"Hey! Brother." รักนะคะ คุณพี่ชายหน้ามึน

     โอ้ตายละมัวแต่คิดจนลืมเลยว่านัดกับเคนตะเอาไว้
T^T ถ้าไปสายจะไม่โดนลงโทษเรอะ -///- 
ฉันเดินมาโรงอาหารและมองหาอีตาเคนตะ..เอ..นัดไว้โรงอาหาร
แล้วฉันจะไปตรัสรู้เรอะว่านายนั่งตรงไหนเนี่ย.......
 
ฟุ่บ !!!   ฉันมัวแต่มองหาเคนตะจนเดินชนใครก็ไม่รู้   
             
        ''อ้ะ..!ขอโทษค่ะ''    ฉันก้มหัวขอโทษ
        ''ยัยเซ่อเดินดูทางมั่งสิ''   เสียงคุ้นๆแฮะ...หรือว่า.......
        ''อาตี๋ !!!!''
        ''อาตี๋อะไรของเธอฉันชื่อ เคนจิไม่ใช่อาตี๋''
        ''ก็หน้านายเหมือนอาตี๋นี่ -3-''
        ''เออๆ ชั่งมันเถอะ แล้วนี่มองหาใครทำอย่างกับโรคจิตนะเธอเนี่ย''
 หน็อยยย ไอ้ตี๋ - - ถ้าแกไม่หล่อฉันฆ่าแกนานละ !!!!
         ''มองหาเคนตะน่ะ''
         ''เฮอะ! ไอ้หมอนั่นเนี่ยนะ!? มันไม่ลงมาหลอก
          ร้อยวันพันปีนั่นแหละมันถึงยอมลงมากินข้าวหลอก''
         ''อ่าว..ก็เคนตะเป็นคนบอกฉันเองนี่นาว่าให้ลงมาที่โรงอาหารน่ะ''
         ''งั้นหลอ... อืมฉันไปก่อนนะ''
         ''นายจะรีบไปไหนเล่า..ช่วยฉันหาก่อนสิว่าเคนตะนั่งไหนเนีย
         ฉันหาทั่วโรงอาหารแล้วนะ''
         ''ถ้ากำลังหาฉันล่ะก็...ฉันอยู่นี่แล้ว''  ฉันหันไปมองต้นเสียง อ้อไอ้เคนตะนี่เอง
         ''ฉันไปก่อนนะ''   อาตี๋บอกกับฉันก่อนจะเดินออกจากโรงอาหาร
         ''เดี๋ยวสิ !! มานั่งด้วยกันสิ''  
ฉันร้องห้ามอาตี๋..แต่เหมือนอาตี๋จะไม่ฟังเลยอ่ะ-3-  ชิ !! ทำเป็นหยิ่งนะ!!!!
        ''เฮอะ หมอนั่นมันไม่ฟังหลอก  ไปกันเถอะฉันหิวแล้ว''  
        ''อื้ม!'' ฉันตอบสั้นๆ  ก่อนที่เคนตะจะเดินมาคว้ามือฉันไปจับ... เอ่อ.. -///-
ไอ้บ้าเอ้ยไม่เห็นรึไงคนมองหมดแล้ว ! ฉันจะโดนแฟนคลับเขารุมกระทืบมั้ยเนี่ยย
       ''นายจะไปไหนอ่ะ''  ฉันถาม
       ''กินข้าวไง''    ฉันขมวดคิ้วก่อนจะนึกได้..
นั่นสิหมอนี่เป็นลูกคนรวยนี่จะกินข้าวทั้งทีก็ต้องนั่งห้องอาหารอยู่ห้อง วีไอพี สินะ -  -
 
      ''ว้าวววว ๆ ๆ ๆ ไอ้เคนตะพาสาวที่ไหนมานั่งด้วยเนี่ยยย''  เสียงเพื่อนเคนตะแซว
      ''เออนั่นสิ  ฝนจะตกมั้ยเนี่ยแกยอมลงมากินข้าวเนี่ย''  เพื่อนอีกคนพูดขึ้น
      ''กูก็คนนะเว้ย  ไม่ให้กินข้าวกูก็ตายสิวะ -__-''  เคนตะตอบ
      ''เออๆ ไม่แซวก็ได้วะ''  เพื่อนอีกคนตอบ
      ''ชื่อลิกะป้ะ?''   รุ่นพี่ถาม
      ''ค่ะ  *^* ''  แอ๊บเป็นเด็กดีแปป  -///////-  
แต่ในใจนี่คือ..  กรี๊ดดดหล่อมากกก -///- ถ้าได้เป็นแฟนจะดูแลอย่างดี >< 
      ''อ้อออ  น่ารักดีไม่น่าล่ะฉันได้ยินตอนมันละเมอถึง ลิกะๆ สักอย่างเนี่ยแหละ''
      ''ห้ะ ? ตานี่..เอ้ย! พี่เคนตะเนี่ยนะ? -__-?''
      ''เยสส  แล้วมันก็บอกว่า...  อื้ออ :X อ่อยอะเอ้ย!!!''  (ปล่อยนะเว้ย) 
ก่อนที่รุ่นพี่จะพูดต่อ แต่ก็ปรากฎว่าอีตาเคนตะเอามือมาปิดปากรุ่นพี่อีกคนสะงั้น!? 
อุส่าห์รอฟัง -3-  อยากรู้อ้ะะะ  เคนตะพูดถึงฉันว่าอะไร!!!
      ''แกหุบปากไปเลยนะ ไอ้ไซยะ!!''  อ้อออรุ่นพี่หน้าตาดีคนนีชื่อไซยะนี่เอง-//-
      ''เขินหลออ เพื่อนนนน''  พี่ไซยะลากเสียงยาวๆล้อเลียนเคนตะ
      ''ไม่ได้เขินเว้ยย !! เลิกล้อได้ละ ฉันหิวข้าว!!'' เคนตะบ่นอุบอิบ- - 
      ''เออออออ ไม่ล้อก็ด้ายยย ''  พี่ไซยะตอบ
 
