"Hey! Brother." รักนะคะ คุณพี่ชายหน้ามึน

     โอ้ตายละมัวแต่คิดจนลืมเลยว่านัดกับเคนตะเอาไว้

T^T ถ้าไปสายจะไม่โดนลงโทษเรอะ -///- 

ฉันเดินมาโรงอาหารและมองหาอีตาเคนตะ..เอ..นัดไว้โรงอาหาร

แล้วฉันจะไปตรัสรู้เรอะว่านายนั่งตรงไหนเนี่ย.......

 

ฟุ่บ !!!   ฉันมัวแต่มองหาเคนตะจนเดินชนใครก็ไม่รู้   

             

        ''อ้ะ..!ขอโทษค่ะ''    ฉันก้มหัวขอโทษ

        ''ยัยเซ่อเดินดูทางมั่งสิ''   เสียงคุ้นๆแฮะ...หรือว่า.......

        ''อาตี๋ !!!!''

        ''อาตี๋อะไรของเธอฉันชื่อ เคนจิไม่ใช่อาตี๋''

        ''ก็หน้านายเหมือนอาตี๋นี่ -3-''

        ''เออๆ ชั่งมันเถอะ แล้วนี่มองหาใครทำอย่างกับโรคจิตนะเธอเนี่ย''

 หน็อยยย ไอ้ตี๋ - - ถ้าแกไม่หล่อฉันฆ่าแกนานละ !!!!

         ''มองหาเคนตะน่ะ''

         ''เฮอะ! ไอ้หมอนั่นเนี่ยนะ!? มันไม่ลงมาหลอก

          ร้อยวันพันปีนั่นแหละมันถึงยอมลงมากินข้าวหลอก''

         ''อ่าว..ก็เคนตะเป็นคนบอกฉันเองนี่นาว่าให้ลงมาที่โรงอาหารน่ะ''

         ''งั้นหลอ... อืมฉันไปก่อนนะ''

         ''นายจะรีบไปไหนเล่า..ช่วยฉันหาก่อนสิว่าเคนตะนั่งไหนเนีย

         ฉันหาทั่วโรงอาหารแล้วนะ''

         ''ถ้ากำลังหาฉันล่ะก็...ฉันอยู่นี่แล้ว''  ฉันหันไปมองต้นเสียง อ้อไอ้เคนตะนี่เอง

         ''ฉันไปก่อนนะ''   อาตี๋บอกกับฉันก่อนจะเดินออกจากโรงอาหาร

         ''เดี๋ยวสิ !! มานั่งด้วยกันสิ''  

ฉันร้องห้ามอาตี๋..แต่เหมือนอาตี๋จะไม่ฟังเลยอ่ะ-3-  ชิ !! ทำเป็นหยิ่งนะ!!!!

        ''เฮอะ หมอนั่นมันไม่ฟังหลอก  ไปกันเถอะฉันหิวแล้ว''  

        ''อื้ม!'' ฉันตอบสั้นๆ  ก่อนที่เคนตะจะเดินมาคว้ามือฉันไปจับ... เอ่อ.. -///-

ไอ้บ้าเอ้ยไม่เห็นรึไงคนมองหมดแล้ว ! ฉันจะโดนแฟนคลับเขารุมกระทืบมั้ยเนี่ยย

       ''นายจะไปไหนอ่ะ''  ฉันถาม

       ''กินข้าวไง''    ฉันขมวดคิ้วก่อนจะนึกได้..

นั่นสิหมอนี่เป็นลูกคนรวยนี่จะกินข้าวทั้งทีก็ต้องนั่งห้องอาหารอยู่ห้อง วีไอพี สินะ -  -

 

      ''ว้าวววว ๆ ๆ ๆ ไอ้เคนตะพาสาวที่ไหนมานั่งด้วยเนี่ยยย''  เสียงเพื่อนเคนตะแซว

      ''เออนั่นสิ  ฝนจะตกมั้ยเนี่ยแกยอมลงมากินข้าวเนี่ย''  เพื่อนอีกคนพูดขึ้น

      ''กูก็คนนะเว้ย  ไม่ให้กินข้าวกูก็ตายสิวะ -__-''  เคนตะตอบ

      ''เออๆ ไม่แซวก็ได้วะ''  เพื่อนอีกคนตอบ

      ''ชื่อลิกะป้ะ?''   รุ่นพี่ถาม

      ''ค่ะ  *^* ''  แอ๊บเป็นเด็กดีแปป  -///////-  

แต่ในใจนี่คือ..  กรี๊ดดดหล่อมากกก -///- ถ้าได้เป็นแฟนจะดูแลอย่างดี >< 

      ''อ้อออ  น่ารักดีไม่น่าล่ะฉันได้ยินตอนมันละเมอถึง ลิกะๆ สักอย่างเนี่ยแหละ''

      ''ห้ะ ? ตานี่..เอ้ย! พี่เคนตะเนี่ยนะ? -__-?''

      ''เยสส  แล้วมันก็บอกว่า...  อื้ออ :X อ่อยอะเอ้ย!!!''  (ปล่อยนะเว้ย) 

ก่อนที่รุ่นพี่จะพูดต่อ แต่ก็ปรากฎว่าอีตาเคนตะเอามือมาปิดปากรุ่นพี่อีกคนสะงั้น!? 

อุส่าห์รอฟัง -3-  อยากรู้อ้ะะะ  เคนตะพูดถึงฉันว่าอะไร!!!

