ได้สนใจอะไรไลท์เลยแม้แต่นิดเดียว ไลท์ไม่ได้ไปถ่ายรูปรวมกับห้องก็เพราะว่าเขาทำใจไม่ได้ที่จะจากฟานนี่ไป
 
 
เย็นวันนั้นเอง... ไลท์เดินกลับบ้านอย่างคนหมดหวัง ก้มหน้าเดินอย่างช้าๆและเศร้ามากๆ
 
 
แต่แล้วก็ เหลือบไปเห็นฟานนี่นั่งรออยู่ที่คานปูนก่อนทางออกโรงเรียนเข้า[ทั้งๆที่ไม่คุยกันสักคำเลยในวันนั้น]
 
 
 
 
 
ฟานนี่:เฮ้!ไลท์ ทำไมแกดูซึมๆงั้นล่ะ เป็นไรหรือเปล่าไม่สบายหรอ ฟานนี่พูดพร้อมส่งยิ้มให้ไลท์ ^^
 
 
ไลท์:ป่าวซะหน่อย เราปกติดี แล้วแกมานั่งรอใครคนเดียวเนี่ย? ไลท์มองหน้าฟานนี่สักพักก่อนจะตอบคำถามเพราะนี่คือรอยยิ้มสุดท้ายที่ไลท์จะได้เห็น มันช่างน่ารักและตรึงหัวใจของไลท์มากๆ
 
 
ฟานนี่:ไลท์ๆๆๆๆ ช่วยด้วยๆ ช่วยบังให้เราทีนะ ช่วยหน่อยนะอยู่เป็นเพื่อนเราก่อนได้ไหม เรารอเพื่อนๆเราอยู่ [ฟานนี่พูดพร้อมหลบข้างหลังไลท์-.-]
 
 
ไลท์:ได้สิๆ เราไม่ได้รีบกลับอยู่แล้วแหละ แล้วแกเป็นไรอะกลัวอะไร บอกเรามาดิ เดียวเราจัดการให้ [พระ้เอกมากเลยนะ-*-]
 
 
ฟานนี่:โน่นนนไงงงงง!ไอ้สามมันจ้องมาทางเราอะ แกช่วยบังให้ทีดิเราไม่ชอบมันเลย เมื่อวานมันก็โทรมาจีบเรา เราบอกเรามีแฟนแล้วมันก็ไม่ยอมวางอะ
 
 
ไลท์:เดียวเราจ้องหน้ามันกลับให้เอง เราไม่กลัวอยู่และมันจะได้เลิกจ้องแกสักที ไม่ต้องกลัวนะฟานนี่เราจะจัดการให้แกเอง ^^
 
 
ทั้งสองนั่งคุยกันเป็นเวลายาวนานมากที่สุดตั้งแต่ที่เคยคุยกันมา และคุยกันดีที่สุดตั้งแต่ที่คุยกันมา ช่างเป็นภาพที่ไลท์ไม่อาจลืมได้เลย [แต่ไม่รู้ฟานนี่จะคิดเหมือนกันไหม] เพราะืุทุกครั้งที่เจอกัน ไลท์ก็ทำเนียนว่าไม่รู้สึกอะไรมาตลอดทั้งๆที่ในใจหวั่นไหวและเก็บความลับไว้ ทุกครั้งที่ไลท์แอบมองฟานนี่ แต่พอฟานนี่หันมาไลท์ก็ทำเป็นหันไปทางอื่นทุกที แกล้งทำเป็นเอาหนังสือเรียนให้แล้วบอกว่ามี2เล่ม ทั้งๆที่มันมีแค่เล่มเดียว ตลอดเวลาที่ผ่านมาไลท์ได้แต่แอบรักฟานนี่อยู่เงียบๆคนเดียว......
 
 
แต่ถ้าถามว่าทำไมถึงยังรักฟานนี่อยู่ล่ะทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้เลย ตอบได้เลยว่าเพราะใจไม่มีเหตุผลอะไรมากมายนอกจากใจที่รักฟานนี่!
 
 
ในที่สุดไลท์ก็สามารถปกป้องฟานนี่ได้จริงๆนับเป็นอีกหลายๆครั้งที่ไลท์ช่วยฟานนี่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน เรื่องฟานนี่ลืมเอาหนังสือมาไลท์ก็ยอมเอาหนังสือให้ฟานนี่โดยไม่คิดถึงตัวเอง คอยปกป้องสิ่งต่างๆ และอื่นๆ
 
 
 
 
 
จนกระทั่งถึงเวลาที่เพื่อนๆฟานนี่มาซะที......
 
