friend or love เพื่อนหรือคนรักกันที่ฉันคิดกับเขา

"จริงเหรอ?"
"อื่อ แม่ฉันน่ะเป็นคนที่สวยมากๆเลยนะ"แหมเรื่องแบบนี้น่ะใครจะไปคิดล่ะว่ามันจะเกิดขึ้นกระทันหันขนาดนี้น่ะแล้วก็เผลอหลุดปากไปอีก ฉันมักจะเป็นอย่างนี้ตลอดนั้นแหละสงสัยคงจะเหมือนแม่ล่ะมั้ง..อย่างงั้นเหรอซากุระที่ได้ยินเรื่องนี่ก็คงจะสนใจไม่น้อยเพราะตอนนี้ซากุระดูดีใจสุดๆไปเลยแถมยังกระดิ๊กกระดี๊ลี่อีกเหมือนน้องหมาที่พึ่งได้กินข้าวแล้วกระดิกหางไปมา ก็คล้ายๆกันล่ะน่ะ
"แล้วพ่อเธอล่ะ"
"พ่อฉันยังไม่ตาย...แต่เห็นแม่บอกว่าฉันมีพี่ชายด้วยนะ"
"พี่?แล้วรู้มั้ยว่าพี่ชายเธอเป็นใคร"พูดอย่างกับเธอรู้อย่างงั้นแหละแล้วนี่เธอถามฉันคิดว่าฉันรู้อย่างงั้นเหรอ ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำไป
"ไม่ ฉันไม่รู้ แล้วเธอรู้เหรอเธอถึงถาม"
"จริงด้วย"ซากุระเอามือเคกหัวตัวเองเบาๆฉันหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับคิดว่าเพื่อนคนนี้ทำให้ฉันยิ้มได้เสมอตั้งแต่ฉันมาอยู่บ้านนี้ซากุระก็สร้างเสียงหัวเราะมาตลอดและเป็นคนที่รักความยุติธรรมเอาสุดๆเวลาพ่อแท่แม่ยัยนี่ทะเลาะกันก็ตัดสินเองฉันรู้สึกเหมือนค่อยๆสนิทกับซากุระมากขึ้นเรื่อยๆถึงมันจะผ่านมาแค่3อาทิตย์แล้วก็เถอะข่าวของฉันก็ค่อยๆเบาลงเรื่อยๆตอนนี้ก็ยังมีพวกนักข่าวรายงานคืบหน้าต่ออยู่ดี...แบบนี้ฉันจะไปรอดมั้ยเนี่ย
"ซากุระเป็นอะไรงั้นเหรอ"ซากุระหน้าขึ้นสีฉันได้แต่สงสัยสายตาของซากุระมองไปที่คนข้างหลังฉันหันไมอง อ๋อรู้ล่ะซากุระแอบชอบนารุโตะล่ะสิ ไอ้หมอนี่ก็ชอบซากุระเหมือน เดี๋ยวถ้านารุโตะอยู่ที่นี่แปลว่าหมอนั้นกับโยฮันก็ต้องมาด้วยอาจจะไม่ได้มาด้วยก็ได้นี่ฉันชอบคิดไปเองอยู่เรื่อย
"ไง นารุโตะนายรู้ด้วยเหรอว่าฉันอยู่บ้านนี้น่ะ"
"อื่อ ซาสึเกะกับโยฮันเป็นคนบอกฉันเองน่ะพวกเขาสองคนก็มานะ"
"มาด้วยเหรอ? แล้วพวกเขาอยู่ไหนเหรอ?"
