friend or love เพื่อนหรือคนรักกันที่ฉันคิดกับเขา

พี่เพนจะดีใจมั้ยนะถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ล่ะ ติดว่า....พี่เขาจะเกลียดฉันรึเปล่าต้องขึ้นอยู่กับตัวของพี่เขาแล้วล่ะ แต่จะเอาไว้ไหนดีล่ะ....ที่พี่เขาจะไม่เห็น...จริงสิถ้าที่ยากๆเห็นง่าย ก็ต้องที่ง่ายๆพี่เขาจะได้เห็นยาก นารุโกะคิดในใจเสร็จรีบวางของขวัญไปที่ๆคิดว่าผู้เป็นพี่จะหาไม่เจอแล้วค่อยๆเดินลงไปข้างล่างแล้วไปเจอกับหนุ่มหน้าหวานที่กำลังขึ้นบันไดมองหน้าตน นารุโกะถอยหลังออกไปห่างจากเขา
"นายมาทำอะไรทีนี่นารุโตะ....."
"คือฉัน...มาหาเธอ"
"ฮะ?มาหาฉัน? นายมีอะไรรึเปล่า"
"คือ....นารุโกะจังรู้จักคนนี้มั้ย"นารูโตะยื่นรูปให้นารุโกะ นารุโกะรับรูปที่อยู่ในมือของนารุโตะออกมาแล้วค่อยๆก้มหน้าไปมองรูปที่หนุ่มหน้าหวานส่งให้แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้น
"มาหาเขางั้นเหรอ?"
"นารุโกะจังรู้จักงั้นเหรอ"
"เขาเป็นพี่ชายฉันเอง เขาอยู่ห้องทางซ้ายมือน่ะ"
"ข...ขอบใจนะ"ให้ตายสิเมื่อกี้หน้าฉันใกล้นารุโกจังเกินไปแล้วนะ แต่ว่าบนหน้านารุโกะจังไม่มีแบบฉันงั้นเหรอดวงตาสีฟ้า ผมสีทองเหมือนฉันไม่มีผิดแต่ต่างกันตรงไม่มีรอยดำเป็นเส้นบนหน้าเหมือนฉัน 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา"โอ้....ขอร้องบอกทีสิว่าเขาโหดมากๆแต่ทำไมเขาถึงมาอยู่บ้านนารุโกะจังได้ล่ะ
แอ๊ด
"มีอะไร นารุโกะ?"
"เอ่อ...คือว่า"
"อ้าวนายเองหรอกเหรอ นารุโตะ โทษทีนะ ฉันนึกว่าเป็นยัยน้องตัวแสบ"
"ม..ไม่เป็นไรหรอก....คือเรื่องที่จะคุยน่ะ"
"นั่งก่อนสิ แล้วฉันจะเล่าให้ฟัง"
..........................
เบื่อ- - เบื่อที่สุดเลยอยู่ในห้องก็ไม่ดีไปซะทุกอย่างงานก็ดันมาหยุดตอนนี้ข้างนอกตอนกลางคืนจะเป็นไงบ้างนะ ออกไปหน่อยแล้วกัน ถ้าเจออันธพาลหรือพวกแก๊งมอเตอร์ไซต์ล่ะก็ จะชกให้กระเด็นไปเลย(?นารุโกะ  สายยันต์?)คิดในใจจบนารุโกะก็ออกจากห้องแล้วหยิบรองเท้าของตนออกมาแล้วออกไปข้างนอกทันที
"ว้าว....สวยจังเลยนะท้องฟ้าที่นี่ยังสวยเหมือนเดิมเลย...ไปที่นั้นหน่อยแล้วกัน"พูดจบนารุโกะก็เดินออกจากหน้าบ้านแล้วเดินตรงไปเรื่อยๆ
"ซาสึเกะนายมาทำอะไรแถวนี้"
"ซื้อของ....เธอล่ะ"
"เดินเล่นน่ะอยู่บ้านมันน่าเบื่อเอาสุดๆเลย"
"หึ ไปด้วยกันมั้ย"
"ก็....เอาสิ"
........................
