Extra Little Girl คุณหนูคนพิเศษ

 
Prologue
 
                    เรื่องราวทุกอย่าง ย่อมเกิดขึ้นจากความคิดทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็น ตำนาน สงครามโลก และนิทาน ล้วนเกิดขึ้นจากความคิดของคนเรา ถ้าหากไม่มีความคิด ก็ไม่อาจที่จะมีเรื่องราวพิเศษได้... 
                    แต่ว่า ถ้าหากเราสามารถสร้างเรื่องราวพิเศษของเราเองได้โดย'ความคิด'ล่ะ 
                    เป็นเรื่องราวพิเศษที่จะตราตรึงในจิตใจตลอดไป
                    อย่างเช่น...
                    'คุณหนูคนพิเศษ' คนนี้
 
                    ณ สวนดอกไม้หลังบ้านหลังเล็กๆที่อยู่หลังหุบเขาใหญ่อย่างโดดเดี่ยว ห่างไกลจากเมืองใหญ่และผู้คน ยังมีเด็กน้อยวัย6ขวบ ที่กำลังนอนหนุนตักผู้เป็นแม่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้และเหล่าสัตว์ตัวน้อยต่างๆนานา 
                    "สุดท้าย นายพรานก็สามารถปราบเจ้าหมาป่าได้สำเร็จ..และสามารถปกป้องหนูน้อยหมวกแดงไว้ได้ จบแล้วจ้า" คุณแม่ปิดหนังสือลง พลางมองมาที่เด็กน้อยที่หนุนตักเธออยู่ เด็กน้อยนอนตั้งใจฟังคุณแม่เล่านิทาน ถึงแม้จะเผลอหลับไปบ้างก็ตาม
                    "หมาป่านี่ใจร้ายจังเลยนะคะ" เด็กน้อยเอ่ยด้วยเสียงตำหนิ ก่อนจะกลับมายิ้มแย้มแจ่มใสดังเดิม ดวงตาสีพาสเทลกลมโต เส้นผมสีทองยาวประบ่า ผิวขาวนวลดังหิมะ ช่างเป็นเด็กน้อยที่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู
                    "ใช่แล้วจ้ะ เพราะฉะนั้นเวลาเข้าป่าต้องระวังคุณหมาป่าจับกินนะ วีด้า" คุณแม่ยิ้มพร้อมเอ่ยชื่อของเด็กน้อยออกมา...'วีด้า' หมายถึง 'ชีวิต' เป็นชื่อที่เพราะและความหมายดีสมกับรูปร่างหน้าตาของเด็กน้อยอะไรเช่นนี้
                    "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ!!" วีด้าลุกขึ้นนั่งพลางฉีกยิ้มให้ผู้เป็นแม่ ทำให้ตัวคุณแม่เองเผยยิ้มบางออกมา "แต่ว่าคุณแม่คะ"
                    "อะไรเหรอจ๊ะ?"
                    "ถ้าหนูได้เป็นเด็กในนิทานอย่างหนูน้อยหมวกแดงได้... คงจะวิเศษมากเลยสินะคะ!!" วีด้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง พร้อมด้วยสีหน้าที่จริงจัง ทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเบิกตากว้าง ก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย
                    "นั่นสินะ" คุณแม่มองวีด้าพร้อมรอยยิ้มพลางลูบหัวเด็กน้อยเบาๆ...
                    ใช่ ถ้าเธอได้เป็น คงจะ'วิเศษ' มากแน่ๆ..
                    "คุณแม่เคยถามหนูสินะคะ ว่า ความฝันของหนูคืออะไร" วีด้าพูดต่อพลางแหงนมองท้องฟ้าที่มีหมู่นกบินว่อนไปทั่ว
                    "อืม...ทำไมเหรอจ๊ะ?"
                    "หนูรู้แล้วน่ะค่ะ!! ความฝันของหนูน่ะ..."
                   
                    'คือการเป็นเด็กน้อยในนิทาน อย่างหนูน้อยหมวกแดงยังไงล่ะคะ!!' 
                    ...
                    ดวงตาสีสวยคู่นั้นส่องประกาย และแสดงให้เห็นถึงความตั้งใจจริงของหนูน้อย ถึงแม้ว่าสิ่งที่หลุดออกมาจากปากนั่น... จะดูไร้สาระมากเพียงใด แต่มันก็เป็นสิ่งที่จิตใจของหนูน้อยต้องการ
                    "..ฮะฮ่าๆ ฟังดูน่าสนุกดีจัง" ผู้เป็นแม่โผเข้ากอดเด็กน้อย แม้จะพูดไปแบบนั้น แต่จิตใจของเธอ กลับเป็นห่วงเด็กน้อยมากกว่า
                    เพราะถ้าหากสิ่งที่เด็กน้อยเคยวาดฝันไว้ กลับกลายเป็นความจริงขึ้นมาล่ะ? แล้วถ้าโลกนิทานที่หนูน้อยเจอ กลับอันตรายมากกว่าที่คิดล่ะ?
                    ...ชีวิตของเธอออาจจะจบลง ณ ตรงนั้นเลยก็เป็นได้