"ไม่รู้ตัวจริงๆงั้นเหรอ"โอเคฉันเกลียดไอ้พวกหน้าว่ายหลังหลอกที่สุด ไม่ใช่ ไอ้พวกที่ชอบมาอยู่ข้างหลังฉันแล้วแอบตามฉันมาแล้วคิดเหรอว่าฉันจะไม่รู้ฉันนะไม่เคยผิดพลาดตลอดเพราะพวกนี้เป็นพวกโรคจิตยังไงล่ะให้ฉันแต่ที่ฉันสงสัยอยู่อย่างหนึ่งว่าสองคนนี้เข้ากันได้ยังไงแต่ก็ช่างมันเถอะฉันขี้เกียจถามด้วยถ้าถามก็ต้องมีเหตุผลที่ฟังไม่ค่อยขึ้นหูฉันเท่าไหร่
"...ไม่ตกใจเลยเหรอ"
"ใครจะไปตกใจกันเล่าอีตาบ้า"
"บอกแล้วหลอกนารุโกะยังไงก็ไม่วันกลัว ใช่มั้ย"
"อื่อ"
อ๊ะ เจ็บจังบางทีฉันไม่ควรจะขยับมือซ้านมากไปนะเนี่ย....เลือดอย่างงั้นเหรอ?นึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นเลย...หลังจากแม่กับพี่ช่วยฉันสองคนนั้นก็หายตัวไปฉันได้แค่ยืนร้องไก้แล้วยืนกอดคนตรงหน้าแต่แล้วมันก็เกิดขึ้นโอโรจิมารุที่ตอนแรกหนีไปแต่กลับยังไม่หนีมันเลงปืนมาที่ฉันแล้วยิงแต่ว่า...เธอคนนั้นกลับรับเอาไว้เลือดกระโชกต่อหน้าฉันที่อยู่ข้างหลังฉันยิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่แต่ว่าเธอคนนั้นกลับปาดน้ำตาของฉันแล้วยิ้มให้ฉันก่อนจะค่อยล้มลงแล้วไม่รู้สึกตัวขึ้นมาอีกเลยอีกคนหนึ่งก็ได้แต่กำมือแล้วหันหน้าไปทางอื่นตัวฉันได้แค่ก้มกอดคนที่ล้มลงไปคำพูดสุดท้ายก่อนที่เธอจะตายคือ'อย่าร้องไห้นะ ชีวิตเธอยังมีค่า หาคนที่เป็นครอบครัวที่แท้จริงของเธอให้เจอนะ แม่เชื่อว่าหนูจะต้งทำได้ นารุโกะ...แม่รักหนูนะ....เพนตั้งแต่วันนี้ฝากน้องด้วยนะ แม่ก็รักหนูเหมือนกันนะอย่าคิดน้อยใจหรือเคียดแค้นเลยถ้ามีจริงแม่ขอให้ลูกทั้งสองของแม่เกิดมาอยู่กับแม่นะ'นั้นคือคำพูดสุดท้ายที่ฉันได้ยินและบนแก้มฉันเต็มไปด้วยเลือดที่รอยนิ้วมือของผู้หญิงคนนั้นที่ปาดน้ำตาให้ฉันภาพในตอนนั้นมันทำให้ฉันลืมไม่ลง ยาคูชิ คาบูโตะ และโอโรจิมารุคือชื่อที่ฉันท่องจนจำใจความเคียดแค้นเข้าปกคลุมร่างฉันฉันเปลี่ยนไปเป็นคนล่ะคนจากเด็กหญิงร่าเริงกลับต้องมาเป็นเด็กหญิงที่โหดเหี้ยมไม่มีความรู้สึกอะไรทั้งนั้น แต่นตอนนั้นตอนที่ฉันนั่งอยู่ในสวนสาธารณะคนเดียวบนชิงช้าฉันได้แต่นั่งร้องไห้ไปวนๆแต่แล้วก็มีเด็กคนหนึ่งเข้ามาในนี้แล้วเกลือบไปเห็นฉันที่นั่งบนชิงช้าเราทั้งสองคนมองหน้ากันได้แค่ซักพักฉันรีบเดินไปที่ๆไม่มีคนมีที่เดียวเท่านั้นคือทีๆสะพานเล็กๆและมีแม่น้ำสายใหญ่ฉันตัดสินจที่จะไปที่นั้น ฉันได้แค่มองเห็นเงาที่สะท้อนอยู่ในน้ำของตัวเองมีก้อนหินเล็กอยู่ข้างๆฉันฉันปาใส่ลงในน้ำจนน้ำสะเทือนหลังจากที่น้ำหยุดสะเทือนภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าคือ คาบูโตะและโอโรจิมารุฉันทำได้แค่มองไปอย่างเดียวแล้วปาก้อนหินใส่อีกครั้งภาพของสองคนนั้นค่อยๆเลือนหายไปจนกลับมาเป็นเงาของฉัน
"ฉันเนี่ยมันบ้า ปกป้องคนสำคัญของตัวเองยังไม่ได้ แล้วแบบนี้ฉันจะดูแลชีวิตตัวเองได้เหรอ โธ่เอ๊ยถ้าฉันไม่ไปอยู่กับหมอนั้นเหตุการณ์มันคงไม่เกิดขึ้นแล้วแม่ก็จะอยู่กับฉันกับพี่ตลอด โธ่เอ๋ย บ้าที่สุดเลย"ฉันได้แต่กัดฟันตัวเอง...แล้วกำมือตัวเองจนแน่แถมจะไม่มีลมเข้าไปได้เพราะความโกรธที่ฉันไม่อาจลืมหรือลบลงไปได้ความแค้นกำลังเข้าครอบงำร่างของฉัน
"นี่..."
