The last Blood.สายเลือด นิทรา [BL , Yaoi]

ทริสทรี่สังเกตได้ว่าอีกฝ่ายมักลุกขึ้นมาทำอะไรตอนกลางวันเหมือนไม่อยากให้เขาเข้าไปยุ่งเกี่ยว
 
     ตอนนี้เขาทั้งคู่อยู่ในเมืองบ้านเกิดของฮิโรชิ สถานที่ที่มีคนผมสีดำตาสีดำเป็นประชากรมากที่สุด ต่างจากบ้านเกิดเมืองนอนที่เขาจากมา ที่นั่นเส้นผมของผู้คนมีสีสันมากกว่านี้ ดวงตาเองก็เช่นกัน ทั้งสีฟ้า สีเขียว สีน้ำตาล สีน้ำเงิน คละกันมากกว่าจะเด่นชัดเหมือนตาสีดำของชาวเอเชีย
 
     เขาลุกขึ้นนั่ง มองหน้าต่างที่มีผ้าม่านกำมะหยี่ทึบแสงปิดมิดชิดไม่ให้รังสีของพระอาทิตย์สาดส่องเข้ามาได้
 
     ฮิโรชิอยู่กับเขาทั้งคืนและทั้งวัน ซึ่งนั่นสร้างความประหลาดใจแก่ทริสทรี่เหลือเกิน เขารู้สึกเหมือนฮิโรชิไม่ใช่คนธรรมดา ถึงคฤหาสน์นี้จะไม่ใช่ของเขาเพียงผู้เดียว (ฮิโรชิอธิบายว่าแต่ละคนจะซื้อห้องเป็นของตัวเอง แม้จะอยู่ในตึกเดียวกัน) แต่กิริยาของบริกรทุกคนต่างมอบความนบน้อมแก่เขาทั้งสิ้น นั่นทำให้ทริสทรี่ตั้งข้อสังเกตว่าอีกฝ่ายคงไม่ใช่ชายหนุ่มวัยยี่สิบปีเศษทั่วๆ ไป
 
     ฮิโรชิปิดแลปท็อปของตัวเองลง พลางกลับขึ้นเตียงไปจูบที่แก้มคนรักแรงๆ ครั้งหนึ่ง “นอนเถอะ ฉันง่วงแล้วล่ะ”
 
     เพราะต้องตื่นตลอดคืนเพื่อพาเขาไปเปิดหูเปิดตาตามสถานที่ต่างๆ เวลากลางวันสำหรับฮิโรชิจึงกลายเป็นเวลานอนไปโดยอัตโนมัติ เขาไม่เคยสัมผัสความง่วง แต่ก็รู้จักมันเพราะวาเลนเซียเองก็ง่วงเป็น
 
     ทว่า...คำพูดเมื่อครู่นั้น ทริสทรี่รู้สึกว่ามันเป็นแค่คำพูดเพื่อดึงความสนใจของเขาให้ออกจากอุปกรณ์ชนิดนั้น
 
    
 
     สวนบริเวณคฤหาสน์
 
     “เรื่องราวจบลงแค่นั้น แวมไพร์สาวสังหารชายหนุ่มจอมเจ้าเล่ห์ ส่วนทริสทรี่ก็ได้กลับคืนบ้าน...เป็นเรื่องราวตอนจบที่สมบูรณ์แบบดีจริงๆ” ฮิโรชิเงยหน้ามองท้องฟ้ากว้าง โดยมีน้องสาวนอนหนุนตักอยู่ เธอสวมชุดคลุมสีชมพูติดฮู้ดเหมือนของคู่กาย พลางปล่อยให้สายลมพัดผ่านทั้งคู่ไปอย่างสงบสุข
 
     ฮิโรมิลืมตากลมโตของตนขึ้นมา “พี่ชายชอบเรื่องนี้มากเลยเหรอ”
 
     จะเรียกว่าเธอเกิดและเติบโตขึ้นมาพร้อมเรื่องเล่านี้เลยก็ว่าได้ ทุกครั้ง เธอจะเห็นแววตาแสดงความหลงใหลอย่างที่ไม่เคยเห็นพี่ชายแสดงต่อใครมาก่อน เธอพยายามปลอบว่าตนคิดมากไป แต่ใจจริงข้างในกลับร่ำร้องว่าพี่ชายของเธอกำลังเสพมันเหมือนสิ่งเสพติดอันยากจะถอนตัว เหมือนทริสทรี่คนนั้นส่งกระแสความเย้ายวนออกมาให้หลงใหลผ่านเรื่องเล่า
 