พอจบสนทนาของพี่ไซยะกับเคนตะจบ อีตาเคนตะก็เดินมาฉุดลากกระชาก(?) 
ให้ไปนั่งที่โต๊ะอีก ฟากนึงของห้องก็ว่าได้ - - นี่นายจะพามากินข้าวหรือพามานั่งสอบสวน
วะเนี่ยยย เอาซะลึกลับเลย -0-  จากนั้นก็เดินไปสั่งอาหารก่อนจะยกมาวางไว้บนโต้ะ..
วู้วววววว  น่ากินจัง><  ลงมือเลยละกันนน  
กินไปได้สักพัก .........
      ''นี่ เป็นเด็กรึไงกินอะไรเลอะเทอะ - -''  เลอะหลอ? เช็ดแปป
ฟุ่บบ !!       
เคนตะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดให้ฉัน -///-
อย่างกับในละครเลยแฮะ...   แต่ก็นะ ><  ฟินดี ฮิ้ววว >__<
     ''ขะ ขอบใจนะ แหะๆ ^^''   ฉันยิ้มขอบคุณ
     ''เด็ก เอ้ยยย''  เคนตะบ่นพร้อมกับหัวเราะ...  อ้ะ!!  รอยยิ้มนั่นอีกแล้ว..
รอยยิ้มที่ดูเป็นธรรมชาติ ไร้เดียงสา  โอ้ววว ลิกะจิละลายแล้วค่าา  ><
      ''งั้นไปกันเถอะจะได้เวลาเรียนละ''
      ''อะ..อื้ม!!''
 
จากนั้นเราสองคนก็เดินออกจากห้องอาหารวีไอพี (สำหรับลูกคนรวยนั่นแหละ)
       ''อ้ะ !!  เคนตะ ลงมากินข้าวหลอ^^?'' เสียงหญิงสาวพูดขึ้น...
ถ้าให้เดา...   พี่อลิซจริงๆด้วย.. 
       ''อืม''  เคนตะตอบ
       ''เอ๋..มากินกับน้องหลอ?''  พี่อลิซถาม
       ''อืม''  เคนตะตอบ
       ''แม๋.. เคนตะตอบเย็นชาจังน้าา วันนั้นยังหัวเราะกับเราอยู่เลย..
        เอ... โกดเรื่องที่เราขอรีเทินหลอ?^^''
       ''......!!!''    โอ้ววสตั้น แปป... พี่อลิซขอรีเทินกับเคนตะหรอ... 
แล้วเคนตะล่ะ...  จะคบกับพี่อลิซต่อรึป่าวนะ....
       ''โอ้ะ ! โทดทีนะลิกะที่พี่พูดออกมาลืมเลยว่าลิกะอยู่ด้วย^^''
       ''ค่ะ''  ฉันตอบพี่อลิซแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก..
       ''เราว่าเลิกพูดเรื่องนีเถอะอลิซเรากับลิกะขอตัวนะ''  
เมื่อเคนตะพูดจบก็เดินมาคว้ามือฉันแล้วรีบเดินออกจากตรงนี้....
 
       ''นี่เคนตะ..  นายจะกลับไปคบกับพี่อลิซอีกมั้ย?''  
อ้ากกกไอ้ปากพาซวยนี่ฉันพูดออกไปแบบนี้เคนตะจะโกดฉันมั้ยเนี่ยยยย    
      ''โทดทีนะ ที่ฉันปิดบังเธอเรื่องอลิซกับฉันน่ะ........
        ฉันเองก็ไม่รู้จะกลับไปคบกับอลิซอีกดีมั้ย.."
     
       '' ไม่ดีกว่า.. ^^''  
ฉันตอบอย่างมั่นใจพร้อมกับรอยยิ้ม..
ไม่ใช่ว่าฉันรักเคนตะหรืออะไรหรอกนะ...   
      '' ทำไมล่ะ?''   เคนตะถาม..
      ''  เพราะว่า....  ฉันหวง... ฉันหวงนายไงล่ะ เจ้าบ้าเคนตะ! :P''
กรี๊ดดดดด  ฉะ..ฉันพูดออกไปแล้วว  T////T 
     ''.....ทำไม...''
     ''เพราะว่านายหล่อ -3-''
     ''หืมม?  ฮ่าๆๆๆๆๆ.... โอ้ยยเธอนี่น้าาา ฮ่าๆๆ ''
อ่าว...  มันหน้าขำตรงไหนเนี่ย - - ฉันพูดความจริงนี่นา -3-
    ''หัวเราะทำไมมันน่าขำตรงไหน?''
    ''ฮ่าๆๆ  เด็กน้อยเอ้ยย...แต่ก็นะ..น่ารักดี:)''
ห้ะ?  ประโยคแรกก็พอได้ยินแต่ประโยคหลังเคนตะพูดเบามากกกกก ไม่ได้ยินเลยอ้ะ
    ''ประโยคหลังไม่ได้ยินอ่ะ'' 
    ''ของดีมีครั้งเดียว ^^ ไปเรียนได้แล้วเด็กดื้อ''  เคนตะตอบพร้อมกับยิ้ม
    ''ชิจำไว้ -//////-!!''
เราสองคนต่างยิ้มให้กันก่อนจะขึ้นห้องเรียน....
 
 
ติดตามตอนต่อไป....   ^^