"Hey! Brother." รักนะคะ คุณพี่ชายหน้ามึน

     "ไปไหนมาลิกะ!!"

ฉันหันไปมองตามต้นเสียง...
เฮ้ออนึกว่าใครไอ้ตี๋นี่เอง- - แล้วจะตะโกน
หาพระแสงเลเซอร์เหรอยะ -0-!!

"มีอะไรเล่าตะโกนทำไม"

"จะไปไหนก็บอกกันบ้างได้มั้ยหายแบบนี้เค้าเป็นห่วงนะรู้มั้ย!"

"ก็งานเฉยๆมีอะไรให้น่าเป็นห่วงเล่า- -"

"มันเป็นการออกงานครั้งแรกของลิกะนี่
ยิ่งแต่งตัวยั่วกันแบบนี้ ยิ่งไปกันใหญ่เลย"

"หะ..หา-0-!! จะบอกว่าเค้าแต่งตัวยั่วเรอะ? ตี๋ต่างหากเป็นคนเลือกชุดให้เค้าน่ะ- -!!!"

"ก็เห็นว่าสวยหรอกเลยพูดน่ะ"

"ใช่ๆอันนี้ฉันเห็นด้วยๆ -.,-"
ตี๋ชมว่าฉันสวยยอ่ะแก เขินได้ป่ะเนี่ยย-//-

"ชั่งมันเถอะ ตอนนี้อย่าหายไปไหนอีกนะ"

"เอออน่าาา-3- เป็นพ่อรึไงเนี่ยยยบ่นๆๆ"

"ไม่ได้อยากเป็นพ่อสักหน่อย.. อยากเป็นเจ้าของต่างหาก:)"

........."นายคิดว่าฉันเป็นหมาเรอะ-0-"

"ห้ะ..?"

"ไม่ต้องมาห้ะเลย หมามันต้องมีเจ้าของใช่ป้ะล้าาา นายนี่มันหึยย-*-"

"ฮ่าๆๆๆๆๆ โอยยลิกะมีอะไรให้เค้าขำอีกป้ะ.. โทดทีนะมุกของลิกะใช้ไม่ได้กับเค้า:)"

"มะ..มุกอะไร.."

"ลิกะรู้อยู่ใช่มั้ยล่ะความหมายของคำว่า
เจ้าของสำหรับเค้าหมายถึงอะไร..:)"
เคนจิจ้องมาที่ริมฝีปากที่แดงระเรื่อ.. อมชมพู.. ของลิกะ

"อะ..อะไรของนาย!"

"หน้าแดงใหญ่แล้วนะ~ ว้าาาน่ารักจังง
อยากจูบสะให้เข็ดเลยคนเนี้ยย"

โอ้ยยยยตายแล้ววเป็นทั้งพี่ทั้งน้องป่ะเนี่ย
เอะอะ จับจูบ(?)-///- บ้าที่สุดเว้ยยยย!

"จูบกับผีล่ะสิ ..."

"ฮ่า ๆๆ ล้อเล่นน่ะล้อเล่นแกล้งหนักไปหน่อยหน้าแดงเชียว~"

"ยุ่งน่าา-////- อากาศมันร้อนเฟ้ยย"

"อ่ะๆเชื่อก็ได้~ "

พูดจบฉันเดินเข้างานทันทีไอ้บ้า! บ้าทั้งพี่ทั้งน้อง! หึยยย-///- จะเล่นกับความรู้สึกฉัน
เรอะ -////-!! ชิ..! ฉันจะไม่ยอมเดินตามเกมพวกนายเด็ดขาด!!!!... มั้งนะ-.,-

ตอนนี้จบงานแล้วเรากำลังกลับบ้านกัน..
อืม..แล้วเคนตะมันหายไปไหนฟระ-0-..!
เออชั่งมันเถอะจะไปไหนก็เรื่องของเขา..ชิ-3- ฉันเดินเบะปากขึ้นรถแล้วนั่งฟังเพลงเงียบๆคนเดียว.. จะว่าไปการออกงานก็ดีเหมือนกันนะ >< มีของกินมากมายก่ายกองเป็นยองใย ให้กินเลยอ่ะ>///<
ไม่ได้ตะกละนะ!! (เหรอออ..) - - ฉันแค่มีความสุขกับการได้กินเท่านั้นเองงงง
บางคนก็บอกอิจฉาว่าทำไมฉันกินแล้วไม่อ้วน ก็ไม่ค่อยจะเข้าข้างตัวเองเล้ยยย-//-

อาา.. ถึงห้องนอนสักทีฟู้ววววววว~
นอนเอาแรงเยอะๆดีกว่า... พุ่งนี้ค่อยออกกำลังกาย.. ฮิฮิ ^[++]^
โอ้..! จิงสิเกือบลืมขนมในตู้เย็นเลยย><
(ยังมีน่ามาถามหาขนม-..-)

ฉันสวยยย สวยยจิงจิง~ ตะละล้าาา~~
(ไม่หลงตัวเองเลยจิงๆ-..-)
พอเปิดไฟ.. ฟึ่บ.!!