     เธอไม่อยากยอมรับ แต่มันทำให้เธอกลัวจากใจจริง...กลัวว่าพี่ชายจะหลงเสน่ห์แวมไพร์ในเรื่องเล่านั้น
 
     ทั้งที่มัน...เป็นแค่เรื่องเล่าจากความฝันและความทรงจำจากอดีตชาติ ความรู้สึกของอายาซาชิ มันต่างจากความรู้สึกในชาตินี้โดยสิ้นเชิง ทุกสิ่งที่เขาทำลงไปก็เพื่อล่อหลอกแวมไพร์ตนนั้นก็เท่านั้น แต่ในชาตินี้ เห็นได้ชัดว่าคำหลอกลวงร้ายกาจพวกนั้นไม่ส่งผลใดๆ เลย หรือถ้าจะมี คงจะเป็นเพียงความหลงใหลได้ปลื้มที่พี่ชายเธอมีต่อแวมไพร์ตนนั้น
 
     แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ เด็กหญิงไม่เคยบอกออกไปเลยสักนิด พี่ชายของเธอไม่มีวันรู้
 
     ฮิโรชิลูบเส้นผมอ่อนนุ่มของน้องสาวเบาๆ "แล้วฮิโรมิคิดยังไง ถ้าวันหนึ่ง พี่ชายพาทริสทรี่มาอยู่ด้วยกัน เป็นครอบครัวที่มีความสุข มีเธอ มีพี่ชาย มีทริสทรี่"
 
     "และมีวาเลนเซีย" ฮิโรมิต่อให้
 
     ฮิโรชิชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ "อ้อ...ใช่ 'อาจ' จะมีวาเลนเซียด้วย"
 
     ฮิโรมิแอบกลอกตาไปมา 'พี่ชายเจ้าเล่ห์'
 
     เห็นได้ชัดว่าแผนการครอบครัวสุขสันต์ที่พี่ชายวางแผนไว้ไม่มีผู้หญิงที่ชื่อวาเลนเซียเลยสักนิด คงเพราะวีรกรรมกับนิสัยของเจ้าหล่อนไม่เป็นมิตรต่อทุกคน ยกเว้นทริสทรี่ผู้เป็นเจ้านาย
 
     แต่ในขณะเดียวกัน ฮิโรมิมองภาพที่ใช้สองแรงดั้นด้นไปค้นข้อมูลมาอย่างครุ่นคิด ปราสาทแวมไพร์ ถึงภาพถ่ายนี้จะถ่ายตอนกลางวันที่ยังมีแสงอยู่ชัดเจน แต่บรรยากาศโดยรอบกลับไม่ให้ความรู้สึกดีเท่าที่ควร พี่ชายของเธอคิดยังไงถึงได้มองรูปซ้ำไปซ้ำมากันนะ
 
     แต่ไยต้องสงสัย นั่นก็เพราะเจ้าของสถานที่อาศัยอยู่ภายในนั้นน่ะสิ ต่อให้ต้องฝ่าป่าช้าที่น่ากลัวที่สุด ป่าดำมืดที่มีแต่เสียงครวญครางกรีดร้องของภูติร้าย ถ้าสุดปลายทางคือร่างของทริสทรี่ พี่ชายเธอก็พร้อมจะฝ่าดงขวากหนามไปได้ทั้งนั้น
 
     "แต่โรมิว่า...ถ้าพี่ชายฆ่าวาเลนเซียล่ะก็ ทริสทรี่ไม่มองหน้าพี่ชายอีกเลยแน่" เธอออกความคิดเห็น "แล้วถ้าลักพาตัวมา ทริสทรี่ก็ไม่มองหน้าพี่ชายอีกเหมือนกัน ขนาดก่อนอายาซาชิตาย เขายังยอมอภัยให้วาเลนเซียเลยไม่ใช่เหรอ"
 
     นัยน์ตาสีนิลของพี่ชายเธอแผ่รังสีอำมหิตขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกลับคืนสู่สภาวะปกติ "อา...นั่นสินะ"
 
    
 
     ความฝันจบลงแค่นั่น เมื่อฮิโรมิลืมตาขึ้นมาในห้องนอนของตนเอง เบื้องหน้าคือภาพบรรยากาศของหมู่บ้านที่ยังคงมีคดีสังหารหมู่ต่อเนื่องในแลปท็อปยี่ห้องเดียวกันกับที่อยู่ในห้องของฮิโรชิ
 
