snow marry แต่งงานกันเถอะที่รัก

    หลังจากที่ฉันโทรไปก็ประมาณ15 นาทีได้ และอีก10 นาทีเครื่องก็จะออก ตอนนี้ทุกคนยืนเข้าแถวเตรียมตัวขึ้นเครื่องกันอย่างเป็นระเบียบ ฉันก็กังวลว่ายัยเพื่อนแสนแสนสนิทฉันจะมาทันไหม สายตาฉันไม่ได้จดจ่ออยู่กับโทรศัพท์เพื่อเช็คอินลงไอจีหรือทวิตเหมือนคนอื่นๆที่ทำอยู่ อันที่จริงฉันก็อยากจะทำนะ แต่มันไม่มีอารมณ์นะสิ ตอนนี่สายตาฉันจดจ่ออยู่ที่ประตูสนามบินอยู่เพียงสิ่งเดียวเท่านั่น ฉันเฝ้าภาวนาขอให้ยัยไวโอลีนมาทันทีเถอะ ฉันไม่อยากฉายเดี่ยวเหมือนรายการฉายเดี่ยวช่องไทยรัฐนะ

[Violin Part]

     วิ่ง วิ่ง วิ่ง และวิ่ง !

   เมื่อวานฉันไม่น่านอนดึกเลย ผลก็คือฉันต้องวิ่งไปมาในสนามบินราวกับที่นี่เป็นสนามด็กเล่นไงหล่ะ อ๊ะ! ฉันลืมแนะนำตัวไปค่ะ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ กิตยาพร คลอรีน หรือไวโอลีน คนสวยเองค่ะ >_< แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่ฉันต้องมาแนะนำตัวสิ โอ๊ย! แล้วฉันจะเดิน  วิ่ง หรืออะไรยังไงไปตรงไหนดีเนี่ย คนก็เยอะเหลือเกิน จะโทรหายัยเน็ตก็ไม่ได้ โทรศัพท์แบตหมด หลังจากโทรคุยกับยัยเน็ตเมื่อกี้  เย้! ฉันนี่ซวยเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ ฉันเดินหงุดหงิดโดยไม่มองทางข้างหน้า ฉันจึงชนคนข้างหน้าอย่างแรง!

   ปั๊ก!

 “โอ๊ย! เจ็บ” ฉันเกือบจะลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยเป็นกุลสตรีนางสาวไทย(?)อยู่แล้ว ถ้าไม่ติดที่อ้อมแขนแกร่งและอบอุ่นนี้ ฉันเงยหน้ามองเจ้าของอ้อมแขนที่กำลังโอบเอวของฉันอยู่!!!!!!

  กรี๊ดดด!!! หล่อออ >_< ย้ำค่ะ ว่าหล่อ! ดวงตาเรียวรี ดูน่าเกรงขามและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน      ส่วนสูงราวๆ 180 ซม. ผมสีดำสนิท จมูกโด่งจัด ริมฝีปากบาง คิ้วเข้ม อ้อมแขนแข็งแกร่ง และฉันฟันธงได้เลยว่าผู้ชายคนนี้จะต้องมีซิกแพค เค้าผู้นี้จัดได้ว่าเป็นนายแบบได้เลย อ๊ะ! ไม่ได้สิ ยัยไวโอลีนไม่ได้ๆ แกต้องขอบคุณคนคนนี้และขอโทษ จากนั้นแกต้องรีบไปหายัยเน็ตเครื่องจะขึ้นแล้วน่ะ ฉันพยุงตัวเองขึ้นแล้วหันไปกล่าวกับเจ้าของใบหน้าเทพบุตร

 “ขอโทษแล้วก็ขอบคุณมากน่ะค่ะ” ฉันยิ้มให้เค้าตามมารยาทพร้อมกับเดินหนีออกมาทันที

นั่น! นั่นยัยเน็ตนี่ ฉันรีบวิ่งไปหายัยนั่นทันที เมื่อยัยเน็ตเห็นฉัน นางทำท่าจะพุ่งเข้ามาฆ่าฉันด้วยซ้ำ ฉันแค่มาช้านิดหน่อยเองเหอะ! ฉันรีบเดินเข้าไปหายัยเน็ตเพื่อต่อแถวตรวจของก่อนขึ้นเครื่อง

 “แกสายมาก รู้ตัวรึเปล่า?” ลินเน็ตกระซิบกับฉันทันที ราวกับเสียงของเธอมันจะไปรบกวนคนอื่นและกลายเป็นจุดสนใจ ทั้งๆที่จริงๆแล้วยัยนี่น่ะ แค่ยืนอยู่เฉยๆก็เป็นที่สนใจได้เหมือนกันและ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ส่วนสูงราวๆ เด็กมัธยม 3 ส่วนสูงไล่เรี่ยกับฉัน  ผิวขาวราวกับหิมะ ผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนลอนนิดๆ ไว้หน้าม้า ดวงตากลมโตสีน้ำตาล ราวกับลูกแก้ว จมูกโด่งรั้นบ่งบอกนิสัยเจ้าของว่า ดื้อ! ริมฝีปากบางเฉียบ ถ้าพูดตรงๆเลย ผู้หญิงตรงหน้าฉันน่ะ ถ้าไม่ได้เป็นเพื่อนกันฉันก็จะนึกว่ายัยนี่เป็นเด็กมัธยม 3 ทั้งๆที่จริงๆแล้ว อายุอานามก็เข้ามหาลัยไปแล้วจ้า !

 “เอาน่า! ยังไงฉันก็มาแล้วนี่ไง” ฉันหมุนตัวเป็นวงกลมเพื่อให้ลินเน็ตดูว่าฉันยังยืนอยู่ตรงนี้ ฉันมาทันเครื่องจะขึ้นน่ะ =__=

     ลินเน็ตมองฉันด้วยสายตาประมาณ ‘แกก็เป็นแบบนี้ตลอดและยัยเพื่อนตัวดี ’ ฉันเลยแลบลิ้นใส่เธอทันที เชอะ! แล้วใครใช้ให้จองตั๋วเช้าหล่ะ ทั้งๆที่ยัยนี่ก็รู้ว่าฉันน่ะเกียจการตื่นเช้าอย่างกับอะไรดี แต่เพื่อเพื่อน และเที่ยว ไวโอลีนสู้ตายค่ะ

[End Violin Part]