"กรี๊ดดดดดดดด ผีหล่อ-//- เอ้ย! ผีหลอก!"
โห้.. ใจลงไปอยู่ตาตุ่มหมดเลย..
ที่ไหนได้เคนตะนี่เอง-.....-

"โอ้ยยยย กินนกแก้วมากี่ตัววะ!"

"ไอ้บ้า! เค้าเรียกว่าผู้ที่มีพลังเสียงอันงดงามต่างหากล่ะ ฮ่าๆๆๆ"

"-____________-"

"อ่าวไม่ขำหรอ? -0-"

"-______- แป้กที่สุดเท่าที่เคยเจอมา"

"ชิ! :/ เออว่าแต่นายลงมาทำอะไร- -"
ฉันถามเคนตะ

"อ่อ..เอ่อมาหาของกินสิ"

"-..- อ้ออเหรอ"
ฉันแกล้งเดินไปหยิบข้าวของในครัว
โดยที่เคนตะมองหาอะไรก็ไม่รู้.. หึหึ
แกล้งซะเลยดีกว่าา><

"...จ้ะเอ๋!!"
ฉันโผล่น่าไปทางด้านหลังแล้วจ้ะเอ๋เสียงดังๆ.. ฮ่าๆ ๆ ๆดูสิตกใจจนหน้าซีด..

"เฮ้ยย!!!! ยัยบ้า! เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลยนะเธอเนี่ย!!"

"ก็นายตลก-0-ฮ่าๆๆ ๆ.. นี่!กลัวฉันนักรึไง
ทำไมหน้าซีดจัง.. ? ไม่สบายหรอ?"

"ป่าว"

ฉันเอื้อมมือไปแตะหน้าผากเคนตะและวัดกับหน้าผากตัวเอง..

"ตัวร้อนจี๋บอกไม่สบาย- - จ้าาา"

"ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากออกจะสบายด้วยซ้ำกินยาแปปๆเดี๋ยวก็หายแหละน่า"

"นี่คิดว่าตัวเองเป็นฮีโร่รึไงยะ- - คนเราก็ต้องมีเจ็บไคร่ได้ป่วยกันทั้งนั้นแหละ

ถ้าจะมาหาของลดไข้ก็ไปดูในตู้ยาสิ- -มาหาในตู้เย็นชาตินี้คงจะเจอ- -"

"เออๆ บ่นอย่างกับแม่- - "

"มาๆเดี๋ยวช่วยนายต้องกินยานี้แล้วก็..
|¥ $¿¡\$+\>|+ บลาๆๆ เข้าใจมั้ย!-3-"

"ขอบใจนะ :) "

"-__- ไม่ต้องมายืนเก็กหล่อเลยนะไปกินยาเดี๋ยวนี้แล้วก็เช็ดตัวด้วยเข้าใจมั้ย! ฉันจะไปเอาปรอทวัดไข้มา โอเค้?"

"โอเคๆ^^"

ฉันเลยเดินไปถามพี่ส้มว่าปรอทวัดไข้มันอยู่ไหนพี่ส้มก็เดินหยิบเอามาให้

"จะเอาไปทำอะไรจ้ะ?"พี่ส้มถาม

"อ๋ออ พอดีเคนตะเป็นไข้น่ะค่ะเลยกะจะเอาไปวัดไข้ดูสักหน่อย ^^แหะๆ"

"หาา! คุณชายไม่สบายหรอคะเดี๋ยวพี่ต้องรีบไปหายาก่อน วันหลังบอกพี่เร็วๆนะคะToT รู้มั้ยเวลาคุณชายไม่สบายน่ะ มันยากมากเลยนะคะพี่โดนมาแล้วToT"

"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะพี่ส้ม แค่คนเป็นไข้เองนะคะ-0-"
ฉันตอบพี่ส้ม จะยากอะไรเล่ากินยาก็จบ

"งั้นเดี๋ยวลิกะดูแลเคนตะซังเองก็ได้ค่ะ"

"แต่ว่า.."

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ลิกะเองก็ต้องตอบแทนบุญคุณเขาบ้างเลยอยากจะตอบแทนเขาน่ะค่ะ"

"..งั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมผ้าชุบน้ำมาให้นะคะ"

"ค่ะ..^^"

ไม่ได้อัพซะนานเลยย ขอโทษด้วยนะคะ ^[+++]^ 

ถ้าสั้นไปก็ซอรี่ด้วยค่ะ