     หัวหน้าคนรับใช้วัยชราในชุดสูทเปิดประตูเข้ามาหลังเสียงเคาะประตูยุติลง "คุณหนูครับ ตั๋วเครื่องบินตามที่คุณหนูต้องการถูกจองอย่างด่วนที่สุดเรียบร้อยแล้วครับ อีกสามชั่วโมงคือเวลาออกเดินทางครับ"
 
     "เข้าใจแล้ว" เธอตอบรับ "ไม่ต้องบอกพี่ชายนะ งานนี้ฉันจะเดินทางคนเดียว...อย่างส่วนตัวที่สุด"
 
     เสียงตอบรับของหัวหน้าคนรับใช้ดังขึ้นอย่างรู้หน้าที่
 
    
 
     ทริสทรี่ลืมตาขึ้นอีกครั้งช่วงหัวค่ำ เขาเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของฮิโรชิอีกแล้ว เขาไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เขาไม่ชอบใจสภาวะแบบนี้เอาเสียเลย อายาซาชิทั้งอ่อนโยนและใจดี ทำไมร่างเกิดใหม่ของเขาถึงดูลุกลี้ลุกลนพิกล?
 
     เหมือน...กำลังหนีอะไรบางอย่างอยู่อย่างนั้นแหละ
 
     แต่อย่างน้อย ยังดีที่แววตาแห่งความจริงจังนั่นไม่เคยฉายมาที่เขาสักครั้ง เฉกเช่นในยามนี้ ที่ฮิโรชิหันมาหาเขาด้วยรอยยิ้มอันแสนรื่นเริง พร้อมทั้งยื่นมือออกมา "ไปกันเถอะ"
 
     ทริสทรี่งุนงง "ไปร้านซาลาเปา?"
 
     ช่วงนี้เขากำลังอยู่ในเวลาของการผจญภัย ของกินแปลกใหม่ ของใช้ที่ไม่เคยเห็น ของเล่นแบบต่างๆ ทุกอย่างดูใหม่และน่าสนุกในเมืองที่ตื่นอยู่ตลอดทั้งคืนในทวีปตะวันออกแห่งนี้ ผิดกับคฤหาสน์เดิมของเขา ซึ่งจะเงียบเหงาว่างเปล่า เพราะไม่มีกิจกรรมใดๆ ให้ผู้คนทำเหมือนอย่างในเมืองนี้
 
     และแน่นอน หนึ่งในการผจญภัยของเขาคือการตระเวนหาของกินแบบมนุษย์ที่แสนอร่อย เมื่อคืนเขาเดินผ่านร้านซาลาเปาหน้าตาน่ากิน ถ้าไม่ติดว่าในกระเพาะเขามีเลือดหนึ่งลิตรกับทาโกะยากิอีกหลายชุด เขาคงเดินเลี้ยวเข้าไปข้างในแล้ว
 
     ฮิโรชิจึงเสนอว่าเขาน่าจะมาในคืนนี้แทน
 
     แต่เรื่องราวก็มิใช่เช่นนั้น เมื่อฮิโรชิจับมือเขาวิ่งไปด้วยกัน ถึงจะยิ้มอยู่เสมอ แต่เขาสัมผัสได้ถึงความรีบของอีกฝ่ายที่เร่งร้อนแทบลุกไหม้เลยทีเดียว "มีร้านอร่อยๆ อยู่ แต่ฉันนึกได้ว่าเราต้องเดินทางกันไปอีกไกลน่ะ อดใจรอไว้ก่อนแล้วกัน ฉันจะพาเธอไปร้านที่อร่อยกว่าเมื่อคืนนี้เป็นสิบเท่าเลยล่ะ"
 
     ทริสทรี่กล่าวอย่างบริสุทธิ์ใจ "ข้าไม่อยากรบกวนเจ้าขนาดนั้น ทำไมเราไม่กลับไปที่ร้านนั้นล่ะ"
 
     "เพราะฉันรักเธอ" ฮิโรชิเอ่ย "เธอถึงต้องได้ของที่ดีที่สุดยังไงล่ะ คนรักแสนสวยของฉัน"
 
     นานมาแล้ว วาเลนเซียเคยพูดถึงมื้ออาหารค่ำของค่ำด้วยความภาคภูมิใจ เจ้านายของเธอต้องได้รับสิ่งที่ดีที่สุด เลือดที่สะอาดที่สุด ในภาชนะที่ราคาแพงที่สุด ทุกสิ่งล้วนผ่านการคัดสรรมาอย่างเลิศหรูเพื่อให้เจ้านายได้ของที่ดีที่สุด
 