      ''แกหุบปากไปเลยนะ ไอ้ไซยะ!!''  อ้อออรุ่นพี่หน้าตาดีคนนีชื่อไซยะนี่เอง-//-

      ''เขินหลออ เพื่อนนนน''  พี่ไซยะลากเสียงยาวๆล้อเลียนเคนตะ

      ''ไม่ได้เขินเว้ยย !! เลิกล้อได้ละ ฉันหิวข้าว!!'' เคนตะบ่นอุบอิบ- - 

      ''เออออออ ไม่ล้อก็ด้ายยย ''  พี่ไซยะตอบ

 

พอจบสนทนาของพี่ไซยะกับเคนตะจบ อีตาเคนตะก็เดินมาฉุดลากกระชาก(?) 

ให้ไปนั่งที่โต๊ะอีก ฟากนึงของห้องก็ว่าได้ - - นี่นายจะพามากินข้าวหรือพามานั่งสอบสวน

วะเนี่ยยย เอาซะลึกลับเลย -0-  จากนั้นก็เดินไปสั่งอาหารก่อนจะยกมาวางไว้บนโต้ะ..

วู้วววววว  น่ากินจัง><  ลงมือเลยละกันนน  

กินไปได้สักพัก .........

      ''นี่ เป็นเด็กรึไงกินอะไรเลอะเทอะ - -''  เลอะหลอ? เช็ดแปป

ฟุ่บบ !!       

เคนตะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดให้ฉัน -///-

อย่างกับในละครเลยแฮะ...   แต่ก็นะ ><  ฟินดี ฮิ้ววว >__<

     ''ขะ ขอบใจนะ แหะๆ ^^''   ฉันยิ้มขอบคุณ

     ''เด็ก เอ้ยยย''  เคนตะบ่นพร้อมกับหัวเราะ...  อ้ะ!!  รอยยิ้มนั่นอีกแล้ว..

รอยยิ้มที่ดูเป็นธรรมชาติ ไร้เดียงสา  โอ้ววว ลิกะจิละลายแล้วค่าา  ><

      ''งั้นไปกันเถอะจะได้เวลาเรียนละ''

      ''อะ..อื้ม!!''

 

จากนั้นเราสองคนก็เดินออกจากห้องอาหารวีไอพี (สำหรับลูกคนรวยนั่นแหละ)

       ''อ้ะ !!  เคนตะ ลงมากินข้าวหลอ^^?'' เสียงหญิงสาวพูดขึ้น...

ถ้าให้เดา...   พี่อลิซจริงๆด้วย.. 

       ''อืม''  เคนตะตอบ

       ''เอ๋..มากินกับน้องหลอ?''  พี่อลิซถาม

       ''อืม''  เคนตะตอบ

       ''แม๋.. เคนตะตอบเย็นชาจังน้าา วันนั้นยังหัวเราะกับเราอยู่เลย..

        เอ... โกดเรื่องที่เราขอรีเทินหลอ?^^''

       ''......!!!''    โอ้ววสตั้น แปป... พี่อลิซขอรีเทินกับเคนตะหรอ... 

แล้วเคนตะล่ะ...  จะคบกับพี่อลิซต่อรึป่าวนะ....

       ''โอ้ะ ! โทดทีนะลิกะที่พี่พูดออกมาลืมเลยว่าลิกะอยู่ด้วย^^''

       ''ค่ะ''  ฉันตอบพี่อลิซแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก..

       ''เราว่าเลิกพูดเรื่องนีเถอะอลิซเรากับลิกะขอตัวนะ''  

เมื่อเคนตะพูดจบก็เดินมาคว้ามือฉันแล้วรีบเดินออกจากตรงนี้....

 

       ''นี่เคนตะ..  นายจะกลับไปคบกับพี่อลิซอีกมั้ย?''  

อ้ากกกไอ้ปากพาซวยนี่ฉันพูดออกไปแบบนี้เคนตะจะโกดฉันมั้ยเนี่ยยยย    

      ''โทดทีนะ ที่ฉันปิดบังเธอเรื่องอลิซกับฉันน่ะ........

        ฉันเองก็ไม่รู้จะกลับไปคบกับอลิซอีกดีมั้ย.."

     

       '' ไม่ดีกว่า.. ^^''  

ฉันตอบอย่างมั่นใจพร้อมกับรอยยิ้ม..

ไม่ใช่ว่าฉันรักเคนตะหรืออะไรหรอกนะ...   

      '' ทำไมล่ะ?''   เคนตะถาม..

      ''  เพราะว่า....  ฉันหวง... ฉันหวงนายไงล่ะ เจ้าบ้าเคนตะ! :P''

กรี๊ดดดดด  ฉะ..ฉันพูดออกไปแล้วว  T////T 

     ''.....ทำไม...''

     ''เพราะว่านายหล่อ -3-''

     ''หืมม?  ฮ่าๆๆๆๆๆ.... โอ้ยยเธอนี่น้าาา ฮ่าๆๆ ''

อ่าว...  มันหน้าขำตรงไหนเนี่ย - - ฉันพูดความจริงนี่นา -3-

    ''หัวเราะทำไมมันน่าขำตรงไหน?''

    ''ฮ่าๆๆ  เด็กน้อยเอ้ยย...แต่ก็นะ..น่ารักดี:)''

ห้ะ?  ประโยคแรกก็พอได้ยินแต่ประโยคหลังเคนตะพูดเบามากกกกก ไม่ได้ยินเลยอ้ะ

    ''ประโยคหลังไม่ได้ยินอ่ะ'' 

    ''ของดีมีครั้งเดียว ^^ ไปเรียนได้แล้วเด็กดื้อ''  เคนตะตอบพร้อมกับยิ้ม

    ''ชิจำไว้ -//////-!!''

เราสองคนต่างยิ้มให้กันก่อนจะขึ้นห้องเรียน....

 

 

ติดตามตอนต่อไป....   ^^