snow marry แต่งงานกันเถอะที่รัก
เขียนโดย 
Gampoo
วันที่ 22 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 เวลา 19.23 น.
แก้ไขเมื่อ 6 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 22.34 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) ทำไม?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ลูกต้องแต่งงาน กับลูกของเพื่อนป๊า เราต้องรวมบริษัทฝ่ายนั้นกับฝ่ายเรารวมเป็นทองเนื้อเดียวกัน เพื่อทางธุรกิจ เพื่อครอบครัวของเรา
"ทำให้ป๊าได้ไหม?”ป๊าพูดไม่มีแววว่าจะล้อเล่นเลย ทำไม? แต่งงานเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจยังนั้นหรอ? แล้วความรู้สึกฉันหล่ะ ฉันไม่ทันได้ตอบคำถามของป๊า ป๊าก็บอกให้ฉันขึ้นมาบนห้อง ห้องที่ฉันเคยอยู่
ทำไมฉันต้องแต่งงานกับคนที่ฉันไม่รู้จักด้วยล่ะ?
ทำไมถึงไม่ถามความสมัครใจของฉันบ้าง?
ทำไมถึงเป็นแบบนี่อยู่เรื่อยเลย? มีหลายคำถามที่ฉันคิดจะถามแต่ไม่กล้า
ครั้งที่ผ่านๆมาฉันยอมรับว่า ฉันยังเด็กและมันก็เป็นเรื่องที่ไม่สำคัญซักเท่าไหร่ แต่มีเพียงแค่เรื่องนี่เท่านั้นที่ฉันจะไม่มีทางและไม่ยอมให้ใครมาบังคับฉันแน่ ฉันไม่ใช่เครื่องมือทางธุรกิจของป๊านะ ฉันทุ่มเทเสียสละมาเกือบทั้งชีวิตเพื่อป๊ามาตลอด ไม่ว่าจะเป็นเรียนคณะบริหาร คบเพื่อน ชุดเสื้อผ้า และอะไรต่างๆนาๆ
“เน็ทจ๊ะ เป็นอะไรรึป่าวจะ”ม๊าเดินมาถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย แต่ออกมาจากจิตใจรึป่าวนี่สิ คำพูดเพียงแค่นี่แค่ทำให้เส้นเสียงสั่นและริมฝีปากขยับมันก็ออกมาตามที่เรานึกคิดไว้
“ม๊าคะ หนูมีเรื่องสำคัญจะบอกค่ะ^^” ฉันพยายามทำน้ำเสียงให้ร่าเริงที่สุดเพื่อกลบเกลื่อนน้ำเสียงอันสั่นคลอน เมื่อฉันก้าวลงจากเตียงและเดินมาบิดลูกบิดประตู ความกล้าในตัวกลับเหือดหายไปหมด เมื่อฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกความมั่นใจกลับคืนมา และ
“ม๊าคะ คริสต์มาร์สนี่ เน็ทจะไปเวียนนานะคะ คงไม่อยู่ซักระยะ”
ณ บ้านพัก
ต้องโทร.ถามไวโอลีนก่อนดีกว่าเดี๋ยวหาว่าฉันไม่ชวน เอ...จะว่าไปเวียนนาก็เป็นสถานที่ที่เหมาะไปต้อนรับเทศกาลคริสต์-มาร์สนะ ตกลงเอาที่นี่แหละ
“ฮัลโหล ไวโอลีนคริสต์มาร์สอีฟ แกมีนัดไปเที่ยวที่ไหนรึป่าว”
“เอ่อ...ไม่นะ ทำไมหรอ”
“ฉันจะชวนเธอไปเวียนนาจะไปมั้ย”
“แล้วไปเมื่อไหร่ล่ะ”
“ก็คงสัปดาห์หน้า”
“ตกลง ฉันจะไปกับแก “
1 สัปดาห์ต่อมา
ณ สนามบิน
เครื่องจะออกอยู่ละ ยัยไวโอลีนยังไม่มาอีก นัดกันไว้ซะดี แต่สุดท้ายตัวเองดันมาสายเองซะนี่ ไม่ไหวๆ ฉันคงต้องเสียเงินโทร.ตามสินะ
“นี่ยัยไวโอลีนขี้เซา เครื่องจะออกอยู่แล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีกเนี่ย”
“ห้ะ! ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี่แหละ ตอนนี่ฉันกำลังจะถึงสนามบินละ รถมันติด รอแปบนะ”
“เร็วๆล่ะ เดี๋ยวอดดูหิมะสวยๆที่เวียนนา ไม่รู้ด้วยนะ”
ตั้งแต่ม.ปลายละ ยัยนี่ก็ให้ฉันโทร.ปลุกตลอด จนตอนนี่ปี2ละ ยัยนี่ก็ยังให้ฉันเตือนอยู่เสมอ ยัยเพื่อนแสนสนิทฉันเห็นฉันเป็นนาฬิกาปลุกรึไงกัน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