"???"
"นั่งด้วยได้มั้ย?"
"..."
.............."เรื่องเป็นแบบนี้เองเหรอ"
"..."
"เธอเป็นคนไม่ค่อยพูดอย่างงั้นเหรอ"
"..."หรือว่าจะคิดมากกับเรื่องนี้กันนะคนนี้ดูหม่นหมองกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีกตั้งแต่เธอตายไปนะยูริกะถามอะไรก็ไม่ยอมตอบซักอย่างเอาแต่นั่งเงียบแล้วก็เอาแต่นั่งก้มหน้า....ยัยบ้าถ้าเธอไม่ตายเด็กคนนี้จะไม่...งั้นก็ต้องช่วยหน่อยแล้วกัน
"!!!"
"แม่เธอไปสบายแล้วนะ...อย่าคิดมากเลยยัยเด็กต๋อง...อยากร้องใช้มั้ย...น้าให้สัญญาเลยว่าเธอจะไม่ได้ร้องไห้อีก"
"....น้ายูริเตะ...ใครบอกว่าหนูจะร้องไหห้ล่ะค่ะ"
"อ้าวงั้นเหรอ..ก็น้าเห็นหน้าเธอมันอยากร้องไห้ออกมานี่"
"ถึงหน้าหนูจะบอกอย่างงั้นก็ตามแต่หนูไม่คิดที่จะร้องอีกแล้ว"สมเป็นลูกคูชินะกับมินาโตะถาสองคนนั้นรู้ว่าลูกตัวเองเป็นแบบนี้จะทำยังไงกันนะฉันน่ะอยากให้พวกเธอสองคนรู้ชะมัดว่าลูกสาวพวกนายน่ะยิ่งโตก็ยิ่งสวยเหมือนแม่...หึ
"เดี๋ยวตอนเย็นไปนอนบ้านน้านะ เรื่องนี้น่ะเพนก็รู้แล้วไปเล่นก่อนก้ได้เดี๋ยวตอนเย็นน้ามารับ"
"ค่ะ"ถ้าเป็นไปได้อยากให้เด็กคนนี้เหมือนเธอจังคูชินะ ยูริกะ  ใจที่ไม่มีวันกลัวพวกเธอสองคนเหมือนกันซะฉันจนฉันเกือบคิดว่าพวกเธอเป็นพี่น้องและถึงเธอจะไม่ได้เลี้ยงลูกสาวเธอจริงแต่อย่างน้อยเธอก็อาจจะมองดูลูกสาวของเธออยู่ก้ได้...
................
"นี่ส่งบอลมาให้มั้งสิ"ลูกบอลนี่น่ะเหรอ...ฮิๆเอาล่ะดูสิว่าจะเล่นได้ดีแค่ไหนถึงฉันจะรู้ว่าฉันเป็นผู้หยิงและเหมาะกับการเป็นเมเจอร์หรือเชียร์อะไรนั้นก็เถอะแต่ว่าฉันว่าเล่นมันยังจะสนุกกว่าอีก
"เล่นด้วยแล้วกัน"
"เธอก็เล่นเป็นอย่าง...."
"ฉันถือว่าฉันส่งบอลให้พวกนายแล้วนะ"
"เดี๋ยวสิ...มาเล่นด้วยกันหน่อยมั้ย"
"หึ..."
........................
"นารุโกะ กลับกันเถอะ"
"ค่ะ สนุกมากเลยนะเล่นกับนายน่ะ"
"ฉันก็สนุก"
"ไว้เราค่อยมาเล่นด้วยกันใหม่นะ"
"อื่อ"
...............................
ตอนนั้นถ้าไม่มีน้ายูริเตะจะทำยังไงได้นะ คงใช้ชีวิตไม่รอด อย่างงั้นเหรอ 
"ยิ้มอะไรงั้นเหรอ นารุโกะ"
"ไม่มีอะไรหรอก"
                             .....................................................