Easy Mode ; Hard Mode

วันที่ 6 กรกฏาคม 2557  เวลาประมาณ 20.00 น.

 

“สำเร็จ...เจอแล้ว”

 

หลังจากกลับมาถึงยานจากอพาร์ทเม้นท์ของจิ้นหลิง

ฉันเร่งการประเมินผลหาผู้กล้าคนใหม่ทันที

 

‘ต้องรีบแล้ว’

 

ในใจของฉันคิดอย่างนั้น

 

‘กลัว’

 

ฉันเพิ่งเข้าใจความรู้สึกเช่นนี้เป็นครั้งแรก

ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับจิ้นหลิงเป็นเพียงเรื่องบังเอิญหรือไม่

บังเอิญที่เขามีโอกาสเป็นผู้กล้าสูง

บังเอิญที่เขาถูกฆ่าตาย

แต่ฉันกลับรู้สึกราวกับว่ามันไม่น่าใช่เรื่องบังเอิญ

ราวกับว่า

มีคนอื่นกำลังหาตัวผู้กล้าเหมือนกัน

แต่ต่างกันเพียง

ฉันต้องการขอความช่วยเหลือจากผู้กล้า

แต่คนคนนั้นกำลังกำจัดผู้กล้า

 

“N-192...ฝากด้วยนะ”

 

ฉันออกคำสั่งกับ N-192 ให้ออกยานไปยังเป้าหมายต่อไป

ก่อนที่ตัวฉันเองจะเผลอหลับลงจากความเหนื่อยล้าที่ทำการประเมินผลติดต่อกัน 4 วันเต็ม

หวังว่าคุณจะยังปลอดภัยอยู่นะ

 

“นภา”

 

N-192 เปิดโหมดพลางตัวแล้วออกบินไปยังจุดหมาย

 

‘กรุงเทพฯ’

 

……………………….

 

“ที่นี่”

 

แปะ แปะ แปะ

เสียงหยดน้ำกระทบกับยานปลุกฉันตื่นขึ้น

 

ที่คือฝนสินะ

ที่ที่ฉันอยู่นั้นปรกติจะเห็นแต่หิมะ

นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เห็นถึงสายฝน

 

ไม่มีแรงสั่นของยาน

แสดงว่าถึงที่หมายแล้วสินะ

 

“N-192 เวลา สถานที่ล่ะ”

 

[ 7 กรกฏาคม 2557  เวลา 17.25 น. กรุงเทพฯ]

 

ฉันสะดุ้งตัวตื่นทันที

นี่ฉันหลับมาเกือบวันเลยงั้นหรือ

 

“เดี๋ยวนะ แล้วเรามาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร”

 

[ 7 กรกฏาคม 2557  เวลา 01.00 น. ]

 

ประมาณ 5 ชั่วโมงงั้นเหรอ…

แปลกจริงๆซัก 1-2 ชั่วโมงจากหยางโจวก็น่าจะมาถึงแล้วนี่…

ไม่ ไม่ ไม่

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้

ถ้าพลาดเหมือนตอนจิ้นหลิงจะทำยังไง

 

“ไปกันเถอะ N-192”

 

ฉันเปิดประตูยานออก

เปลี่ยนเป็นโหมดสำรวจที่ต้านทานสภาพอากาศ

แล้วรีบสั่งให้ N-192 ส่งข้อมูลสถานที่อยู่ของนภามาทันที

 

……………………

 

[ 7 กรกฏาคม 2557  เวลา 18.00 น. ]

 

จากตึกร้างที่ยานฉันลงจอดอยู่ห่างจากคอนโดของนภาราว 5 กิโลเมตร

ทำให้ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงจุดหมาย

 

“ที่นี่สินะ”

 

ฉันที่อยู่ตึกใกล้ๆ มองไปยังคอนโดเบื้องหน้า

ห้องของนภามีไฟเปิดอยู่

ดูเหมือนเจ้าตัวจะกลับมาถึงบ้านแล้ว

เอาล่ะ

 

แกร๊ก!

 

ฉันเคาะประตูกระจกไปหนึ่งครั้งแล้วรออีกฝ่ายมาเปิดประตู

…

…

คงจะไม่ได้ยินล่ะมั้ง

นั่นสินะฝนตกหนักอยู่

เสียงอาจจะไปไม่ถึง

งั้นคงต้องเคาะไปเรื่อยๆจนกว่าเขาจะได้ยินล่ะนะ

 

แกร๊ก! แกร๊ก! แกร๊ก! แกร๊ก!