 
ไลท์ลาก่อนนะ บายๆขอให้โชคดีนะไลท์ ขอบใจมากนะที่อยู่เป็นเพื่อนเรา ฟานนี่พูดพร้อมโบกมือลา ^^
 
 
เพื่อนของฟานนี่รู้ว่าไลท์นั้นไมไ่ด้คิดแค่เพื่อนแน่ๆกับฟานนี่ ถึงแม้ว่าไลท์จะตอบว่าไมไ่ด้คิดอะไรก็ตาม แต่สายตาแบบนั้นตอนฟานนี่เดินจากไปมันฟ้อง จึงเอ่ยชวนไลท์ไปฉลองจบมัธยมปลายด้วยกัน
 
 
เพื่อนฟานนี่:ไลท์ไปด้วยกันไหม ไปสนุกกัน ฉลองที่จบซะที เพื่อนๆกัน ^^
 
 
ไลท์:ได้เลย เราอยากไปอยู่พอดี [ไลท์คิดในใจอยู่แล้วว่าโชคดีจริงๆ555+]
 
 
ฟานนี่:.......ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่อมยิ้มและเดินต่อไป ^^
 
 
ไลท์ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนของฟานนี่และฟานนี่ สนุกสุดๆและมีความสุขมากจริงๆ จนถึงเวลาที่ต้องจากกัน เพราะว่ามันคงค่ำแล้ว อีกอย่างฟานนี่นั้นเป็นเด็กที่เครพรักพ่อแม่มากๆต้องกลับบ้านให้เป็นเวลาไม่ดึกจนเกินไป [ตลอดการเที่ยวนั้นไลท์ได้แอบมองฟานนี่ตลอดเวลาและเก็บเกี่ยวความสุขให้ได้มากที่สุด]
 
 
 
 
 
ฟานนี่:ไลท์ลาก่อนนะ โชคดีๆ ไว้เจอกันอีกนะ บ๊ายบายนะ ^^ [ฟานนี่พูดน้ำเสียงปกติมากๆเหมือนว่าที่ผ่านมานั้นไม่ได้มีอะไรเลย]
 
 
ไลท์:อืมๆ โชคดีนะกัน ไว้เจอกัน บ๊ายบายนะฟานนี่ ^^[ไลท์พูดพร้อมกับทำท่าทีแปลกๆเหมือนมีอะไรจะพูดออกมาอีก]
 
 
ไลท์:เดี๋ยวก่อนฟานนี่!ไลท์ตะโกนออกมาเล็กน้อยเหมือนมีอะไรอยู่ในใจ
 
 
ฟานนี่:ว่าาาไงหรอ?มีอะไรหรือเปล่าไลท์ [ฟานนี่หันมาถามพร้อมกับเพื่อนๆของฟานนี่ก็ตกใจเล็กน้อย]
 
 
ไลท์:เอ่อ....คือว่าเรา.......[ไลท์เงีียบไปสักแปบ] ไลท์ตะโกนออกมาเบาๆอีกทีว่า
 
 
 
 
 
                                   เราเป็นเพื่อนกันนะ
 
 
 
 
 
นั่นคือคำพูดสุดท้ายก่อนที่ฟานนี่จะหันกลับไปพร้อมกับเดินจากไปตลอดกาล นี่คือครั้งสุดท้ายที่ไลท์เห็นฟานนี่ และไลท์เองก็คิดว่าคงไม่มีทางได้เจอกันอีก จนในที่สุดฟานนี่ก็ขึ้นรถจากไป.......
 
 
ไลท์เองได้แต่เดินข้ามสะพานลอยไปอีกฟากเพื่อกลับบ้าน ก้มหน้าก้มตาเดินพร้อมกับใจที่เศร้าเสียใจ กับการจากลาครั้งนี้ ระหว่างขึ้นรถนั้น
 
 
ไลท์ก็ได้แต่เสียใจและก็เสียดายที่ไม่ได้บอกกับฟานนี่ไปว่า รัก อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ มันคงเป็นน้ำตาแห่งความเสียใจจริงๆที่อยู่ๆมันก็ไหล ไหลออกมาราวกับฝนที่กำลังตกพอดี ไลท์มองออกไปนอกหน้าต่างรถประจำทาง พร้อมบอกในใจตัวเองว่า นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสินะ T-T พร้อมกับเอ่ยคำนั้นออกไปเบาๆว่า เรารักแกนะฟานนี่ เรารักแกมากนะ เราคิดถึงแกจัง เรารักแกมาตลอดเวลาเลย แกได้ยินไหม......