"Hey! Brother." รักนะคะ คุณพี่ชายหน้ามึน

       "นี่เธอ ยังไม่หมดอีกเหรอ?"

      "ยังน่าาอีกสักชุดนึงนะๆๆนานๆทีฉันจะมาเที่ยวอ่ะ"

(แหลลล) ฉันสตอเบอร์รี่ได้หน้าตายมากเถอะ-3- ก็นะ.. ฉันบอกแล้วนี่นา~ฉันจะช็อปให้แหลกไปเลยย~ :P เป็นไงล่ะอีตาบ้าเคนตะสมน้ำหน้า คิกๆแกล้งคนหล่อสนุกจังโลยย>0<

       "เฮ้อ..ก็ได้อีกชุดเดียวพอนะ"

       "โอเคก้าบบ-^-คุณชายหน้ามึน"

       "ฉันเนี่ยนะหน้ามึน?"

- - ตานี่เคยส่องกระจกดูหน้าตัวเองมั้ยเนี่ยหา!?
     

        "ตอบมาสิฉันหน้ามึนเหรอ:)?"
อ้ะ..เคนตะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆจนฉันต้องถอยหลัง..0////0

        "กะ..ก็ใช่น่ะสิ!นายน่ะหน้ามึนจะตายไปรู้ตัวไว้ด้วย!-///-"

หน้าฉันร้อนผ่าวราวกับเตาอบใหม่ๆ-//////- หึยย!!เล่นแบบนี้ขี้โกงชะมัด!!-//-
 

       "เห?เธอไม่สบายเหรอหน้าแดงจัง?"

เคนตะเอื้อมมือมาแตะหน้าผากฉัน...อึก! -///- ฉันเขินนะตาบ้านี่ไปไกลๆเลยชิ้วๆ-3- ฉันได่แต่บ่นในใจไม่กล้าพูดออกมา.. T^T

       "เออนี่..ลิกะผมขออย่างนึงได้มั้ย?"

ห้ะ?ฉันหูฝาดไปรึป่าว? 0//0 อะไรดลใจให้ตานี่พูดเพราะขึ้นมา?-..-

เอ..หมอนี่จะจีบฉันหรอ? ต้ายย>0< !ไม่จริงๆฉันมโนไปไกลละนะเฟร้ยย!! ><
         

        "อ่ะ..เอ่อ..ว่ามาสิ"
              

        "คือ..ผมอยากให้ลิกะเรียกผมว่าพี่น่ะ.." 

..เพ้งเล้งง!! -0- เอิ่มมเก็บเศษแก้วแปปหน้าแตกเลยฉัน-__-
       

        "..แต่ฉันเรียกว่าพี่ไม่ถนัดนี่"
       

        "แต่ฉันเป็นพี่เธอนะ- -อายุเยอะกว่าด้วย"
   

        "-*-" ฉันทำหน้ามู่ใส่ตาบ้านี่เหอะ! ทีงี้เปลี่ยนสรรพนามเชียวนะ-..-

        "รุ่นพี่หลอ~ ฝันไปเถอะย่ะ:P "  ฉันทำเสียงล้อเลียน

        "เตี้ยแล้วยังจะมากวนโอ้ยอีกนะเธอน่ะ"

อ่ะ..อ่าวๆ-*- ฉันออกจะสวยมาเรียกเตี้ยแบบนี้ฉันเสียหายนะยะ! -3-

        ''จ้าไอ้หน้ามึน ไอ้คนสูง-*-"

        "เรียกพี่เร็วๆสิแล้วก็หัดพูดจาน่ารักๆบ้าง..เห็นตอนแรกก็นึกว่าจะเรียบร้อย

         ไหงกลายเป็นยัยบ้าห้าร้อยงี้ล่ะ- -" 

กรี๊ดดดดดดดดดดด ไอ้บ้าเคนตะ! นาย กล้าว่าฉันแบบนี้เลยหลอห้ะ!! ToT
       

         "นี่นาย!!ฉันออกจะสวยขนาดนี้มาว่าฉันเป็นบ้าได้ไงเนี่ยห้ะ!!"
         

         "เธอมั่นใจเกินไปรึป่าวลิกะ-_-"

หน้าตาก็หล่อ-.,- ทำไมปากเสียแบบเน้!!!!
   