 

ฉันเริ่มเคาะประตูรัวๆซักพัก

เจ้าของห้อง...นภา ก็เดินเข้ามายังห้องที่น่าจะเป็นห้องครัว

ชายหนุ่มผมสั้น สีน้ำตาล

ใส่เสื้อกล้ามยืด กางเกงขาสั้น

ตามตัวมีผ้าพันแผลอยู่หลายจุดทั้งแขน ขา ใบหน้าเล็กน้อย

แต่ดูเหมือนจะไม่ร้ายแรงอะไรมาก

แม้รูปร่างจากจะผอมกว่าในภาพถ่ายในข้อมูลเล็กน้อย

แต่ไม่ผิดตัวแน่นอน

ดูเหมือนครั้งนี้ฉันจะมาทันนะ

ฉันเริ่มเคาะประตูอีกครั้งเพื่อเป็นสัญญาณขอให้เปิดประตู

 

“ขอโทษที่มารบกวนค่ะ คุณผู้กล้า”

 

ฉันเอ่ยปากพลางเริ่มเคาะประตูอีกครั้ง

ไม่มั่นใจว่าเขาได้ยินหรือไม่แต่เขาก็เริ่มเดินเข้ามายังประตู

แต่พอกำลังจะเปิดกลับแสดงสีหน้ากังวลแล้วเดินถอยไป

 

“เอ๋ เดี๋ยวสิ ทำไมกันคะ”

 

ฉันเริ่มออกแรงทุบกระทกด้วยความสับสน

ทำไมล่ะ

แถมพอเห็นใบหน้าของนภาที่อยู่ๆเริ่มยิ้มอย่างพึงพอใจ

ราวกับว่าฉันทำเข้าไปหาเขาไม่ได้แน่

อะไรบางอย่างในสมองฉันราวกับขาดฟึง

ปัญญาประดิษฐ์ของฉันคงจะเริ่มเสียแล้วจริงๆนั่นแหละ

 

“Battle Mode”

 

ฉันเปลี่ยนตัวเองเป็นโหมดต่อสู้

มือข้างหนึ่งทราบกระจกส่งความร้อนทำลายโครงสร้างภายในแล้วเริ่มขยำกระจกนั้นโยนทิ้ง

ฉันก้าวเท้าเข้าไปภายใน

นภาแสดงสีหน้าไม่เชื่อตกใจ

เป็นไงล่ะ กระจกแค่นั้นขวางฉันไม่ได้หรอก

เดี๋ยวสิ ไม่ได้ๆ เรามาขอร้องเขาไม่ใช่มาหาเรื่องซักหน่อย

เอาล่ะ

 

“ท่านผู้กล้า ได้โปรดช่วยโลกของฉันด้วยค่ะ”

“ได้สิ แต่เอามาก่อน 5 ล้านบาทนะ”

“เอ๋?”

 

ปัญญาประดิษฐ์ของฉันหยุดทำงานไปชั่วครู่

เป็นคำตอบที่ฉันไม่คิดว่าจะได้รับ

ดูเหมือน นภาจะเริ่มพูดอะไรต่อ แต่สมองของฉันประเมินความหมายไม่ทัน

 

นภายื่นข้อเสนอให้ว่าต้องจ่ายเงินให้เขาก่อนถึงจะแค่ยอมรับฟัง

แต่จะช่วยหรือไม่อีกเรื่อง

 

ภาพผู้กล้าที่ฉันหวังเอาไว้พังทลาย

อยากได้เงินนักสินะ

ก็ได้

 

แน่นอนว่าฉันนั้นไม่มีเงินของยุคนี้ติดตัวอยู่แล้ว

แต่ถ้าจะทำก็ไม่ยากนัก

ฉัน ผ่าน N-192 เริ่มแฮคข้อมูลการเงินให้เข้าไปยังธนาคารของนภา

ในเวลาไม่นาน 5 ล้านบาทใช่ไหม

เอาไปเลย

 

พอนภาเริ่มเช็คเงินในบัญชีก็ทำหน้าตกใจอีกครั้ง

เป็นไงล่ะ

 

ดูเหมือนเขายังมีสีหน้าลำบากใจอยู่เล็กน้อย

แต่ในที่สุดก็เหมือนจะยอมคุยด้วยแล้ว

 

“ครับ เชิญทางนี้”

 

นภาหลีกทางแล้วทำมือเชิญฉันไปคุยด้วยในอีกห้อง

พอฉันเดินผ่านเขาไป แทนที่เขาจะเดินตามฉันมา

นภากลับเดินไปหยิบก้อนกระจกที่ฉันขยำทิ้งไว้แล้ว…

ทำให้กลายเป็นแผ่นเหมือนเดิม?

 

ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง

แต่เจ้าตัวกลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

นี่สินะผู้กล้า

แม้จะไม่ค่อยเข้าใจว่าเขาทำได้ยังไง

แต่คงต้องประเมินเขาใหม่เสียแล้ว

ดูท่าจะไม่ใช่แค่หน้าเงินเหมือนที่เคยคิดไว้

 

…………..

 

หลังจากแนะนำตนเอง

ฉันเริ่มเล่าเหตุการณ์ในอนาคตที่จะเกิดขึ้นให้ฟัง

จนถึงเรื่องที่ฉันมายังโลกนี้ทำไม

แต่ก็ข้ามเรื่องของผู้กล้าคนแรกไป

 

นภานั่งกอดอกฟังอย่างสงบโดยไม่เอ่ยปากถามอะไร

ไม่มีแม้จะแสดงสีหน้าอะไรออกมา

หลังฉันเล่าจบก็มีเพียงเสียงฝนที่ดังแว่วในห้อง

 

“พอจะมีภาพเหตุการณ์วันกำเนิดโลกใหม่ไหม”

“แบบไหนเหรอคะ?”