"ไม่ได้มาที่นี้ตั้งนาน...คิดถึงจัง"นารุโกะพูดเบาๆแล้วก้าวไปนั่งบนชิงช้าที่ตอนเล็กๆชอบมาเล่นบ่อยๆ แล้วค่อยๆไกวไปไกวมา
"ว่าแต่นะ เธอน่ะ....ไปเอายิ้มกวนประสาทแบบนั้นมาจากไหน?"
"ฉันฝึกของฉันเอง....และก็ไปเรียนรู้จากคนบางคนที่อยู่แถวนี้เหมือนเมื่อตอนสมัยตอนฉันอยู่ม.ปลาย"
"นี่แปลว่าต้นแบบก็คือฉันงั้นเหรอ"
"คงจะอย่างงั้น"การที่ฉันไม่ได้มาที่นี่นานมันทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ฉันยังเล็กที่ไม่มีใครอยากเล่นได้แต่นั่งบนชิงช้าคนเดียว แต่ก็มีเด็กคนหนึ่งที่เหมือนกับฉันเอามากๆ ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร อยู่คนเดียวเหมือนฉันตั้งแต่ฉันก็รู้จักกับเขา เขาสอนให้รู้ว่าฉันไม่อยู่คนเดียวอีกต่อไปเพราะยังมีคนที่ยอมรับในตัวฉันอีกมาก นับตั้งแต่วันนั้นเขากับฉันก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แถมฉันยังไม่รู้ชื่อเขาอีกด้วยซ้ำไป อยากรู้จังว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง
"คิดอะไรอยู่งั้นเหรอ"
"ป่าวหรอก...คิดไปงั้นๆแหละ ว่าแต่นะซาสึเกะทำไมถึงต้องติดเหล็กด้วยล่ะ?"
"อ๋อนี่น่ะนะ...เห็นมันนิยมกันเลยลองติดบ้างน่ะ เธอล่ะ"
"อย่างที่นายรู้....ฉันชอบอะไรใหม่ๆ แล้วอีกอย่างเห็นเพื่อนสาวติดกันเกือบทั้งห้องเลยลองติดบ้างน่ะ"
"งั้นเหรอ พวกผู้หญิงเขาก็ติดกันเหรอ"
"เฉพาะห้องฉันน่ะ ห้องอื่นเขาไม่ติดกันหรอก"
"แล้วเพนเป็นไงบ้าง"
"พี่เพนสบายดี"
"...."
"......นี่ซาสึเกะ....นายว่าเพนเกลียดฉันมั้ย??"
"ทำไม?"
"ถ้าตามความรู้สึกฉันนะฉันว่าสำหรับเขาคงไม่มีคำว่า 'พี่น้อง'แล้วล่ะเพราะตั้งแต่ตอนนั้น หรือจะให้พูดง่ายๆนะ ตั้งแต่ฉันรู้จักกับเขา....เขาดูเหมือนเกลียดฉันและเหมือนจะไม่มีคำว่า พี่น้อง สำหรับเขาซักนิด..."
"อย่าไปคิดมากเป็นฉัน ฉันไม่เก็บมาคิดซักนิด"เขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปซักนิดถึงฉันจะไม่รู้จักเขามากแต่ก็พอรู้่าเขาเป็นคนยังไง ถ้าเด็กคนนั้นอยู่ด้วยก็ดีน่ะสิ
....................."นายคิดว่าฉันควรทำยังไงต่อไป...นารุโตะตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูก"
"นารุโกะจังรู้เรื่องนี้รึยัง"
"รู้แล้ว...ตั้งแต่ฉันรู้เรื่องนั้นฉันก็ต่อต้านยัยนั้นตลอด...เพราะยัยนั้นไม่ใช้น้องแท้ๆของฉัน"
                                       ................................