         "ก็มั่นใจน่ะสิถึงได้กล้าพูด"

เชอะ! อย่างกับตัวเองหล่อตาย! -/- เอ่อ..ก็หล่ออยู่แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสักหน่อยและอีกอย่างฉัน..
     

         "อ้ะ.. เคนตะ!" หือ..? -3- เสียงใครน่ะ
ฉันหันไปมองตามต้นเสียงก็พบว่าเป็นผู้หญิงหน้าตาสวย(น้อยกว่าฉัน-/-)
 

        "..หืม?...อ้อ..อลิซหวัดดี" เอ๋..?

คนรู้จักของเคนตะหลอกเหลอ..หรือว่าแฟนนะ?..

       "เป็นไงบ้างเคนตะ..สบายดีนะ^^"

       "อืมสบายดี" เคนตะตอบแบบเย็นชา

       "เอ๋..แล้วนี่แฟนเคนตะหลอ?^^"

โอ้ตายละ-//- พูดแบบนี้ฉันเขินแย่เลย~-////-
   

      "ปล่าว..ไม่ใช่แฟนแค่น้องน่ะ" 

... แค่น้อง... เอ้ะนี่ฉันคิดอะไรของฉันเนี่ยฉันส่ายหัวไปมาเบาๆ \(-- )( --)/

     "เอ่อ..ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะ"

ฉันรีบเดินออกมาไม่รอให้เคนตะได้อธิบาย.. เอ..นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย.!!

อย่าลืมสิตานั่นไม่ได้เป็นอะไรกับเราสักหน่อยนี่.. -3- ฉันหึงหลอ?

ไม่น่าจะใช่หลอกมั้งง~ พึ่งเจอกันเองถึงฉันจะชอบเพราะนายนั่นหล่อก็เถอะ-.,-

(กลายเป็นคนบ้าผู้ชายซะงั้น?)-0- เฮ้ฉันงงละนะ โอ้ยยสวยเพลีย T T
ตุ่บ !! ฉันมัวแต่ก้มหน้าจนไปชนใครเข้าก็ไม่รู้

       "เอ่อ..เป็นอะไรมั้ยครับ?"

ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมา.. โอบร้ะเจ้า*^* หล่อเกินไปละนะเด่นแบบมีออร่า.. ลิกะจะละลาย-.,- ดูนั่นสิผมสไลด์ริมฝีปากอวบอิ่มน่าจับมาจุ๊ป-3-

จมูกก็โด่งดวงตาเล็กตาชั้นเดียวเป็นประกาย~ -///- เฮ้อ!! นี่มันอาตี๋น้อยของฉันน~ ><
 

      "เอ่อ..เป็นอะไรมั้ยครับ?"

      "อะ..เอ้ะ!.เอ่อปล่าวค่ะแหะๆ^^"

      "ถ้างั้นขอตัวนะครับ"
       

      "อ้อ..เอ่อค่ะ^^"

ฟู้วว~ เจ็บแต่ก็คุ้มแฮะ0..0! อ้ะ! ไม่ได้ละ เกือบลืมฉันต้องไปหาเคนตะ!

...ทันทีที่กลับมาที่เดิมก็ปรากฎว่าเคนตะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว.. ไปไหนของเขานะ!?

-30นาทีผ่านไป-

เฮ้อออ..เหนื่อย! อยู่ไหนเนี่ย! ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ!ToT อีตาบ้าเคนตะไอ้บ้าๆๆหายไปไหนเนี่ยยยย!!! ... สงสัยต้องเดินกลับละมั้ง..-3- เอ..ทางไปบ้านมันทางไหนนา? รู้แค่ว่าก่อนจะออกจากบ้านเคนตะพาฉันเดินทางลัดออกมาจากหมู่บ้านแล้วค่อยขึ้นแท็กซี่.. แต่ตอนนี้แม้แต่แท็กซี่ซักคันยังไม่รู้จะหายังไงเลยเนี่ย-0- ... จะกลับบ้านยังไงล่ะทีนี้-3- เฮ้อออสวยเพลียอีกรอบค้าT^T .... งือออช่วยพาฉันกลับบ้านทีเคนตะไอ้บ้าหายไปหนายยยยยยย!
จะร้องไห้แล้วนะแงงง :( .___.

ตอนที่1  แก้ไขแล้วน้าา ตัวหนังสือมันติดกัน-3- ติดตามตอนต่อไปค่ะ