รักนะครับ..ประทานนักเรียนขี้เก๊ก Yaoi

"ไม่เป็นไรครับ.."ผมตอบแล้วเงยหน้ามองคนที่ผมชนเข้า
"ดีแล้วละ"เขายิ้มอ่อนโยน
"พี่เรียลอย่าให้สองคนนั้นไปไหนนะ.!"เสียงประทานแสรกขึ้นมา
"เอ๋..มีอะไรกันหลอรันมารุคุง?"เรียลถามประทานนักเรียนขึ้น
"เจ้าพวกนั้นเข้ามานอนในห้องของผม"รันทำสีหน้าโมโหจัด
โมโหอะไรขนาดนั้น
"ก็ไวรัสเป็นคนพามาอะ"พอผมพูดขึ้นอีตารุนพี่ไวรัสได้หายตัวไปอย่างไม่มี
รอยเลยแม่งสักนิดเดียว
"ไอ้ไวรัส"รันดูถ้าจะโมโหกว่าเกิมอีกแหะ
นิสัยอย่างกับผู้หญิง
"ยังไงก็เทอะ..ไวรัสเขาเป็นคนผิดงั้นเราปล่อยสองคนนี้ไปได้แล้วละมั่ง"พี่เรียลยิ้ม
ยิ้มได้ตลอดเวลาจริงๆ
"ไม่ได้ค--"โดนขัด
"ได้สิเขาอาจตามไวรัสมาโดยไม่รู้ว่าเป็นห้องประทานก็ได้นะ"ยิ้มเหมือนเดิม
"..."รันเงียบขึ้นมา แปลกแหะเหมือนกี้ยังโมโหจนโลกจะแตกอยู่เลย
"น่าๆ..ปล่อยพวกเขาไปเทอะนะ..ถือว่าพี่ขอละ"เขายังยิ้มตั้งแต่จนจบ
"ก็ได้..ถือว่าพี่ขอนะ.."พวกผมได้ยินดังนั้นก็รีบสลายไปทันที
แปลกแหะคนอื่นพูดไม่เห็นจะหาย
เรียลพูดไม่กี่คำหายเลยแหะ
ผมรู้สึกว่าผมรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่างแล้วละ~
#หลังจากที่ทั้งสองคนออกไป#
"เป็นอะไรไปครับ..รันโมโหอะไรขนาดนั้น"เรียลยื่นมือไปลูบหัวรันที่นั่งอยู่บนโต๊ะประทานนักเรียน
"....."รันไม่ตอบอะไร พลางคิดว่า
'ทำไหมเราต้องโกรธอะไรขนาดนั้นด้วยนะ'
'ทำไหมนะ'เขาคิดซ้ำไปซ้ำมาเรือยๆ
จนไม่สามารถหาคำตอบได้
'ทำไหมกันนะ'
---------จบตอน----