“ขอแบบภาพจากนอกโลกอย่างดาวเทียมได้ยิ่งดี”

 

ฉันออกคำสั่งให้ N-192 ส่งภาพข้อมูลให้นภาผ่าน e-mail

นภานั่งจ้องภาพเหล่านั่นทีละรูป

 

“แบบนี้ยังดูไม่ออกแหะ พอจะมีแบบ vdo ไหม”

“มีค่ะ...แต่”

“?”

“วินาทีที่โลกเปลี่ยนนั้นกล้องทุกตัวของดาวเทียมทุกดวงไม่สามารถใช้งานได้ค่ะ พอกล้องทุกตัวเริ่มทำงานได้อีกครั้งภาพก็ออกมาเป็นภาพนี้ไปแล้ว”

 

ฉันชี้ไปยังภาพแผนที่โลกปัจจุบัน

 

“งั้นหรอ…”

 

นถาตอบสั้นๆแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทางผิดหวังแต่อย่างใด

 

“แล้ว...”

“ได้สิ”

“เอ๊ะ?...”

 

ตอบตกลงง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ

 

“แต่มีเงื่อนไข 3 ข้อนะ”

“เรื่องเงินสินะคะ”

“ใช่ อย่างแรกเลยช่วยเตรียมเงินเข้าบัญชีผมซัก 100  ล้านก่อนแล้วกัน”

“ได้ค่ะ ทั้งหมด 100 ล้านนะคะ”

 

แค่แฮคข้อมูลไม่นานก็เสร็จแล้ว

 

“ไม่ใช่ผมบอกแล้วไงว่างวดแรกหลังตกลงน่ะผมขอก่อน 20% ของค่าจ้าง”

 

ทั้งหมดก็ 500 ล้านอย่างนั้นหรอเอาเถอะจะเท่าไรฉันก็หาไม่ยากอยู่แล้ว

 

“ได้ค่ะ”

“ดูเหมือนจะไม่ต่อรองราคาเลยนะ?”

“ทางเราทุนหนาอยู่แล้วค่ะ”

จริงๆจะล้มอยู่แล้วมากกว่าสถานะทางการเงินของกองทัพตอนนี้

ล่อแล่เต็มทนแล้ว

 

“เรื่องที่สอง...เงินที่หามาให้ผมขอไม่ใช่จากการแฮคข้อมูลธนาคารนะ”

“…?”

 

แย่ล่ะถูกจับได้แล้วหรอ

เป็นไปได้ยังไงกัน

ไม่หรอกน่าจะแค่บลัฟเราเฉยๆ

 

“ทำไมคิดอย่างนั้นคะ”

“ก็ไม่มีอะไรหรอก...แค่ผมไม่รู้ว่าตนเองจะได้กลับมาไหม ถ้าเงินที่ไม่มีที่มาถูกตรวจสอบขึ้นมาคนลำบากจะไม่ใช่ผมน่ะสิ…”

 

นภาจ้องหน้าฉับเงียบๆ

ราวกับจะเชื่อใจฉันเต็มที่

 

“ขะ...ขอโทษค่ะ”

“ตกลงว่า…”

“ค่ะ...ฉันแฮคข้อมูลจริงๆ”

 

พอโดนนภาจ้องเช่นนั้น

ฉันได้แต่ก้มหัวยอมรับผิด

...เดี๋ยวสิแย่ล่ะถ้าเป็นอย่างนี้เขาอาจจะปฏิเสธ…

 

“ช่างมันเถอะ แต่ยังไงผมจะต้องขอแรงเธอช่วยหาเงินก้อนนั้นให้ผมอยู่ดีล่ะ”

“แต่ว่าฉัน…”

 

ไม่รู้ว่าจะหาเงินขนาดนั้นได้จากไหน

ไม่อาจเอ่ยปากออกไปได้

 

“ก็บอกแล้วไงว่าขอแรงเธอไม่ได้ให้ทำคนเดียวซักหน่อย”

“เอ๊ะ?”

 

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันอธิบายเองล่ะ…”

“แต่ว่าฉันอยากกลับไปให้เร็วที่สุด...”

“เงินไม่มี งานไม่เดิน OK นะ”

“ค่ะ”

“แล้วเรื่องสุดท้าย…”

 

จะเป็นอะไรอีกนะ

 

ก่อนที่เขาจะพูดออกมา

นภากลับเดินออกไปนอกโดยแสดงท่าทางให้ฉันรอก่อน

ไม่นานนักเขาก็กลับมา

พร้อมกับหญิงสาวผมสั้นสีฟ้า

 

“เธอ...มิลลิแกน ผมขอให้เธอเป็นผู้ช่วยในงานครั้งนี้ด้วย...”

 

หญิงสาวก้มหัวให้เล็กน้อยเป็นการทักทาย