     ทั้งที่คำพูดเหล่านั้นล้วนเหมือนกัน แต่ทริสทรี่กลับสัมผัสได้ว่าความรู้สึกของผู้พูดไม่เหมือนกันเลยสักนิด
 
     คนหนึ่งเชิดชูเขาไว้เสมือนเจ้าชีวิต
 
     แต่อีกคนหนึ่ง กลับใช้ชีวิตของตนเองล่ามเขาไว้เป็นโซ่ตรวนที่ตัวเขาเองไม่อาจทำลายมันลงได้
 
     อายาซาชิ...เขารักอายาซาชิ
 
    
 
     เมอยาสก้าลืมตาขึ้นมาในห้องที่หนาวจนเรียกได้ว่าเยือกแข็ง วินาทีหนึ่งที่เธอรู้สึกเหมือนลมหายใจของตัวเองขาดหายไป แต่เจ้าปิศาจร้ายนั่นรีบร้อนมากนัก มันจึงไม่รู้ว่าเธอยังไม่สิ้นชีวิตสนิทดี
 
     และสำหรับแวมไพร์ การละชีวิตเหยื่อไว้ก็เหมือนการยินยอมให้คนผู้นั้นเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของเผ่าพันธุ์ตนเอง
 
     เธอสัมผัสรอยที่คอ มันยังเป็นหลุมเขี้ยวลงไป แต่ความเจ็บปวดที่ได้รับกลับเบาบาง เบาบางมากเสียจนน่าประหลาดใจ ผิดกับความเจ็บปวดชวนให้ดิ้นทุรนทุรายเมื่อครั้งที่ได้รับบาดแผลนี้มา
 
     เสียงฝีเท้าดังขึ้นใกล้ตัว ปรากฏร่างของบุคคลในชุดบุคลากรทางการแพทย์ เขามองเธอที่ลุกขึ้นนั่งด้วยความประหลาดใจ "เธอยังไม่ตายหรือ"
 
     กระหาย...
 
     "อะไรที่ทำให้คุณคิดว่าฉันตายแล้วหรือคะ"
 
     นัยน์ตาสีฟ้าของแพทย์ชันสูตรคนนั้นสบเข้ากับนัยน์ตาสีชาดของเด็กสาววัยสิบสี่ เพียงครู่เดียว มันฉายแววเหม่อลอยคล้ายสติสัมปชัญญะที่มีถูกดึงดูดหายไปในบ่อเลือดคู่นั้น เขาอธิบายว่ามีศพอื่นๆ ถูกส่งมาพร้อมกันกับเธอ แต่พวกนั้นมีร่องรอยว่าถูกของมีคมทำร้าย ผิดกับเธอที่ถูกส่งมาด้วยบาดแผลที่คอ ซึ่งดูเข้ากับตำนานในพื้นที่เสียยิ่งกว่าอะไร
 
     เมอยาสก้านึกย้อนกลับไป เมื่อคิดดูดีๆ ชุดของวาเลนเซียมีรอยกระสุนเจาะอยู่ แวมไพร์ไม่ตาย ถ้าไม่ถูกฆ่าตรงจุดสำคัญ แต่ใช่ว่าพวกนั้นจะเจ็บไม่เป็น และดูท่าว่าแผลที่เกิดขึ้นจะสร้างความเสียหายแก่แวมไพร์สาวผู้นั้นน่าดูชมเลยทีเดียว
 
     เธอเองก็เหมือนกัน
 
     "คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันเองก็ตายเหมือนกัน" เธอกระดิกนิ้วให้แพทย์ชันสูตรโน้มกายลงมา เสมือนอาหารเช้าเสิร์ฟถึงเตียง "เพียงแต่...ฟื้นแล้ว...ก็เท่านั้นเอง"
 
     ฉับพลัน รสเลือดอันหวานอร่อยเสมือนอาหารโอชะที่เธอไม่เคยลิ้มลองก็กระจายไปทั่วทั้งปาก เสมือนช็อกโกแลตเหลวราคาแพงระยับอันน่าหลงใหล ซึ่งจะมีเพียงเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงเท่านั้นที่ได้ลิ้มลอง
 
     หรือไม่...ก็เป็นเผ่าพันธุ์แห่งนิทรากาลอันสูงศักดิ์ ซึ่งเธอได้รับเกียรติให้เข้าร่วมตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป
 
    
 
To be continue.